Στις 16 Ιανουαρίου του 1998, ο Δημήτρης Χορν άφησε την τελευταία του πνοή. «Ο Ηθοποιός» της «Οδού Ονείρων». Ο μέγιστος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου. Το ανεπανάληπτο ταίρι της Έλλης Λαμπέτη. Ο εκλεκτός φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Οδυσσέα Ελύτη, του Μάνου Χατζιδάκι...
Η είδηση για το θάνατο του Χορν, το Γενάρη του ’98, με βρήκε στη σκοπιά, στο Άκτιο. Λίγα χρόνια πριν, άρχισα να γνωρίζω το έργο του και να γοητεύομαι από το μύθο του. Ήταν η εποχή της αναβίωσης του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, τόσο μέσα από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές όσο και από τα διάφορα δημοσιεύματα. Κυρίως, όμως, μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια του, με τις «Θαλασσιές τις χάντρες» να κρατούν τα ηνία. Ήταν η συνέντευξη του «Ηθοποιού» στην εκπομπή της Σεμίνας Διγενή «Άλλοι καιροί» -αν δεν κάνω λάθος- του Antenna. Ήταν οι τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του Δημήτρη Χορν στο Μέγαρο Μουσικής, διαβάζοντας το γνωστό παραμύθι «Ο Πέτρος και ο λύκος». Ήταν η τελευταία ηχογράφηση της φωνής του σε δίσκο. Στον «Παίκτη» του Στάμου Σέμση με το Γιώργο Μαρίνο. Εκεί, ο Χορν στο τραγούδι του Σέμση «Μια νύχτα στο Βοτανικό», σε στίχους του Γιώργου Θεοφανόπουλου – Χατζιδάκι, απαγγέλλει τη φράση: «Έγινε ο κόσμος σκηνικό μια νύχτα στο Βοτανικό»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου