30 Μαρ 2008

Πόσο σ' αγαπώ... Σταμάτη


Επειδή το cd έγινε χρυσό...
Επειδή το χαρήκαμε και μας άρεσε...
Επειδή δεν έπαιξε το παιχνίδι των δισκογραφικών...
Επειδή βασίστηκε στους φίλους του...
Επειδή μας έμαθε να λέμε "πόσο σ' αγαπώ"...
Επειδή "της σιγουριάς τα υλικά"... ξέρετε εσείς...
Επειδή "αγάπη μου είμαστε ένοχοι..." καταλαβαίνετε...
Επειδή κρατάμε ακόμα τα αποκόμματα εκείνων των εισιτηρίων για κείνο τον παράδεισο...
Σταμάτη, ανταποδίδω το φιλί...
Και σ' ευχαριστώ για τη συγκίνηση...

"τραγουδίστρια των γιάπηδων"

Από το blog του "Πιτσιρίκου":
Σίγουρα θα έχετε ακούσει το τραγούδι «Πάμε Χαβάη» με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη -το ακούς, θες δεν θες. Η καλή τραγουδίστρια λέει στον καλό της, τον Θωμά, να πάνε στη Χαβάη. Μάλιστα, του λέει «Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει». Δηλαδή, σε όλα τα υπόλοιπα μέρη έχουν πάει - η Χαβάη τους έμεινε μόνο. Αν χαλάς όλα σου τα λεφτά στα ταξίδια, πώς να μην παίρνεις μετά στεγαστικό δάνειο από τη Millennium Bank;
Πριν από λίγα χρόνια, η Άλκηστις τραγουδούσε το «Ακριβό της διθέσιο», μετά τη συγκίνησε ο ΟΠΑΠ και τα προποτζίδικα, στη συνέχεια έφαγε όλα της τα λεφτά στα ταξίδια -προφανώς, πούλησε και το ακριβό της διθέσιο- και κατέληξε να πάρει στεγαστικό δάνειο για να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της.
Ενδιάμεσα, τραγουδούσε στο Πόρτο Καρράς για τους Ευρωπαίους ηγέτες και συνόδευε την Ντόρα Μπακογιάννη στην Κίνα για να διαδώσουν τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά κυρίως τα Folli-Follie.
Τι υπέροχο που είναι μια τραγουδίστρια που αγάπησες να εξελίσσεται σε τραγουδίστρια των γιάπηδων στη μετα-γιάπη εποχή.
Θα σε ξανάβρω στη Χαβάη
με το διθέσιο να περνάς,
κι άμα σου χώσω μία μπούφλα,
είν' για το δάνειο που χρωστάς!
(Από το pitsirikos.blogspot.com)

Προσυπογράφω!
Είναι προφανές ότι ζητούμενο της κυρίας Πρωτοψάλτη παραμένει, πια, η... σωτηρία της τσέπης της. Επιλογή της. Και επιλογή όσων την αγαπήσαμε κάποτε να μη μας αφορά πλέον...

26 Μαρ 2008

Εδώ...

Εδώ είμαστε... Μπορεί να χανόμαστε για λίγο ή για λιγότερο, αλλά... ανασαίνουμε τον αέρα της άνοιξης, παίρνουμε αποφάσεις που -αυτή τη φορά- λέμε ότι θα υλοποιήσουμε, περιμένουμε τους φίλους που δεν ήρθαν, ξανασυστηνόμαστε με τους παλιούς, καλοδεχόμαστε τις φρέσκες ανάσες τραγουδιών και γραπτών από ανθρώπους που αγαπάμε και σεβόμαστε το λόγο, τη στάση, την αισθητική τους...

Υστερόγραφα:
1. Κυκλοφορούν τα "Ημερολόγια" της Λένας Πλάτωνος... Σπεύσατε!!!
2. Το "Πόσο σ' αγαπώ" του Κραουνάκη έγινε χρυσό, το 'δατε στο "Τσαντήρι". Ο Σταμάτης , όπως και να το κάνουμε, ανήκει στα "ακριβά" της καρδιάς μας...
3. Περιμένω ενημέρωση για το αν κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ της Νατάσας Μποφίλιου...

Ωραία πράγματα, χωρίς να λείπουν και τα ζόρια...


20 Μαρ 2008

Πρεμιέρα...

