31 Ιαν 2009

«Άγιος Φεβρουάριος»

Ο Μάνος Ελευθερίου τον βάφτισε «άγιο», χαρίζοντάς του το προνόμιο να είναι ο μοναδικός μήνας του χρόνου μ’ αυτή την προσωνυμία…
O «Άγιος Φεβρουάριος»… Που έγινε τραγούδι από το Δήμο Μούτση… Και δίσκος, με το Δημήτρη Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα…
Χρόνια βινιλίου…

Πάνος Τζαβέλλας

Δυο λόγια -εις μνήμην- από το Λευτέρη Παπαδόπουλο, σήμερα στα Νέα:
Ο Πάνος Τζαβέλλας ήταν πολύ κοντινός μου.
Τον έφερε στην παρέα ο στενός φίλος μου Γιώργος Κουπαρούσος, άνθρωπος μοναδικός, με γνώση, τρυφερότητα, ποιότητα, συνέπεια (ήταν από τους πρώτους που πιάστηκαν από τη χούντα και κλείστηκαν στη φυλακή). Ο Τζαβέλλας είχε τραυματιστεί σοβαρά στο ένα πόδι και χρησιμοποιούσε πατερίτσες. Ο Κουπαρούσος τον αγαπούσε πολύ. «Ήταν μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού», μας έλεγε, κάθε τόσο, με θαυμασμό και καμάρι. Ο Πάνος ήξερε όλα τα αντάρτικα τραγούδια και τα παρουσίασε πρώτος στη σκηνή με μεγάλη επιτυχία. Το κοινό τον αγάπησε και κάθε βράδυ γέμιζε την μπουάτ στην οποία εμφανιζόταν. Κάποτε του έγραψα κι εγώ ένα τραγούδι, για κάποιο «Κόκκινο τρένο»...

30 Ιαν 2009

Καλό... ΑΣΕΠ

ΑΣΕΠ των εκπαιδευτικών αύριο και μεθαύριο...
Το ξέρουμε ότι μετέχουμε της ξεφτίλας, αλλά...
Καλή τύχη σε μας, που -για διάφορους λόγους- θα πάμε στις εξετάσεις απροετοίμαστοι...
Και, βέβαια, καλή επιτυχία σε όσους έχετε διαβάσει...

Ελένη Καραΐνδρου, «Η σκόνη του χρόνου»

Κυκλοφόρησε!

28 Ιαν 2009

η Τάνια

Την έβλεπα το απόγευμα σήμερα στο «Έχει γούστο»… Την Τάνια Τσανακλίδου. Και μου ’κανε καλό... Και έσταξε μια στάλα μέλι στην ψυχή μου… Και με πήρε απ’ το χέρι… Και μου μετάγγισε λίγη απ’ την καλή της ενέργεια… Και τρύπωσα στο ράγισμά της…

Να ’σαι καλά Τάνια…

Μάνος Χατζιδάκις (προς Δημήτρη Βερνίκο)

Μέρος πρώτο

...Το Hollywood έχει μία δυστυχισμένη και άρρωστη ευτυχία. Το μόνο που μ' ενδιαφέρει είναι η καθιέρωση, η απόλυτη και ισχυρή καθιέρωση του επαγγελματικού, μουσικού μου εαυτού. Η ζωή μου θα συνεχίσει να είναι όπως διαμορφώθηκε τελευταία. Αυστηρή και απόλυτη, κλειστή... (10/1/68).

Η αληθινή μου επανάσταση που έχει αρχίσει εδώ και δύο χρόνια... Η δίψα μου για μια καινούρια οργάνωση του κόσμου, η απέχθειά μου για τα ουμανιστικά συνθήματα, που έχουν γίνει ξετσίπωτα, φαρισαϊκά και δεν εννοούν τίποτα. Η σωτηρία του ανθρώπου μέσα από την τέλεια υποταγή του. Όχι σ' ανθρώπους και σε οργανώσεις και σε πολιτικά συστήματα. Μα στην υψηλή μοίρα που τη διευθύνουν μαθηματικά και ανώτερες αλγεβρικές σχέσεις σε κατευθείαν σχέση με τους αστερισμούς και με το σύστημα των πλανητών. Να μια υπέροχη όψη ενός κόσμου που ονειρεύομαι. Όπου η αγάπη θα πάρει την αληθινή της όψη... (11/1/68).

Ο κύκλος μας χαράζεται από νόμους που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ελέγξουμε.
Τα γηρατειά σχηματίζονται όχι από το χρόνο μα από τις πληγές που συσσωρεύονται πάνω σου και δεν μπορούν να επουλωθούν. Κι από τα διάφορα βλέμματα των ανθρώπων που σε προσπερνούν χωρίς να σε κοιτάξουν και να αισθανθείς ότι υπάρχεις. Η νεότητα είναι προϊόν εγωιστικής ευαισθησίας και μιας βαθύτερης αναισθησίας. Γιατί το να αισθάνεσαι σημαίνει ή μάλλον προϋποθέτει γνώση. Και οι νέοι δεν γνωρίζουν. Σαν αρχίζουν ν' αποκτούν τη γνώση αρχίζει ο θάνατος της ευαισθησίας τους. Κι έτσι έχουμε αυτές τις απέραντες μάζες που μας επιβάλλουν ολοένα και περισσότερο τη νεκρή τους οργάνωση. Και το πένθος ανήκει σ' αυτούς που ξεφεύγουν από αυτό το θλιβερό κανόνα. Σ' αυτούς που αποκτάν γνώση και ευαισθησία παράλληλα. Σ' αυτή την παντοτινή μειοψηφία του ενός... (7/3/1968).



Πηγή: «Ελευθεροτυπία».

27 Ιαν 2009

Η Τάνια Τσανακλίδου στα «Νέα»


Μια παράσταση στη λογική της ίασης ετοιμάζει η Τάνια Τσανακλίδου στο «Μετρό», με τη Μάρθα Φριντζήλα και δύο μουσικούς, ενώ μιλάει για... κρίσεις
Μέσα στη μαυρίλα των γεγονότων που μετέδιδε η τηλεόραση, η Τάνια Τσανακλίδου είδε ξαφνικά ένα μικρό φωτάκι ελπίδας. «Η Αθήνα καιγόταν κι εγώ κοιτούσα σαν χαζή. Σαν υπνωτισμένη. Κι εκεί που είμαι μέσα στην κατάθλιψη, κάνω ζάπινγκ και πέφτω πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Μάνο Χατζιδάκι κι αισθάνομαι ξαφνικά και πάλι άνθρωπος. Και λέω μέσα μου: Δεν κάνω κι εγώ μια προσωπική ψυχοθεραπεία με Μάνο; Και παίρνω τον Τσεβά (σ.σ.: ακορντεονίστας) και τον Φαραζή (πιάνο) και μου λένε "μέσα". Αμέσως. Εκεί έπεσε και η ιδέα για τη Μάρθα (Φριντζήλα). Του Τσεβά ήταν. "Να πούμε και στην κουμπάρα;" μου λέει. Κι εγώ, "αμέ, μακάρι, πετάω τη σκούφια μου". Ο Τσεβάς είναι κουμπάρος της Μάρθας...». Τελικά, το ρεπερτόριο δεν περιορίστηκε μόνο στον Χατζιδάκι (περιέχει πολύ Λοΐζο, Λάγιο, Καραΐνδρου, Λεοντή κ.ά.) και όπως συμβαίνει συνήθως στα προγράμματά της, δίνεται ιδιαίτερο βάρος στις νέες ενορχηστρώσεις, τις διασκευές
ΙΝFΟ
Από τη Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο «Μετρό» (Κάλβου 83 και Γκύζη, τηλ. 210-6439.089).
αλλά και στη «συνομιλία» μουσικών και τραγουδιστών. Δύο γυναίκες και δύο μουσικοί. Ο Παναγιώτης Τσεβάς και ο Τάκης Φαραζής. Με τη Μάρθα Φριντζήλα είχαν γνωριστεί πριν από δύο χρόνια στις παραστάσεις της, στη Θεσσαλονίκη. «Δεν μοιάζουμε καθόλου αλλά συναντιόμαστε σε έναν κοινό τόπο. Στο τι σημαίνει παράσταση».
Οι πρόβες έχουν αρχίσει καιρό, «ως άνθρωποι του θεάτρου θέλουμε προετοιμασία, δεν είμαστε της τελευταίας στιγμής» εξηγεί και απαριθμεί ένα ένα τα τραγούδια... Από τη φωνή διακρίνω τη γνωστή Τάνια, με το γνωστό κέφι της, με την (καλή) αγωνία που έχει ο δημιουργός όταν ετοιμάζει κάτι νέο. Τα φαινόμενα απατούν...
«Είναι μια παράσταση στη λογική της ίασης. Θεραπεία. Γιατί στη φάση που είμαι τώρα...».
Γιατί; Επαγγελματικά τουλάχιστον είσαι στα πάνω σου. Αυτόνομη, μεμονωμένη, όπως ήθελες πάντα και ό,τι έχεις επιχειρήσει, έχει πάει πολύ καλά... Συν το θέατρο (πέρυσι έπαιζε στον «Ήχο του Όπλου»)...
«Εντάξει, όταν κάνεις κάτι και πάει καλά, το χαίρεσαι. Ωραία ήταν, αλλά τελειώνει. Δεν είναι αυτό που σε λυτρώνει. Είναι να μπορείς να είσαι εκεί, παρούσα στη ζωή σου, να νιώθεις τη βαθύτητα της κάθε στιγμής. Καλά που υπάρχει τώρα αυτό στο "Μετρό", γιατί αλ λιώς θα είχα πάρει τα βουνά. Κρίση ηλικίας. Τα γνωστά...».
Μετανιώνεις που δεν έκανες οικογένεια;
Δεν έχει σχέση αυτό. Καμία. Είναι υπαρξιακά πράγματα αυτά. Βαθιά μέσα μας. Άλλωστε έχω οικογένεια- τα αδέλφια και τα ανίψια μου. Ποτέ δεν μετάνιωσα για τίποτα, γιατί έχω ζήσει καλά, γεμάτα, έντονα. Μια καταθλιψούλα είναι. Πού θα πάει, θα περάσει. Απλά δεν το περίμενα, γιατί έλεγα μέσα μου πως εγώ δεν κινδυνεύω από κρίσεις ηλικίας και τέτοια. Οι άνθρωποι που μπορούν και σκέφτονται και επεξεργάζονται τα πράγματα, δηλαδή εγώ, δεν κινδυνεύουν. Έτσι έλεγα- τρομάρα μου. Και ξαφνικά κρίσεις πανικού...».
Δεν είναι λυτρωτικό να ξέρεις ότι ακόμα σε θέλει η σκηνή;
«Αν είναι λέει! Κι έχω πει στο παρελθόν κάτι μεγαλοστομίες, κάτι μπούρδες, του τύπου "εμένα δεν θα με νοιάζει αν δεν τραγουδάω...". Τιμωρούμαι τώρα. Όλα εδώ πληρώνονται».
Δεν είναι μια πολυτέλεια αυτή που την έχετε μόνο εσείς οι καλλιτέχνες;
«Τρομερή πολυτέλεια. Και δώρο μοναδικό. Κι όταν μου φύγει η κατάθλιψη, θα είμαι και πάλι ευτυχής και παραγωγική και τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, όπως ήμουν πάντα».
Τον χώρο του τραγουδιού πώς τον αισθάνεσαι σήμερα;
«Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Αισθάνομαι ότι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει- και καλά κάνει. Γιατί δηλαδή πρέπει να είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία; Καλά θα ήταν να ήμασταν, αλλά αν δεν είμαστε δεν θα πέσουμε να πεθάνουμε κιόλας...».
Όσο μεγαλώνουμε ωριμάζουμε. Ισχύει; Τη θέλουμε την ωριμότητα;
«Βέβαια. Γιατί σε βοηθάει να εκτιμάς διαφορετικά τα πράγματα, βαθαίνει τη σκέψη σου, σε γαληνεύει. Αλλά αυτό δεν διαρκεί μόνιμα. Όλο κάτι συμβαίνει και αναποδογυρίζεις και φτου πάλι απ΄ την αρχή».
Ναι, αλλά αυτό το πάλι απ΄ την αρχή δεν είναι κινητήρια δύναμη; Καλλιτέχνης και διαρκής γαλήνη υπάρχει;
«Σωστά. Όλα έχουν δύο όψεις. Τώρα αφήνομαι σ΄ αυτό και θα περάσει. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να κάνει κανείς- κόντρα δεν γίνεται να πας. Θα περάσει. Έλα όμως που έχω πάρει κιλά- γιατί και το σώμα μου το άφησα να "γράψει" τη θλίψη του. Με κελεμπία θα με δείτε- σας προετοιμάζω...».


25 Ιαν 2009

Ο Κωνσταντίνος Βήτα στον «ΕΤ.Κ»

Κορυφαίος στην ηλεκτρονική μουσική ο Κωνσταντίνος Βήτα, μας ξαφνιάζει ευχάριστα με τη νέα σειρά εμφανίσεων που ξεκινάει στις 26 Ιανουαρίου στο Σταυρό του Νότου. Πολύ ενδιαφέρων ως μουσικός επί σκηνής, εξίσου ενδιαφέρων και ως άνθρωπος εκτός σκηνής, ο Κωνσταντίνος Βήτα νοιάζεται γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω του, έχει άποψη, ενώ το μαγικό κλειδί στη ζωή του είναι η αγάπη. Αυτήν έχει οδηγό του, τόσο στην καθημερινότητά του όσο και στις διαπροσωπικές σχέσεις και τη μουσική του. Ο αγαπημένος συνθέτης, που μέχρι τώρα έδινε συναυλίες και έκανε σποραδικά live σε κλαμπ, αποφάσισε για πρώτη φορά να κάνει σειρά εμφανίσεων. Τέσσερα Δευτερότριτα θα βρεθεί στο Σταυρό του Νότου, με μια ροκ μπάντα -ακόμα κάτι διαφορετικό- που θα τον συνοδεύσει στο πρώτο μέρος. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, ο Κωσνταντίνος Βήτα, που θα ήθελε να παίζει κιθάρα στις μπάντες του Τσιτσάνη και να συνοδεύει με μπουζούκι τον Μπιθικώτση και τη Μοσχολιού, αποκαλύπτει στον ΕΤ.Κ τις δημιουργικές αντιθέσεις του:

Δίνεις τη δυνατότητα της αλλαγής στον εαυτό σου; Πόσο συχνά σου συμβαίνει να αλλάζεις και αυτό είναι κάτι που σε χαροποιεί;
Πιστεύω στις αλλαγές. Πάντα πίστευα πως μπορούν να γεννήσουν κάτι, να δημιουργηθεί κάτι μέσα από αυτές. Ειδικά στην Τέχνη είναι απαραίτητο κάθε φορά να ξαναγεννιέσαι, να φέρνεις μια όψη του εαυτού σου, μια πλευρά της αλήθειας που γνώρισες, ένα εσωτερικό τοπίο. Μέσα από μία αλλαγή επαναπροσδιορίζεται ξανά η ίδια ερώτηση, φωτίζεται από μια άλλη πλευρά ο κόσμος που βλέπουμε, μαθαίνουμε, ερευνούμε το πεδίο της ατομικής συνείδησης, αλλάζουμε. Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από αυτό… είναι μια ευχή.

Ποιες είναι οι σταθερές στη ζωή σου;
Το να πειθαρχώ μέσα από την αγάπη και να μην αφήνω τον εαυτό μου να γίνεται όμηρος της διάνοιάς μου, της παρορμητικότητας, της ύλης, του ανεξέλεγκτου. Το να έχω διάκριση, δηλαδή να αντιλαμβάνομαι την καθημερινότητα με μια καθαρή ματιά, να είμαι κοντά στην αλήθεια με μέτρο, συνείδηση. Επίσης, να ξυπνώ κάθε πρωί και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τις λέξεις αδελφοσύνη, αγάπη, ισότητα για όλους τους ανθρώπους γύρω μου. Προσπαθώ να βλέπω τα πάντα μέσα από το πρίσμα της αγάπης.

Αν και έχεις ταυτιστεί με την ηλεκτρονική μουσική, ωστόσο στο πρόγραμμά σου, στο Σταυρό του Νότου, θα εμφανιστείς στο πρώτο μέρος και με μια ροκ μπάντα που δημιουργήθηκε ειδικά για τις ανάγκες του συγκεκριμένου προγράμματος. Μίλησέ μας για το πρόγραμμα, πώς το φαντάζεσαι και πώς προέκυψε αυτή σου η ανάγκη για κάτι διαφορετικό;
Η βάση μου είναι ηλεκτρονική κυρίως, μια τεχνολογική πλατφόρμα ήχων και ρυθμών, που αρχίζουν να κινούνται και έχουν την ανάγκη να συνδεθούν ή να αποδεσμευτούν και να αποδεσμεύσουν. Παρ’ όλα αυτά έχω και μια άλλη πλατφόρμα, την ακουστική, δηλαδή εγώ και η κιθάρα μου. Κάθε φορά που ετοιμάζω μια συναυλία κόβω κομμάτια και τα συνδέω σε ένα ξένο περιβάλλον, μαγειρεύω συχνότητες που έχουν ενδιαφέρον, δηλαδή είναι σαν να κάνω χειρουργείο και να παίρνω ένα κεφάλι και να το βάζω στην άκρη ενός ποδιού ή να παίρνω ένα ηχείο και να το βάζω πίσω από ένα κεφάλι.Είναι μια προσωπική ανάγκη για να ανακαλύπτω ξανά τα μέτρα της μουσικής μου, να ξαναφτιάχνω λούπες στο χρόνο. Επίσης, έφτιαξα με τον κιθαρίστα μου, τον Φώτη, από τους elica μια ωραία μπάντα από σκόρπιους μουσικούς, τον Σπύρο τον ντράμερ των gad, έναν εξαιρετικό προγκρέσιβ κιθαρίστα, τον Δημήτρη, και τον Κώστα, έναν εκλεκτό μπασίστα. Τους ονόμασα handy park από το πάρκο στην beale street του Μέμφις, που ονομάστηκε έτσι από τον μπλουζίστα w.c.handy. Πιστεύω ότι τους ταιριάζει γιατί πίσω από κάθε μουσικό υπάρχει μια μικρή μελαγχολία που τού δίνει την ώθηση να κινείται, να περπατά. Κατά τ’ άλλα, θα είναι ο Βάιος κι εγώ που είμαστε η βασική μπάντα. Ε, είπαμε φέτος να μη βγούμε μόνοι μας δύο κούκοι.

