31 Μαΐ 2009

Η Νατάσσα Μποφίλιου «πατάει Γκάζι»

Στο «Γκάζι»... 24 Ιουνίου...

Τηλέφωνα κρατήσεων:
ΤICKETNET 2108840600
TECHNOPOLIS 2103461589 - 2103475502

Γιάννης Παλαμίδας

Πιτσιρικάς ακόμα, αγόρασε «πιο πολύ από περιέργεια» το «Aladdin Sane» του Ντέιβιντ Μπόουι. Αυτό ήταν! Σ' αυτήν τη μουσική ατμόσφαιρα μένει πιστός μέχρι σήμερα. Από την πρώτη του εμφάνιση με ένα συγκρότημα «συμφωνικού ροκ», τους Apocalypsis, έχουν περάσει τριάντα χρόνια. Κι από το εμβληματικό «Σαμποτάζ» της Λένας Πλάτωνος, είκοσι οκτώ. Όλο αυτό το διάστημα, ο Γιάννης Παλαμίδας παραμένει πεισματικά εκτός συστήματος αλλά εντός μουσικής, μ' ένα πάθος σχεδόν εφηβικό και μια φωνή ανέγγιχτη, λες, από το χρόνο.

Μετράω 30 χρόνια παρουσίας σου στο χώρο της μουσικής, αλλά με πολλές παύσεις. Γιατί;
Λένε πως στα μουσικά έργα οι παύσεις είναι εκείνες που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. (Γελάει) Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι οι εταιρειάρχες δεν ήταν και πολύ ενθουσιασμένοι μαζί μου. Με θεωρούσαν μυστήριο τρένο. Και ήμουν, για να κάνω κι εγώ την αυτοκριτική μου. Τίποτα δεν μου άρεσε από όσα άκουγα. Αλλά ήταν αναμενόμενο. Μετά το «Σαμποτάζ», τι να πεις που να μην σου αφήνει ένα κενό;


Kι όσο «εξαφανιζόσουν» τι έκανες;
Μουσική! Κλεινόμουν στο σπίτι μου με τα συνθεσάιζερ, έπαιζα και έγραφα. Έμαθα και μπουζούκι! Ο πατέρας μου, ξέρεις, το είχε καημό. Όταν ήμουν μαθητής του Δημοτικού, με έστελνε σε έναν ξάδελφό του μπουζουξή που έπαιζε σε μαγαζιά, για να μου δείξει. Εγώ δεν ήθελα. Μέχρι και στο δρόμο ντρεπόμουν να κυκλοφορώ με το μπουζούκι στα χέρια. Σ' έναν μεγάλο καβγά το έσπασα κι έφαγα, φυσικά, το ξύλο της... χρονιάς μου. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως δεν πρέπει να έχω παρωπίδες κι αποφάσισα να το αποκωδικοποιήσω.

Πώς βιοποριζόσουν όλα αυτά τα χρόνια;
Αυτό είναι μια πονεμένη ιστορία. Πέρασα μεγάλες πείνες. Δεν είμαι κι από πλούσιο τζάκι· ο πατέρας μου ήταν οδηγός στα λεωφορεία και η μητέρα μου υφάντρια σε εργοστάσιο. Αν δεν με στήριζαν εκείνοι, δεν ξέρω τι θα είχα απογίνει. Για πολλά χρόνια έμενα σε ένα καμαράκι στην ταράτσα του πατρικού μου σπιτιού και περνούσα με 200 δραχμές τη μέρα -ένα πακέτο τσιγάρα, δηλαδή, κι αυτό ήταν όλο. Μόλις το 1996, όταν άρχισα να δουλεύω ως εκφωνητής διαφημίσεων, μπορούσα να έχω πλέον κάποια χρήματα.

Δεν σου ζητούσαν να τραγουδήσεις σε live;
Έκανα μερικά τέτοια «τσαλαβουτήματα». Πέρασα από κάποια προγράμματα δήθεν «έντεχνα λαϊκά» -έτσι διαφημίζονταν- στην πραγματικότητα όμως ήταν καραμπινάτα σκυλάδικα. 'Eφευγα τρέχοντας. Ήταν μεγάλο σχολείο, όμως, αυτές οι εμπειρίες. Αλλά ακόμα και σε προγράμματα επιπέδου, δεν αισθανόμουν στα νερά μου. Στις συναυλίες της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, για παράδειγμα, με την οποία συνεργάστηκα το καλοκαίρι του 1994, τραγουδούσα τις «Αμφιβολίες» του Λευτέρη Μυτιληναίου. Με φαντάζεσαι;

Να γυρίσουμε πίσω, στην αρχή της διαδρομής;
Πρώτη φορά στη σκηνή βγήκα με ένα συγκροτηματάκι που είχαμε φτιάξει μια παρέα από το Γυμνάσιο, στο Νέο Ηράκλειο. Ελεγα το «Summertime». Σκηνοθετούσαμε τα τραγούδια μας κι αυτό το είχαμε κάνει ψυχεδελικό. Εβγαινα μέσα από ένα φέρετρο! (Γέλια) Μια Κυριακή πρωί που παίζαμε στον κινηματογράφο «Τρία Αστέρια», με άκουσε ο Βασίλης Δερτιλής και μου ζήτησε να μπω στο δικό του γκρουπ, τους Apocalypsis. Έτσι άρχισαν όλα. Το 1979.