Επίσημη πρεμιέρα της άνοιξης αύριο 21 Μαρτίου -εαρινή ισημερία γαρ- και θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο για την άνοιξη, που έγραψε ειδικά για τις ανάγκες ενός αφιέρωματός μου σε τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα ο Γιάννης Φιλιππίδης, συγγραφέας του βιβλίου "Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου" και του υπό έκδοσιν "Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλη αχ". Το κείμενο θα δημοσιευθεί στην εφημερίδα την ερχόμενη Τρίτη. Σήμερα μια μικρή μόνο προδημοσίευση εδώ κι ολόκληρο το κομμάτι από βδομάδα.
"...Λένε πως η άνοιξη είναι η εποχή των νέων ή όσων αισθάνονται έτσι, των ευαίσθητων, των μόνων που αναζητούν συντροφιά και των βιαστικών,
Έτσι βιάζομαι και γω και κοντεύω να προσπεράσω την ίδια την ομορφότερη εποχή του χρόνου, που ’χει συνδεθεί με τη νεότητα, την αναγέννηση της φύσης και της ψυχής, την κάθαρση, την υγεία…
Την εποχή που πριν φανερώσει τον ερχομό της, γεμίσει τον κόσμο με προμηνύματα, ένα λουλούδι εδώ, ένα καρποφόρο που ανθίζει στη γωνιά ενός δρόμου, πληρώνοντας το βλέμμα μας με λευκορόδινα εύθραυστα ανθάκια, παπαρούνες στα πράσινα χωράφια που αγαπούν και κυνηγούν τα παιδιά, ο ίδιος ο ήλιος που περισσεύει όλο και περισσότερο…"

(Γιάννης Φιλιππίδης, filippidisyannis.blogspot.com.)

το έαρ...

"Αρτεσιανό μου φρέαρ
της καρδιάς μου το έαρ..."

Δυο στίχοι από ένα παλιό τραγούδι του Λάκη Παπαδόπουλου σε στίχους της αγαπημένης Μαριανίνας Κριεζή. Θα το βρείτε -κι αξίζει να το ψάξετε- στο δίσκο της Αρλέτας "Περίπου"...

19 Μαρ 2008

"ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ"


Κυκλοφόρησαν τα "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ" της Λένας ΠΛΑΤΩΝΟΣ...

17 Μαρ 2008

17 Μαρτίου...


17 Μαρτίου σήμερα...

Αλεξίου οσίου του «ανθρώπου του Θεού»...

Χρόνια μας πολλά...

14 Μαρ 2008

"Χαίρε"...


Πρώτοι Χαιρετισμοί απόψε…
"Χαίρε"…

"...Χαίρε κεχαριτωμένη υπόσχεση του ανέλπιστου
πως βλέμμα σου θα ξεθαρρέψει πάλι κάποτε
να ξανοιχτεί προς έντρομο δικό μου..."
(Κική Δημουλά)

12 Μαρ 2008

Ήταν 12 του Μάρτη...


Ήταν 12 του Μάρτη του 2005, όταν ο Σταύρος Κουγιουμτζής άφησε την τελευταία του πνοή. Έχοντας αφήσει στο ελληνικό τραγούδι ένα στίγμα ευγένειας και γλυκιάς μελαγχολίας… «Έβρεχε ο κόσμος» το τελευταίο του δισκογραφικό αποτύπωμα, «Ανοιχτά παράθυρα με κλειστά παντζούρια» και «Στα διώροφα έμεναν οι όμορφες» η λογοτεχνική του έκφραση… Και, βέβαια, τα τραγούδια του… Με ένα ξεχωριστό ήθος, που λείπει σήμερα… Με διάθεση όχι να προκαλέσουν, αλλά να παρηγορήσουν…

5 Μαρ 2008

"Μια ζωή..."


«Σ’ έχω περιμένει μια ζωή. Μια ζωή…». Με τα λόγια αυτά, η Μελίνα Μερκούρη υποδέχτηκε το Μάνο Χατζιδάκι στην τελευταία τους δημόσια συνάντηση, στου «Ζόναρς»…
«Ήμουν ερωτευμένος με τη Μελίνα. Από τότε που την πρωτοείδα. Στο δρόμο. Ήξερα ότι είναι η Μερκούρη. Τότε η Αθήνα ήταν πολύ μικρή. Περπατούσες κι ήξερες κι εκείνους που δεν γνώριζες… Η Μελίνα ήταν το ερωτικό πρόσωπο της Ελλάδας… Πάνω απ’ όλα εκπροσωπούσε τον ερωτισμό μας. Και δεν νομίζω πως είχε απόλυτη συνείδηση αυτού του γεγονότος. Υπερθεμάτιζε των ιδιοτήτων της ως ηθοποιού, πολιτικού και αντιστασιακής και δεν αντιλαμβανόταν ότι όλα αυτά συνέθεταν μεν το πρόσωπό της, αλλά βάθρο του ήταν ο ερωτισμός της» θα πει ο Μάνος Χατζιδάκις στην τελευταία του συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 19 Ιουνίου του ’94, τέσσερις μέρες μετά το θάνατό του.
Κι εκείνη, σε συνέντευξή της στο «Έψιλον», ανέφερε για το Χατζιδάκι: «Εκεί είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Δεν έφτασε ποτέ στην κατάντια του ενός ή του άλλου (αναφέρεται στο Θεοδωράκη και το Σαββόπουλο). Είναι πολύ πιο έξυπνος, έχει χιούμορ. Ο Χατζιδάκις είναι ο έρωτας!». Στην ίδια συνέντευξη η Μελίνα, αναφέροντας τα πρόσωπα που θα επέλεγε για παρέα της σ’ ένα νησί… «Λοιπόν, το Μάνο Χατζιδάκι γιατί είναι τα νιάτα μου, η μουσική του, η τσαχπινιά του και επειδή θα τσακωνόμαστε μέχρι θανάτου και θα τα φτιάχναμε μέχρι ζωής…».

