31 Αυγ 2009

Ο Σεπτέμβρης...

Ο Σεπτέμβρης θα μετρήσει ξανά απουσίες και παρουσίες…
Κι αυτή τη φορά…

30 Αυγ 2009

Τέλος Αυγούστου...

«Τέλος Αυγούστου θα σου στείλω
το πρώτο του Σεπτέμβρη φύλλο...»

(Ηλίας Κατσούλης)

29 Αυγ 2009

Τα καινούργια...

Καθαρά σεντόνια απόψε...

Για ν' ακουμπήσουν πάνω τους τα καινούργια αισθήματα...

28 Αυγ 2009

Για να...

Λευκό χαρτί το σαββατοκύριακο...

Για να «γράψεις» πάνω του με ανεξίτηλο αίσθημα...

Τα παλιά καλοκαίρια...

Ήθελε, λέει, να κλείσει μια και καλή όλα τα κεφάλαια από τα παλιά καλοκαίρια της ζωής του… Να τα «ξεκολλήσει» από το σώμα του… Και να τα σβήσει από το χάρτη της μνήμης του…
Να μη τον βρει αυτός ο Σεπτέμβρης με υπόλοιπα…

Οι «τόποι»...

Οι άνθρωποι που αγαπάμε
είναι οι «τόποι» τους...

24 Αυγ 2009

ΠΥΡΙΝΟΣ

ΕΦΙΑΛΤΗΣ...

21 Αυγ 2009

Πόσο...

Στις ήσυχες μέρες και στις ζεστές νύχτες του Αυγούστου, νιώθουμε και πάλι πόσο ισχυρές παραμένουν εντός μας οι απουσίες και πόσο αδύναμες οι παρουσίες…
Ή, μήπως, όχι;

Ο St/s στο Βύρωνα

Στις 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ο Σταμάτης ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ

Στο ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ, στο ΒΥΡΩΝΑ...

17 Αυγ 2009

Στις 16 Αυγούστου...

Πάνε πολλά χρόνια... Όταν είχε δημοσιευτεί στις σελίδες απογευματινής αθηναϊκής εφημερίδας η είδηση για μια σειρά καλοκαιρινών συναυλιών της Βίκυς Μοσχολιού σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Ανάμεσά τους και τα Γιάννινα.
Πέταξα από τη χαρά μου. Την αναζήτησα αμέσως. Βρήκα το τηλέφωνο της Βίκυς Μοσχολιού από το Γιώργο Παπαστεφάνου και τηλεφώνησα σπίτι της. Μίλησα με την κυρία Αρετή, στενή συνεργάτη και φύλακα άγγελο της Μοσχολιού μέχρι το τέλος... Η φωνή της ακουγόταν στο βάθος να λέει ότι δεν έχει προγραμματιστεί εμφάνιση στα Ιωάννινα και ότι θα ήθελε πολύ να τραγουδήσει στην πόλη μας.
Έκλεισα το τηλέφωνο, με την υπόσχεση να τα πούμε, κάποια στιγμή, από κοντά. Δεν τα είπαμε…

Η αναφορά της παραπάνω ιστορίας δεν έχει, ίσως, καμιά σημασία για τους αναγνώστες της σελίδας... Είναι, όμως, το δικό μου αναμμένο κεράκι στην ολοζώντανη μνήμη της Βίκυς Μοσχολιού, που πέρασε την πόρτα του παράδεισου στις 16 Αυγούστου του 2005...

Θέλω να γράψω κι άλλα για τη φωνή που λάτρεψα... Δε χρειάζεται... Μου φτάνει που θα μου θυμίζει συνεχώς πως όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι...

16 Αυγ 2009

Η Στέλλα Βλαχογιάννη για τη Βίκυ Μοσχολιού

Για μια νεκρή ινφάντα

Ποτέ δεν ξέχασε την καταγωγή της. Και αυτό ίσως να ήταν το καθοριστικό συμβάν που την προστάτεψε από το να χάσει την αυθεντικότητά της σε χρόνο μηδέν, μιας και η επιτυχία ήρθε πολύ γρήγορα. Τραγούδησε ποιητές αλλά ποτέ δεν πούλησε προφίλ διανοούμενης. Ερμήνευσε μεγάλους συνθέτες αλλά ουδέποτε τους χρησιμοποίησε ως ιδεολόγημα για να "νομιμοποιήσει" τις θεμιτές παρεκτροπές της σε μια δισκογραφία και σε μια νύχτα που δεν άφησε κανέναν ατσαλάκωτο.
Ήταν όπως έλεγε και η ίδια από μικρή "ξενυχτού". Ο φυσικός της χώρος ήταν τα μπουζούκια την εποχή που στο πάλκο ήταν ο Γιώργος Ζαμπέτας και στο δίπλα μικρόφωνο ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Θήτευσε βεβαίως και στα μετέπειτα "μπουζούκια" της παραλίας με τη μαϊμού διασκέδαση των ανερχόμενων μικροαστών και των έτοιμων (από καιρό;) ισχυρών του χρήματος. Και μια ωραία νύχτα τα βρόντηξε και πήγε στην Πλάκα για να της ξαναδώσει την παλιά της αίγλη ως συνοικίας των θεών προσφέροντας εκείνη πρώτη μια δεύτερη ευκαιρία πολιτισμού στη ζωντανή παρουσίαση του ελληνικού τραγουδιού με τις μπουάτ να ξανανοίγουν την κατεβασμένη χρόνια αυλαία τους. Έκατσε κάποια χρόνια, έφτιαξε την "πιάτσα" και μετά ξαναβγήκε στην παραλία. Τι σημασία έχει; Ήξερε καλά πού πατούσε κάθε φορά και ποιο ρεπερτόριο μπορούσε να την κρατήσει ζωντανή μιας και η νυκτερινή διασκέδαση είχε αρχίσει να παίρνει την άγρια κατηφόρα της επηρεάζοντας πλέον άμεσα τη δισκογραφία.
Το ρεπερτόριό της σχεδόν πάντα μινόρε αλλά ουδέποτε μελό. Μίλησε με υπερηφάνεια για τα βάσανα, τη φτώχεια, την ανάγκη των ανθρώπων της εποχής της (δεκαετία 1960 και μετά), τραγούδησε τον έρωτα ως πράξη γενναιότητας και όχι ως κλαψούρισμα συνοικιακού εραστή, υπερασπίστηκε ερμηνευτικά ποιητές και σπουδαίους στιχουργούς και τους διαπίστευσε στην αιωνιότητα με μόνο μέσο το αθάνατο νερό της φωνής της.
Ο τρόπος που τραγούδησε είναι πιστεύω η τρίτη μεγάλη του γένους σχολή -πλάι σ' εκείνες του Γρηγόρη Μπιθικώτση και του Στέλιου Καζαντζίδη. Το φρασάρισμά της, τα πεντακάθαρά της σύμφωνα και τα ελαφρώς τραβηγμένα φωνήεντά της, αν υπήρχε μια ακαδημία τραγουδιού στην Ελλάδα θα ήταν το σημαντικότερο μάθημα. Όσο για την ερμηνεία της… Ποίησε πάθος. Δεν το προσποιήθηκε ποτέ.
Με τη δωρική της εκφορά του λόγου και το αγέρωχο στήσιμο του σώματος ήταν σαν τραγουδούσε μία από τις Καρυάτιδες του Παρθενώνα.
Επανέρχομαι στην καταγωγή της. Η Βίκυ Μοσχολιού παρέμεινε μια λαϊκή γυναίκα με την έννοια της καθαρότητας στο φέρεσθαι και της γενναιότητας στο ζειν. Τελευταία φορά συζήτησα μαζί της σε μια συνέντευξη το 1996. Ήταν έξαλλη που για πολλοστή φορά είχε ζητήσει από το υπουργείο Πολιτισμού τον Λυκαβηττό για μια συναυλία και της είχαν αρνηθεί. Και εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο θέμα, και σήμερα, εννέα χρόνια μετά και με τη Βίκυ Μοσχολιού σωματικώς απούσα.
Αυτή η γυναίκα που και μόνη της θα μπορούσε να είναι το θηλυκό πρόσωπο του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού δεν τιμήθηκε ποτέ με τίποτα και από κανέναν για την προσφορά της. Ψέματα λέω. Τιμήθηκε τώρα τα τελευταία χρόνια από κάποιο φιλανθρωπικό σύλλογο. Ως καρκινοπαθής! Θα μου πείτε μ' ένα υπουργείο Πολιτισμού που έχει μετατραπεί σε γραφείο τελετών μιας και το μόνο που απλόχερα κάνει είναι οι δημοσία δαπάνη κηδείες- κι αυτό είναι ένα θέμα που θα το συζητήσουμε σύντομα- τι περιμένεις;
Όπως και να 'χει. Η Βίκυ Μοσχολιού έτυχε της μεγίστης τιμής που υπάρχει επί της γης τουλάχιστον -διότι η ίδια πίστευε και στα εν ουρανοίς: να γίνει η φωνή ενός ολόκληρου λαού για 40 χρόνια και να εκμαιεύει ακόμα και με τη σορό της την προσφώνηση: κυρία.
Μαζί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ανήκε στην κατηγορία των τραγουδιστών …εξ ενστίκτου. Άνθρωποι και οι δυο τους από οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων, χωρίς παιδεία και καλλιέργεια, κλήθηκαν να εκφέρουν λόγο υψηλής αισθητικής αξίας, τον οποίο -το έχουν παραδεχτεί και οι δυο- συχνά δεν καταλάβαιναν. Και όμως. Τα χείλη τους περιείχαν το θαύμα. Γι' αυτό και
πιστεύω πως με την απώλεια της Βίκυς Μοσχολιού γράφτηκε για τους Έλληνες τραγουδιστές και επίσημα το τέλος (μιας μεγάλης) εποχής.

