29 Ιουν 2010

Των ημερών...

Με λόγια δανεικά…
Που εκφράζουν το αίσθημα των ημερών…

…Διάθεση για γράψιμο δεν έχω, και δεν ξέρω πού να ρίξω την ευθύνη.
Στην (ύποπτη) ηρεμία του Ιουνίου, στη θερινή ραστώνη ή στην ακινησία των αισθημάτων;

Μ.

«Άψογα ωραίος»

(Επειδή κι αυτόν τον Καβάφη αγαπάμε)

…Α μέρες του καλοκαιριού του εννιακόσια οκτώ…

Το είδωμά σας τον εφύλαξε
όταν που τα ’βγαζε, που τα ’ριχνε από πάνω του,
τ’ ανάξια ρούχα, και τα μπαλωμένα εσώρουχα.
Κ’ έμενε ολόγυμνος. Άψογα ωραίος. Ένα θαύμα.
Aχτένιστα, ανασηκωμένα τα μαλλιά του
τα μέλη του ηλιοκαμένα λίγο
από την γύμνια του πρωιού στα μπάνια, και στην παραλία.

Κ. Π. Καβάφης,
«Μέρες του 1908».
(απόσπασμα)

Λίνα Νικολακοπούλου

«Αυτό που ’χω καταλάβει είναι ότι δεν στεκόμουν ποτέ να δω τον γκρεμό. Έγραφα κοιτώντας συνήθως προς το μέρος της στεριάς. Φαίνεται πως αυτό το οριστικό του “γκρεμού” δεν το ήθελα όταν ήμουν νέα. Και τώρα πια δεν ξέρω αν θα καταφέρω με νηφαλιότητα ή με παραχώρηση να το βάλω μέσα στον λόγο μου…

Πάντα αναζητάω και την ίδια ώρα θέλω και κάποιος να με αναζητήσει. Όπως εγώ εκπέμπω, να μου απαντήσουν σ' αυτό το σήμα. Δεν είναι τόσο απλά όπως τα λέμε. Μπορεί να καθίσεις στο παγκάκι, να περιμένεις ώρες και να μην έρθει άνθρωπος...».

Λίνα Νικολακοπούλου

(Γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου…)

23 Ιουν 2010

Η Λένα Πλάτωνος στη Μικρή Επίδαυρο

Τριάντα χρόνια σχεδόν μετά τη συγκλονιστική μελοποίηση του Κώστα Καρυωτάκη στο δίσκο «Δεκατρία τραγούδια», η Λένα Πλάτωνος επιχειρεί να μετατρέψει σε τραγούδι το λόγο του Κωνσταντίνου Καβάφη, του «ποιητή που αντιστέκεται στη μελοποίηση».
Στις 9 και 10 Ιουλίου, στο μαγικό χώρο της Μικρής Επιδαύρου, η σπουδαία συνθέτις θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών την εργασία της πάνω στην ποίηση του μεγάλου Αλεξανδρινού.
Μαζί της στη ξεχωριστή αυτή βραδιά, οι σταθεροί της συνεργάτες Σαββίνα Γιαννάτου και Γιάννης Παλαμίδας, καθώς και η Victoria Bozhyk.

Εισιτήρια: 30,20€/ Φοιτητικό: 10€
Τηλεφωνική Προπώληση με πιστωτική κάρτα & πληροφορίες:
210 3272000
Προπώληση εισιτηρίων μέσω ίντερνετ:
www.greekfestival.gr

«Χρόνια πολλά τραγούδι μου»

Η Λίνα Νικολακοπούλου γιορτάζει φέτος 30 χρόνια στο ελληνικό τραγούδι! Με αφορμή αυτά τα γενέθλια καταγράφονται για πρώτη φορά σε μια συλλεκτική έκδοση τα σημαντικότερα από τα τραγούδια στα οποία έχει γράψει στίχους η σπουδαιότερη Ελληνίδα στιχουργός των τελευταίων 30 χρόνων.

Από τα 6 CD της κασετίνας με τίτλο «Χρόνια πολλά τραγούδι μου» παρελαύνουν οι σημαντικότεροι τραγουδιστές της σύγχρονης Ελλάδας: Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Δήμητρα Γαλάνη, Τάνια Τσανακλίδου, Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Μητσιάς και πλήθος άλλων. Η εν λόγω έκδοση αποτελεί μια ιδέα της Χαρούλας Αλεξίου και συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

«Έμαθε η καρδιά»

Δήμητρα Παπίου
«Έμαθε η καρδιά»

Κυκλοφορεί από τη «Λυχνία»…

16 Ιουν 2010

16 χρόνια μετά

«Η στιχουργική του Μάνου Χατζιδάκι»

Γράφει ο Σπύρος Αραβανής
(www.poiein.gr)

Δεν είναι το τραγούδι μου μια μονόφωνη αρτηρία, ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες. (1)
Το τραγούδι είναι έργο, συμπυκνωμένο σε δυο-τρεις φράσεις μουσικές και με μια απόλυτη αξία των λεπτομερειών που το συνθέτουν. Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά αποτελούν οι στίχοι πάνω στους οποίους θα χτιστεί το τραγούδι και που οφείλουν να περιέχουν με σαφήνεια την ποιητική ιδέα, αυτήν που δημιουργεί την ανάγκη του τραγουδιού. (2)

Αντί προλόγου επέλεξα να ξεκινήσω με δυο αποσπάσματα κειμένων που ανήκουν στον Μάνο Χατζιδάκι στα οποία ενυπάρχουν νοήματα-κλειδιά που χαρακτηρίζουν τόσο τα τραγούδια που συνέθεσε κυρίως όμως αυτά που υπέγραψε και τους στίχους, -τα οποία μαζί με τα μελοποιημένα ποιήματά του, πλησιάζουν τα 100. Στις 15 Ιουνίου συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από το θάνατό του και η ιστορία καθώς και οι μάρτυρες της ζωής και των πεπραγμένων του, που εμφανίστηκαν πολλαπλασιασμένοι σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, έχουν ήδη καταθέσει και θα καταθέσουν και στο μέλλον πολλές μνήμες, ντοκουμέντα, φωτογραφίες, αξιολογικές κρίσεις, μελέτες, άρθρα κ.ά. Οι στίχοι του όμως, όπως και κάθε στίχος, είναι από μόνοι τους ιδιωτικά κεριά με τα οποία μπορεί ο καθένας να φωτίσει με το δικό του τρόπο ένα μέρος της σκέψης του Χατζιδάκι, να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και το κυριότερο να αισθανθεί κατ΄ ιδίαν.

Πρώτη δισκογραφική παρουσία μελοποιημένων στίχων-ποιημάτων του βρίσκουμε ήδη στο δίσκο “Ο κύκλος του C.N.S” που εκδόθηκε το 1959 (το έργο γράφτηκε τη διετία 1954-1956) και περιέχει έξι τραγούδια για πιάνο και φωνή. (3) Την ίδια χρονιά η Νάνα Μούσχουρη τραγουδώντας το “Κάπου υπάρχει αγάπη μου”, δικούς του δηλαδή στίχους, κερδίζει το πρώτο βραβείο στο Α’ Φεστιβαλ Τραγουδιού…Έτσι η σχέση του Μάνου Χατζιδάκι με το λόγο αν και πάντα ήταν και είναι κάτω από τη σκιά προπάντων της μεγάλης συνθετικής αλλά και στοχαστικής του ικανότητας-όπως εμφανίζεται στα πεζά, στα δοκίμια, στις ρηξικέλευθες συνεντεύξεις του, στα ένθετα των δίσκων του κ.ά.- δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί αξιοπαρατήρητη. Μολονότι όπως γράφει και ο ποιητής Θάνος Φωσκαρίνης «ο Χατζιδάκις ενόσω ζούσε, δεν πέτυχε να ξεχωρίσει ως ποιητής ούτε ως στιχουργός»(4), (να σημειώσουμε εδώ ότι ήδη από τα 1946 γράφει ποίηση, τη σύνθεση “Λυπητερή Παρέλαση” και ακολουθεί είκοσι χρόνια μετά η «Μυθολογία» και το 1982 η «Μυθολογία Δεύτερη») οι στίχοι του περιέχουν «άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες» και «περιέχουν με σαφήνεια την ποιητική ιδέα, αυτήν που δημιουργεί την ανάγκη του τραγουδιού». Τα λόγια του στα τραγούδια δεν στοχεύουν στην «πολυφωνική και λαϊκή υστερία», αλλά λειτουργούν ως «μυστική πηγή» το νερό της οποίας δεν ξεπλένει αλλά ξεδιψά, δεν ονειρεύεται αγριεμένες θάλασσες αλλά κουρασμένους οδοιπόρους.

