Η Μαλβίνα ανήκει στο προσωπικό μου αγιολόγιο. Της ανάβω κεριά στα μανουάλια της μνήμης και της καίω λιβάνια κάτι απομεσήμερα καλοκαιριού, όταν έρχεται στα όνειρά μου.Η Μαλβίνα άγιασε γιατί μάτωσε. Κάηκε. Γυμνώθηκε. Άφησε τις πληγές της ανοιχτές. Δεν φτιασίδωσε το πρόσωπό της. Έκρυψε τα φανερά και άφοβα αποκάλυψε τα έσω. Ο βίος της υπηρέτησε τον έρωτα και την ποίηση με τον ίδιο απαιτητικό, βασανιστικό και παθιασμένο τρόπο. «Τρόπο» αγιοσύνης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου