31 Ιαν 2008

"κι αν προλάβεις..."


Τα τραγούδια πετούν στον αέρα της πόλης… Μετουσιώνονται… Γίνονται αστεράκια στον έσω ουρανό… Που πέφτουν στης ψυχής την ερημιά κι αν προλάβεις την κάνεις την ευχή σου…
Εκπέμπω για τους μοναχικούς… Και για τους μόνους…
Για την ψυχή μου…
Και για σένα…

Αλ.

Φλεβάρης...


"Φλεβάρης, μήνας καλός, παρόλο που ως νέος τον ταύτιζα με τα ασπόνδυλα βάσανα των γυμνασιακών μας εξετάσεων.
Ο Μάνος Ελευθερίου τον αποκαλεί «Άγιο Φεβρουάριο», με ενδιαφέρουσες βέβαια οδύνες, μελοποιημένο προ 35 ετών απ’ τον Μούτση, κι ο Λαός, τότε που διέθετε σοφία και μαράζι, από σωστό προζύμι, έλεγε «ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει».
Φυσικά ακόμη δεν είχε ροκανιστεί η δόξα του Αγίου Χαράλαμπου απ’ τον Άγιο Βαλεντίνο, ο χειμώνας δοξαζόταν περίτρανα μες στις τραπεζαρίες – κουζίνες μας, οι γάτες κοιμούνταν μακάρια μπροστά στις μασίνες, η ζωή ήταν αλλιώς και οι λιακάδες, σπάνιες μέσα στο Τριώδιο, έφερναν την αναγγελία της πονηριάς του «παλουκοκαύτη» Μάρτη".
Γιάννης Ξανθούλης

27 Ιαν 2008

"...απ' το χέρι"


Να με πάρει κανείς απ' το χέρι
που σαν ήσυχος ξέρει
να βαδίζει στο χρόνο.
Να με πάει σε μέρη
που γυρνάς μεσημέρι
με το αίσθημα μόνο.

Να με πάρει κανείς απ’ τον ώμο
να θυμάμαι ένα δρόμο
να τον δω
μ’ άλλα μάτια.
Τ’ ανεξήγητα όλα να συνδέσω
κομμάτια
να μ’ αρέσουνε όλα
να μ’ αρέσουνε…

Λίνα Νικολακοπούλου,
«Mεσημέρι»


(Δανείζομαι τη φωτογραφία από το εξαιρετικό blog του Γιάννη Φιλιππίδη, που θα βρείτε αναρτημένο στους "Προορισμούς" μου...)

25 Ιαν 2008

Μερικές...


Μερικές φορές φτάνει μόνο ένα βλέμμα…
Ένα υπο – νοούμενο…
Μια φράση μισή…
Μια λέξη μισοαρθρωμένη…
Μερικές φορές…

Αλ.

"γνωρίζουνε..."


Σε λιγοστεύει σε ταπεινώνει να παραδεχτείς
πως όλ’ αυτά τα ανίδεα που γράφουμε
γνωρίζουνε για μας περισσότερα
και πιο αβυσσαλέα
απ’ όσα μισοξέρουν όσα ζήσαμε...

Κική Δημουλά, «Επώδυνη αποκάλυψη»

23 Ιαν 2008

«Κρύψε με μες στο παλτό σου…»



Εσύ με ξέρεις πιο πολύ απ’ όλους στη ζωή μου
τα μαγικά ταξίδια μου τα έκανες κι εσύ,
όταν η νύχτα μ’ έστελνε στα στέκια της ερήμου
για σένα ήταν πάντα απλό να ψάξεις να με βρεις.


Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ απ’ όλους στη ζωή μου
για σένα είναι πάντα απλό να ψάξεις να με βρεις.

Κι απόψε, μες στην έρημη την πόλη, που με βρήκες πάλι,
πάρε με κοντά σου.

Κρύψε με μες στο παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου.
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ’ όνομά σου.

Η πόλη παίζει τη σκληρή στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει τ’ άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ,
μα όταν μαζί σου περπατώ στα έρημα στενά της
στο πέλαγος της μοναξιάς μου γίνεσαι νησί.

