22 Οκτ 2018

Γεννήθηκε σαν σήμερα...



«Στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκα, περνούσε σχεδόν κάθε μέρα από το δρόμο που μέναμε ένας γεροβιολιτζής. Τον έχω ακόμα στο μυαλό μου, με την άσπρη κελεμπία του και τον άσπρο σκούφο του. Κρατούσε ένα χειροποίητο βιολί δικής του κατασκευής, με το οποίο έπαιζε με ένα δικό του μοναδικό τρόπο και παράλληλα τραγουδούσε. Θυμάμαι με τι λαχτάρα τον περιτριγυρίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Ώσπου μια μέρα, ο πατέρας μου αγόρασε ένα από αυτά τα βιολάκια, γιατί αυτή ήταν η δουλειά του γέρου, πουλούσε τέτοια βιολιά. Από τότε βάλθηκα να μάθω βιολί, αλλά πού. Το όργανο αυτό έπαιζε μόνο στα χέρια του γέρου που το έφτιαχνε. Ώσπου βρέθηκα μια μέρα με ένα αληθινό βιολί και άρχισα κανονικά μαθήματα. Μετά ήρθε στο σπίτι -δώρο του θείου- μια κιθάρα και μετά αποκτήσαμε ένα πιάνο. Κόντευα πια να γίνω σπουδαίος μουσικός! Κάπως έτσι βρέθηκα μερικά χρόνια μετά να ξέρω αρκετή μουσική...».

Μάνος Λοϊζος
(22.10.37 | 17.9.82)

20 Ιουν 2018

«ωφέλιμο φορτίο»



Ο δίσκος «ωφέλιμο φορτίο» κυκλοφόρησε το 1998 από την «Fm Records – Label 5», με καλλιτεχνικό διευθυντή το Σταμάτη Κραουνάκη.
Σ’ αυτόν, ο Μιχάλης Δέλτα και ο Κωνσταντίνος Βήτα ανασυνθέτουν μελωδίες και σκέψεις του Σταμάτη Κραουνάκη.

Τα μέρη του δίσκου:

Τα φιλιά (Μιχάλης Δέλτα)

Δική σου εικόνα (Μ. Δέλτα / στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης / φωνή: Γιάννης Μόμπιλ


Το κόκκινο μπουφάν (Κωνσταντίνος Βήτα)


Τι καλό (Μ. Δέλτα / στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου / φωνή: Χαραλαμπία)


Σε θέλω (Κ. Βήτα / στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης / φωνή: Κ. Βήτα)


Το σήμα (Μ. Δέλτα)


Νόχι (σύνθεση: Μ. Δέλτα / στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης / φωνή: Διονυσία Σταθάτου)


Το ξύλινο ανθρωπάκι (Μ. Δέλτα / στίχοι: Γιώργος Μανιώτης / φωνή: Σταμάτης Κραουνάκης)


Η μελαγχολία της βίας (Κ. Βήτα)


Μέχρι που νύχτωσε (Μ. Δέλτα)


η «δική σου εικόνα», είναι το τραγούδι «Επιλύχνιος Ευχαριστία» από τον δίσκο «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» (1985).
Ως «Το τραγούδι του Δημήτρη» ηχογραφήθηκε με τη φωνή του Δημήτρη Μπάση στο «Τρίτο στεφάνι» (1995), το δίσκο με τη μουσική και τα τραγούδια του Κραουνάκη για την τηλεοπτική μεταφορά, από το Γιάννη Δαλιανίδη, του μυθιστορήματος του Κώστα Ταχτσή.

Το «τι καλό», είναι από τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη που παρουσιάστηκε στο ΔΗ.ΠΕ.Θ.Ε. Καβάλας το 1998, την περίοδο που ο Σταμάτης Κραουνάκης ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του, σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη.
Θεωρήθηκε ως η παράσταση της δεκαετίας.

Το τραγούδι «σε θέλω», είναι από τα «Σκουριασμένα χείλια» (1981), με τη Βίκυ Μοσχολιού.

«τα φιλιά» και το «μέχρι που νύχτωσε», είναι τα δύο μέρη ενός μουσικού θέματος του Σταμάτη Κραουνάκη από την τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη «Το χρώμα του φεγγαριού», βασισμένη στο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, τη σεζόν 1996 - '97.

«το ξύλινο ανθρωπάκι», γράφτηκε για τον εξαιρετικό ηθοποιό Χρήστο Στέργιογλου και για  μια παράσταση – καμπαρέ στο Δημοτικό Θέατρο του Βόλου, που τελικά δεν ανέβηκε.

«η μελαγχολία της βίας», είναι ένα μουσικό θέμα του Σταμάτη Κραουνάκη από το «Τρίτο στεφάνι».


