Κανονικά

Αφού βρέχει και χιονίζει έξω
έλα να σε παίξω.
Για να κάνει ένας δεσμός ανταύγεια
φέρτε του σκοτάδια...

Κανονικά…
τυραννικά…
γι’ αυτούς που καίνε τη ζωή μοναδικά.
Κανονικά κι ανήσυχα
γι’ αυτούς που φεύγουν ήσυχα και λογικά...

«Και φύσαγ’ ένας άνεμος να πάρει σεντόνια, μαξιλάρια και πακέτα» -μπήκαμε στο STUDIO- «χειμώνας»...
Ραντεβού στο σπίτι του Γανωσέλη.
Βρέχει -«κι όποιος φοβηθεί να ονειρευτεί χάνει τη στιγμή»-
Μια στιγμή..! Αυτή είναι η μελωδία του Ρεφρέν!
Θα γυρίσουμε μετά όλοι στο σπίτι και το Μαράκι θα μας έχει ετοιμάσει να φάμε…
«Βάλε το VIDEO να παίζει»… Αυτό θα αρέσει στο Μακράκη.
«Δεν είσαι συ» κι ένα κιλό τουλουμπάκια…
Στην ίδια ηλικία -Φάληρο - Χαλάνδρι - Πατριάρχου Ιωακείμ - Φιλοθέη- «Λοιπόν εδώ ειν’ η καρδιά, για όποιον δεν το ξέρει»…
Όλα θα πάνε καλά…
«Μόνο που συνήθισα -στις μεγάλες σιωπές- να κουβεντιάζω χωρίς εσένα».
Η Ρούλα, η γάτα της Λίνας, θυσιάστηκε στου 5ου ορόφου τον παράλληλο «κι αποκοιμήθηκε κουλουριασμένη στη σιωπή της».
Γυρνάμε…
«Μόνο μ’ αίσθηση κενού καινούργια γράφονται τραγούδια κανονικά…».
Δήμητρα – Σταμάτης – Λίνα, Δεκέμβρης ’84.

Τότε, το Δεκέμβριο του 1984, γεννήθηκαν τα «Κανονικά». Ένας δίσκος της Δήμητρας Γαλάνη με δέκα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου: «Παραδώσου», «Video», «Δεν είσαι εσύ», «Η μεγάλη αγάπη», «Κανονικά», «Κλείσε το φως», «Άκουσέ με», «Ακατάλληλο», «Χωρίς εσένα», «Απόψε πουθενά» (Μην πάμε απόψε πουθενά), «Κανονικά» (version 2η).
Τους στίχους στο τραγούδι «Κλείσε το φως» μοιράστηκε η Λίνα Νικολακοπούλου με το Σταμάτη Κραουνάκη. Οι ενορχήστρωσεις των «Κανονικών » έγιναν από τον Κώστα Γανωσέλη, σταθερό συνεργάτη της Δήμητρας Γαλάνη από τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα.
Το δίδυμο Κραουνάκη – Νικολακοπούλου στην πρώτη, ουσιαστικά, κοινή δισκογραφική του παρουσία –μέχρι τότε είχαν γράψει μαζί ένα τραγούδι, «Να σου λερώνω το φιλί», στα «Σκουριασμένα χείλια» (1981) της Βίκυς Μοσχολιού, έξη τραγούδια στο δίσκο της Χριστιάνας «Σαριμπιντάμ… θα πει τρελαίνομαι» (1982) και εφτά τραγούδια για τον «Εξ’ αδιαιρέτου» (1984) δίσκο του Μανώλη Μητσιά– καταθέτει στο χρόνο το στίγμα της εποχής του.
Στα «Κανονικά» τα πράγματα είναι βαθιά εσωτερικά, ζόρικα ως εκ τούτου, πολλές φορές σκοτεινά, με δυσδιάκριτη μια ακτίνα φωτός, που αν βγει μπορεί και να «χαλάσει» το σκηνικό. Γράφει η Λίνα Νικολακοπούλου: «Για μένα, στο Κανονικά υπάρχουν κομμάτια που δείχνουν πως αν ήμουν φωτογράφος, τα θέματά μου μπορεί να ’ταν πέντε σ’ όλη μου τη ζωή. Έχω εμμονές και φαίνεται… Υπάρχουν στοιχεία από τη γαλλική σχολή του τραγουδιού –μια απουσία– θέματα που θα μπορούσαν να τραγουδιούνται και σε τζαζ περιοχές, αλλά και στιλπνά πράγματα που δεν έχω πηγές γι’ αυτά, μοιάζει ν’ αναβλύζουν από τη δική μου τρέλα…».
Τα τραγούδια του δίσκου λειτουργούν, σχεδόν, ψυχαναλυτικά για τους δημιουργούς τους, ο λόγος της Λίνας Νικολακοπούλου ακροβατεί, οριακά πολλές φορές, στο τεταμένο σχοινί της εντός μας ισορροπίας και η φωνή της Δήμητρας Γαλάνη αναδεικνύεται η καταλληλότερη για την ερμηνευτική απόδοση του συγκεκριμένου υλικού. Που μπορεί να μην έτυχε αμέσως της μαζικής αποδοχής, δημιούργησε, όμως, μια εντελώς καινούργια κατάσταση. Το εν λόγω υλικό ήθελε το χρόνο του, απαιτούσε διαδικασίες προσέγγισης περισσότερο βραδύκαυστες.

«Τα Κανονικά είναι μια πρόταση καινούργια. Είναι ένας δίσκος προχωρημένος κι από άποψη ήχου, αλλά κυρίως από άποψη λόγου. Έχουν ένα στίχο αφαιρετικό, που ίσως δεν είναι εύληπτος, αλλά είναι η αφαίρεση που χρειάζεται η εποχή μας».
Η Δήμητρα Γαλάνη στο περιοδικό «Ένα», Οκτώβριος 1985.