Είναι επίσης η πρώτη φορά που κάνεις σειρά εμφανίσεων. Σημαίνει ότι πλέον βλέπεις με άλλο μάτι τις εμφανίσεις σ’ ένα χώρο και ότι μέσα από αυτές μπορεί να δημιουργηθεί και μια άλλου είδους επαφή με το κοινό σου;
Δεν το έχω κάνει ποτέ είναι αλήθεια, χθες βράδυ έκανα βόλτα εκεί κοντά στο Σταυρό του Νότου και παρατήρησα ότι λίγο πιο κάτω παίζει και ο Τόλης Βοσκόπουλος και είπα στο φίλο μου «πω, πωωωωω, θα γίνει χοντρή αναμέτρηση…» Είναι πολύ ωραίος χώρος αυτός που μου δίνουν και πολύ διαφορετικός από τα κλαμπ που συνήθιζα να παίζω όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούν να μας πετάνε λουλούδια, να τα πιάνουμε, να τα ξαναπετάμε, να μου δίνουν νερό, να μας πιάνουν τα χέρια, να δίνω το μικρόφωνο στους φαν και να τραγουδούν κι αυτοί. Μου άρεσε πάντα αυτός ο χώρος γιατί πίστευα ότι δεν μπορούσα ποτέ να παίξω εκεί κι έτσι όταν μου το πρότειναν είπα αμέσως «ναι» γιατί γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη για κάτι καινούργιο.

Θα μπορούσες να συνυπάρχεις στο σημερινό τοπίο της ελληνικής δισκογραφίας, σ’ ένα πρόγραμμα με άλλους συνθέτες ή ερμηνευτές και με ποιους;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, άρα σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μπορούσα να παίξω με εναλλακτικές μπάντες με ανθρώπους που έχουμε κοινά γούστα, ανησυχίες και μουσικά στοιχεία. Ναι, έτσι θα μπορούσα να συνυπάρξω.
Αλλιώς τι να φανταστώ, δεν πάει το μυαλό μου κάπου στην ελληνική δισκογραφία. Θα ήθελα πολύ να παίζω κιθάρα στις μπάντες του Τσιτσάνη, όπως έχω ονειρευτεί ότι έπαιζα μπουζούκι στα «Δειλινά» και τραγουδούσαν ο Μπιθικώτσης και η Μοσχολιού.

Θα ήθελες να συνεργαστείς ξανά με κάποιον ερμηνευτή, -τρια και με ποιους; Γενικότερα σε ενδιαφέρει το τραγούδι;
Eχω την εντύπωση πως δεν ξέρω να γράφω τραγούδια. Πιστεύω πως τα τραγούδια μου δεν μπορούν να τραγουδηθούν. Είναι σαν μισοτελειωμένα, δεν ολοκληρώνονται σχεδόν ποτέ.

Τι ζητάς από τους συνεργάτες σου;
Όσο καιρό δουλεύουν κοντά μου, να σέβεται και να προστατεύει ο ένας τον άλλο, να έχουν αδελφοσύνη, αυτό κυρίως, και να αγαπάνε λιγάκι τη μουσική μου.

Γράφεις μουσική για τη νέα ταινία του Μενέλαου Καραμαγγιώλη. Η μουσική για το σινεμά και το θέατρο θεωρείς ότι αποδίδει καλύτερα αυτό που θέλεις να δώσεις με τη μουσική σου;
Δίνει περισσότερη ελευθερία τόσο στο δημιουργό όσο και στον αποδέκτη;Νομίζω πως όταν κάποιος μου παραγγείλει να του γράψω μουσική, το ενδιαφέρον είναι ότι ανοίγω μια πόρτα για να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός άλλου. Με όλους τους σκηνοθέτες και δημιουργούς που δούλεψα, πήγα εκεί που μόνος μου δεν θα πήγαινα ποτέ. Μου αρέσει πολύ να ακούω κάποιον να μου μιλά γι’ αυτό που ονειρεύεται, γι’ αυτό που φαντάζεται, γι’ αυτό που θέλει να δημιουργήσει. Κάθομαι σαν το σκυλί κοντά του και ξέρω ότι πρέπει να είμαι πιστός, να σεβαστώ τον κόσμο του και να εκφραστεί μέσα από μένα μόνο ο δικός του κόσμος. Με αφήνει να γίνω επισκέπτης στο όνειρό του. Οι συνεργασίες είναι κάτι εξαιρετικό. Μαθαίνω πολλά και με όλους όσους είχα την τύχη να συνεργαστώ ήταν μια βιβλιοθήκη για μένα ο καθένας τους. Δεν ξεχνώ ότι βοήθησαν και μένα να εξελιχθώ και να γίνω καλύτερος κοντά τους. Η ελευθερία με τη συνεργασία είναι ότι εκπαιδεύεσαι στο να σεβαστείς τον κόσμο του άλλου. Μέσα από την αίσθηση της δέσμευσης αγγίζεις τα τζάμια μιας άλλης πραγματικότητας. Το ταξίδι μέχρι εκεί είναι ελευθερία μέσα από τα όρια και το σεβασμό. Αυτό ναι, νομίζω πως είναι δημιουργία.