«Ο Ηθοποιός»



Στις 16 Ιανουαρίου του 1998, ο Δημήτρης Χορν άφησε την τελευταία του πνοή. «Ο Ηθοποιός» της «Οδού Ονείρων». Ο μέγιστος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου. Το ανεπανάληπτο ταίρι της Έλλης Λαμπέτη. Ο εκλεκτός φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Οδυσσέα Ελύτη, του Μάνου Χατζιδάκι...
Η είδηση για το θάνατο του Χορν, το Γενάρη του ’98, με βρήκε στη σκοπιά, στο Άκτιο. Λίγα χρόνια πριν, άρχισα να γνωρίζω το έργο του και να γοητεύομαι από το μύθο του. Ήταν η εποχή της αναβίωσης του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, τόσο μέσα από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές όσο και από τα διάφορα δημοσιεύματα. Κυρίως, όμως, μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια του, με τις «Θαλασσιές τις χάντρες» να κρατούν τα ηνία. Ήταν η συνέντευξη του «Ηθοποιού» στην εκπομπή της Σεμίνας Διγενή «Άλλοι καιροί» -αν δεν κάνω λάθος- του Antenna. Ήταν οι τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του Δημήτρη Χορν στο Μέγαρο Μουσικής, διαβάζοντας το γνωστό παραμύθι «Ο Πέτρος και ο λύκος». Ήταν η τελευταία ηχογράφηση της φωνής του σε δίσκο. Στον «Παίκτη» του Στάμου Σέμση με το Γιώργο Μαρίνο. Εκεί, ο Χορν στο τραγούδι του Σέμση «Μια νύχτα στο Βοτανικό», σε στίχους του Γιώργου Θεοφανόπουλου – Χατζιδάκι, απαγγέλλει τη φράση: «Έγινε ο κόσμος σκηνικό μια νύχτα στο Βοτανικό»…

υ. γ.


Απόγευμα Κυριακής… Δυσκίνητο… Και βροχερό…
Το ράδιο έπαιζε ωραία τραγουδάκια, κινηματογραφικής καταγωγής…
Και το μυαλό ετοίμαζε ταξίδια…

Αλ.

20 Ιαν 2008

Ποίηση...



Ποίηση μπορεί να είναι και μια κλεφτή ματιά…
Που νομίζουμε ότι δεν έγινε αντιληπτή…
Αλ.



Για το εύθραυστο...



Γιατί τα «Reflections»;

Για το εύθραυστο, ας πούμε, της εποχής…

Και των ανθρώπινων σχέσεων…

Και των ερώτων, που δεν…

Και των άλλων, που θα…

Αλ. Λ.



18 Ιαν 2008

"...σαν να μην υπήρξαν ποτέ"


"Τους αγαπημένους, που χάνονται ξαφνικά απ’ τη ζωή μου σαν να μην υπήρξαν ποτέ, μ’ αρέσει να τους σκέφτομαι σαν μικρές, ασθενικές, χάρτινες βαρκούλες, απ’ αυτές που φτιάχνανε τα παιδιά, κάποτε. Έτσι θέλω κι εγώ, να διπλώνω ένα αδύναμο κομμάτι τετράγωνου χαρτιού, να το κάνω πλεούμενο κι ύστερα να το ακουμπώ απαλά σε μια φανταστική λίμνη, ήρεμη κι απέραντη, γεμάτη αστραφτερό, καθαρό νερό. Σ’ αυτό το δικό μου νερό, οι βαρκούλες πλέουν ήσυχα στο άγνωστο άπειρο, πριν χαθούν αργά αργά από τα μάτια μου. Για πάντα. Έτσι. Χωρίς κλάματα, βαριές αρρώστιες και φόβο. Χωρίς βία".

Από το μυθιστόρημα του Γιάννη Φιλιππίδη "H μυρωδιά σου στα σεντόνια μου", εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ.

17 Ιαν 2008

"και κύλησε..."

Αυτό το άσπρο σου πουκάμισο
ξέχνα το πάνω στο σεντόνι
θέλω να το φορώ κατάσαρκα
τις νύχτες που κοιμάμαι μόνη.

Και μπες στο αίμα μου και κύλησε
σαν το ποτάμι του Γενάρη
να σ’ έχω πάντα μες στο σώμα μου
κοχύλι με μαργαριτάρι.

Κοιτάξου μέσα στον καθρέφτη μου
ώσπου να πιει το πρόσωπό σου
να κουβεντιάζω με τα μάτια σου
να λάμπω απ’ το χαμόγελό σου.



"Δικά σου..."

Εσύ, είσαι το τυχερό μου αστέρι
που όλη η φύση κι ο κόσμος το ξέρει
σαν μας βλέπουν μαζί αγκαλιά.

Η μοίρα μου μ’ έστειλε στα βήματά σου
ζω μονάχα για να ’μαι κοντά σου
ν’ αναπνέω, να νιώθω ζωή.