Η τελευταία συνάντηση του Μάνου Χατζιδάκι με τη Μελίνα Μερκούρη έγινε στα τέλη Φλεβάρη του ’94, επί αμερικανικού εδάφους, στο νοσοκομείο «Memorial» της Νέας Υόρκης, όπου νοσηλευόταν η Μελίνα. Εκεί την επισκέφτηκε ο Μάνος Χατζιδάκις, ασθενής κι αυτός... Οι δυο τους, παρουσία της Μανουέλας Παυλίδου και του Γιώργου Θεοφανόπουλου - Χατζιδάκι, μίλησαν με τα λόγια, με τα βλέμματα και με τις σιωπές. Λίγο πριν αποχωριστούν για πάντα, λίγο πριν ο θάνατος πει την τελευταία λέξη, οι δια βίου –επίγειου και επουράνιου– φίλοι τραγούδησαν μαζί, μες στο δωμάτιο του νοσοκομείου, «Χάρτινο το φεγγαράκι»… Λίγο πριν το τέλος…
Η Μελίνα «κίνησε» για το ταξίδι χωρίς γυρισμό στις 6 Μαρτίου του 1994, ημέρα Κυριακή… Ο Χατζιδάκις την «ακολούθησε» τρεις μήνες μετά, στις 15 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Η λάμψη τους έγινε αστέρι άσβηστο και ο μύθος τους τραγούδι αθάνατο.
Όμως, μια εποχή έφευγε για πάντα. Η αυλαία της έπεφτε οριστικά και παντοτινά…

Έλενα Ναθαναήλ


Αυλαία...

Καλοτάξιδη...

4 Μαρ 2008

ποιος...


Ωραία τα αποξηραμένα… Ως διακοσμητικά στα βάζα του χειμώνα… Όταν, όμως, έρθει η άνοιξη και ξεπεταχτεί η καινούργια ζωή των λουλουδιών, τότε ποιος θα αναζητήσει αποξηραμένα… άνθη, φιλιά, «σ’ αγαπώ»;

Η Μαλβίνα...

Η Μαλβίνα ανήκει στο προσωπικό μου αγιολόγιο. Της ανάβω κεριά στα μανουάλια της μνήμης και της καίω λιβάνια κάτι απομεσήμερα καλοκαιριού, όταν έρχεται στα όνειρά μου.
Η Μαλβίνα άγιασε γιατί μάτωσε. Κάηκε. Γυμνώθηκε. Άφησε τις πληγές της ανοιχτές. Δεν φτιασίδωσε το πρόσωπό της. Έκρυψε τα φανερά και άφοβα αποκάλυψε τα έσω. Ο βίος της υπηρέτησε τον έρωτα και την ποίηση με τον ίδιο απαιτητικό, βασανιστικό και παθιασμένο τρόπο. «Τρόπο» αγιοσύνης…

3 Μαρ 2008

Χρόνια πολλά Αρλέτα...


Ξεκίνησε από το «Νέο Κύμα» και κατέληξε να είναι «ένα νησί μέσα στην πόλη»… Από τις σημαντικότερες γυναίκες τραγουδοποιούς των τελευταίων χρόνων και από τα πιο απόμακρα πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού… Η Αρλέτα… Που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 3 Μαρτίου του…
Μακρά η πορεία της… Από τη σχολή Καλών Τεχνών στις συνθέσεις του Γιάννη Σπανού, του Γιώργου Κοντογιώργου, του Νίκου Χουλιαρά και του Νότη Μαυρουδή, σε επανεκτελέσεις τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι, στις επιτυχίες της με το Λάκη Παπαδόπουλο και τη Μαριανίνα Κριεζή, σε δίσκους με τραγούδια δικά της, απ’ αυτά που δεν είχαμε ξανακούσει μέχρι τότε, απ’ αυτά που δεν ξαναγράφτηκαν έκτοτε: «Ένα καπέλο με τραγούδια», «Άσε τα κρυφά κρυμμένα», «Έμπορος ονείρων»…
Η Αρλέτα, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση… Η στάση της στη ζωή και στην τέχνη του τραγουδιού προκαλεί για «μαθητεία»… Άλλοτε με τα τραγούδια της κι άλλοτε με τα γραπτά της, επιμένει να μου δίνει -χρόνια τώρα- ανάσες… Να θέτει ψηλά τον πήχη… Και να μου κλείνει υπαινικτικά το μάτι…
Ας την έχει ο Θεός καλά…
Χρόνια πολλά Αρλέτα...