30 Μαρ 2010

Γιάννη Ρίτσου: «Μεγάλη Πέμπτη»

«Απόψε ακούμε πάλι
γύρω απ’ τη στέρνα του σπιτιού
το θρόϊσμα της χλόης απ’ το βήμα σου.
Κρύβουμε τα μάτια μας μες τα χέρια
μη δούμε στα νερά τη λάμψη της μορφής σου
κι ακολουθήσουμε το βήμα σου.
Έχουμε ακόμα δάκρυα πολλά
στο μυστικό δοχείο που μας εδώρισες
έχουμε ακόμα δάκρυα πολλά
για να ποτίσουμε το χώμα των αγρών σου...».

«Γραμματείς και πρεσβύτεροι αιώνες»

Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι
σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη.


Μετεφέρθης άρον άρον στην εντατική

εγκατάλειψή σου.
Θεράποντες ήχοι σημάντρων
μετράνε κάθε τόσο το σφυγμό σου
ο θεϊκός αδύναμος και ο απτός σκιαγμένος
νταααααααααααν α ν α ν νταντον οον οον

Μέτωπο αιμάτινο σου πλέκουν
τ’ ακανθώδη έθιμα
και επί τον ιματισμόν σου έβαλαν κλήρο
η νηστεία, ο Μπαχ, τα βαρελότα, και η μέθοδος
να φτάνει με καρφιά στα άκρα του ο πόνος.

Τι κι αν εσχίσθη το καταπέτασμα των χαμομηλιών
τι κι αν χρωμάτων στρατιαί εξεπλήττοντο


σταύρωσον σταύρωσον αλαλάζουν
τα κρεοπωλεία οι ψησταριές κι οι φούρνοι.

Δε μ’ άκουσες.
Άφησες ανύμφευτη την κόμη της Μαγδαληνής
και σπατάλησες το σπάνιο Νυμφίο άρωμά σου
για να κάνεις τεστ αληθείας στην αγάπη, στον πλησίον.
Σου φώναζα να τους αφήσεις όπως είναι
όπως τους παραλάβαμε από την υπαρξιακή παράδοση
όπως περιγράφτηκαν από στόμα σε στόμα
από πικρό ποτήριον σε πικρότερο. Δε γλίτωσε
σταυρώθηκε όποιος διανοήθηκε να τους επαληθεύσει.

Προσκυνώ το οικείον προσφιλές μου σφάλμα σου.
Εν συντριβή περιστρέφω τη σούβλα
αδημονώντας σε αμνέ μας.

Από την ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά «Ενός λεπτού μαζί».

Καλή Ανάσταση

Πρόσκληση...

Στο μυστικό δείπνο των λέξεων...

Στων αισθημάτων τον κήπο...

Στου έρωτα το σταυρό...

Και στης Ανάστασης τη συνάντηση...

26 Μαρ 2010

Πριν...

Στο τέλος μιας ακόμα μικρής εβδομάδας...
Λίγο πριν τη Μεγάλη...

Της άνοιξης...

Εξομολόγηση...
Στο πετραχήλι της άνοιξης...

«Ίδια»

«Άλλαξες…
-ας έμεινε η προδοσία στη φωνή σου ίδια...».

(Από το endomoktono.blogspot.com)

25 Μαρ 2010

«Συνένοχες εαρινές διαθέσεις»

Φιλήματι δολίω παρεδόθη τοις ανόμοις.

Και γώ γιατί απαγχονίζομαι
από κλαδί ξένης μεταμελείας;

Ποιάν άνοιξη διέπραξα
εις βάρος των θαυμάτων της;
Πόση γύρη καταχράστηκα
για να κάνουν μέλι σπιτικό οι φωτογραφίες;
Εις το ακέραιον τη διασκόρπισα
σε όλες τις προσδοκώσες αναστάσεις.
Ας μιλήσουν.
Στα μυστικά των ονείρων δείπνα
εγώ μαγείρεψα προδοτική την αγάπη;
Έτοιμη παρετέθη αγορασμένη ρεφενέ
από το δίπλα φαστφουντάδικο φιλί.
Μήπως που ένιψα τους πόδας των χωρισμών;
Μπα. Τρις ερωτηθέντες αποκρίθηκαν
ουκ οίδα τον άνθρωπο.