Τρία, λοιπόν, είναι κατά τη γνώμη μου, τα βασικότερα στοιχεία της στιχουργικής του Χατζιδάκι, αν την εξετάσουμε σήμερα, αποστασιοποιημένοι από πρόσωπα και εποχές. Καταρχήν, η εμμονή του σε ορισμένες λέξεις που λειτουργούν έμμεσα αλλά και άμεσα ως σύμβολά του. Το παιδί, το κορίτσι-γυναίκα απρόσωπο π.χ. «Το μεθυσμένο κορίτσι» ή προσωποποιημένο π.χ. η Ελένη, η Μαρία Ελένη, Η Μαριάνθη, η Ευρυδίκη, η Παναγία, η μάνα (5), η άνοιξη, το πουλί, η αγάπη, ο ουρανός. Λέξεις «άφθαρτες» όχι ως προς τη χρήση τους, αλλά ως προς τα νοήματά τους. Λέξεις που αναδεικνύουν τη λυρικότητα της μουσικής και συντελούν στη δημιουργία της ονειρικής ατμόσφαιρας που αποπνέουν οι μελωδίες, ακόμη κι αν ως στιχουργήματα δεν έχουν το στοχαστικό βάθος του λόγου άλλων μεγάλων στιχουργών. Λέξεις που χρησιμοποιεί κατά κόρον και ο Νίκος Γκάτσος -η γνωριμία τους χρονολογείται από το 1943, συνεπώς εξηγείται αυτή η αλληλεπίδραση. Καταφέρνουν όμως και οι δύο –πρωτίστως βεβαίως ο καθ’ ύλην αρμόδιος, Νίκος Γκάτσος- να φτιάχνουν «με ένα μικρό σχετικά λεξιλόγιο έναν ολόκληρο κόσμο» όπως πολύ εύστοχα έχει εκφραστεί για τη στιχουργική του Γκάτσου η στιχουργός και σύντροφος της ζωής του, Αγαθή Δημητρούκα (6). Ο Χατζιδάκις εμπνέεται από την αγνότητα και τη σοφία της φύσης και κατ’ επέκταση θεματικά και στιχουργικά από το δημοτικό τραγούδι και την εντάσσει συνεχώς μέσα στα τραγούδια του σχετίζοντάς την με τον άνθρωπο: “Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά” («Οδός Ονείρων»). “Το πέλαγο είναι βαθύ κι η αγάπη είναι μεγάλη” («Το πέλαγο είναι βαθύ»). “Το φεγγάρι είναι κόκκινο το ποτάμι είναι γαλάζιο κι η αγάπη μου στα χέρια σου είναι κάτασπρο πουλί” («Το φεγγάρι είναι κόκκινο»). “Κυπαρισσάκι είν’ αψηλό το παλικάρι π’ αγαπώ” («Κυπαρισσάκι»). Αυτή η αγάπη και η εμμονή του στη φύση, η προβολή της στη ζωή του ανθρώπου διαφαίνεται και στην επιλογή των ερωτικών ποιημάτων που μελοποιεί στον «Μεγάλο Ερωτικό» π.χ.: “Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι” «(Με την πρώτη σταγόνα της βροχής», Οδυσσέας Ελύτης), “Ποιος είν’ τρελός από έρωτα/ ας κάνει λάκκους στην αυγή” («Ποιος είν’ τρελός από έρωτα», Γ. Σαραντάρης), τα «Λιανοτράγουδα» κ.ά.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η απουσία, σε πρώτο όμως επίπεδο, της επικαιρότητας –ως πηγή έμπνευσης- και του θυμού ή της οργής που αυτή φέρει. Με άλλα λόγια αν και στα άρθρα του και στις συνεντεύξεις και σε κάθε άλλο δημόσιο λόγο του εκφράζει καθαρή πολιτική σκέψη και θέση, στους στίχους του εμφανίζεται αποστασιοποιημένος όχι από τη σκέψη ή τη θέση, αλλά από το διδακτισμό, τον «δημοσιογραφικό χαρακτήρα» και το εξεγερτικό ύφος που μπορεί να έχει ένα κοινωνικοπολιτικό τραγούδι. Ακόμα και όταν γράφει την «Εποχή της Μελισσάνθης», ένα βαθύτατα πολιτικό έργο, με αληθινά και αυτοβιογραφικά στοιχεία, προσπαθεί να κρατήσει την ιδιωτικότητά του μέσα από τους στίχους και να εξηγήσει την ιστορική του διάσταση μέσα από στα εισαγωγικά κείμενα του δίσκου. Αυτή είναι και η άποψη της Μαρίας Φαραντούρη, ερμηνεύτριας του έργου: «Όλο το έργο είναι το χρονικό ενός πικρού καιρού και αποτελεί απεικόνιση και αναπαράσταση των πρώτων ημερών της Ελλάδας μετά τη γερμανική κατοχή. Είναι τόσο «συλλογικό» στο ιστορικό του πλαίσιο, όσο και προσωπικό για τον Μάνο, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν ήθελε να δώσει ιστορικές διαστάσεις.»(7) “Χιλιάδες άνθρωποι χυμένοι/ Στον μεγάλο δρόμο από άσφαλτο/ Τραυματισμένον από μικρές χρωματιστές σημαίες και Τα βρέφη πίνουμε χολή/ Κι οι μάνες πάνω στις καμένες στέγες/ Ταΐζουν με τα ψίχουλα παιδιά/ Και προσπαθούν να πιουν τη βροχή σταλιά σταλιά.” Δεν «διδάσκει» την εξέργεση, την εκμαιεύει. Δεν ζητά την οργή, την συζητά. Όπως δεν διστάζει να συζητήσει –με άλλα λόγια να ανοίξει διάλογο- με όλα τα μεγάλα προβλήματα της εποχής του σε πολιτικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Και όλα αυτά ως μάθημα προς τους άλλους. Αλλά με ποια έννοια; Με αυτή που ίδιος οριοθετεί: “Γιατί πάντα είναι μάθημα, όταν επιχειρεί κανείς ν’ αποδείξει το αυτονόητο και το αποδεδειγμένο. Και το μάθημα είναι ακριβώς, η διαδικασία της αποδείξεως”. (8). Αλήθεια, σήμερα ποιος προσπαθεί να αποδείξει και τι; Κυρίως όμως σε ποιον; Μήπως χαθήκαν οι αξιόπιστοι κριτές ή επαναπαύτηκαν οι κρινόμενοι; Μάλλον συνέβη αυτό που περιγράφει στην «Εποχή της Μελισσάνθης»: “Πού είσαι, πες μου; / Εδώ, μακριά σου…” («Ένα ρολόι στο καπηλειό»).

Επιστρέφω στους στίχους του. Το τρίτο στοιχείο που μπορεί να διακρίνει κανείς είναι η θεατρικότητά τους, ασφαλώς εξαιτίας και του περιβάλλοντος για το οποίο προορίζονταν, δηλαδή μια μουσικοθεατρική παράσταση. Αυτοί οι στίχοι διαθέτουν και την μεγαλύτερη αμεσότητα, είναι πιο ευθύβολοι με έντονα τα στοιχεία της ειρωνείας και του σαρκασμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο γνωστός «Ηθοποιός» από την «Οδό Ονείρων» (1962) και οι στίχοι του στο δίσκο «Πορνογραφία», ένα μουσικό θέαμα που ανέβηκε στο θέατρο Σούπερ Σταρ τον Οκτώβρη του 1982: “Η Ελλάδα σου μοιάζει Μπλανς Επιφανί/ διαθέτει ήθος, αφέλεια, υπομονή/ κι αν τη βιάζουν τακτικά/ οι κατακτητές μ’ επιμονή/ τα καταφέρνει η ελληνίς Επιφανί/ να παραμένει πάντα/ παρθένος και γυμνή”. Χαρακτηριστική βεβαίως και η περίφημη «Μαριάνθη των Ανέμων»: “Μια χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές/ δεν είχα στρατιώτες για εραστές/ τα ζάρια μου τα έπαιξα στις φτωχογειτονιές/και κέντησα τον πόνο με πενιές/ δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα ούτε ευτυχής/ δεν δούλεψα σε οίκους ανοχής/και μες την αναδίπλωση της νέας εποχής/ απόμεινα μια ανάμνηση ατυχής” (από τις «Μπαλάντες της οδού Αθηνάς», 1983). Μια φυσιογνωμία φελινική, (αγαπημένου σκηνοθέτη του Χατζιδάκι) παρόλο που στους στίχους του Χατζιδάκι δεν θα διακρίνουμε έντονα στοιχεία του ιταλικού νεορεαλισμού αν και ήταν γνώστης τόσο του πνεύματός και των εκπροσώπων του μέσω του κινηματογράφου (Φελίνι, Βισκόντι, Ροσελίνι κ.ά.) όσο και των συνθηκών ζωής που περιγράφει αυτό το αισθητικό κίνημα (αρκεί να θυμηθεί κανείς το βιογραφικό του στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της απελευθέρωσης: εργάζεται ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, παγοπώλης, εργάτης στο εργοστάσιο ζυθοποιίας του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοοικονόμου, βοηθός νοσοκόμος στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο). Σε αυτήν την τρίτη κατηγορία θα εντάξουμε και τους στίχους του για τα κινηματογραφικά έργα της πρώτης εποχής, στίχοι που μέσα στην αφέλεια, την παιδικότητα και την ελαφράδα τους, διεκδικούν την χαμένη σήμερα αθωότητα και ως τέτοιους θα πρέπει να τους κρίνουμε: “Κάθε άνθρωπο μονάχο/ κάθε άνθρωπο μαγκούφη/ θα τον έχουν οι άλλοι / πάντοτε για κλωτσοσκούφι”.
Ο επίλογος πικρός αλλά ειλικρινής και βεβαίως δικός του: Παίδες, πριν 15 χρόνια με μιαν άλλη μουσική, σας είχα πει πως θα ξαγρυπνώ έξω απ’ τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας. Τώρα κουράστηκα. Εσείς είτε ονειρεύεστε, είτε όχι, μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα. Δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας ούτε στα όνειρά σας. Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ’ την επιθυμία των σωμάτων σας. Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα. Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένοιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος. Γεια σας παίδες, γεια σας. Μάνος Χατζιδάκις, «Παίδες», 1977.

