31 Ιουλ 2010

Αύγουστος...

Ένας ακόμα Αύγουστος εν όψει...

Οριακός, αυτή τη φορά...

24 Ιουλ 2010

Φεύγεις...

Φεύγεις όταν η έσω φωνή σού λέει πως ήρθε η ώρα… Όταν τα λόγια κουράστηκαν και οι σιωπές μεγεθύνθηκαν… Όταν θες να μετρήσεις τις απώλειες και τα λάφυρα… Όταν θες να μαζέψεις όσα χάθηκαν και να κάνεις χώρο για όσα θα ’ρθουν… Όταν νιώσεις την ανάγκη να μείνεις πίσω απ’ την αυλαία για όσο χρειαστεί, ώσπου να βρεθεί το καινούργιο έργο… Όταν θες να ψάξεις για τις καινούργιες αφορμές, χωρίς να ’σαι σίγουρος ότι θα τις βρεις… Όταν, απλά, θες να ξαναγυρίσεις…

18 Ιουλ 2010

Γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος...

...Στην παρέα (που μετά έφαγε σε ένα απόμερο μαγαζί στο Γκάζι) ξέσπασε η αιώνια συζήτηση -κατά πόσο οι ηρωίδες του Ουίλιαμς είναι μεταμφιεσμένοι gays κι αυτό στενεύει τη δύναμη του έργου του, σε αντίθεση με τον Καβάφη, στον οποίο ακόμα και η μερικότερη σεξουαλική αναφορά δεν αποκλείει τους πάντες από το ξεχείλισμα του ποιητικού νοήματος. Ο ένας είναι απλώς πολύ πιο δυνατός από τον άλλον, ή το έργο του Ουίλιαμς έχει κι αλλα βαρίδια που το τραβάνε σιγά σιγά στον βυθό της γραφικότητας; Αδιέξοδες συζητήσεις, φωτισμένα τρένα, κρασί και επιχειρήματα που σέρνονται, πυροδοτούν μια ξαφνική οργή και μετά σπάνε με τον μαλακό ήχο μιας φούσκας σαπουνιού, γιατί ήρθε το ποτήρι κοντά στο στόμα και έπρεπε να σωπάσεις. Κατά βάθος καμία διάθεση δεν έχω να μιλήσω. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ρέπω προς το «μ' αρέσει/ δεν μ' αρέσει», παρά προς το «αυτό είναι καλό/ αυτό είναι κακό». Δεν κάνω τον ταπεινούλη, αλλά ειλικρινώς δεν αισθάνομαι ότι έχω το εύρος της συναισθηματικής γνώσης να κρίνω όλα τα έργα τέχνης με το ωραίο θράσος που διακρίνω στους Νεοέλληνες. Θράσος που εξερράγη και μέσω των μπλογκ και της ψευδαίσθησης δυνάμεως που προσφέρουν.

Ακούω επίσης τον πρώτο δίσκο της Μόνικας. Μ' αρέσει. Εχει ορμή και τσαγανό και κάτι σχεδόν παράφορο στον τρόπο που τραγουδά. Η μουσική της τρέχει τολμηρά, η φόρμα είναι ρευστή, οδηγημένη από τη μουσική φράση κι όχι ριγμένη σαν υγρό σε ένα έτοιμο κουτάκι -αυτό προσδίδει έναν αέρα ελευθερίας και πειραματισμού, που σε παρασέρνει, καθώς το πράγμα είναι σαν να πλέει στον αέρα δίχως τη σκαλωσιά του φέροντος οργανισμού. Και μόνο γι' αυτό, η γλυκιά κοπέλα έχει ταλέντο...

Κατά τα άλλα μπαίνουμε στην τελική ευθεία πριν από τη μεγάλη νάρκη του καλοκαιριού. Ένα ένα ατονούν τα κομμάτια του κορμιού. Πρώτα παγώνει η καρδιά, μετά το πνεύμα, τέλος τα μέλη, ενώ τα δάχτυλα μένουν ώς το τέλος να χτυπούν σαν ζόμπι φράσεις δίχως νόημα...

(«Ε», 05/07/2008)

5 Ιουλ 2010

«Λένα, σου φιλώ τα χέρια»

Γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Τη Λένα Πλάτωνος την τιμώ όσο ελάχιστα πρόσωπα σε αυτή την πόλη. Και την πιστεύω. Γιατί είναι αληθινή.
Αν γινόταν να ξεπεράσω κάθε σύμβαση των εφημερίδων και να μιλήσω λιώμα για το πόσο ευεργέτησε τη ζωή μου, άλλοτε, σε ένα μικρό υπόγειο της οδού Λήμνου που με φιλοξενούσαν φαντάρο... Μόλις είχε βγει το «Σαμποτάζ». Κι αυτός ο δίσκος με κράτησε ζωντανό. Έπινα μόνο και άκουγα την τριπαριστή φωνή του Παλαμίδα, το ουρανόμηκες τρυπάνι της Σαβίνας (σαν να ήθελε να διαπεράσει την «τούμβαν» του Βιζυηνού). Ζούσα σουρεαλιστικά, όσο και τα στιχάκια της Μαριανίνας. Ασύλληπτοι στίχοι - ανεπανάληπτοι. (Το ότι η ζωή μαραίνεται το ξέρω πια). Γουόκμαν στη σκοπιά, στις Καλυθιές Ρόδου, ξανά και ξανά, «Τι ακούς ρε μαλάκα;» η φωνή του επόμενου, «Πάλι τις μαλακίες σου;» (γλωσσικός πλούτος).
Οι μαλακίες μου, τι θείες που ήταν! Κι εκείνη η εποχή η ανέρωτη, η σκληρή -που κλέβαμε από το πρωί ως το βράδυ, σουφρώναμε ό,τι βλέπαμε να κινείται (βιβλία, δίσκους, μηχανάκια, ποδήλατα, ρούχα...- μέχρι ένα τραπέζι από τα Γκούντις. Και ουσιαστικά κλέβαμε χρόνο, πριν από το μεγάλο πέναλτι). Κι όλα αυτά κάτω από έναν ελεήμονα ουρανό, τον ουρανό της ποίησης, που την πιστεύαμε πολύ και ποτέ δεν μας πρόδωσε -μόνο αυτή! Τριπάκια στον ουρανό με διαμάντια. Μέσα στη χωματένια επικράτεια του ροκ η Λένα ήταν ένας κρυσταλλικός ορίζοντας, καθρέφτες, μπλιμπλίκια, σπασμένα γυαλιά, ανθισμένες μυγδαλιές. Ήταν το κάτι άλλο.
Κι αργότερα ο Καρυωτάκης. Που έπιανε την παλιά σκουριά των σπλάχνων, το αραχνοειδές στη γλάστρα του χολ- ας μην πω άλλα.
Και τώρα τα Ημερολόγια (Σολωμικό, μαγιάτικο στεφάνι)... ένα αριστούργημα μοντέρνο, που κάνει σκόνη κάθε επίγονο, από μια γυναίκα που μάσησε πέτρες και αποδείχτηκε δυνατή.
Ίσως είμαι λοξός, αλλά τέτοια πράγματα, τέτοια παραδειγματικά αναστήματα, με βοηθάνε να ζω. Δεν θέλω τους λογιστές, τους άνκορμεν, τους σωτήρες της τηλεοπτικής χλαπάτσας, τους ανθρώπους του μάρκετινγκ δεν τους πιστεύω. Πιστεύω στα παγερά σύνθι της Λένας, γαλάζιος πάγος, φως που σε ξαναγγενά χωρίς να υπόσχεται τίποτα, χωρίς να ζητά κάτι. Μόνο τα δώρα της Τέχνης, το χάδι ενός ανθρώπου που αισθάνεσαι ότι σε καταλαβαίνει.
Σταματώ, διότι τριπάρω...
Λένα, σου φιλώ τα χέρια.

3 Ιουλ 2010

Τον Καβάφη...

Η Λένα Πλάτωνος στην «Ελευθεροτυπία»:

«Πλησίασα τον Καβάφη σαν να 'μουν η μητέρα του»

Η συνέντευξη εδώ:
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=179294

2 Ιουλ 2010

Η αφορμή...

Ένα θλιμμένο αγόρι, που ξέμεινε μετά τη δυνατή νεροποντή κάτω απ' τη στέγη του κλειστού περιπτέρου να κοιτάζει τα αυτοκίνητα που περνούν, κάπου στην πόλη, μπορεί και να 'ναι η αφορμή ενός τραγουδιού που δεν έχει γραφτεί ακόμα...

Μακάριοι οι ποιητές...