Ποδόλουτρα.

Λες να ήτανε πολύ καυτή η χειρονομία
και ζεματίστηκε η ωφέλεια;

Μην ψάχνεσαι. Και να 'θελε τώρα να σου πει
όλη την αλήθεια η αιτία
είναι καταπαγωμένο το νερό.

Ρίξε πρόχειρα γι’ απόψε όλη την ευθύνη
στο δόλιο φίλημα που σου ‘στειλε κάποια νοσταλγία.

Από την ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά «Ενός λεπτού μαζί».

«Mα...»

«Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Όχι μ’ ένα βρόντο μα μ’ ένα λυγμό».

(Τ. Σ. Έλιοτ σε μετάφραση Γιώργου Σεφέρη)

21 Μαρ 2010

Άνοιξη...

Μας περιμένει η ά ν ο ι ξ η…

«Μια νύχτα...»

Μια νύχτα θα ταξιδέψω για πάντα. Θ’ αγκαλιάσω με τα χέρια την πόλη και θα πνιγώ στη δίνη των χρωματιστών νερών

Θα 'ναι μια νάρκωση ή ο θάνατος, δεν ξέρω να πω. Μέσα στα δάκρυα δε θα καταλαβαίνω πια γιατί το θέλησα ούτε πού αστόχησα. Οι αποσκευές μου θα παρασύρουν το σώμα μέχρι τη θάλασσα, ως τους υφάλους, έξω απ' τον παλιό σταθμό. Άμμος και ξερολίθια

Σφυρίγματα των τραίνων κι ο κάμπος ολόγυρα και δε θα μπορέσω να καταλάβω γιατί ήσουν και καταδότης και συνεργός

Μες στη νεροσυρμή δε θα σε ξαναδώ ποτέ. Μια νύχτα θ' αγαπηθούμε για πάντα. Καθώς θάλασσα και ουρανός

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου,
«Κοιτάζοντας ένα ερωτευμένο σιντριβάνι».
«Νοσοκομείο εκστρατείας» - 1972


(Μάνο, σ' ευχαριστώ για την αφορμή...)

«Εισιτήρια Διπλά» (2)

Τα Εισιτήρια Διπλά είναι ένας δίσκος για τη μνήμη: την πρόσφατη και αυτή που χάνεται στο χρόνο.

Έχουμε ένα θέμα οι τρεις μας με τη μνήμη. Κρατάμε ό,τι μπορεί να αποδείξει πως πέρασαν στιγμές απ’ τη ζωή μας που άξιζαν να μείνουν για πάντα. Κι ας μην έμειναν όσο έπρεπε. Κι ας έγιναν καπνός πριν τη φωτιά.

Αυτός ο δίσκος είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους της ζωής μας που πέρασαν, στις ταινίες που έμειναν, στα ταξίδια που έγιναν και σ’ εκείνα που προγραμματίζονται και διαρκώς αναβάλλονται.

Είναι οι ομπρέλες του Χερβούργου του Jacques Demy, το wild is the wind της Nina Simone, η Σοφία Βέμπο, η πνιγμένη Οφηλία του Gregory Crewdson, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Ύδρα, το Παρίσι, το Λονδίνο κι όλα όσα αποτελούν την προσωπική μας μυθολογία και την άμυνα μας απέναντι στον κόσμο και το χρόνο.

Κρατάτε στα χέρια σας ακόμα ένα χρονικό της συνύπαρξής μας -άλλοτε κωδικοποιημένο κι άλλοτε δηλωμένο ξεκάθαρα. Τις κουβέντες, τις σιωπές μας, τις νύχτες και τις μέρες μας. Θα ακούσετε αμέτρητα ποτήρια κρασί, τσιγάρα, τηλέφωνα στη μέση της νύχτας, δισταγμούς χρόνων και αποφάσεις της στιγμής, ταξίδια, ταξίδια, ταξίδια…

Νατάσσα - Γεράσιμος - Θέμης

19 Μαρ 2010

17 Μαρ 2010

Νικόλας Άσιμος

Επέλεξε να «φύγει» σαν σήμερα...
Στις 17 Μαρτίου του 1988...