Πηγές:

1. Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι, «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι», εκδόσεις Ίκαρος, 1988
2. Απόσπασμα από επιστολή που έστειλε ο Μάνος Χατζιδάκις, το 1971, στον Νίκο Κυπουργό.
3. Με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν στον επίσημο διαδικτυακό τόπο www.manoshadjidakis.gr
4. Απόσπασμα από το κείμενο του Θάνου Φωσκαρίνη, «Όταν ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει», ειδική έκδοση του περιοδικού Δίφωνο, τεύχος 134, Νοέμβριος 2006.
5. Τη μορφή της γυναίκας στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι έχει αναλύσει διεξοδικά στο βιβλίο του «Φάρος στη Σιωπή», ο δημοσιογράφος Βασίλης Αγγελικόπουλος, εκδόσεις Καστανιώτη, 1996.
6. Απόσπασμα από τη συνέντευξη της Αγαθής Δημητρούκα στο περιοδικό Δίφωνο, τεύχος 159.
7. Απόσπασμα από το κείμενο της Μαρίας Φαραντούρη, «Η εποχή της Μελισσάνθης, Μια γυάλινη ηρωίδα του Μεσοπολέμου», που βρισκόταν στην ειδική έκδοση «100 δίσκοι και η ιστορία τους», της εφημερίδας «Καθημερινή» και του «Μελωδία fm» 99,2.
8. Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι, «Τα σχόλια του Τρίτου», εκδόσεις Εξάντας, 1983

Α’ Δημοσίευση: περιοδικό Δίφωνο

14 Ιουν 2010

Η απουσία του...

