Γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος...

...Στην παρέα (που μετά έφαγε σε ένα απόμερο μαγαζί στο Γκάζι) ξέσπασε η αιώνια συζήτηση -κατά πόσο οι ηρωίδες του Ουίλιαμς είναι μεταμφιεσμένοι gays κι αυτό στενεύει τη δύναμη του έργου του, σε αντίθεση με τον Καβάφη, στον οποίο ακόμα και η μερικότερη σεξουαλική αναφορά δεν αποκλείει τους πάντες από το ξεχείλισμα του ποιητικού νοήματος. Ο ένας είναι απλώς πολύ πιο δυνατός από τον άλλον, ή το έργο του Ουίλιαμς έχει κι αλλα βαρίδια που το τραβάνε σιγά σιγά στον βυθό της γραφικότητας; Αδιέξοδες συζητήσεις, φωτισμένα τρένα, κρασί και επιχειρήματα που σέρνονται, πυροδοτούν μια ξαφνική οργή και μετά σπάνε με τον μαλακό ήχο μιας φούσκας σαπουνιού, γιατί ήρθε το ποτήρι κοντά στο στόμα και έπρεπε να σωπάσεις. Κατά βάθος καμία διάθεση δεν έχω να μιλήσω. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ρέπω προς το «μ' αρέσει/ δεν μ' αρέσει», παρά προς το «αυτό είναι καλό/ αυτό είναι κακό». Δεν κάνω τον ταπεινούλη, αλλά ειλικρινώς δεν αισθάνομαι ότι έχω το εύρος της συναισθηματικής γνώσης να κρίνω όλα τα έργα τέχνης με το ωραίο θράσος που διακρίνω στους Νεοέλληνες. Θράσος που εξερράγη και μέσω των μπλογκ και της ψευδαίσθησης δυνάμεως που προσφέρουν.

Ακούω επίσης τον πρώτο δίσκο της Μόνικας. Μ' αρέσει. Εχει ορμή και τσαγανό και κάτι σχεδόν παράφορο στον τρόπο που τραγουδά. Η μουσική της τρέχει τολμηρά, η φόρμα είναι ρευστή, οδηγημένη από τη μουσική φράση κι όχι ριγμένη σαν υγρό σε ένα έτοιμο κουτάκι -αυτό προσδίδει έναν αέρα ελευθερίας και πειραματισμού, που σε παρασέρνει, καθώς το πράγμα είναι σαν να πλέει στον αέρα δίχως τη σκαλωσιά του φέροντος οργανισμού. Και μόνο γι' αυτό, η γλυκιά κοπέλα έχει ταλέντο...

Κατά τα άλλα μπαίνουμε στην τελική ευθεία πριν από τη μεγάλη νάρκη του καλοκαιριού. Ένα ένα ατονούν τα κομμάτια του κορμιού. Πρώτα παγώνει η καρδιά, μετά το πνεύμα, τέλος τα μέλη, ενώ τα δάχτυλα μένουν ώς το τέλος να χτυπούν σαν ζόμπι φράσεις δίχως νόημα...

(«Ε», 05/07/2008)