«Nα μη σου πω ότι, κάποια στιγμή, ο Άσιμος ήταν και ψιλοβουρκωμένος... Είχε κρυφτεί πίσω της. Τραγουδούσε για πάρτη του αυτό που άκουγε εκείνη τη στιγμή... Αυτό που τον φόρτιζε, αυτό που τον δονούσε... Συγκινήθηκε και η Χαρούλα. Κι αυτό φαίνεται είναι λυγμική. Ούτε γύρισε πίσω της να δει πού είναι ο Νικόλας, τι κάνει. Μπήκε κι εκείνη σ' αυτό που συνέβαινε. Γιατί συνέβαινε κάτι ακαριαίο και μαγικό».

(Πηγή: 100 Δίσκοι και η ιστορία τους -από τον Μελωδία fm 99,2- ειδική έκδοση: Καθημερινή).

Κάποιος γιορτάζει...

Υπάρχουν γιορτές και γιορτές...
Οι ονομαστικές, ας πούμε, που τις ξέρουν όλοι και πια δε μου λένε και πολλά πράγματα...

Και οι άλλες...



«Κάποιος γιορτάζει»
Μουσική: Σπύρος Παππάς
Στίχοι: Γιάννης Αργύρης
Ερμηνεία: Γιώργος Ζωγράφος - Διονύσης Σαββόπουλος
Δίσκος: «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» (1987)

15 Μαρ 2010

«Η ακηδία της Κλίμακος»

Ψάχνοντας χτες βράδυ παλιά κείμενα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην «Ελευθεροτυπία» («Σάββατο βράδυ - Κυριακή πρωί» η σελίδα του κάθε Σάββατο, θυμόσαστε;) έπεσα πάνω στην «Ακηδία της Κλίμακος», με ημερομηνία 13/05/2006…
Κυριακή 14 Μαρτίου 2010 χτες... Δ' Νηστειών, Ιωάννου της Κλίμακος, όπως έγραφε το ημερολόγιο…

Στα τέλη της ζωής του ο δαιμονικός Όρσον Ουέλες είχε δώσει μια συνέντευξη στο περιοδικό της αμερικανικής πρεσβείας. «Τι είναι αυτό που φοβάστε περισσότερο στη ζωή;» τον είχαν ρωτήσει. «Την ακηδία!» απάντησε -και μάλιστα χρησιμοποίησε τη λατινική, εκκλησιαστική της λέξη: accidia. Ηταν η πρώτη φορά που διάβασα αυτή τη λέξη. Είδα στο λεξικό ότι σημαίνει την ψυχική και σωματική νωθρότητα. Το να μην έχεις διάθεση να πεις, να κάνεις ή να σκεφτείς οτιδήποτε.

Μια πιο εκκοσμικευμένη και στενή της εκδοχή είναι η οκνηρία -το τελευταίο από τα θανάσιμα αμαρτήματα. Όμως η ακηδία φέρει πίσω της το εκκλησιαστικό έγκλημα και τιμωρία. Με καλύπτει περισσότερο όταν συχνότατα (απαραιτήτως μία φορά την εβδομάδα, όταν μένω μόνος) ένα βαρύ αίσθημα αδιαφορίας και κούρασης για τα πάντα με θάβει μέσα μου, και δεν έχω διάθεση ούτε το χέρι να σηκώσω. Η οκνηρία έχει κάτι κωλοπαιδίστικο, το συγκεκριμένο μου αίσθημα έχει τα συστατικά της αρρώστιας και του πάθους.

Η γνώση μου των πατερικών κειμένων είναι μικρή, αλλά νομίζω ότι ο 13ος Λόγος στην Κλίμακα του Ιωάννη του Σιναΐτου είναι ένας σαφής και διαυγής ορισμός της. «Ακηδία σημαίνει παράλυση της ψυχής και έκλυση του νου, οκνηρία και αδιαφορία προς την άσκηση, μίσος προς τις μοναστικές υποσχέσεις... μια κατάσταση φρίκης, με πονοκέφαλο, πυρετό και ανακάτωμα του στομάχου...