Σεπτέμβριος 2005
(
svlachogianni@Hridanos.gr)

14 Αυγ 2009

«Καλή Παναγιά»...

Καλό Δεκαπενταύγουστο...

12 Αυγ 2009

Η Παναγία που κλαίει…

«…Μα ξαφνικά σαν μ’ είδανε να κλαίω, όλοι τους γύρω μου φτιάξανε κύκλο και σιγά σιγά απομακρυνόντουσαν από κοντά μου ταραγμένοι αφήνοντάς με μόνη στο κέντρο ενός κύκλου που ολοένα μεγάλωνε, κι εγώ να κλαίω, να κλαίω και να γίνομαι ένα μικρό σημάδι της πολιτείας ενώ αυτοί να φεύγουν και να χάνονται στους γύρω δρόμους ψελλίζοντας: Η Παναγία που κλαίει…».

Μάνος Χατζιδάκις,
«Η παρθένα της γειτονιάς μου».
(Από «Το χαμόγελο της Τζοκόντας»).

11 Αυγ 2009

Δεκαπενταύγουστος…

Δεκαπενταύγουστος…
Επιστρέφω… Στο χωριό… Σε βράδια αυγουστιάτικα… Με τις «Παρακλήσεις» στην Παναγία… Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βούρμπιανης… Ο παπα - Δημήτρης να δέεται αενάως «υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας»… Κι εγώ, να θυμάμαι πρόσωπα που έχω να δω χρόνια… Που μπορεί να ξέχασα το χρώμα των ματιών τους, αλλά το βλέμμα τους με περιμένει πάντα εκεί, όταν επιστρέφω… Παιδιά, αγόρια και κοπέλες, που έζησα μαζί τους τα παλιά καλοκαίρια της ζωής μου… Που μοιράστηκα μαζί τους βόλτες, παιχνίδια, λόγια, σιωπές… Τότε που όλα φαινότανε αλλιώς… Τότε που είμασταν σίγουροι ότι τα όνειρά μας θα γινότανε πραγματικότητα… Κι ότι η ευτυχία θα καθότανε στα ποδιά μας σαν το πιστό σκυλί…