Πρόσφατα παίξατε ξανά μαζί με τον Μιχάλη Δέλτα ως Stereo Nova; Πώς αισθάνθηκες και θα μπορούσε κάτι τέτοιο να ξανασυμβεί για μια σειρά εμφανίσεων ή συναυλιών;
Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία γιατί έπειτα από αυτή τη συναυλία άλλαξε το σκηνικό και μπήκαμε σε μια νέα τοπογραφία γενικότερα. Ήταν η πιο ουσιαστική συναυλία που έχω κάνει γιατί διαπίστωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου κοιτώντας αυτόν τον κόσμο ότι οι Στέρεο Νόβα έχουν γίνει μια ιδέα στον κόσμο. Διαπίστωσα ότι είναι ένα συγκρότημα που ανήκει μόνο στις καρδιές του κόσμου πια κι εμείς που φτιάξαμε όλο αυτό είμαστε πολύ μικροί, ακόμα και για να το ξαναεκτελέσουμε. Εκείνο το βράδυ αποχαιρέτησα για πάντα τους Στέρεο Νόβα όταν γύρισα στο σπίτι μου. Κατάλαβα πως το έργο μάς είχε ξεπεράσει και πως ανήκει αποκλειστικά στη νεότητα, στις καρδιές αυτών που το αγάπησαν, δεν έχω κανένα δικαίωμα πια εκτός από τα πνευματικά μου δικαιώματα. Και φυσικά δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα τους ξεπουλήσω παίρνοντας λεφτά και να υποκριθώ ότι είμαι ξανά κάποιος μέσα από αυτό. Όταν έγραψα το μικρό αγόρι το ’93, το έγραψα για τη δυσλεξία μου και τον τρόπο που δεν επικοινωνούσα με κανέναν και με τίποτε. Ήμουν 28 χρόνων στην Κολονία όταν ανακάλυψα ένα βράδυ από κάποιον γνωστό στο πανεπιστήμιο εκεί ότι ήμουν δυσλεξικός. Οι Στέρεο Νόβα ανήκουν στις καρδιές των παιδιών που τους αγάπησαν. Κι εκεί πρέπει να μείνουν. Είναι σαν το Αστραλον από τα πρώτα μας κομμάτια που έλεγε «θέλω να φυλάξω αυτές τις εικόνες, αυτές τις λέξεις μέσα σου…». Νομίζω πως αυτό θα κάνω. Οι Στέρεο Νόβα τέλειωσαν για μένα.

Τι δεν μπορείς και δεν θα ήθελες να στερηθείς;
Όταν νιώθω αγάπη στην καρδιά μου, δεν υπάρχει τίποτε άλλο που θα μπορούσα να στερηθώ.

Τι λες για τη σημερινή γενιά των εικοσάρηδων; Ειδικότερα για ομάδες νέων, όπως ΕΜΟ, Trendy, Κάγκουρες, τι έχεις να πεις;
Κάθε γενιά έχει τη δική της εικόνα και κάθε γενιά είναι ίδια ακριβώς με όλες τις προηγούμενες γιατί απλά κάθε νέος θέλει να κάνει τα ίδια που έκαναν και όλοι οι άλλοι. Θέλει να καταναλωθεί, να αναλωθεί, να καεί στο σκοτάδι, να κάνει έρωτα, να καπνίσει στο στόμα του ολόκληρο τον πλανήτη, να σπουδάσει, να μάθει, να κοιμηθεί σε ξένα σπίτια που δεν θυμάται πώς βρέθηκε εκεί και με ποιον πήγε εκεί, να γίνει στάχτη, να εξυμνήσει τη ματαιοδοξία, να πιστεύει πως κάποιος θα έρθει να τον αγαπήσει ενώ ο ίδιος δεν αγάπησε ποτέ τον εαυτό του, να ψάχνει να τα βρει όλα στον έξω κόσμο ενώ στην ουσία ο κόσμος είναι μέσα του κι αυτός δεν ξέρει τίποτε γι’ αυτόν, να μην έχει καμία αίσθηση της ατομικής συνείδησης, να πέφτει κάτω και να μένει κάγκελο από το κρύο για κάποιον που αγάπησε, να πηγαίνει με οποιονδήποτε για να βρει λίγη αγάπη, να γράφει ποιήματα, να έχει εμμονές με πρόσωπα που δεν τον αγαπάνε και να νομίζει ότι τον αγαπάνε, να κοιτάζει έναν τοίχο για πέντε ώρες, η καρδιά του να ροχαλίζει κι αυτός να πιστεύει ότι έχει φύγει, να πιστεύει ότι κανείς δεν τον θέλει και δεν τον αγαπά, να ντύνεται περίεργα για να δείχνει απόμακρος στον κόσμο του… Ολα αυτά που έκανα κι εγώ.

Τι είναι για σένα επανάσταση;
Νομίζω πως επανάσταση είναι το να μαθαίνεις να εκπαιδεύεσαι, να ερευνάς, να προσπαθείς για τον εαυτό σου ακόμα και έξω από ένα πανεπιστήμιο, να μη μένεις στην ημιμάθεια, η αμάθεια αναγκάζει τους ανθρώπους να κλείνονται πίσω από τον εγωισμό τους. Το μίσος, ας πούμε, είναι η απόλυτη εκδήλωση του εγωισμού, του διαχωρισμού, σε κάνει παντελώς αδιαπραγμάτευτο.