Οι εμφανίσεις των Apocalypsis ήταν μάλλον ρηξικέλευθες για την εποχή...
Πράγματι, και μου κάνει εντύπωση πώς το κοινό μάς αποδεχόταν. Έβγαινα άλλοτε με τηλεόραση στο κεφάλι, άλλοτε με μπρούντζινη μάσκα, άλλοτε ντυμένος νύφη κι όλοι οι μουσικοί γαμπροί. Και δεν μας έκραξαν ποτέ. Ούτε στην Αθήνα ούτε στην επαρχία. Μυστήριο πράγμα...

Οι γονείς σου πώς τα είδαν όλα αυτά;
Η μητέρα μου γούσταρε! Της άρεσε να τραγουδάει η ίδια και το είχε απωθημένο που δεν είχε ασχοληθεί. Μου έραβε τα κοστούμια. Ο πατέρας μου δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Κι έπειτα, ήρθε το «Σαμποτάζ»...
Στην τελευταία συναυλία με τους Apocalypsis, στο θέατρο Μινώα, με άκουσε η Σαβίνα Γιαννάτου. Και μου είπε ότι η Λένα Πλάτωνος έψαχνε τραγουδιστή. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Είχες τότε συναίσθηση πόσο σημαντικός ήταν ο δίσκος εκείνος;
Όχι, καμία. Ήμουν πιτσιρικάς. Ως έναν τρόπο έκφρασης το έβλεπα μόνο. Δεν με ενδιέφεραν ούτε η δόξα ούτε τα λεφτά. Το λέω ειλικρινά, όχι για να σου κάνω εντύπωση... Σήμερα, βέβαια, αισθάνομαι τυχερός για το «δώρο» αυτό.

Τι έχεις μάθει δίπλα στη Λένα Πλάτωνος;
Μουσική, πάνω απ' όλα. Μου άνοιξε την πόρτα σε έναν άλλο κόσμο, που δεν φανταζόμουν καν ότι υπήρχε. Μέναμε, θυμάμαι, συχνά στο σπίτι της με τη Μαριανίνα (Κριεζή) και τη Σαβίνα και μας ξυπνούσε το πρωί για να μας παίξει άλλοτε Μπαχ κι άλλοτε Σκριάμπιν.

Μια καλή κριτική ή μια πικρή κουβέντα που θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
Δεν έδινα τότε και πολλή σημασία. Ελάχιστα έχω συγκρατήσει από όσα γράφτηκαν για το «Σαμποτάζ» όταν κυκλοφόρησε και σήμερα γελάω όταν τα θυμάμαι. «Αυτός δεν είναι τραγουδιστής», είχε γράψει ένας δημοσιογράφος. «Είναι αρνί που το σφάζουνε!» Εδώ που τα λέμε, δεν είχε κι άδικο. Για εκείνη την εποχή τα ακούσματα αυτά ήταν πολύ προχωρημένα.

Αισθάνθηκες ποτέ περιθωριακός;
Ναι. Γιατί; Μήπως δεν ήμουν; Δεν μπόρεσα ποτέ να εξοικειωθώ μ' αυτό που αποκαλούν «μουσική βιομηχανία». Δεν καταλάβαινα πώς μπορεί η μουσική, η έκφραση, το να βγάζεις τα εσώψυχά σου στη φόρα, να αντιμετωπίζεται ως βιομηχανικό προϊόν...

Πώς φαντάζεσαι τους ανθρώπους που εκτιμούν τη μουσική σου;
Δεν θα έχουν κάποια πετριά κι αυτοί σαν κι εμένα; (Γελάει) Αποκλείεται να είναι απολύτως φυσιολογικοί.

Πώς ζεις σήμερα;
Ήρεμα. Σε ένα κτήμα στην Κερατέα. Είχα ένα διαμέρισμα στην πλατεία Αμερικής, αλλά δεν άντεχα πια τους ρυθμούς της Αθήνας. Το πούλησα και βρέθηκα στην εξοχή. Ζω ανάμεσα στις ροδιές, τις ελιές, στα πεύκα, τα κυπαρίσσια. Κι επιπλέον, μπορώ να τραγουδάω -και να ουρλιάζω- όποια ώρα θέλω και οι γείτονες να μη μου φέρνουν την αστυνομία.