Είναι ψέμα αυτό που λένε «Ουδείς αναντικατάστατος». Η ζωή, με τον σκληρό πραγματισμό της, προχωράει ούτως ή άλλως, όμως κατά τόπους φτωχαίνει, κατά περιόδους γίνεται πιο θαμπή. Κι αυτό συμβαίνει όταν μικραίνει ο ίσκιος μερικών σπάνιων περιπτώσεων που πέρασαν από τον κόσμο σαν δωρεά. Το νιώθω καθώς περνούν τα χρόνια για τον Μάνο Χατζιδάκι. Τίποτα δεν καλύπτει το κενό του. Η απουσία του αποκτά ολοένα ένταση...
Η τέχνη του υπάρχει. Τραγούδια που νιώσαμε κάποια στιγμή πως ξεθωριάζουν, μας συγκινούν ένα πρωί κάτω από ένα άλλο πλάγιο φως -όχι μέσα από νοσταλγίες, αλλά μέσα από τη ζύμωσή τους με τις καινούργιες εμπειρίες μας. Αυτό που μας λείπει είναι η παρουσία του. Οι παρεμβάσεις του. Η πολιτική σκέψη. Η προστασία του.
Η φυσική του απουσία δεν αναπληρώνεται με τίποτα...

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Μάνος Χατζιδάκις

Ο Μάνος Χατζιδάκις…
Έζησε μια ζωή έρωτα, ποίησης και ελευθερίας…
Και αναχώρησε για το αστρικό του σπίτι στις 15 Ιουνίου του 1994…

Ο ίδιος έλεγε:
«Τους ανθρώπους που έχουν φύγει αλλά παραμένουν ζωντανοί τους έχουμε καθημερινά τοποθετημένους μέσα μας και τους κουβαλάμε σ’ ολόκληρη τη ζωή μας -το θέμα παύει να έχει χρόνο. Η μνήμη γίνεται παρόν».

13 Ιουν 2010

Η Χαρούλα στα Γιάννενα

Συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου στα Ιωάννινα, στις 23 Ιουλίου...
Στα πλαίσια του Castle Rock Festival, στις Καμάρες του Κάστρου...

Θα είμαστε εκεί... Για να την ξανακούσουμε ζωντανά, τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία φορά που τραγούδησε στην πόλη μας... Ήταν την Παρασκευή 14 Ιουλίου του 2006, στη μοναδική -τότε- εκτός Αθηνών συναυλία της...

Μαζί της φέτος η Μάρθα Φριντζήλα...

12 Ιουν 2010

«Η τροφός»

Όχι, άλλες πληροφορίες για τον έρωτα
δεν έχω

μόνον ότι πρόκειται
για αντιφέγγισμα φλόγας
από καντήλι σε τάφο άστρου

άσβεστη μένει νυχθημερόν
με θύελλα βροχή και χιόνι
χωρίς λάδι χωρίς φιτίλι

από μόνη της καίει
σα να 'ναι θαύμα ο έρωτας

και επειδή από το θαύμα κρέμεται
η συντήρησή μας

τυφλά πιστεύουμε στην άσβεστη
επιτάφια φλόγα του έρωτα.

Μόνο αν πλησιάσεις με το κεράκι σου
και πάρεις φως για το σπίτι

το φως αυτό
μετά από λίγα βήματα σβήνει
από μόνο του

χωρίς θύελλα βροχή και χιόνι

όπως σβήνει κάθε θαύμα όταν το αποσπάσεις
απ' την τροφό του ιδέα.

(Από «Τα εύρετρα», τη νέα ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά)

11 Ιουν 2010

«Η ορθογραφία της αγάπης»

Ένα μουσικοθεατρικό παιχνίδι ανατροπής, με δεκατρία τραγούδια και ενδιάμεσες σύντομες πρόζες.
Θέμα του, η αναζήτηση της αγάπης στη ζωή μας, σήμερα...

