29 Δεκ 2011

21 Δεκ 2011

Καλά...



Χριστούγεννα...

12 Νοε 2011

Σε...



Προχωρούσαν...

Σε παράλληλους μονόδρομους...

Tίποτα...



Επιστρέφεις...

Όταν η ανάγκη για επικοινωνία σε ξεπερνάει...

Όταν το ταξίδι σου ’χει φυλαγμένους  κι άλλους προορισμούς…

Όταν επιθυμείς να ξαναβρείς όσα άφησες κι ας ξέρεις καλά ότι τίποτα δε μοιάζει ίδιο πια…

21 Οκτ 2011

Με διαφορά δύο ημερών...



Γεννήθηκαν με διαφορά δύο ημερών. Ο Μάνος Χατζιδάκις στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη και η Λένα Πλάτωνος στις 21 Οκτωβρίου του 1951 στο Ηράκλειο της Κρήτης.


«Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ’ την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ’ την Κρήτη», γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις. Και συνεχίζει: «Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το ’32 στην Αθήνα… Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου….».

Φθινόπωρο...



Χωρίς λόγια...

Τώρα τι να πεις...

30 Σεπ 2011

Ο Οκτώβρης...



...Που θα ψάξει ξανά

για το χαμένο του "μ"...

23 Σεπ 2011

Φθινόπωρο



Ω λινό καλοικαίρι,
συνετό φθινόπωρο,

Χειμώνα ελάχιστε...


(Οδυσσέας Ελύτης,
Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό).

Καλό φθινόπωρο!



Χρόνος είναι ό,τι μεσολαβεί και μετατρέπει.
Διαιρείται σε στιγμές...


διαιρείται
σε τέσσερις μεγάλες εποχές:
στο χειμώνα, στην άνοιξη,
στο καλοκαίρι και, τέλος,
στο περίλυπο φθινόπωρο,
που υπερασπίζεται πολύ τ' αγάλματα
και κάποιους φθινοπωρινούς ανθρώπους...



(Κική Δημουλά, Ορισμοί)

13 Σεπ 2011

«Ένας χαμένος ελέφαντας»: Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου (Διεθνές Συνέδριο)




Παρασκευή 23 - Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
Κτήριο της Οδού Πειραιώς 138

Με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου, το Μουσείο Μπενάκη οργανώνει Διεθνές Συνέδριο αφιερωμένο στη μελέτη του έργου του ποιητή της Αμοργού.
Στο διήμερο αυτό, έλληνες και ξένοι μελετητές του έργου του και της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ποιητές και μεταφραστές, θα προσεγγίσουν το έργο του Νίκου Γκάτσου, σκοπεύοντας να ανασυστήσουν το νήμα που ενώνει την ποίηση, το θέατρο και το τραγούδι μέσα στο σύμπαν του δημιουργού, να αναδείξουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του πολυεπίπεδου έργου του, αλλά και να αποτυπώσουν την ευρύτερη συνεισφορά του στην ανανέωση της ποίησης και στη διαμόρφωση του λογοτεχνικού προσώπου της Ελλάδας του εικοστού αιώνα.
Με βάση το σκεπτικό αυτό, οι δύο πρώτες θεματικές ενότητες («Ψηφίδες της εποχής» και «Ζητήματα κριτικής – προβλήματα εργογραφίας») επιχειρούν να ανασυστήσουν την εποχή και να τοποθετήσουν εντός αυτής το πρόσωπο του ποιητή, να ιχνηλατήσουν την ποιητική διαμόρφωσή του, αλλά και την ιδιαίτερη σχέση του με τον ελληνικό μοντερνισμό, κυρίως με το κίνημα του υπερρεαλισμού.  
Στην επόμενη ενότητα («Ο κόσμος του θεάτρου»), οι ομιλητές, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους σε δύο χαρακτηριστικές θεατρικές στιγμές (Λόρκα, Στρίντμπεργκ), μελετούν την πολύ ισχυρή και καταλυτική για τη διαμόρφωση της ποιητικής του γλώσσας σχέση του με τον κόσμο του θεάτρου.
Οι επόμενες δύο ενότητες («Αμοργός Ι» και «Αμοργός ΙΙ») αφιερώνονται στην εξέταση του ποιητικού και διανοητικού υποστρώματος της Αμοργού, στον τρόπο συναρμογής της παράδοσης και της νεωτερικότητας στο έργο αυτό, στην ενέργεια που απελευθερώνουν οι μεταφραστικές προσπάθειες του ποιήματος, στη θέση του εντέλει μέσα στην ελληνική ποιητική δημιουργία του εικοστού αιώνα.
Οι εργασίες του Συνεδρίου κλείνουν με την ενότητα «Το τραγούδι του Νίκου Γκάτσου», στη διάρκεια της οποίας μουσικοί και μελετητές του ελληνικού τραγουδιού θα αναδείξουν την ποιητικότητα, τους κώδικες και το «πολιτικό» στοιχείο, τη δισκογραφική διαδρομή των στίχων του, αλλά και την παρουσία τους σήμερα.
Οι εργασίες του Συνεδρίου θα πλαισιωθούν από ένα Στρογγυλό τραπέζι, όπου φίλοι και ομότεχνοί του θα συζητήσουν για τον άνθρωπο και το έργο του, ένα Θεατρικό αναλόγιο και Προβολή ντοκουμέντων και συνεντεύξεων του Νίκου Γκάτσου.