Απωθημένα έχεις;
Που δεν έκανα καριέρα; Όχι, ειλικρινά. Χαίρομαι που με έχει ο Θεός καλά και μπορώ ακόμα να τραγουδάω, να βγάζω αυτό που έχω μέσα μου.

Το ταλέντο είναι ευλογία ή κατάρα;
Δεν ξέρω. Και τα δύο ταυτόχρονα, μάλλον. Κάπου κερδίζεις, κάπου χάνεις. Ο Θεός τα έχει μοιράσει έτσι.

Δύο αναφορές στον Θεό ήδη. Πιστεύεις;
Ναι, πιστεύω στην ύπαρξη ενός θεϊκού σχεδίου ώστε να μη διαταράσσεται η ισορροπία της ζωής.

Πόσο υπολογίζεις να διαρκέσει η επόμενη περίοδος σιωπής σου; Δέκα χρόνια, πάλι;
Οχι! Ο χρόνος μετά τα 50 μετράει διαφορετικά. Δεν έχεις πια τα ίδια περιθώρια... Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Από την Οδό Πανός κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ του Γιάννη Παλαμίδα, «Δωρητής Σώματος».

Πηγή: Περιοδικό «Κ».

30 Μαΐ 2009

Νότης Μαυρουδής, «Κλόουν»

«Μάλλον θα με απασχολήσουν και στο μέλλον τα τραγούδια με τις παιδικές χορωδίες. Από το 1995 που ξεκίνησα μια τέτοια δισκογραφική σκέψη (Χάρτινο Καράβι) δε σταμάτησα να επανέρχομαι κατά διαστήματα και να "γεφυρώνω" την ενηλικίωσή μου με την ανάγκη παιδικής αθωότητας, που όσο περνάει ο χρόνος ολοένα και μεγαλώνει.
Αυτή τη φορά, η Παιδική Χoρωδία του Δημοτικού Ωδείου της Νίκαιας του μαέστρου Θανάση Μιχαλόπουλου, είναι το όχημα και τα καινούρια μου τραγούδια για τον Κλόουν γι' αυτή τη χορωδία τα έγραψα. Από το βιβλίο του εξαιρετικού λογοτέχνη και συγγραφέα Δημήτρη Μανθόπουλου επέλεξα ό,τι προκαλεί την προσωπική μου "παιδική αθωότητα" παίζοντας κι εγώ με λέξεις, συνειρμούς, συμβολισμούς, μελωδίες και νοήματα που δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο τα παιδιά της μικρής ηλικίας. Στο μέτρο και της δικής μου "παιδικότητας" έφτιαξα ξανά το δικό μου ιδεατό κόσμο ενός διαφορετικού χρόνου (όχι κατ' ανάγκη παλαιότερου) και συνδέθηκα με τα παιδιά της Νίκαιας για να πορευτούμε δισκογραφικά.
Μαζί με την παιδική χορωδία φιλοξενήθηκαν γνωστοί και σεβαστοί τραγουδιστές του ελληνικού τραγουδιού, η Μαριώ, ο Μανώλης Μητσιάς και η Αναστασία Μουτσάτσου, για να ζεστάνουν ακόμα περισσότερο το δικό μου τοπίο.
Ο Κλόουν, αυτό το συμπαθέστατο σύμβολο της χαρμολύπης, θα αναζητά ακατάπαυστα τα συναισθήματα των ανθρώπων, μικρών ή μεγάλων, σε όλες τις εποχές και τους χρόνους, είτε σε δύσκολες, είτε σε εύκολες συνθήκες μέσα από τα τραγούδια μας.
Νιώθω την ανάγκη τα τραγούδια του δίσκου να τα αφιερώσω στα πλασματάκια Ιάσονα, Αριάδνη, Έλλη και Οδυσσέα. Στα εγγονάκια μου».

Νότης Μαυρουδής
Aθήνα, Μάρτιος 2009

Ελένη Βιτάλη, «Ζωντανό Κύτταρο»

Κυκλοφορεί...

29 Μαΐ 2009

Θυμάμαι...

...Θυμάμαι
τον τρόπο που μου έσφιγγες
το χέρι

Θυμάμαι
ξημέρωνε και ήταν
καλοκαίρι...

(Στίχοι της Ηρώς, από το τραγούδι της «Μόνη μου»)

28 Μαΐ 2009

«Βυζαντινός εσπερινός»

Με το τραγούδι «Εκεί που σμίγει η δύση κι η ανατολή» αρχίζει ο «Βυζαντινός εσπερινός» του Απόστολου Καλδάρα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1973, με βασικό ερμηνευτή το Γιώργο Νταλάρα και τη συμμετοχή της Χαρούλας Αλεξίου σε τέσσερα τραγούδια: «Βάρα νταγερέ», «Καμπάνα του εσπερινού», «Στην ξενιτιά», «Τα χεράκια μου δεμένα».
Είχε προηγηθεί η «Μικρά Ασία» (1973), ένας πολύ επιτυχημένος κύκλος τραγουδιών του Απόστολου Καλδάρα με τις ίδιες φωνές, σε στίχους, όμως, του Πυθαγόρα.
Στο «Βυζαντινό εσπερινό» ο Απόστολος Καλδάρας συνθέτει τραγούδια πάνω στους δρόμους της βυζαντινής μουσικής παράδοσης. Και το πράττει με συνέπεια και με καθαρότητα προθέσεων, με γνώση και εγκυρότητα. Ο δίσκος μπορεί να παρέμεινε στη σκιά της «Μικράς Ασίας», διατήρησε, όμως, όλα αυτά τα χρόνια τη σημαντικότητά του και την ιδιαίτερη αξία του. Σήμερα, ο «Βυζαντινός εσπερινός» κατατάσσεται στις κλασικές εκδόσεις της εγχώριας μουσικής δημιουργίας.
Και δυο λόγια για τους ερμηνευτές του δίσκου: Όταν κυκλοφόρησε ο «Βυζαντινός εσπερινός», η Χαρούλα Αλεξίου ήταν πρωτόβγαλτη στη δισκογραφία, αφού είχε προηγηθεί μόνο η συμμετοχή της με τρία τραγούδια («Δυο παλικάρια απ’ το Αϊβαλί», «Πήρε φωτιά το Κορδελιό» και «Μαρμαρωμένος βασιλιάς») στη «Μικρά Ασία».
Ο Γιώργος Νταλάρας από τις αρχές του ‘70 είχε, ήδη, κάνει ιδιαιτέρως αισθητή την παρουσία του με τα πρώτα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή στο δίσκο «Να ’τανε το ’21», αλλά και με τα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου από τις «Θαλασσογραφίες».

26 Μαΐ 2009

τους έρωτες...

Τον ρώτησε:
«Πως μετράς τους χαμένους έρωτες, τους έρωτες που δεν ηδυνήθησαν;
«Με τις εποχές»
, του απάντησε…
«Τους συναντώ στο τέλος κάθε άνοιξης να απλώνουν το χέρι τους σε καλοκαίρια που δεν…».

«Μέλισσες»

Επειδή το ’φερε η ακρόαση…

Γιώργος Καζαντζής, cd «Ίσαλος γραμμή»… Σ’ ένα από τα τραγούδια του δίσκου, η -αγνώστων, για μένα, λοιπών στοιχείων- Φωτεινή Βελεσιώτου τραγουδά με μια φωνή τόσο γοητευτικά ακατέργαστη τις «Μέλισσες», σε μουσική του Γιώργου Καζαντζή και στίχους της Ελένης Φωτάκη…

Ακούστε την... Η φωνή της θα «γράψει» αλλιώς εντός σας... Έρχεται απ' τα παλιά, χωρίς τίποτα παλιοκαιρίτικο στην ερμηνεία της...

25 Μαΐ 2009

«Στους χτύπους της καρδιάς»

ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
Καλοκαίρι 2009


Εκεί που χτυπά η καρδιά της, εκεί που συναντιέται με το πάθος της για το τραγούδι, εκεί η Χάρις Αλεξίου θέλει να ταξιδέψει το κοινό της αυτό το καλοκαίρι.
Μόνη της στη σκηνή για δύο ώρες με τους μουσικούς της θέλει να μαγευτεί η ίδια πρώτα με τις μελωδίες και τον λυρισμό τους και να μαγέψει και το κοινό της με τις ερμηνείες της. Οι συναυλίες της θα είναι όπως πάντα ένα από τα ωραιότερα δώρα του καλοκαιριού για τους λάτρεις της φωνής και των τραγουδιών της.
Οι επιλογές από το ρεπερτόριο - θησαυρό που όλοι τραγουδάμε αλλά και ανέκδοτα τραγούδια από την νέα της δουλειά σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας βασισμένο στη μοναδική φωνή και παρουσία της.

Η αρχή θα γίνει στις 15 Ιουνίου στον Λυκαβηττό, σε μία ειδική βραδιά για τους σκοπούς του Συλλόγου Οικογένειας του Θεραπευτικού Προγράμματος ΚΕΘΕΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.
Kαι ακολουθούν:
22/6 ΚΑΒΑΛΑ (ΕΘΝΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ)
24/6 ΘΕΣ/ΝΙΚΗ (ΘΕΑΤΡΟ ΓΗΣ)
25/6 ΒΕΡΟΙΑ (ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ)
Σύντομα, θα ανακοινωθούν και οι υπόλοιπες ημερομηνίες.

23 Μαΐ 2009

«Καθρέφτες στο χώμα»

Το νέο βιβλίο του Νίκου Διακογιάννη...

Στα βιβλιοπωλεία...

22 Μαΐ 2009

Στο «Φρόντζο»

Στα Γιάννενα, στο υπαίθριο θέατρο της Ε.Η.Μ., θα «παίξουν» ο Αλκίνοος Ιωαννίδης (18 Ιουνίου) και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (26 Ιουνίου).

Αυλαία της Άνοιξης

Η μικρή συνομωσία της Άνοιξης γίνεται Καλοκαιρινή, παίρνει τους δρόμους και γυρίζει την Ελλάδα. Αυτή την Παρασκευή 22 Μαίου, τα τρία μυστικά ψιθυρίζονται για τελευταία φορά (φέτος) μέσα σε τοίχους. Από δω και πέρα μας περιμένει ένα γεμάτο καλοκαίρι έξω!
Σας ευχαριστούμε όλους για τις υπέροχες βραδιές στο Metropolis Live Stage και σας περιμένουμε την Παρασκευή να πούμε αντίο -με το δικό μας τρόπο- σε ακόμα μια Άνοιξη της Πόλης!

Νατάσσα - Γεράσιμος - Θέμης

15 Μαΐ 2009

Συναυλία Θάνου Μικρούτσικου

Πολιτιστική - Φοιτητική Εβδομάδα (23 - 30 Μαΐου 2009)
Στην Πανεπιστημιούπολη Ιωαννίνων

Δευτέρα, 25 Μαΐου 2009:
Συναυλία - Προβολή video: Θάνος Μικρούτσικος - Υπόγεια Ρεύματα: «Τους έχω βαρεθεί…».


Ανοιχτό θέατρο Κεντρικής Βιβλιοθήκης - Κεντρική Σκηνή. Έναρξη: 21.00.

Συναυλία Νότη Μαυρουδή

Πολιτιστική - Φοιτητική Εβδομάδα (23 - 30 Μαΐου 2009)
Στην Πανεπιστημιούπολη Ιωαννίνων

Σάββατο, 23 Μαΐου 2009:
Η Μουσική Συντροφιά του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων παρουσιάζει το Νότη Μαυρουδή.
Αίθουσα Λόγου & Τέχνης, έναρξη: 21.00.

13 Μαΐ 2009

Χρόνια πολλά κύριε Παπαστεφάνου...

Ο Γιώργος Παπαστεφάνου έχει σήμερα τα γενέθλιά του...
Του στέλνουμε από δω την αγάπη μας και τις καλύτερες ευχές μας...

12 Μαΐ 2009

Ο Νίκος Γκάτσος

Σαν σήμερα, στις 12 Μαΐου του 1992, έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Γκάτσος… Ο ποιητής του τραγουδιού μας… Μέγιστος..!
Να τον μνημονεύουμε… Γιατί, μέσα από τον «ακριβό» λόγο του Νίκου Γκάτσου, μνημονεύουμε Ελλάδα, πέτρα, χώμα, νερό, φωτιά… Μνημονεύουμε έρωτα, ζωή, θάνατο… Μνημονεύουμε θάλασσες και στεριές, παιδιά και χελιδόνια, παλληκάρια και κοπέλες, στοιχεία και στοιχειά, Διγενή και Χριστό…

11 Μαΐ 2009

Νατάσσα Μποφίλιου

Από συνέντευξη στο περιοδικό «Κ»...

Πολλοί την αποκαλούν «φωνή της δεκαετίας». Τραγουδάει με μαγκιά αλλά και τρυφερότητα, δίνεται με πάθος σ' αυτό που κάνει και δεν μασάει τα λόγια της -πολλές φορές μέχρι παρεξηγήσεως, όπως ομολογεί. «Όλες οι κριτικές που έχουν γραφτεί για μένα -κυρίως οι χειρότερες- έχουν πιάσει τόπο. Αλλά τα έχω καλά με τον εαυτό μου και πιστεύω στις δυνατότητές μου. Είναι κακό αυτό; Πρέπει να θεωρηθεί αλαζονεία; Πατάω στη σκηνή με τα πόδια τα δικά μου -όχι με δεκανίκια. Ξέρω τις αδυναμίες μου και μένω γειωμένη. Η ζωή μου είναι ένα δώρο και θέλω να το χαρώ...».
Το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά μιας αθηναϊκής μεσοαστικής οικογένειας, η Νατάσσα Μποφίλιου έζησε σε ένα περιβάλλον στοργικό, προστατευμένο αλλά και... ψαγμένο. «Μεγαλώσαμε με Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, πολιτικό τραγούδι και λαϊκή μουσική. Οι γονείς μου είναι παιδιά της Μεταπολίτευσης· ανήσυχοι -πώς να σ' το πω;- και μέσα σε όλα!» Στα χνάρια τους και η κόρη τους: μέσα σε όλα. Από τη μια στη σκηνή και στο στούντιο κι από την άλλη στις διαδηλώσεις και στα αμφιθέατρα, για το πτυχίο του τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Νομικής. Από το 2003 που τη γνωρίσαμε, μέσα από τη Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, μέχρι σήμερα η 26χρονη Νατάσα έχει καταφέρει να αντισταθεί στις ευκολίες και να μείνει πιστή σε μια παρέα, φιλική και καλλιτεχνική, μέσα από την οποία μπορεί να εκφράζεται: στους δύο συνοδοιπόρους της, τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Τους δημιουργούς των τραγουδιών της, τους δικούς της ανθρώπους...


Οι σπουδές σου έμειναν για λίγο πίσω λόγω της μουσικής; Τι αισθάνεσαι όταν μπαίνεις στο αμφιθέατρο και βλέπεις τους τωρινούς σου συμφοιτητές;
Πως μας χωρίζει ένα χάσμα. Πως όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα -η τεχνολογία, οι μόδες, η αισθητική- που δύσκολα μπορείς να τα παρακολουθήσεις.


Τι μένει να μας ενώνει λοιπόν;
Οι αξίες μας στη ζωή και όσα μας συγκινούν, όπως τα σπουδαία τραγούδια. Νομίζω ότι όσα χρόνια και να περάσουν, για παράδειγμα, κάθε νεανικό πάρτι θα τελειώνει με παλιά ροκ, Σιδηρόπουλο και λαϊκά του '60. Ό,τι κι αν έχει προηγηθεί...


Μια και μίλησες για χάσμα γενεών, στη μητέρα σου θέλεις να μοιάσεις μεγαλώνοντας;
Στα πάντα! Είναι άνθρωπος που δρα μαζί μας και όχι μια συμβατική μαμά. Έρχεται στα πάρτι μας, μπαίνει «στη φάση». Θαυμάζω την εργατικότητα και το πείσμα της. Θέλω να μπορώ κι εγώ κάποτε να βάζω στόχους και να τους κυνηγώ με συνέπεια.


Λένε πως είναι δύσκολο σήμερα για τους νέους ανθρώπους να ξεχωρίσουν. Πώς τα καταφέρατε εσύ, ο Θέμης και ο Γεράσιμος;
Γιατί βάλαμε σε δεύτερο πλάνο τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και δουλέψαμε σκληρά. Κάτσαμε κάτω σαν ομάδα και είπαμε: Είμαστε 19 ετών και δεν θα βρεθούμε ποτέ ξανά σ' αυτή την ηλικία. Θέλουμε μέσα από τα τραγούδια μας να αποτυπώσουμε τη στιγμή, αυτό που ζούμε και αισθανόμαστε τώρα. Κι αυτό κάναμε.


Προτίμησες να εμφανίζεσαι μόνη σου σε μικρές σκηνές. Πρέπει να είπες όχι σε πολλές «σειρήνες»...
Είναι αλήθεια. Δεν θέλω να είμαι το «δεύτερο όνομα» κανενός. Επέλεξα να ξεκινήσω μόνη μου και να φτιάξω τη «μαγιά» του δικού μου κοινού. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να σηκώσω στους ώμους μου πολλές ευθύνες -σχεδόν τζάμπα δούλευα. Αλλά έτσι ωρίμασα ως τραγουδίστρια. Ξέρω πια τι σημαίνει ένα πρόγραμμα να «κάνει κοιλιά», ο κόσμος κάτω να βαριέται κι εσύ να πρέπει να βρεις τη λύση. Μπορεί δουλεύοντας δίπλα σε κάποιο μεγάλο όνομα να εξασφαλίζεις αρκετά χρήματα -γιατί εγώ ζορίζομαι πολύ, δεν το κρύβω-, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον αυτοί οι νέοι τραγουδιστές κερδίζουν τελικά. Εχω δει πολλές σπουδαίες φωνές να «θάβονται» έτσι.


Στα μπουζούκια έχεις πάει ποτέ;
Σ' αυτό που λένε «μεγάλες πίστες»; Ποτέ! Ούτε από περιέργεια. Πιο εύκολα μπορεί να πάω σε ένα σκυλάδικο της εθνικής οδού. Δεν θα το θεωρήσω κοροϊδία. Ξέρω ότι εκεί θα πιω μπόμπα ποτό, θα ακούσω μια τραγουδίστρια που έχει περάσει δύσκολα, που κουβαλάει έναν αληθινό πόνο και δεν τον έχει εξαργυρώσει με χρήματα. Εδώ, στην Αθήνα, γιατί να γίνω συνένοχος στο να υπάρχει ένα αχανές κακόγουστο μαγαζί, στο οποίο θα με στριμώξουν, θα πάρουν τα λεφτά μου και θα δω έναν σταρ που το μόνο που πουλάει είναι life style; Ούτε ένα λεπτό από το χρόνο μου δεν θα του χαραμίσω.