Δικά σου όλα τ’ άνθη που βλέπω στους δρόμους
δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου.
Για σένα είναι η πρώτη βροχή του χειμώνα
για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα.


Του Κωνσταντίνου Βήτα...

"...πέρασα"

Είμαι έμπορος ονείρων,
μαγικών χαμένων μύρων
πέρασα.


Αεράκι στο κορμί σου,
παραμύθι στην ψυχή σου
φύσηξα.

Στο σεντόνι σου λεβάντα,
χίλια χρώματα γιρλάντα
άφησα.

Για χατίρι σου βουτάω
στην πηγή του μύθου πάω
τη σιωπή σου μεταφράζω
το τραγούδι σου ανεβάζω
σαν κοράλλι απ’ τους βυθούς.


Με το γέλιο σου ανθίζω
με το δάκρυ σου ποτίζω
κήπους μυστικούς.

Κι όπου και να ταξιδεύω
τα μαλλιά σου θα χαϊδεύω απαλά
μες στον ύπνο σου θα μπαίνω
την αγάπη σου να κλέβω στα κρυφά.


Είμαι έμπορος ονείρων,
μαγικών χαμένων μύρων
πέρασα.

Μυστικά που δε θυμάσαι,
τα σκοτάδια που φοβάσαι
ρώτησα
κι ό, τι έμαθα για σένα
δεν το είπα σε κανένα.


Έμπορος ονείρων... η Αρλέτα

11 Ιαν 2008

"Δεν μας θέλει η ζωή..."

Σινεμά και καφέ και τσιγάρο sante
κι η φωνή σου βραχνή απ’ το βήχα
μου γκρινιάζεις γιατί δεν είν’ αύριο γιορτή
ν’ αλητέψουμε όλη τη νύχτα

Σε φιλώ απαλά, δε σε βλέπω καλά
μέσ’ στο μαύρο παλτό σου χαμένος
αμφιβάλλεις, ρωτάς «πες μου αν μ’ αγαπάς»
απ’ τον πόνο στα δυο διπλωμένος

Δεν μας θέλει η ζωή
μα τη θέλουμε εμείς
και ο έρωτας κλείνει το δρόμο
που να πας δεν περνάς
μη δακρύζεις για μας
εμείς έχουμε αλλιώτικο νόμο

Το κεφάλι σκυφτό και το βλέμμα καυτό
με μπερδεύει μου λες η δουλειά σου
τι θα πει τραγουδώ και που ξέρω εγώ
τόσο κόσμο που έχεις κοντά σου

Περπατάμε αγκαζέ, «σ’ αγαπάω χαζέ»
χίλια χάδια κρατάει μια βόλτα
δως μου ένα φιλί έχω ζάλη φρικτή
να το σπίτι μου σπρώξε την πόρτα

«Αλλιώτικος νόμος»…

9 Ιαν 2008

«άραγε να ’ναι κει το φως μου…»

Το βράδυ σπίτι μου γυρίζω
κυνηγημένη σαν πουλί
μες στα σεντόνια μου αντικρίζω
το θάνατο που με καλεί.
Κρύβω στα χέρια την καρδιά
παίρνω απ’ τις πόρτες τα κλειδιά
και προσπαθώ να του ξεφύγω
κρυφά σαν τα μικρά παιδιά.
Κυλώ σαν δάκρυ στη σιωπή
μέσα στου κόσμου τη ντροπή
και σαν τα ρούχα μου ξεσκίζω
γυμνή μ’ αρπάζει η αστραπή.

Στους δρόμους σύντροφο γυρεύω
μια μπάντα παίζει το ρυθμό
σκίζω τους τοίχους και χορεύω
να βρω τον άγνωστο αριθμό.
Κοιτάω μ’ ελπίδα μια φωτιά
που ανάβει εν’ άστρο στο νοτιά
άραγε να ’ναι κει το φως μου
το φως ή η ατέλειωτη ερημιά.
Φοβάμαι του όχλου τη χολή
ένας τυφώνας με καλεί
η αγάπη χάνεται στη μνήμη
κι εγώ χορεύω σαν τρελή.

Μάνου Χατζιδάκι, «Χορός με τη σκιά μου»

«Ζω μονάχα…»

Λευκοί μου τοίχοι και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
Και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω.

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
Τώρα δε θα ’χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα ’ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
Σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
Που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη.
Και τη χαρίζω σ’ όποιον μ’ εξηγήσει
Να ’χει το μέλλον μου να επιλέξει
Ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει.