Μουσείο Μπενάκη
Κουμπάρη 1 & Βασιλίσσης Σοφίας
106 74 Αθήνα
Τηλ. 210 3671000

Μουσείο Μπενάκη
Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου
Τηλ. 210 3453111

Συνοδευτικές Εκδηλώσεις

Σάββατο, 24 Σεπτεμβρίου 2011
20.45-22.00

Προβολή Ταινίας
Θα προβληθούν αποσπάσματα:
- από την ταινία που ετοιμάζει ο Δημήτρης Βερνίκος για τον Νίκο Γκάτσο, με τίτλο «Κατά τον ρουν της μυστηριώδους ζωής του»,

- από συναυλίες της Νάνας Μούσχουρη με τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι και Νίκου Γκάτσου,

- καθώς και από σπάνιες συνεντεύξεις του ποιητή.

=================

Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 2011
20.30-21.15

Θεατρικό αναλόγιο βασισμένο στη μουσικο-θεατρική παράσταση «Ο γνωστός μας άγνωστος κύριος Γκάτσος», που ανέβηκε τον Ιούλιο στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου.

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί:
Τάσος Αντωνίου
Εβελίνα Αραπίδη
Μαρία Κόμη-Παπαγιαννάκη
Αγαπητός Μανδαλιός
Μάνια Παπαδημητρίου 

Και οι μουσικοί:
Βικτωρία Κυριακίδη, φλάουτο
Μαρίνα Χρονοπούλου, πιάνο και ακορντεόν

Μουσείο Μπενάκη
Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου
Τηλ. 210 3453111

31 Αυγ 2011

Κλέων Τριανταφύλλου (Αττίκ)




Ένας ολοζώντανος μύθος

Ο Σταμάτης Κραουνάκης είχε πει, σε μια παλιά τηλεοπτική του εμφάνιση, πως οι «τρεις άγγελοι» του μουσικού του ουρανού -με αφορμή το ομότιτλο τραγούδι του σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου- είναι ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Αττίκ…
Ο Αττίκ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Κλέωνα Τριανταφύλλου, γεννήθηκε το 1885 και άφησε την τελευταία του πνοή στις 28 Αυγούστου του 1944, από υπερβολική χρήση υπνωτικών χαπιών. Αυτοκτόνησε από ευθιξία, όταν ένας γερμανός στρατιώτης τον προσέβαλε και τον χτύπησε στη μέση του δρόμου, επειδή ο Αττίκ κατά λάθος τον έσπρωξε…

Τι ήταν ο Αττίκ; Ένας τροβαδούρος ποιητής, ένας μουσικός ιδιαίτερος και χαρισματικός. Μια μορφή μυθική από μόνη της, ξεχωριστή δίχως άλλο. Ένας άνθρωπος μοναχικός, που δεν επέτρεπε εύκολα τη διείσδυση στα εσώτερα του νου και της ψυχής του. Αυτά τα έκανε τέχνη, τα έκανε τραγούδια…
Ο Αττίκ ήταν η «μάντρα» του. Γράφει σχετικά η Δανάη Στρατηγοπούλου, μία από τις φωνές των τραγουδιών του Αττίκ:
«Τι ήτανε ακριβώς η μάντρα; Πολλά πράγματα και τίποτα. Λίγο Παρίσι, λίγη Ανατολή, κάμποση Αθήνα και πολύς Αττίκ. Εάν της τον πάρετε, τον Αττίκ, αποσυντίθεται εις τα εξ ων συνετέθη. Αυτός της έδωσε υπόσταση, ψυχή, μορφή. Υπήρξε ο συνεκτικός της ιστός. Λίγη παριζιάνικη μπουάτ, λίγη αθηναϊκή επιθεώρηση, ύφος βαριετέ ή ταβέρνας, είδος μουσικοφιλολογικής στοάς, όπου δεν υπήρξε σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ σκηνής και πλατείας…».

Τι έφερε στο ελληνικό τραγούδι ο Αττίκ; Μια νέα πνοή και μια καινούργια αύρα, διαφορετική και σαγηνευτική. Ο ίδιος ήταν αυτό, που ονομάστηκε αργότερα, τραγουδοποιός. Και μάλιστα ο πρώτος. Έγραψε τραγούδια φινετσάτα, απλά και ωραία, με περιτύλιγμα ευρωπαϊκό και ψίχα ελληνική, τραγούδια ερωτικά, κυρίως, που προκαλούν το ενδιαφέρον και δεν περνούν απαρατήρητα.
Έγραψε τραγούδια ειλικρινή στις προθέσεις τους και πολύτιμα στην αξία τους, αν κρίνουμε από το ότι τόσο ο χρόνος όσο και οι νεότερες γενιές τα σεβάστηκαν, τα αγάπησαν και τα διατήρησαν ολοζώντανα, μέσα από συνεχείς ηχογραφήσεις.

Με το θάνατο του Αττίκ έπεσε οριστικά η αυλαία μιας ολόκληρης εποχής, που δεν είχε, πια, κανένα περιθώριο ζωής. Είχαν προηγηθεί, όμως, τα τελευταία «χειροκροτήματα»…
Τα «χειροκροτήματα» ήταν η πρώτη ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα, εν έτει 1944. Ο Αττίκ πρωταγωνιστεί και γράφει τη μουσική –εδώ ακούγεται και το «Χωρίς εσένα», το τελευταίο του τραγούδι– ενώ δίπλα στο γηραιό Αττίκ βλέπουμε το Δημήτρη Χορν και τη Ζινέτ Λακάζ.
Θέμα της ταινίας είναι η ζωή του ξεπεσμένου καλλιτέχνη Άλφα και οι προσπάθειες που κάνει, λίγο πριν πεθάνει, για να αναδείξει μια νεαρή τραγουδίστρια. Είναι το μοναδικό οπτικό ντοκουμέντο για τον Κλέωνα Τριανταφύλλου, λίγο πριν το τραγικό εκούσιο φινάλε του…

25 Ιουλ 2011

Γυμνά...



Στην παραλία...

Νύχτα καλοκαιριού...

Όλα γυμνά...

23 Ιουλ 2011

Άδεια...