Την καταλαβαίνεις όταν έρχεται, δεν αφήνει τα πόδια όρθια, μας σπρώχνει όταν καθόμαστε να γέρνουμε το κεφάλι στον τοίχο. Μας προτρέπει ακόμα να κοιτάμε έξω από το παράθυρο, δημιουργώντας φανταστικά χτυπήματα και βήματα ποδιών».

Ανάλογο αίσθημα μου ανακαλούν οι στίχοι του Καβάφη: «Την εργασία μου την προσέχω και την αγαπώ. / Μα της συνθέσεως μ' αποθαρρύνει σήμερα η βραδύτης. / Η μέρα μ' επηρέασε. Η μορφή της / όλο και σκοτεινιάζει. Όλο φυσά και βρέχει. / Πιότερο επιθυμώ να δω παρά να πω».

Ο Ιωάννης ο Σιναΐτης κατατάσσει την ακηδία στα 8 πρωταρχικά ανθρώπινα πάθη -και λέει ότι είναι το βαρύτερο. Το βλέπει από τη μοναστική του οπτική. Στα κοινόβια μοναστήρια δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, όμως στην ερημιά του ασκητή, αυτός είναι ο πρωταρχικός δαίμων: να εγκαταλειφθείς μέσα σου, ποθώντας πλαγίως τη δράση του κόσμου, τη μετακίνηση, τις εντυπώσεις των εναλλαγών. Στις ερήμους της Αιγύπτου, που ήταν διάστικτες από ερημίτες, ήσαν πολλοί εκείνοι που αντί να βρουν μέσα τους το θεό αντιμετώπιζαν το θηρίο της ακηδίας. Τι την προκαλούσε; Η ψυχική αναισθησία, η λησμοσύνη των άνω, και μερικές φορές η υπερβολική κόπωση (σωματική και ψυχική).

Ο Σιναΐτης λέει ακόμα ότι τα τέκνα της ακηδίας είναι οι μετακινήσεις από τον ένα τόπο στον άλλο, η παρακοή στον πνευματικό πατέρα, η λησμοσύνη της Κρίσεως και μερικές φορές η εγκατάλειψη της μοναχικής ζωής. Εκείνο που την καταπολεμά είναι η σκέψη του θανάτου και η προσευχή.

Πράγματι. Σήμερα που πάλι μ' έχει αρρωστήσει αυτό το αίσθημα, κάθομαι από το πρωί στον καναπέ, ακίνητος, και σκέφτομαι τι καλά που θα 'ταν να επιθυμήσω κάποιο ταξίδι. Δεν ζω σε μοναστήρι, αλλά είμαι μόνος. Δεν κάνω υπακοή, αλλά κατά κάποιον τρόπο ακολουθώ κι εγώ ορισμένους ασκητικούς κανόνες, που με βοηθούν να οικονομήσω τη ζωή μου. Σήμερα τους παραβαίνω. Δεν πάω στη δουλειά. Δεν επιθυμώ να πω τίποτα. Βλέπω. Το θέαμα από το παράθυρο με αποσπά, αλλά όχι τόσο ώστε να σηκωθώ, να βάλω ρούχα και να κατεβώ τη σκάλα.

9 Μαρ 2010

«Τυχαίες συναντήσεις...»

Άσπρο μαύρο το τοπίο μου - μου αρέσει όπως οι μαυρόασπρες φωτογραφίες.
Δεν έχω τραγούδια - έχω άναρχα όνειρα να διηγηθώ.
Έχω τυχαίες συναντήσεις με ακάλεστους επισκέπτες.
(Όλοι είχαν το πρόσωπό μου νομίζω)
Άλλοτε για καλό κι άλλοτε για κακό χτύπησαν την πόρτα μου.

Μπήκαν πολλοί αδιακρίτως κι έφυγαν - οικειοθελώς και μη…

(Χ. Αλεξίου)

8 Μαρ 2010

«Για την Άνοιξη»

«…Μια άνοιξη αληθινή.
Λίγη ζεστασιά, λίγη αγάπη
Μια ανάσα ακόμα κι ένα πικρό
-μα αληθινό- χαμόγελο».