Δεκαπενταύγουστος (ημέρα Τρίτη)

Αυτός ο αγένειος φύλακας
των ουρανών, που υπομειδιά
στο πλήρωμα και δέεται
υπέρ των καρπών της γης
και των ματιών σου,
δεν κοιμάται ποτέ.
Τα ροζ πέλματά του
περπατάνε πάνω στη θάλασσα
και γίνονται τραγούδι.
Τα φτερά του δεν άνθισαν
Ματαίως, είναι η αναπνοή μας.
Το φως που ρέει γύρω,
μέλι της ομιλίας και όνειρο.

Γιάννης Κοντός

10 Αυγ 2009

«15αύγουστος»

Από τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη:

Τελειώνοντας το "Από την Άκρη της Πόλης", την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που γύρισα στην Ελλάδα, ήθελα να κάνω ένα φιλμ όπου το θέμα δεν θα είχε να κάνει τόσο με το λεγόμενο "περιθώριο" -σιχαίνομαι αυτή την ορολογία. Μια ταινία, η οποία στο μυαλό μου θα λεγόταν
"Από το Κέντρο της Πόλης"!
Κάτι που θα είχε μεγαλύτερη γκάμα σχετικά με την ελληνική πραγματικότητα. Κάπου η ιδέα μού ήλθε με το θάνατο του ξάδελφού μου, ο οποίος ήταν 19 χρονών. Σκοτώθηκε όταν ήταν φαντάρος, πηγαίνοντας σε ένα πανηγύρι, στην Πελοπόννησο. Σε αυτοκινητικό... Είχα μόλις γυρίσει από Αγγλία και έτσι κατάλαβα αυτήν τη μανιώδη συμπεριφορά των Ελλήνων, όταν μπαίνουν μέσα στα αυτοκίνητά τους και τρέχουν, χωρίς καμία αντίληψη ή συνείδηση. Αυτή ήταν η βασική ιδέα για το "15αύγουστο". Τραγική, για αρχή...
Από εκεί και πέρα, ήθελα να κάνω μια ταινία από το κέντρο της Αθήνας. Εκεί όπου μεγάλωσα και εγώ, δηλαδή. Μου αρέσει αυτό που έχουμε στην Αθήνα με τις πολυκατοικίες, όπου μέσα στην ίδια "οικία" μπορούμε να έχουμε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και άτομα που ζουν. Και μου φάνηκε ότι είναι ένα πάρα πολύ οικονομικό μέσο, έτσι ώστε να μπορώ να εκφράσω κάτι πιο μεγάλο για την ελληνική κοινωνία...
Το σενάριο το άρχισα τον Ιούνιο του ΄99. Το Σεπτέμβριο, με το μεγάλο σεισμό, έπαθα φυσικά αυτό που πάθαμε όλοι και δεν μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω στο διαμέρισμα, οι μετασεισμικές δονήσεις πραγματικά με ξέκαναν! Έφυγα, με το κομπιουτεράκι μου, και κατέβηκα στο χωριό, εκεί όπου μένουν οι γονείς μου, έξω από τη Σπάρτη, για να μπορώ να τελειώσω το σενάριο με κάποια ησυχία...
Η παραγωγή αρχίζει κατά το Νοέμβριο - Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς και σιγά σιγά μαζεύουμε το συνεργείο. Οι πιο πολλοί, νέα παιδιά, για μια τεράστια παραγωγή, που τελικά κράτησε 15 εβδομάδες. Νομίζω ότι ως ομάδα δέσαμε, παρ΄ όλο που εγώ δεν έχω την αντίληψη ότι αναγκαστικά πρέπει να περνάς ωραία σε ένα γύρισμα. Δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο σκοπός του κινηματογράφου. Σκοπός είναι να μπορείς να κάνεις την ταινία που θέλεις, με όσο πιο άμεσο και ειλικρινή τρόπο. Αν αυτό σημαίνει ότι ορισμένες στιγμές είμαι πιο αυταρχικός, βάζω τις φωνές ή παθαίνω κρίσεις υστερίας, δεν με νοιάζει πραγματικά. Γιατί έχω ακούσει πολλές φορές στην Ελλάδα τα "αχ, περάσαμε θαυμάσια στα γυρίσματα της τάδε ταινίας" και πολλές φορές πας και βλέπεις ουσιαστικά μια πολύ μέτρια παραγωγή και μια πολύ μέτρια ταινία. Νομίζω, ο σκοπός δεν είναι να περάσουμε καλά, αλλά να τελειώσουμε ένα έργο τέχνης. Αυτό πιστεύω για τον κινηματογράφο. Είναι η αντίληψη ενός ατόμου πάνω στη ζωή, πάνω στο θάνατο, πάνω στην κοινωνία...