Σαββατόβραδο του Ιούλη...
Βόλτα στην άδεια πόλη...

Μ' αρέσει αυτή η αίσθηση της απουσίας των πολλών...
Όλα φαίνονται ήσυχα...

Φεύγεις...



Φεύγεις όταν θέλεις να μεταφράσεις λέξη προς λέξη τα συναισθήματα που σου γεννά η επικοινωνία σου με τους άλλους ανθρώπους… Όταν τα λόγια ζητάνε μια καινούργια γλώσσα για να ειπωθούν ή μια καινούργια αφορμή για να σιωπήσουν… Όταν το «μέσα» επιθυμεί να πάρει μια καινούργια φόρα… Όταν η ανάγκη για φυγή προβάλλεται επιτακτική, σα να μην έχεις δικαίωμα άλλης επιλογής τη συγκεκριμένη στιγμή…
Όταν, απλά, θες να ξαναγυρίσεις…

11 Ιουλ 2011

Αναμονές...



Καλοκαίρι...

Οι νύχτες του κερνάνε ήττες, αναμονές, διαψεύσεις...

Ακραία και ζόρικη εποχή, μου λες...

7 Ιουλ 2011

Εκτεθειμένα...



Καλοκαίρι...


Κι όλα εκτεθειμένα...


Σώματα κι αισθήματα...

27 Ιουν 2011

«Το πλήθος...»



«…Σκεφτόμαστε το πλήθος τέσσερις εβδομάδες στους δρόμους, με σκαμπανεβάσματα, με μούντζες, καρναβάλι που κουράζεται, ελπίδες που λιγοστεύουν, ματαίωση που φουντώνει. Έριξαν μια κυβέρνηση για λίγες ώρες, αμέσως σχηματίστηκε άλλη να εφαρμόσει τα ίδια. Ούτε ένα ψίχουλο δεν κέρδισε το πλήθος. Θα αφήσουν τις πλατείες ηττημένοι; Πού θα παροχετευθεί όλος τούτος ο θυμός, αν αποδειχθεί ατελέσφορη και τούτη η τελετουργία; Θα στραφεί προς τα μέσα, παλίνδρομα, θα φαρμακώνει το μέσα, θα γίνει τοξική ματαίωση, απόγνωση, μίσος τυφλό. Κουφό κράτος, τυφλή διοίκηση, ανυπεράσπιστη κοινωνία, με φωνή που δεν εισακούεται.

Eίτε να φέρεσαι καλά στους ανθρώπους είτε να τους συντρίβεις, αν τους αφήσεις με ελαφρές πληγές θα σηκωθούν σε εκδίκηση -αναλαμπή από τον Ηγεμόνα του Μακιαβέλι. Το κράτος θα συντρίψει τον λαό του; Διαβάζει Μακιαβέλι τη νύχτα ο δικός μας; Αν ναι, θα διάβασε κι αυτό: Ο ηγεμών θα πρέπει να εμπνέει φόβο, έτσι ώστε αν δεν κερδίσει την αγάπη, να αποφύγει το μίσος.
Στις παρυφές της πλατείας τα μπαρ ξενυχτούν και τζιράρουν, οκτώ ευρώ το ποτό».

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη,
από τη χθεσινή «Καθημερινή».

Ολόκληρο το κείμενο εδώ: 

21 Ιουν 2011

Θέρος...



(Δια χειρός Γιάννη Τσαρούχη)

14 Ιουν 2011

Η Λίνα Νικολακοπούλου για το Μάνο Χατζιδάκι...