8 Μαΐ 2018

«Μαμά γερνάω»




Τα τραγούδια του δίσκου: 
Μοίρες, Πάμε Κάπου, Μαμά Γερνάω, Γυφτάκι, Φίλοι, Στρηπ-τιζ, Η Σουλτάνα η Φωφώ, Τσιφτετέλι, Πάτωμα, Ζελατίνα, Υ.Γ.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε το Μάιο του 1988 από τη «CBS», σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, εκτός από τη «Σουλτάνα τη Φωφώ», που οι στίχοι της ανήκουν στο συνθέτη. Τραγουδά η Τανια Τσανακλίδου, σε μουσική διεύθυνση του Νίκου Κούρου.

Για το πώς γράφτηκαν τα τραγούδια ο λόγος στη Λίνα Νικολακοπούλου
«Όταν έρχεται η Τάνια Τσανακλίδου να μας δει στην πρώτη «Λεωφόρο», το 1986, έχει μόλις χάσει τη μάνα της. «Θέλω να μου γράψεις ένα τραγούδι για τη μάνα», μου λέει. «Έτσι σαν παραγγελία». Τότε δόθηκε η ιδέα. Το κομμάτι τέλειωσε τα Χριστούγεννα, ύστερα από μια βραδιά που είχαμε περάσει με τον Σταμάτη Κραουνάκη στο σπίτι της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου. Γυρίσαμε, ο Σταμάτης έπεσε και κοιμήθηκε, ενώ εγώ κάθισα στον καναπέ μέχρι τα ξημερώματα…».


Έτσι γράφτηκε ένα τραγούδι που τόλμησε να πει εκείνες τις αλήθειες, που οι άλλοι δεν άντεχαν ή δεν μπορούσαν να εκφράσουν δημοσίως: «Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω / τα βάζω στη σακούλα και στα φέρνω / ρωτάς για την καριέρα μου / τη νύχτα και τη μέρα μου / και γω να σου μιλάω καταφέρνω/
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα κόλα / για να ’ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα / κι ανοίγω το ψυγείο σου / το έλα και τ’ αντίο σου / ζητούσα στη ζωή μου, πάνω απ’ όλα/
Μαμά πεινάω / Μαμά φοβάμαι / Μαμά γερνάω / και τρέμω να ’μαι / αυτό που χρόνια ανησυχείς / ωραία, νέα κι ατυχής/
Τα χρόνια που μεγάλωνες, για μένα / να ξέρεις πως σου τα ’χω φυλαγμένα / και τέλειωσα με άριστα / αλλά δεν έχω ευχάριστα / μαμά… όλα στον κόσμο είναι γραμμένα/
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες / τις άγριες σου φέρνω ανεμώνες / και κοίτα ένα μυστήριο / του κόσμου το κριτήριο / πως μοιάζουμε μου λέει / σα δυο σταγόνες».


Στο «Μαμά γερνάω» η Λίνα Νικολακοπούλου ταράζει τα νερά του στίχου και με τρόπο μοναδικό εκθέτει και εκτίθεται. Εμβαθύνει, εξομολογείται, παιδεύεται, «αναγκάζει» τον Κραουνάκη να ταιριάξει στα γκρίζα χρώματα των στίχων της τις ανάλογες μελωδίες του, που οδηγούν τον ακροατή, τελικά, σε μια λυτρωτική ανάσα.
Από τη μεριά της η Τσανακλίδου ερμηνεύει τα τραγούδια όπως πρέπει, χωρίς τίποτα λιγότερο και χωρίς τίποτα περισσότερο, ακροβατώντας με τη φωνή της σε συναισθήματα συγκίνησης, χιούμορ, έντασης, λυγμού.


Όταν κυκλοφόρησε το «Μαμά γερνάω» η Τάνια Τσανακλίδου μετρούσε δεκατέσσερα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Η αρχή έγινε το 1974 στη «Θητεία» του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Μάνου Ελευθερίου. Ακολούθησαν συμμετοχές της στους δίσκους «Αχ έρωτα» (Λεοντής-Παπαδόπουλος), «Τα Λαϊκά» (Θεοδωράκης - Ελευθερίου, με το Μανώλη. Μητσιά), «Καπνισμένο τσουκάλι» (Λεοντής - Ρίτσος), «Παραστάσεις» (θεατρικά τραγούδια του Χρήστου Λεοντή), «Ερωτόκριτος» (του Χριστόδουλου Χάλαρη πάνω στο ποίημα του Βιτσέντζου. Κορνάρου).
Ο πρώτος προσωπικός της δίσκος κυκλοφόρησε το 1978 με τίτλο «Τσάρλι Τσάπλιν» και με τραγούδια πολλών και διαφορετικών συνθετών (Παντελή Χαρβά, Διονύση Σαββόπουλου, Σταμάτη Κραουνάκη, Σάκη Τσιλίκη, Γιάννη Καραλή, Γιάννη Ζουγανέλη).

Το 1993 η Αρλέτα στον δίσκο της «Μετά τιμής» ξανατραγούδησε το «Πάτωμα». Το 1995 ο Σταμάτης Κραουνάκης ξανατραγούδησε τους «Φίλους», στο δίσκο του «Όταν έρχονται οι φίλοι μου».