Οι πρόβες που κάναμε κράτησαν δύο, τρεις μήνες. Γιατί ήθελα, όταν φτάναμε στα γυρίσματα, όλοι οι ηθοποιοί να ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν, να μπουν μέσα στο πετσί των ρόλων. Ήταν μια διαδικασία πάρα πολύ δύσκολη, αλλά και πάρα πολύ ευχάριστη συνάμα. Κάθε μέρα πρόβες. Μπορείς να φανταστείς, δηλαδή, πόση δουλειά έπεσε εκείνη την εποχή, λίγο πριν από τα γυρίσματα...
Ο κινηματογράφος δεν είναι ένα πολύ glamorous πράγμα, όπως νομίζουν όλοι. "Γκλαμουριά", χλιδή και τέτοια... Καθόλου. Είναι μια δουλειά πάρα πολύ δύσκολη, στην οποία πραγματικά πρέπει να πιστεύεις. Δεν το κάνεις ούτε για τα χρήματα ούτε για τη φήμη. Το κάνεις, πραγματικά, για τη δική σου ψυχική ισορροπία.
Αν μπορώ να κάνω μια σύνοψη της ταινίας, θα έλεγα ότι είναι η σχέση της μάνας με το παιδί. Όλες οι ιστορίες, σχεδόν με έναν ερμητικά κλειστό τρόπο, αναφέρονται σε αυτήν τη συγκεκριμένη σχέση. Όλη η ταινία, ο σκοπός μέσα από τη δική μου ματιά, είναι να μπορώ να "φωτίσω" αυτήν τη σχέση.
Μια άλλη πτυχή αυτής της ιστορίας είναι η Παναγία, γι΄ αυτό και η ταινία στο κάτω κάτω λέγεται "15αύγουστος" και εξελίσσεται εκείνες τις μέρες της μεγάλης γιορτής. Είναι αυτό το μεγάλο cult, η μεγάλη γιορτή, το πώς λατρεύουμε εμείς την Παναγία... Και, φυσικά, η Παναγία είναι η μητέρα όλων. Η Μητέρα, στην οποία πηγαίνουμε και ικετεύουμε και κάνουμε τάματα και πηγαίνουμε στην Τήνο ή στην Παναγία Σουμελά και δοξάζουμε...
Κεντρική πρωταγωνίστρια στην ταινία, με έναν περίεργο τρόπο, είναι η ίδια η Παναγία, που εμφανίζεται κιόλας με έναν πάρα πολύ σύγχρονο τρόπο -και μάλλον ειρωνικό, πιστεύω. Μέσα από μια τηλεόραση, μέσα από την ίδια την τεχνολογία της εποχής μας!
Ως ένα σημείο, όλοι οι χαρακτήρες σε αυτό το τριήμερο έρχονται σε κάποια συναναστροφή, σε κάποια επαφή με το Θείο, είτε αυτό είναι η Παναγία είτε είναι ο Φώτης (ο Εωσφόρος, για μένα, ο κακός άγγελος που έχει πέσει) και δημιουργείται και από ένα θαύμα. Πολλές φορές, τα θαύματα που μας συμβαίνουν -και νομίζω ότι συμβαίνουν θαύματα στη ζωή μας, πραγματικά- έρχονται με έναν πολύ σκληρό τρόπο που δεν καταλαβαίνουμε εξαρχής. Γι΄ αυτό, η ταινία "δουλεύει" και σε ένα μεταφυσικό, θρησκευτικό επίπεδο, το οποίο, είτε πιστεύεις είτε όχι, είναι κομμάτι της κουλτούρας μας και νομίζω ότι είναι αξιοσημείωτο.
Πώς μπορεί το Θείο να ανατρέψει τα καθημερινά μας ή τη ρουτίνα μας και να μας φέρει σε μια αλλαγή του τι πιστεύουμε, πώς είμαστε ως άτομα και πώς συμπεριφερόμαστε απέναντι στους άλλους.
Σε όλες τις ιστορίες της ταινίας υπάρχει μια Αποκάλυψη...