«...Tο έργο του, ο βίος και τα γραπτά του είναι σαν ασημένια ιερή ελιά που τον καρπό της χέρια να 'χεις να μαζεύεις. Ορίστε η κληρονομιά για τα πνευματικά παιδιά του. Να ένας καθρέφτης με το μαχαίρι να κοιταχτούμε και να κόψουμε σκοινιά, δεσμά, ευτέλειες. Να ανοίξουμε γράμματα κλειστά ακόμα. Και ας μας τα έστελνε κάθε φορά που κάτι είχε να μας πει, και ας μην τα ανοίγαμε. Ήρθε ο καιρός.
Όσα νερά θολά και αν τρέχουν στα κανάλια, κι όσα δημόσιας σχέσης ρεύματα μας κατακλύζουν χρόνια τώρα με ηθελημένες ηλιοφανείς στάσεις ζωής ή πάλι ηθελημένες -κάθε που κάτι νιώθουμε και πάμε να το αρθρώσουμε- κακοκαιρίες, εκείνο το ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην από το Άσμα Ασμάτων, στον Μεγάλο Ερωτικό γίνεται σχεδία και κιβωτός μέχρι το σπίτι μας, μέχρι την πόρτα κάποιου φίλου.
Όχι πως δεν υπάρχουνε άνθρωποι δικοί ή σαν δικοί, αλλά εκείνος ήταν έξοχος».

(Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Λίνας Νικολακοπούλου πατώντας εδώ:

13 Ιουν 2011

«Χωρίς εμένα...»



«Είτε ονειρεύεστε είτε όχι, μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα. Δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας ούτε στα όνειρά σας. Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ’ την επιθυμία των σωμάτων σας.
Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα...».

(Μάνος Χατζιδάκις)

«Έφυγε» στις 15 Ιουνίου του 1994…

12 Ιουν 2011

Μνήμη...



Σαπφώ Νοταρά

(Ηράκλειο Κρήτης, 1907 - Αθήνα, 11 Ιουνίου 1985)

30 Μαΐ 2011

Τι;



Και μετά την αγανάκτηση,

τι;

Οι πράξεις...



Δύσκολες οι πράξεις, δυσεπίλυτες, στην αριθμητική της ανθρώπινης επικοινωνίας...

23 Μαΐ 2011

Βουτιά...



Σου χρωστώ μια βόλτα στη θάλασσα...

Μου χρωστάς τη βουτιά...

22 Μαΐ 2011

Σου...



Ήρθες...

Και στο βλέμμα σου είδα όλα όσα διάβαζα τόσο καιρό στις λέξεις σου...

11 Μαΐ 2011

Κεκλεισμένων...

Να 'ρχεσαι...

Και κεκλεισμένων των θυρών...

4 Μαΐ 2011

Θανάσης Βέγγος

Στο συναξάρι της καρδιάς μας...

Άγιος...

26 Απρ 2011

«Δωρεάν...»

«Η σταγόνα το αίμα κάθε Απρίλιο δωρεάν και για όλους...»

(Οδυσσέας Ελύτης - «Μαρία Νεφέλη»)

«Πολύ...»

«Η διαρκής Ανάσταση αυτών που πολύ αγαπάνε...».

(Κωστής Μοσκώφ)

25 Απρ 2011

Ό,τι...

Αγαπάμε κι ό,τι δεν έχουμε αγγίξει...

Κι ό,τι δεν έχουμε φιλήσει...

23 Απρ 2011

Ανάσταση

Καλή

Α ν ά (σ) τ α σ η

20 Απρ 2011

Μικρών...

Μεγάλες μέρες... Και νύχτες...

Μικρών ανθρώπων...


9 Απρ 2011

Η άνοιξη...

«Από σένα η άνοιξη εξαρτάται»

(Οδυσσέας Ελύτης)

4 Απρ 2011

Ανάσταση...

Η σκέψη του στη διαρκή Ανάσταση όσων αγαπάνε...

3 Απρ 2011

Να...

Να 'ρχεσαι τις νύχτες της άνοιξης...

1 Απρ 2011

Του Απρίλη...

Ραντεβού

μια νύχτα

του Απρίλη...

27 Μαρ 2011

Αποσκευή...