Εσύ πώς διαμαρτύρεσαι γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου;
Σε όλη μου τη ζωή έχω περάσει μέσα από οικονομικά σφιξίματα, μιας και η οικογένειά μου ήταν μια εργατική οικογένεια. Δούλευα τα καλοκαίρια στα εργοστάσια, στην πρέσα από 15 χρόνων. Τότε ήταν νορμάλ να μην πηγαίνεις διακοπές ούτε τα καλοκαίρια, αν ήσουν φτωχός. Και αν πήγαινες στο χωριό, σε άρπαζαν οι φτωχοί συγγενείς και μάζευες βερίκοκα από τις 6 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι για ένα πολύ μικρό μεροκάματο. Μέχρι και 35 χρόνων γύρισα τη μισή Γη και εργάστηκα παντού, όπου μου έδιναν δουλειά. Ζούσα σε σπίτια-κλουβιά ή μοιραζόμουν σπίτια με άλλους, ποτέ δεν υποτίμησα κανέναν άνθρωπο, προσπάθησα να μην είμαι ρατσιστής, να πορευτώ με την πίστη και την αγάπη στην καρδιά μου, αυτό έβαζα και αυτό βάζω πάνω από όλα και σήμερα. Οταν φτιάχναμε με τους Στέρεο Νόβα την Ντισκολάτα ήμασταν σαν τους πατατοφάγους του Βαν Γκογκ. Μέχρι σήμερα προσπαθώ ακόμα και στέκομαι δίπλα σε όλα αυτά που συμβαίνουν και πριν πάρω οποιαδήποτε απόφαση σκέφτομαι αν η απόφασή μου έχει συνείδηση και αγάπη και πως η πράξη μου δεν θα προσβάλλει τον αδελφό μου δίπλα μου και μόνο τότε κάνω αυτό που πρέπει.

Πιστεύεις ότι όσο περνά ο καιρός, οι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται περισσότερο στα οικολογικά θέματα ή αντίθετα; Είσαι αισιόδοξος σ’ αυτό το θέμα;
Πάντα προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος, είμαι λίγο σαν τον Γουόλι το ρομποτάκι που έκανε ανακύκλωση στον κατεστραμμένο πλανήτη. Παντού υπάρχει ελπίδα, η ελπίδα είναι σαν να αφήνεις χώρο για να έλθει κάτι από το πουθενά, όπως το απόσπασμα από τη Γραφή που αναφέρει «αυτός που έρχεται ύστερα από εμένα είναι δυνατότερος από μένα…, αυτό είναι το μέλλον, να αφήσεις χώρο για να αναπνεύσουν οι επόμενοι». Προσπαθώ να σκέφτομαι και να κάνω οικολογικές κινήσεις μέσα στην καθημερινότητα και πιστεύω πως πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στο περιβάλλον και να προσφέρουμε στη Γη. Ξέρω πως γίνομαι ανόητα γραφικός, όμως οι νέες πηγές ενέργειας θα δώσουν δουλειά σε πολύ κόσμο στον πλανήτη. Βρισκόμαστε σε μια κρίση λόγω του πετρελαίου και πρέπει γρήγορα να περάσουμε σε νέες πηγές και νέους τρόπους ζωής. Θα πάρει χρόνο, όμως πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά και μόνο θετικά και μέσα από την αγάπη, την αδελφοσύνη και τη δικαιοσύνη να δημιουργήσουμε το μέλλον.

Αν μπορούσες να δώσεις το δικό σου χρώμα στην Αθήνα, τι θα άλλαζες και τι θα κρατούσες;
Θα έκανα την Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας πεζόδρομους με δάσος, θα έπαιρνα δύο μεγάλα παλιά πολυκαταστήματα, όπως το Μινιόν στην Πατησίων και το Ατενέ στη Σταδίου, και θα τα έκανα κέντρα νεότητας για δωρεάν συναυλίες, workshop, σχεδιαστήρια, αίθουσες διαλέξεων, αίθουσες τέχνης μόνο για νέους καλλιτέχνες και στούντιο μουσικής ή χορού. Θα γκρέμιζα παλιά εργοστάσια και θα έφτιαχνα όπου μπορούσα πάρκα. Θα έκανα ένα πολύ μεγάλο κτίριο στην Αθήνα κέντρο για τους άστεγους ηλικιωμένους που έχουν πραγματική ανάγκη. Τουλάχιστον να έχουν δωρεάν ντους, νερό, θέρμανση, φαγητό, να βρίσκουν ρούχα από τις προσφορές των πολιτών. Θα ενίσχυα περισσότερο οργανισμούς όπως η Praksis για τα θέματα των μεταναστών, θα έφτιαχνα το Κέντρο του Μετανάστη, όπου εκεί κάποιοι με ανάγκη θα έβρισκαν βοήθεια, πρώτες ανάγκες και ανθρώπινη ζεστασιά και θα μάθαιναν ελληνικά. Θα έδινα σημασία στον εθελοντισμό ώστε οι άνθρωποι να αποκτήσουν το συναίσθημα της προσφοράς και της ευθύνης. Θα έκανα αρκετά μπουζουξίδικα, που είναι τεράστιοι χώροι, παιδότοπους για φτωχές οικογένειες. Σκέφτομαι τόσα πολλά…Θα κρατούσα σίγουρα τους υπέροχους κινηματογράφους του Κέντρου της Αθήνας.

Κι αν άλλαζες κάτι στον εαυτό σου;
Μόνο η αγάπη μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο, κι αυτό αν την αφήσει στην ψυχή του.

Ετοιμάζεις νέα δουλειά; Περί τίνος πρόκειται;
Ένα καινούργιο άλμπουμ από τραγούδια και μουσική. Προσπαθώ να βρω χρόνο για να το ολοκληρώσω και να το ηχογραφήσω. Παρεμβαίνουν δουλειές και υποχρεώσεις που το σταματάνε στη μέση αλλά θα τα καταφέρω. Μου φαίνεται ακόμα πολύ δύσκολο να βρω τον τρόπο που θα παρουσιάσω ένα άλμπουμ, την ενορχήστρωσή του, τη σειρά των κομματιών. Όταν φτιάχνω ένα άλμπουμ νομίζω ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται. Είναι σαν να φτιάχνω ρεβίθια στην κατσαρόλα και όταν πάω να την ξεσκεπάσω να βλέπω μακαρόνια. Κάπως έτσι είμαι όταν φτιάχνω μουσική.

22 Ιαν 2009

Κανονικά



Αφού βρέχει και χιονίζει έξω
έλα να σε παίξω.
Για να κάνει ένας δεσμός ανταύγεια
φέρτε του σκοτάδια...

Κανονικά…
τυραννικά…
γι’ αυτούς που καίνε τη ζωή μοναδικά.
Κανονικά κι ανήσυχα
γι’ αυτούς που φεύγουν ήσυχα και λογικά...


«Και φύσαγ’ ένας άνεμος να πάρει σεντόνια, μαξιλάρια και πακέτα» -μπήκαμε στο STUDIO- «χειμώνας»...
Ραντεβού στο σπίτι του Γανωσέλη.
Βρέχει -«κι όποιος φοβηθεί να ονειρευτεί χάνει τη στιγμή»-
Μια στιγμή..! Αυτή είναι η μελωδία του Ρεφρέν!
Θα γυρίσουμε μετά όλοι στο σπίτι και το Μαράκι θα μας έχει ετοιμάσει να φάμε…
«Βάλε το VIDEO να παίζει»… Αυτό θα αρέσει στο Μακράκη.
«Δεν είσαι συ» κι ένα κιλό τουλουμπάκια…
Στην ίδια ηλικία -Φάληρο - Χαλάνδρι - Πατριάρχου Ιωακείμ - Φιλοθέη- «Λοιπόν εδώ ειν’ η καρδιά, για όποιον δεν το ξέρει»…
Όλα θα πάνε καλά…
«Μόνο που συνήθισα -στις μεγάλες σιωπές- να κουβεντιάζω χωρίς εσένα».
Η Ρούλα, η γάτα της Λίνας, θυσιάστηκε στου 5ου ορόφου τον παράλληλο «κι αποκοιμήθηκε κουλουριασμένη στη σιωπή της».
Γυρνάμε…
«Μόνο μ’ αίσθηση κενού καινούργια γράφονται τραγούδια κανονικά…».
Δήμητρα – Σταμάτης – Λίνα, Δεκέμβρης ’84.

Τότε, το Δεκέμβριο του 1984, γεννήθηκαν τα «Κανονικά». Ένας δίσκος της Δήμητρας Γαλάνη με δέκα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου: «Παραδώσου», «Video», «Δεν είσαι εσύ», «Η μεγάλη αγάπη», «Κανονικά», «Κλείσε το φως», «Άκουσέ με», «Ακατάλληλο», «Χωρίς εσένα», «Απόψε πουθενά» (Μην πάμε απόψε πουθενά), «Κανονικά» (version 2η).
Τους στίχους στο τραγούδι «Κλείσε το φως» μοιράστηκε η Λίνα Νικολακοπούλου με το Σταμάτη Κραουνάκη. Οι ενορχήστρωσεις των «Κανονικών » έγιναν από τον Κώστα Γανωσέλη, σταθερό συνεργάτη της Δήμητρας Γαλάνη από τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα.
Το δίδυμο Κραουνάκη – Νικολακοπούλου στην πρώτη, ουσιαστικά, κοινή δισκογραφική του παρουσία –μέχρι τότε είχαν γράψει μαζί ένα τραγούδι, «Να σου λερώνω το φιλί», στα «Σκουριασμένα χείλια» (1981) της Βίκυς Μοσχολιού, έξη τραγούδια στο δίσκο της Χριστιάνας «Σαριμπιντάμ… θα πει τρελαίνομαι» (1982) και εφτά τραγούδια για τον «Εξ’ αδιαιρέτου» (1984) δίσκο του Μανώλη Μητσιά– καταθέτει στο χρόνο το στίγμα της εποχής του.
Στα «Κανονικά» τα πράγματα είναι βαθιά εσωτερικά, ζόρικα ως εκ τούτου, πολλές φορές σκοτεινά, με δυσδιάκριτη μια ακτίνα φωτός, που αν βγει μπορεί και να «χαλάσει» το σκηνικό. Γράφει η Λίνα Νικολακοπούλου: «Για μένα, στο Κανονικά υπάρχουν κομμάτια που δείχνουν πως αν ήμουν φωτογράφος, τα θέματά μου μπορεί να ’ταν πέντε σ’ όλη μου τη ζωή. Έχω εμμονές και φαίνεται… Υπάρχουν στοιχεία από τη γαλλική σχολή του τραγουδιού –μια απουσία– θέματα που θα μπορούσαν να τραγουδιούνται και σε τζαζ περιοχές, αλλά και στιλπνά πράγματα που δεν έχω πηγές γι’ αυτά, μοιάζει ν’ αναβλύζουν από τη δική μου τρέλα…».
Τα τραγούδια του δίσκου λειτουργούν, σχεδόν, ψυχαναλυτικά για τους δημιουργούς τους, ο λόγος της Λίνας Νικολακοπούλου ακροβατεί, οριακά πολλές φορές, στο τεταμένο σχοινί της εντός μας ισορροπίας και η φωνή της Δήμητρας Γαλάνη αναδεικνύεται η καταλληλότερη για την ερμηνευτική απόδοση του συγκεκριμένου υλικού. Που μπορεί να μην έτυχε αμέσως της μαζικής αποδοχής, δημιούργησε, όμως, μια εντελώς καινούργια κατάσταση. Το εν λόγω υλικό ήθελε το χρόνο του, απαιτούσε διαδικασίες προσέγγισης περισσότερο βραδύκαυστες.

«Τα Κανονικά είναι μια πρόταση καινούργια. Είναι ένας δίσκος προχωρημένος κι από άποψη ήχου, αλλά κυρίως από άποψη λόγου. Έχουν ένα στίχο αφαιρετικό, που ίσως δεν είναι εύληπτος, αλλά είναι η αφαίρεση που χρειάζεται η εποχή μας».
Η Δήμητρα Γαλάνη στο περιοδικό «Ένα», Οκτώβριος 1985.