Κωνσταντίνος Γιάνναρης

7 Αυγ 2009

Γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος:

...Πρώτη φορά φέτος μου λείπει η τεχνολογία. Μένω σ' ένα μικρό δωμάτιο με τα χρειώδη στο τελευταίο σπίτι της Χώρας ενός νησιού. Ο ένας τοίχος είναι ο βράχος του παλιού κάστρου. Ούτε Ιντερνετ ούτε εφημερίδες... Τα φύλλα έχουν ξεθωριάσει από τον ήλιο και τη θάλασσα. Άμμος κριτσανίζει ανάμεσα στις σελίδες. Πάνω στο πρόσωπο του Νασράλα έχει μια λαδιά από τα γεμιστά που φάγαμε την Τρίτη.
Πάει καιρός που η όρασή μου έγινε παλίμψηστη. Όπως ανέκαθεν ήταν η ζωή. Πάνω στην πέτρα που κάθεσαι να δεις το ηλιοβασίλεμα, 60 χρόνια πριν κάποιος έσφαξε τη γυναίκα του. Ο αγαθός ψαράς που μας νοικιάζει το δωμάτιο, φέρνοντας λίγη τσικουδιά μάς μεταφέρει χυδαία κουτσομπολιά για τους συγχωριανούς του. Κάτω από τα αρμυρίκια, διαβάζουμε για το πώς συνέτριψε ο Σαμίρ Κουντάρ το κρανίο ενός δίχρονου παιδιού με τον υποκόπανο του τουφεκιού του, στην παραθαλάσσια πόλη της Ναχαρίγια. Απόψε βγαίνει η πανσέληνος του Αυγούστου πάνω από τις άσπρες ταράτσες τα κορίτσια τραβάνε με την ψηφιακή τους το φεγγάρι φωνάζοντας εξακολουθητικά «ουάου». Όμως, το άθροισμα είναι ωραίο. Και αξίζει να το ζεις. Το βράδυ που βγάζουμε το αλάτι με γλυφό νερό και πάμε να φάμε στην πλατεία, ο άερας είναι σαν ευεργεσία.
Δεν έχω τίποτα να πω. Χιλιάδες μπλόγκερ γράφουν πια έτσι ανάκατα τις σκέψεις τους. Εκεί που άλλοτε είχαμε μια υπερπαραγωγή από γνώμες, τώρα έχουμε μια υπερπαραγωγή από εσωστρέφειες, ημερολόγια και αισθήματα δωματίου. Άλλα έχουν ενδιαφέρον, άλλα όχι. Έπειτα από λίγο, χάνεις το λογαριασμό. Υπάρχει ένας εκδημοκρατισμός της γραφής (όπως με τα εύκολα ψηφία υπάρχει ένας εκδημοκρατισμός του βίντεο και της φωτογραφίας) -αλλά δεν ξέρω, ειλικρινά, αν η εύκολη πρόσβαση οδηγεί πάντα σε καλύτερα μέρη. Η θάλασσα έγινε πλατιά αλλά ρηχή...
Έτσι θα περάσουν τρεις βδομάδες. Με τα ελάχιστα. Χωρίς ειδήσεις, δίχως περιοδικά, δίχως εφημερίδες. Ούτε θα γράφω τίποτα. Θα βλέπω τη γάτα να κυνηγάει ένα ποντίκι πάνω στο λιακωτό του Ελύτη, την αύξηση των φύλλων στην κάπαρη του βράχου, τον αφρό στο κύμα, την άμμο στις σελίδες του «Time». Θα ξεφορτώσω, θα περάσει ο καιρός και το φθινόπωρο θα... (τα ίδια και τα ίδια).

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος - εφημ. «Ελευθεροτυπία», 12/08/2006

6 Αυγ 2009

Μεταμόρφωση

«...για λίγη λάμψη όρους Θαβώρ»

(Οδυσσέας Ελύτης)

ΜεταΜόρφωση

«Η μεταμόρφωση του Ναρκίσσου»
(Σαλβαντόρ Νταλί)

4 Αυγ 2009

«…το μήνα που 'χω άδεια»

«Δως μου
το μήνα που 'χω άδεια
Δως μου
την άδεια σου καρδιά
να νοικιάζω τα βράδια…»

Το θυμόσαστε; Η κόκκινη «Σελήνη» του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου… Με τη φωνή της ηθοποιού Σοφίας Χρήστου… Στο δίσκο του Κραουνάκη
«Όταν έρχονται οι φίλοι μου», με δέκα παλιά και δώδεκα καινούργια τραγούδια του συνθέτη, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του '95...

«Όταν έρχονται οι φίλοι μου»… σαν παιχνίδι χωρίς όρους και χωρίς κερδισμένους, σαν το ξεφύλλισμα ενός φωτογραφικού άλμπουμ, σαν προετοιμασία για πρωινή βόλτα και για βραδινή έξοδο, σαν ένα «σ’ αγαπώ» με πολλές σιωπές...

3 Αυγ 2009

Λες...

«Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ’ ασανσέρ σ’ ένα κελί
που ένας το ’βλεπε το φως γι’ ανατολή
κι άλλος για δύση…»


Λίνας Νικολακοπούλου,
«Ανθρώπων έργα»...

Έφεδρος Αύγουστος...

«Έφεδρος Αύγουστος αυτοκτόνησε
απόβραδο αγάπης.
Θάλασσα ορχηστρική
κατευοδώνει την ψυχή του
στον κάτω ουρανό
των χαμένων φεγγαριών…»

Διονύση Καρατζά,

«Έφεδρος Αύγουστος…».
Μελοποιημένος από το Μίκη Θεοδωράκη στο cd του Μανώλη Μητσιά «Άγιος ο έρωτας» (2004).

1 Αυγ 2009

τον Αύγουστο...

«Εμένα με συμφέρει
δωμάτια που κοιτάνε
τον Αύγουστο
στου ακάλυπτου τα μέρη…»

Στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου στo «Εμένα με συμφέρει» του Σταμάτη Κραουνάκη, με τη Δήμητρα Γαλάνη...
Στο δίσκο της «Ανάσα, η τέχνη της καρδιάς» (1995)...