Την άνοιξη την κουβαλάς ως «αποσκευή» στα ταξίδια σου που δεν έγιναν...

23 Μαρ 2011

«Μουσική Κιβωτός»

«Μουσική Κιβωτός» στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων

Δευτέρα με Παρασκευή, 8-9 το βράδυ

Με τον Αλέξη Λιόλη

21 Μαρ 2011

Την άνοιξη...

ψάχνω την άνοιξη...

εποχή - έρωτας κάποτε...

20 Μαρ 2011

Έαρ...

Ω γλυκύ μου έαρ...

Καλή άνοιξη!

Μπήκε η Άνοιξη...

-Πού πηγαίνεις;
Ρώτησε ο Θεός

Ενώ ήξερε...

«Έχω ένα σχέδιο»

Θέμης Καραμουρατίδης
«Έχω ένα σχέδιο»

Κυκλοφορεί!

12 Μαρ 2011

Σταύρος Κουγιουμτζής

«Θυμάμαι, παιδί, ότι ένιωθα θαυμάσια όταν άκουγα ένα καλό τραγούδι. Άκουγα Βαμβακάρη, Τσιτσάνη και, καθώς δεν είχα μουσικές γνώσεις, τα δεχόμουν αγνά, με την καρδιά. Νομίζω ότι όταν η γνώση κυριαρχεί πάνω από τις άλλες ψυχικές καταστάσεις του ανθρώπου, επιδρά σαν δηλητήριο. Αυτή μου τη στάση την κράτησα και αργότερα και θυμάμαι τη συγκίνηση που ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά τον «Επιτάφιο» του Θεοδωράκη, με την ποίηση του Ρίτσου. Έτσι, λοιπόν, έβλεπα το τραγούδι σαν συνδετικό κρίκο με τους άλλους ανθρώπους και κάπως έτσι, μ’ αυτές τις σκέψεις, άρχισα να γράφω κι εγώ…».

Σταύρος Κουγιουμτζής


«Έφυγε» σαν σήμερα, στις 12 Μάρτη του 2005...

9 Μαρ 2011

«...με τα χώματα»

«Μην παίζεις με τα χώματα»
της Στέλλας Βλαχογιάννη

Τρίτη 15 & Τετάρτη 16 Μαρτίου στα Ιωάννινα...

24 Φεβ 2011

Σα...

Έκοψε ένα κλαδί απ' την ανθισμένη αμυγδαλιά που βρέθηκε στο δρόμο του σήμερα το πρωί... Το πρώτο σημάδι της άνοιξης, σκέφτηκε...

Όμως, εκείνος δεν την περίμενε φέτος την άνοιξη, όπως όλες τις προηγούμενες φορές... Το 'ξερε... Το 'νιωθε... Σα να μην τον αφορούσε... Σα να μην ήταν έτοιμος γι' αυτή τη συνάντηση...

17 Φεβ 2011

Γιώργος Θέμελης, «Ερημία»

Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα

Απ’ όπου περάσης νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο
Να βγαίνη από τους δρόμους που δεν πάτησες,
Από τα σπίτια που δεν επισκέφθηκες,
Απ’ τα παράθυρα που δεν άνοιξες,
Απ’ τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιης νερό,
Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.

Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.

Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.
Πεθαίνουν τα ζώα από ανωνυμία και τα πουλιά από σιωπή.

Τα σώματα πεθαίνουν σιγά-σιγά από εγκατάλειψη.
Μαζί με τα παλιά μας φορέματα μες στα σεντούκια.
Πεθαίνουν τα χέρια, που δεν αγγίσαμε, από μοναξιά.
Τα όνειρα που δεν είδαμε, από στέρηση φωτός.

Έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου.

(Από την ποιητική συλλογή «Συνομιλίες» - 1953)

16 Φεβ 2011

«Ο έρωτας...»

Τι υπήρξε για σας ο έρωτας, τι σας πρόσφερε, τι σας αφαίρεσε;
–Για μένα ο έρωτας υπήρξε η αιώνια ανοιχτή πόρτα προς τους άλλους ανθρώπους. Και με έχει τοποθετήσει τελεσίδικα σε μια θέση συμπάθειας απέναντί τους.
Δεν φοβούμαι εγώ τους ανθρώπους. Καθόλου. Παρ’ όλο που έχω πάθει πολλά. Και όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε μεγάλο πλήθος ανθρώπων, στους μεγάλους δρόμους ή σε συνάξεις, δεν νιώθω «συντριβή», όπως ακούω πολλούς να λένε. Αντίθετα, νιώθω πάρα πολύ μεγάλη χαρά από τα ανθρώπινα πλάσματα που βρίσκονται γύρω μου. Ίσως αυτό να είναι και ο κυριότερος λόγος που αγαπώ τόσο πολύ τις μεγαλουπόλεις και φυσικά τις δύο μεγαλουπόλεις που έχει η χώρα μας, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Σε τελική ανάλυση, το μόνο πράγμα που με παρηγορεί και καταστέλλει τη φοβία μου για το θάνατο είναι οι άλλοι, οι πολλοί άνθρωποι. Η μοναξιά μέσα στη φύση με πανικοβάλλει. Ενώ η μοναξιά μέσα στη μεγαλούπολη είναι το ιδανικό μου. Να είμαι κοντά, αλλά όχι μαζί, για να μπορώ να δουλέψω. Εάν δεν είχα αυτήν την ανάγκη της συγγραφικής δημιουργίας, ασφαλώς θα ζούσα, μετά τη δουλειά μου τη βιοποριστική, στα καφενεία, στους μεγάλους δρόμους, στα μεγάλα πάρκα, στα σινεμά. Για να βλέπω πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Με παρηγορούν υποσυνείδητα. Όχι μόνο με τον έρωτα που μπορούν να μου παράσχουν, αλλά κυρίως με το παράδειγμα του θανάτου τους, της φθοράς τους.

Το ερωτικό δέσιμο με έναν άνθρωπο, που άλλοι το έχουν ξεγράψει ως αδύνατο, άλλοι το ζουν, ή νομίζουν ότι το ζουν, και άλλοι το περιμένουν, εσείς πώς το αντιμετωπίζετε;
–Η ερωτική μου ανάγκη είναι απόλυτα δεμένη με την ανάγκη της αφοσίωσης σε ένα πρόσωπο. Όχι της αφοσίωσης... της λατρείας, της εξουθένωσης μπροστά σ’ ένα πρόσωπο. Αλλά αυτό πρακτικά είναι αδύνατο. Είναι αδύνατο... Και όχι μονάχα γιατί δεν βρίσκει ανταπόδοση, αλλά γιατί δεν βρίσκει καν αντικείμενο. Με την έννοια της αποδοχής αυτών των αισθημάτων και όχι της μεταπτώσεώς τους σε διαφορετική πρακτική.

Και πώς αναπληρώνεται το κενό που αφήνει αυτή η έλλειψη;
–Αναπληρώνεται από την έντονη φιλικότητα που διαπιστώνω αργότερα στα πρόσωπα εκείνα τα οποία, αφού γλίτωσαν από τις διαθέσεις μου για συντριβή μπροστά τους και τακτοποίησαν τη ζωή τους όπως ήθελαν, μετά βλέπω ότι δεν ήταν τόσο αδιάφορα όσο είχαν δείξει...

(Αποσπάσματα από μια συνέντευξη του συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου στο Βασίλη Αγγελικόπουλο, με ημερομηνία 19 Δεκεμβρίου 1978).

Ο Γιώργος Ιωάννου έφυγε από τη ζωή στις 16 Φεβρουαρίου του 1985. Είχε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη, το Νοέμβριο του 1927...