28 Μαΐ 2010

«Με λένε θάνατο»

Από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» κυκλοφορεί το βιβλίο της Στέλλας Βλαχογιάννη «Με λένε θάνατο»...


Ο Παράδεισος

Και τι είναι ο Παράδεισος; -σκέφτηκα

Ένας μεγάλος κήπος που παίξαμε και χάσαμε νωρίς νωρίς οπότε γιατί τόση αγωνία για την Αγάπη;

Τα εξαίσια σώματα με τα φτερά στην πλάτη οι αμαρτωλές σκέψεις και οι επιθυμίες μας είναι που καταδικάστηκαν να ποδηλατούν αιώνια στον
ουρανό ποτέ να μην πατήσουν χώμα ποτέ να μην αγγίξουν να μην
αγγιχτούν και χάσει ο Φόβος το πλεονέκτημα στις καρδιές των
ανθρώπων

Νεότερη άναβα κεριά στα μανουάλια με την άμμο -ποτέ στα άλλα- κι αισθανόμουν ότι φύτευα ένα νεκρό μου μέλος στο σώμα του χρόνου.
Σήμερα κοιτάζω βλοσυρή τα πρόσωπα των αγίων και προσπαθώ να
καταλάβω ποια θυσία δεν έκανα ώστε να με αποτυπώσει και μένα
κάποιος στην καρδιά του με τον ίδιο σεβασμό που επέδειξα όλη μου την ζωή απέναντι στο ανέφικτο.

Όταν άρχισα ν’ αθροίζω νεκρούς κατάλαβα ότι έπαιρνα σειρά κι αντιδρούσα. Σταμάτησα να κοιμάμαι, να μιλάω καμιά φορά και ν’
ανασαίνω. Τίποτα. Δρόμος γραμμένος για όλους ο Θάνατος στη στιγμή έχουμε αμφιβολία γι αυτό φοράω ακόμα τα παιδικά μου ρούχα
- κόκκινο βελούδινο φουστανάκι, καπέλο και άσπρα παπούτσια- για να
μη με καταλάβει κανείς και να διαρρεύσω στο μέλλον σαν πληροφορία άχρηστη αν και στον καιρό της τραγική

Τις λέξεις μου τις έχω πληρώσει πανάκριβα: χρόνια πορφυρά από το
αίμα και συναντήσεις λευκές από τον απέραντο φόβο μιας βαθύτερης γνωριμίας. Μου πρότειναν δουλειά: σ’ ένα ακίνητο ποτάμι, να μετρώ τα πρόσωπα που καθρεφτίζονται ολημερίς σαν σε φιλμ το οποίο δεν θα εμφανιστεί ποτέ.

Αρνήθηκα.

Έχω δουλειά –είπα.

Eκτίθεμαι.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Στέλλα Βλαχογιάννη γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1957 και μεγάλωσε στο Μαρούσι και στο Ναύπλιο. Έχει εργαστεί σε πολλά περιοδικά (ΕΠΙΚΑΙΡΑ, ΔΙΦΩΝΟ, ΒΗΜΑgazino, hridanos.gr, ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ κ.ά) ως συντάκτης και αρχισυντάκτης υπογράφοντας δεκάδες άρθρα, συνεντεύξεις και κριτικές για το ελληνικό τραγούδι. Από το 2003, παρουσιάζει τα μεσάνυχτα κάθε Τετάρτης την ωριαία εκπομπή λόγου, «Ιατρείον Ασμάτων», στο Δεύτερο Πρόγραμμα, 103,7. Έχει συγγράψει τα βιβλία «Η θλίψη του σώματος» (Μικρή Άρκτος, 2003), «Ιατρείον Ασμάτων-αποσπάσματα ραδιοφωνικού λόγου» (Μικρή Άρκτος 2005») καθώς και το θεατρικό έργο «Μην παίζεις με τα χώματα» που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία, την άνοιξη του 2010 στο θέατρο «ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ» (και θα παρουσιαστεί και τη νέα σεζόν).

«ο θάνατος...»

Ευλαβούμαι, Ανάγκη
ότι εσύ έπλασες το συνεχές του κόσμου
το δώσ' μου, το δεν έχω του.
Αλλά, τον έρωτα όχι, όχι εσύ, Ανάγκη
τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος
από άγρια περιέργεια
να εννοήσει
τι είναι ζωή.

Άτιτλο -από «Τα εύρετρα» της Κικής Δημουλά...

23 Μαΐ 2010

Εν...

Εν αναμονή…

Του αδιευκρίνιστου…

«Τα εύρετρα»

Την ερχόμενη Τρίτη κυκλοφορεί η νέα ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά, με τίτλο «Τα εύρετρα»:

Tα ξεφύλλιζες, κοντοστεκόσουν κάθε τόσο
διάβαζες τάχα κάτι σε διαπερνούσε
αδιάβαστες κρυφογελούσαν οι σελίδες

μετά τα ζύγιασες όλα στη χούφτα σου
σα να ήταν κέρματα
χοντρικά τα εξετίμησες
ουκ ολίγα είπες
έκπληκτος πώς τ’ απέκτησες με ρωτάς.

Yποκριτή, γραμμή δε διάβασες
αλλιώς θα το ’βλεπες
το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο

τα εύρετρα είναι
εσύ μου τα έδωσες
επειδή σε βρήκα

σε μέτρησα και ήσουνα πολλά
ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς
το άφησα να είσαι κι απ’ τα δυο
δε σου αφαίρεσα ούτε μία
απ’ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες
ούτε μισή απ’ τις πολύτιμες ασκήμιες σου
κόσμε.

14 Μαΐ 2010

Ερημιά...

Η έσω ερημιά...
Στην έξω ακαταστασία...

5 Μαΐ 2010

Μια...

Έχει μια μελαγχολία αυτό το απόγευμα του Μάη...

Και μια συννεφιά...

«Του Μαΐου...»

Άλλοι θυμούνται τους ψεύτικους κήπους
του έρωτα και τις μέρες που ερωτεύτηκαν
ή που νόμισαν πως,

κι άλλοι τα βιβλία
που διάβαζαν παιδιά και σημάδεψαν
τη ζωή τους για πάντα, …

…Εγώ θυμάμαι τα πράγματα που δεν έκανα:
τις εξοχές του Μαΐου πάνω απ’ όλα.

Julio Martinez Mesanza
(μετ: Tάσος Δενέγρης)

«Με το σουγιά...»

Από τη στήλη της Έλενας Ακρίτα το περασμένο Σάββατο στα «Νέα»:

...Πρωτομαγιά με τον σουγιά χαράξαν τον φεγγίτη και μια βραδιά, σαν τα θεριά σε πήραν απ΄ το σπίτι Πού το θυμήθηκα ύστερα από τόσα χρόνια; Σαν αναστάσιμη καμπάνα, η δωρική λαλιά της Βίκυς. Ναι, χαρά μου, φυσικά της Μοσχολιού! Υπήρξε άλλη Βίκυ στην Ελλάδα; Σέρνεται ο ήχος της θεάς σαν χαλί κάτω από τα πόδια των αναμνήσεων...

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4572471