Γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος:

...Πρώτη φορά φέτος μου λείπει η τεχνολογία. Μένω σ' ένα μικρό δωμάτιο με τα χρειώδη στο τελευταίο σπίτι της Χώρας ενός νησιού. Ο ένας τοίχος είναι ο βράχος του παλιού κάστρου. Ούτε Ιντερνετ ούτε εφημερίδες... Τα φύλλα έχουν ξεθωριάσει από τον ήλιο και τη θάλασσα. Άμμος κριτσανίζει ανάμεσα στις σελίδες. Πάνω στο πρόσωπο του Νασράλα έχει μια λαδιά από τα γεμιστά που φάγαμε την Τρίτη.

Πάει καιρός που η όρασή μου έγινε παλίμψηστη. Όπως ανέκαθεν ήταν η ζωή. Πάνω στην πέτρα που κάθεσαι να δεις το ηλιοβασίλεμα, 60 χρόνια πριν κάποιος έσφαξε τη γυναίκα του. Ο αγαθός ψαράς που μας νοικιάζει το δωμάτιο, φέρνοντας λίγη τσικουδιά μάς μεταφέρει χυδαία κουτσομπολιά για τους συγχωριανούς του. Κάτω από τα αρμυρίκια, διαβάζουμε για το πώς συνέτριψε ο Σαμίρ Κουντάρ το κρανίο ενός δίχρονου παιδιού με τον υποκόπανο του τουφεκιού του, στην παραθαλάσσια πόλη της Ναχαρίγια. Απόψε βγαίνει η πανσέληνος του Αυγούστου πάνω από τις άσπρες ταράτσες τα κορίτσια τραβάνε με την ψηφιακή τους το φεγγάρι φωνάζοντας εξακολουθητικά «ουάου». Όμως, το άθροισμα είναι ωραίο. Και αξίζει να το ζεις. Το βράδυ που βγάζουμε το αλάτι με γλυφό νερό και πάμε να φάμε στην πλατεία, ο άερας είναι σαν ευεργεσία.

Δεν έχω τίποτα να πω. Χιλιάδες μπλόγκερ γράφουν πια έτσι ανάκατα τις σκέψεις τους. Εκεί που άλλοτε είχαμε μια υπερπαραγωγή από γνώμες, τώρα έχουμε μια υπερπαραγωγή από εσωστρέφειες, ημερολόγια και αισθήματα δωματίου. Άλλα έχουν ενδιαφέρον, άλλα όχι. Έπειτα από λίγο, χάνεις το λογαριασμό. Υπάρχει ένας εκδημοκρατισμός της γραφής (όπως με τα εύκολα ψηφία υπάρχει ένας εκδημοκρατισμός του βίντεο και της φωτογραφίας) -αλλά δεν ξέρω, ειλικρινά, αν η εύκολη πρόσβαση οδηγεί πάντα σε καλύτερα μέρη. Η θάλασσα έγινε πλατιά αλλά ρηχή...

Έτσι θα περάσουν τρεις βδομάδες. Με τα ελάχιστα. Χωρίς ειδήσεις, δίχως περιοδικά, δίχως εφημερίδες. Ούτε θα γράφω τίποτα. Θα βλέπω τη γάτα να κυνηγάει ένα ποντίκι πάνω στο λιακωτό του Ελύτη, την αύξηση των φύλλων στην κάπαρη του βράχου, τον αφρό στο κύμα, την άμμο στις σελίδες του «Time». Θα ξεφορτώσω, θα περάσει ο καιρός και το φθινόπωρο θα... (τα ίδια και τα ίδια).

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος - εφημ. «Ελευθεροτυπία», 12/08/2006