(«Εντομοκτόνο»)

Στα...

Πρόποση:

Στα Καινούργια Ταξίδια Μας...

Στην...

Παρών

Στην Απουσία Σου...

6 Μαρ 2010

«Δε...»

«Από ψηλά
δε ζωγραφίζονται
τα όνειρα...»

«Αδειάζει το σακούλι...»

Γράφτηκαν πολλά τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την οικονομική κρίση, τα μέτρα, τις ευθύνες...
Κρατώ τα όσα έγραψε σήμερα, με τίτλο «Φασούλι το φασούλι, αδειάζει το σακούλι...», στη σαββατιάτικη στήλη της στα «Νέα» η Έλενα Ακρίτα:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=12&ct=8&artID=4563710

«Μην παίζεις με τα χώματα»

Το έργο της Στέλλας Βλαχογιάννη «Μην παίζεις με τα χώματα» παρουσιάζεται στο θέατρο «Βασιλάκου» (Πλαταιών & Προφήτη Δανιήλ 3, Κεραμεικός) από την Τετάρτη 10 Μαρτίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9.15.

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη - Ηρώ Μιχαλακάκου
Σκηνικά: Νίκος Τσιάμης
Κοστούμια: Αγγελική Καραμούτσου
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Παίζουν: Θεοδώρα Σιάρκου, Ειρήνη Μουρελάτου, Σοφία Καραγιάννη.

Μην παίζεις με τα χώματα!
Δε με λυπάσαι;
Με φάγαν τα πλυντήρια.
Αλήθεια τι ψάχνουμε, από παιδιά ακόμη, να βρούμε στο χώμα;
Το παρελθόν μας ή το μέλλον μας;
Τους απόντες ή τον χαμένο εαυτό μας;
Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ παίζοντας με το χώμα κερδίζει την αθωότητά του ως ενήλικας;

Μιαν -από τις πολλές- απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά επιχειρεί να δώσει η παράσταση. Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό θέαμα με άξονες τρεις μονολόγους και συνδετικά κείμενα από το βιβλίο της Στέλλας Βλαχογιάννη «Ιατρείον ασμάτων», που πραγματεύεται την Απώλεια με σαρκασμό, χιούμορ και συγκίνηση.

Γενική είσοδος: 12 ευρώ.

5 Μαρ 2010

Μελίνα

Μελίνα Μερκούρη

Έφυγε Κυριακή...

Ήταν 6 Μαρτίου του 1994...

«Δίχως μάρτη στο χέρι...»

«Στη σιγουριά σου».

«Πίσω τους η Άνοιξη».

«Να ήταν Άνοιξη».

3 Μαρ 2010

«Διψούσαμε κι οι δυο...»

Τρίτη Παρασκευή των Χαιρετισμών.
Στην εκκλησία του Νησιού, ο νεαρός άγιος με πλούσια κοκκινωπή κόμη που στεφανώνει το ωραίο κεφάλι, φέρει μαργαριτοστόλιστο διάδημα και κρατεί λόγχη. Με ορμητικό βλέμμα και ζήλια μας έβλεπε πριν λίγο, να περπατάμε δίπλα στα νερά…
Πόσο αδέξια, ανέτοιμα ήταν τα χέρια του! Μπα, όχι, λυπημένα ήταν μόνον. Και οι φωνές των βατράχων διάχυτες, ξεκάθαρα, έτσι νομίζω, έλεγαν, «Διψώ», «Διψώ», «Διψώ». Τις άκουγε κι αυτός, ήταν βέβαιο, γιατί αμέσως με τράβηξε προς το καφενείο, προς τον κόσμο, προς το φως.
Διψούσαμε κι οι δυο, δεν ξέρω τι! Ανθρώπινη δίψα.
Το αεράκι έφερνε κατά πάνω μας την Άνοιξη σε ακαταλόγιστες δόσεις…

Άννα Δερέκα,
«Λόγια του σώματος».
(Από το «Επάργυρον»).