Τι βλέπεις στον εαυτό σου που δεν σου αρέσει και τόσο;
Ένα σωρό πράγματα! Πολλές φορές δεν είμαι συγκεντρωμένη σε όσα πρέπει να κάνω. Οφείλω να βελτιώσω την τεχνική μου και να είμαι λιγότερο οξύθυμη, γιατί συχνά εκνευρίζομαι και... χύνω την καρδάρα με το γάλα...


Αν σου ζητούσε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης να τραγουδήσεις ένα δικό του τραγούδι, τι θα απαντούσες;
Να γράψει τραγούδι για μένα ο Χατζηγιάννης; Γιατί; Με ξέρει; Είναι ταλαντούχος μουσικός και εξαιρετικός τραγουδιστής, αλλά βαδίζουμε σε άλλους δρόμους. Αν δεν γνωρίζω έναν άνθρωπο, αν δεν τον έχω συναναστραφεί, αν δεν έχουμε κάτσει μαζί να φτιάξουμε μια καλλιτεχνική πρόταση, πώς θα πω ένα τραγούδι του; Δεν θα μπορέσω να το υποστηρίξω.


Τι ονειρεύεσαι; Να ακούνε σε τριάντα χρόνια τα τραγούδια σου όπως σήμερα της Αλεξίου, της Γαλάνη ή της Τσανακλίδου;

Μόνο που το ακούω, ανατριχιάζω. Όμως, στην Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα είσαι καλλιτέχνης και του χρόνου. Σήμερα είμαι τραγουδίστρια, αύριο μπορεί να είμαι... μπαργούμαν. Γι' αυτό, το μόνο που ονειρεύομαι είναι να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς κάνοντας αυτό που αγαπώ. Και μη νομίσεις ότι μεμψιμοιρώ. Αν έρθει η επιτυχία, θα την καλοδεχτώ...

10 Μαΐ 2009

Ευγένιος Σπαθάρης

«Λευκό μου σεντονάκι,
λάμπα μου τρελλή...»

Ευγένιος Σπαθάρης (1924 - 2009)

Υποκλίνομαι...

«Έχω άνθρωπο»

Αν περπάτησα σε δρόμους λασπωμένους
Αν αγάπησα τρελούς και κολασμένους
Αν ακόμα τραγουδώ
Ξέρω εγώ που το χρωστώ…

Έχω άνθρωπο σκιά μου
Τόσο δίπλα, τόσο μακριά μου
Έχω άνθρωπο δικό μου
Φύλακα και άγγελό μου…

Στίχοι του Θοδωρή Γκόνη, από το τραγούδι του Κώστα Λειβαδά «Έχω άνθρωπο», που τραγούδησε η Γιώτα Νέγκα στον ομότιτλο δίσκο...
Με αφορμή τη σημερινή «Κυριακή του παραλύτου» και το «άνθρωπον ουκ έχω»...

8 Μαΐ 2009

...στον Ευγένιο Σπαθάρη

Η σκέψη μας και οι ευχές μας στον Ευγένιο Σπαθάρη, που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση...

6 Μαΐ 2009

«Αλεξάνδρας»

Φτάσαμε στην Αλεξάνδρας ξημερώματα
να γλιτώσεις τους αποχαιρετισμούς
γύρω βρώμικα καφέ με ξένα ονόματα
προσκαλούνε μέσα τους περαστικούς
μήπως θες κάτι να φας να σε κρατήσει
μουσική στ’ ακουστικά σου σιγανή
αποφεύγεις έτσι όποιον σου μιλήσει
σε ρωτάω κι ανεβάζεις τη φωνή

Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει


Σ’ ένα χάρτη με στυλό τραβάς το δρόμο σου
και τσιγάρα στρίβεις για τη διαδρομή
ένας τρόπος να σκοτώσεις, λες, το χρόνο σου
ένας τρόπος να σκοτώσεις τη στιγμή

Ένα τζιν μπουφάν φθαρμένο για το κρύο
κι ένας σάκος που σε λίγο θα εκραγεί
μ’ ένα σάλτο μπαίνεις μες στο λεωφορείο
δε μ’ αφήνεις τελευταία επιλογή…

Και να γύριζες να δεις, τι θα 'χε γίνει
αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη

Έφευγες από Αλεξάνδρας τα χαράματα
μ’ ένα αρχαίο πούλμαν μπλε - πορτοκαλί
να μη δω το πρόσωπό σου μες στα κλάματα
με το χνώτο είχες θαμπώσει το γυαλί.

Και να σ’ έβλεπα να κλαις, τι θα 'χε γίνει
αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει.


Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ερμηνεία:
Νατάσσα Μποφίλιου
Δίσκος: «Μέχρι το τέλος» (2008)

5 Μαΐ 2009

Η Μαρίζα

Λίγη ώρα πριν… Στο «Έχει γούστο», η Μαρίζα Κωχ τραγούδησε το δικό της Καββαδία… Κι η φωνή της ταξιδιάρικη… Και ιαματική… Με του κύματος τη μελωδία...

4 Μαΐ 2009

Κικής Δημουλά, «Κινούμενα σχέδια»

(Από την ποιητική συλλογή «Χαίρε ποτέ»).

Δεν μπορεί, μέσα στο γύρο τον ατέλειωτο
του δούναι και μολών λαβέ
θα μου 'χεις πάρει δανεικά κάποια αισθήματα.
Δεν μπορεί, μέσα στα τόσα χρόνια των καπνών
κάποια φορά θα ξέμεινες κι εσύ από τσιγάρα.


Να μου δάνειζες τώρα μιαν ανταπόδοση
για δυο τρεις μέρες μιαν αγάπη.
Είμαι καλεσμένη σε κωμωδία κυκλική
και στην πρόσκληση τονίζεται
το ένδυμα να είναι αδιαφανές
δεν πρέπει να φεγγίζει το ανυπόφορο.


Θα σ' την επιστρέψω άθικτη.
Και να μεθύσω και να χυθώ απάνω της,
μη φοβάσαι, λεκέδες δεν αφήνει
ποτέ το αιώνιο στην αγάπη.


Για μια δυό μέρες έστω.
Να πάω καλοντυμένα δανεική
φανταχτερά θρυπτή κιμωλία
κρεμασμένη ματαιόδοξα
στο μπράτσο συνοδού μου σπόγγου.
Έστω και για μια μέρα.


Όχι αυτήν δεν θέλω αυτήν, όχι
την ελεήμονα αγάπη που την ξανακερδίζει
η παλάμη σου αμέσως μόλις πέσει στη δική μου.
Την άλλην θέλω, εκείνην την άλλην την άλλη
την παράφορη που τρέφεις για κάποιον άλλον
πάλι εσύ και ικετεύεις
να σου δανείσει την αγάπη του
για μια δυό μέρες έστω όχι εκείνην,
όχι την ελεήμονα αγάπη που την ξανακερδίζει
η παλάμη του αμέσως μόλις πέσει στη δική σου,
την άλλη που ζητάς την άλλη
εκείνη την παράφορη που τρέφει,
για κάποιον άλλον πάλι αυτός
και αλυσιδωτά τον ικετεύει
να του δανείσει μιαν αγάπη
για μία μέρα έστω, όχι την ελεήμονα
και πάει λέγοντας της θηριωδίας μας το άδοξον.


Μας εξυψώνει δανειστές
αυτό το ίδιο που μας σκύβει επαίτες του.


Πάντα το ασύμπτωτο ερωτευμένο μ' ένα άλλο
πάντα εμείς μ' αυτό ερωτευμένοι.
Και πεθαίνουν ανέραστες οι συγκυρίες.

Συμβαίνει... στο «Κύτταρο»

Η Λένα Πλάτωνος LIVE

«Ήταν άνοιξη...»

«Άσπρο περιστέρι»

Όποιος πόνεσε
μέσα στη ζωή
όποιος έκλαψε
σα μικρό παιδί
τώρα τίποτα
πια δε σου ζητά
μόνο στ΄ όνειρο
θα σ’ αναζητά.

Άσπρο περιστέρι
μες στη συννεφιά
μου ’δωσες το χέρι
να ’χω συντροφιά.
Άσπρο περιστέρι
μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι
θα σε καρτερώ.

Όταν σήκωσα
το βαρύ σταυρό
μου παράγγειλες
να ’ρθω να σε βρω.
Κι όταν δάκρυσα
σαν την Παναγιά
ήταν άνοιξη
και Πρωτομαγιά.

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Δίσκος: «Της γης το χρυσάφι» (1971)
Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη

3 Μαΐ 2009

Ξαναβγαίνει «Το τρίτο στεφάνι»...

Έζησε τη ζωή του σαν μυθιστόρημα - «αλήτης και κύριος». Και με το ένα και μόνο μυθιστόρημα που έγραψε, «Το τρίτο στεφάνι», ο Κώστας Ταχτσής κατέγραψε με ανεπανάληπτο τρόπο τη ζωή και τη γλώσσα των μικροαστών. Σαράντα επτά χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, παραμένει συναρπαστικό και ετοιμάζεται για νέα πορεία από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, με επίμετρο γραμμένο από το Μένη Κουμανταρέα. Για τον αξέχαστο συγγραφέα μιλούν σήμερα στην «Κ» (www.kathimerini.gr) άνθρωποι που τον γνώρισαν και μελέτησαν το έργο του...

1 Μαΐ 2009