Σύνθεση - ενορχήστρωση - επιμέλεια παραγωγής: Μιχάλης Ανδρονίκου
Κείμενα - σκηνοθεσία - εικαστική επιμέλεια: Νίκος Αϊβαλής
Στίχοι: Νίκος Αϊβαλής, Βασίλης Γκίκας - Ποίηση: Μαρία Πολυδούρη
Ερμηνευτές: Σίσσυ Κασσάνδρα, Νίκος Αϊβαλής

10 Ιουν 2010

Έρωτα...

Όχι ραδιόφωνο...

Ανδρέας Βουτσινάς

Αυλαία...

«Αχαρνής» του Αριστοφάνη

Η πολιτική κωμωδία του Αριστοφάνη, «Αχαρνής» είναι η καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη.
Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν: Δικαιόπολις: Σταμάτης Κραουνάκης, Λάμαχος: Γρηγόρης Βαλτινός, Μεγαρίτης: Κώστας Βουτσάς.
«Οι Αχαρνής, έργο της νεανικής περιόδου του δημιουργού του, είναι ένα κείμενο που φωτίζει με έναν έξοχο τρόπο τη δυνατότητα του ανθρώπου να επιβιώνει στα κρίσιμα όρια της υπάρξεώς του... Το έργο είναι δραματικά επίκαιρο σε συνθήκες ηθικής πτώσης και πολιτισμικής παρακμής που συνοδεύουν πάντοτε την οικονομική κρίση... ειδικότερα όταν η τελευταία οργανώνεται από τα ίδια συμφέροντα που επωφελούνται από την βαρβαρότητα και τον πόλεμο και οδηγούν στην ανθρώπινη εξαθλίωση και δυστυχία», αναφέρει στο σημείωμά του ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Κ.Θ.Β.Ε. και σκηνοθέτης της παράστασης Σωτήρης Χατζάκης, εξηγώντας την επιλογή του έργου.
Η πρόταση αυτή του Κ.Θ.Β.Ε. φέρνει στη σκηνή σημαντικούς ηθοποιούς διαφορετικών γενεών, ενώ η συμμετοχή του Σταμάτη Κραουνάκη δίνει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην παραγωγή, καθώς έχει αναλάβει όχι μόνο να γράψει τη μουσική της παράστασης αλλά παίρνει μέρος και ως πρωταγωνιστής για πρώτη φορά σε αρχαία κωμωδία, κρατώντας τον απαιτητικό ρόλο του Δικαιόπολη...

«Γυναίκα Τριαντάφυλλο»

Ηρώ Σαΐα
«Γυναίκα Τριαντάφυλλο».

«Είναι βαθύτατα συγκινητικό για μένα που υπογράφω ένα παιδί μου στην πρώτη του έξοδο σε χαλεπούς καιρούς με όπλα που μ’ έκαναν να χαίρομαι για τη δουλειά που διάλεξα.
Χαιρετίζω τον εξαιρετικό συνάδελφο Νεοκλή Νεοφυτίδη πολύτιμο συνεργάτη γι’ αυτό το εγχείρημα και την ευαίσθητη Μαριλίζα Παπαδούρη στο βιολοντσέλο».
Ηρώ Σαΐα το όνομα αυτής…» (Σταμάτης Κραουνάκης).

8 Ιουν 2010

Μαλβίνα...

Μαλβίνα Κάραλη...

Του προσωπικού μου συναξαριού…

«Αγία» με τον τρόπο της...

Τρόπο έρωτα...

4 Ιουν 2010

Μόνος του...

Θα ξαναγυρίσει κι αυτή τη φορά το ρολόι του χρόνου του «αλήτη»… Για να περάσει ξανά τη σιδερένια πόρτα και να βρεθεί στις παλιές αίθουσες και στους παλιούς συμμαθητές… Για να τους συναντήσει και πάλι σ’ ένα διαρκή ενεστώτα μιας συντελεσμένης μνήμης… Και για να «περάσει» μόνος του, αυτή τη φορά, τις απουσίες… Όλες αδικαιολόγητες… Στον ίδιο πρώτα…