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ…

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Καλά τα λέν’ οι έγχρωμοί μου φίλοι
Το πρόβλημα μου η υπερβολή μου
Κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει.

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
Τώρα δε θα ’τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα ’ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα ’ταν σαν και μένα.

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
Κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
Κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
Πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το ’χεις νιώσει
Κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
Πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος
Δικαίωμα μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
Εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω.

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
Μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
Του λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
Με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα:

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ…

Τους στίχους ΕΓΡΑΨΕ!!! o Γεράσιμος Ευαγγελάτος…

8 Ιαν 2008

«…η μορφή σου η ερωτική»

A οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω,
κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι ακούω τα πρώτα.

Aπελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
σαν φεύγ’ η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική—
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, πάν’ τα σπίτια, πάν’ τα φώτα
σβήνει και χάνετ’ η μορφή σου η ερωτική.

Κ. Π. Καβάφης,
«Ο Γενάρης του 1904».

7 Ιαν 2008

«Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν…»

Αν κουραστείς απ’ τους ανθρώπους
κι είν’ όλα γύρω γκρεμισμένα
μην πας ταξίδι σ’ άλλους τόπους
έλα σε μένα έλα σε μένα.

Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ
με τ’ άστρα του τ’ απελπισμένα
μη φοβηθείς απ’ το σκοτάδι
έλα σε μένα έλα σε μένα.

Έλα και γείρε το κεφάλι
στα χέρια μου τ’ αγαπημένα
να ζήσεις τ’ όνειρο και πάλι
έλα σε μένα έλα σε μένα.

Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν
κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα
μην πεις μαζί τους να σε πάρουν
έλα σε μένα έλα σε μένα.

Έχω μια θάλασσα σμαράγδια
μ’ αγάπη κι ήλιο κεντημένα
για τη καρδιά σου που ’ναι άδεια
έλα σε μένα έλα σε μένα.

Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός
να μοιραστείς τη μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως!

Έλα σε μένα! Έλα σε μένα!

(Γράφτηκε από το Νίκο Γκάτσο για το Γιώργο Μαρίνο και για τις ανάγκες του προγράμματός του, λίγα χρόνια πριν κυκλοφορήσει στην «Πορνογραφία» (1982) του Μάνου Χατζιδάκι, τραγουδισμένο από το Βασίλη Λέκκα.

Μ’ αρέσει και η ερμηνεία της Δήμητρας Γαλάνη στο cd της «Χορός με τη σκιά μου»).
Και σ' εσένα...

Πρωί Δευτέρας, επιστροφής στην «άγια» καθημερινότητα, μετά τις γιορτές… Περπατώ στην πόλη και, ξαφνικά, έρχεται στο μυαλό μου το βιβλίο της Αρλέτας «Από πού πάνε για την άνοιξη;». Ένα βιβλίο, που έχει σημαδέψει τη συναισθηματική μου γεωγραφία… Αλλιώς, κάποτε… Διαφορετικά, τώρα…
Την Αρλέτα την αγαπώ πολύ. Την αγαπώ γι’ αυτά που ξέρω, αλλά και για τα «κρυφά» της… Που, άλλοτε, προσπαθώ να τα φωτίσω κι άλλοτε, πάλι, θέλω να τ’ αφήσω καλά κρυμμένα…
Και την άνοιξη την αγαπώ. Για τους ίδιους λόγους…
Και σένα…

Η Αρλέτα αφιερώνει το βιβλίο της«Από πού πάνε για την άνοιξη;»…
Στους φίλους κατά σειράν εμφανίσεως και αντοχής
Στους εχθρούς κατά κράτος
Και σ’ εσένα

Προσυπογράφω…

6 Ιαν 2008

"...για θεούς κι εραστές"

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μετά σιωπή
κάτι θα κοπεί
στην καρδιά στο μυαλό

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μελαγχολείς
ο καιρός πολύς
μ’ αγαπάς σ΄ αγαπώ

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα

Με κρατάς σε κρατώ
και μετά γκρεμός
και μετά το τέρμα
και κανείς κανενός

Με κρατάς σε κρατώ
και παντού σκιές
και παντού καθρέφτες
για θεούς κι εραστές


Τελικά, όλα μια απόφαση είναι... Να 'μαι κι εγώ στο χώρο... Καλώς σας βρήκα... Σας θέλω συνοδοιπόρους... Έχουμε ταξίδια... Αρχή με "Το χειροκρότημα"... Με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου... Και με τη σωτήρια πίστη πως "είμαστε ακόμα ζωντανοί..."