«δυο φιλάκια στη μυριοκαλή»

Είναι μερικά πράγματα που θέλεις να τα μοιραστείς, έστω κι αν είναι δύσκολο να εκθέσεις το έσω αίσθημα, να επικοινωνήσεις την έσω συγκίνηση… Στο ραδιόφωνο «έπαιξα» χτες βράδυ ένα παλιό τραγούδι, ξεχασμένο, μοναχικό… «Το γράμμα» του Θωμά Μπακαλάκου (δίσκος «Προστάτες», 1979) με τη Χαρούλα Αλεξίου… Η φωνή της τόσο «ζεστή», σα να σε «τυλίγει», σα να σε παίρνει αγκαλιά και να σε πηγαίνει όπου…
Τρυφερότητα… Και συγκίνηση… Κι απορία… Άραγε τα «δυο φιλάκια στη μυριοκαλή», που παραγγέλνει ο στίχος του τραγουδιού, τα έδωσες;
«Κι αύριο μη ξεχάσεις... να βάλεις τα καλά σου για μένα...»
Για μένα...

21 Ιαν 2009

ένα... παιχνίδι

Στο πολύ ενδιαφέρον blog για το ελληνικό τραγούδι «Το άρωμα του τραγουδιού» (αναζητείστε το στους Προορισμούς μου) βρήκα την άτυπη πρόσκληση για ένα παιχνίδι αλλιώτικο από τα άλλα...
Αντιγράφω:
Οι όροι του “παιχνιδιού” μοιάζουν να είναι απλοί:
1.Διάλεξε μια φωτογραφία και ένα τραγούδι που να εκφράζουν τις δικές σου σκέψεις για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη.
2. Δημοσίευσέ τα στο μπλογκ σου.
3. Προσκάλεσε όσους άλλους θέλεις να κάνουν το ίδιο.

Τη φωτογραφία τη βλέπετε... Το τραγούδι που ήρθε αμέσως στο μυαλό μου είναι του Διονύση Σαββόπουλου για «Τα παιδιά που χάθηκαν»:

Τα πιο ωραία παραμύθια
απ' όσα μου 'χεις διηγηθεί
αχ είν’ εκείνα που μιλούσαν
για τα παιδιά που ’χουν χαθεί
αχ είν’ εκείνα που μιλούσαν
για τα παιδιά που ’χουν χαθεί.

Για τα παιδιά που χάθηκαν
στο στοιχειωμένο δάσος
στις λίμνες στο βορρά
για τα παιδιά που χάθηκαν
στου δράκου το πηγάδι
στης στρίγκλας τη σπηλιά.

Σε συμμορίες με ζητιάνους
σε αχυρώνες και σ' αυλές
και σε καράβια του πελάγους
με λαθρεμπόρους πειρατές
και σε καράβια του πελάγους
με λαθρεμπόρους πειρατές.

Για τα παιδιά που τα 'συραν
στης Αφρικής τις αγορές
εμπόροι και ληστές
και φοβισμένα κι ορφανά
στη Σμύρνη και στη Βενετιά
τα πιάσαν οι φρουρές.

Ψωμί ζητήσαν του φουρνάρη
λίγο νερό του καφετζή
τα διώχνει ο πρώτος μ' ένα φτυάρι
κι ο άλλος λύνει το σκυλί
τα διώχνει ο πρώτος μ' ένα φτυάρι
κι ο άλλος λύνει το σκυλί.

Στις λυπημένες πολιτείες
πέφτει μια κίτρινη βροχή
στο σώμα μου έχω ανατριχίλες
και το ’να δόντι μου πονεί
στο σώμα μου έχω ανατριχίλες
και το 'να δόντι μου πονεί.

Το γράμμα σου δέκα σελίδες
πάλι η ίδια συμβουλή
μου λες στο σπίτι να γυρίσω
μου λες ν' αλλάξω πια ζωή
μου λες στο σπίτι να γυρίσω
μου λες ν' αλλάξω πια ζωή.

Ομίχλη πέφτει στις σκεπές
φεύγουν οι φάτσες σαν σκιές
και τρέμει το κερί
φωτιές ανάβουν στις ακτές
μέσα στ’ αυτιά μου ακούω στριγκλιές
και τρέμω σαν πουλί.


Το έγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος και το ηχογράφησε στο δίσκο του «Το περιβόλι του τρελλού», που κυκλοφόρησε στις αρχές του '70, έχοντας προηγηθεί ο πρώτος του μεγάλος δίσκος, το «Φορτηγό».



Από την «Κόλαση» του Δάντη

Κεφάλαιο XXIV

Όταν ο χρόνος είναι νιούτσικος ακόμα,
στον Υδροχόο, οι ηλιαχτίδες αρχίζουν και γλυκαίνουν
κι οι νύχτες, απ' τις μέρες, αρχίζουν να μικραίνουν,
όταν πάνω στη γη η παγωνιά,
την όψη την κατάλευκη παίρνει της αδελφής της... (στ. 1 - 5).

Η Αρλέτα επί σκηνής


Για τις «8 ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ» του Φοίβου Δεληβοριά, από τις 30 Ιανουαρίου στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», θα πληροφορηθείτε κι από αλλού. Εγώ κρατώ εδώ μια ημερομηνία:
Παρασκευή 20/2, μέρα που μαζί με το Φοίβο Δεληβοριά θα τραγουδήσει η ΑΡΛΕΤΑ!!!

20 Ιαν 2009

Η Κική Δημουλά στην Αρχαιολογική Εταιρεία

Ομιλία της ποιήτριας Κικής Δημουλά, Ακαδημαϊκού, με τίτλο: «Έρανος σκέψεων για την ανέγερση τίτλου υπέρ της αστέγου αυτής ομιλίας».

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2009, 19:00 - 20:00

Αρχαιολογική Εταιρεία
Πανεπιστημίου 22
Αθήνα

Πληροφορίες στο τηλ.: 210 3609689

«Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες»



Το ακούμε στους τίτλους της τηλεοπτικής σειράς «Καρυωτάκης» (δείτε περισσότερα σε προηγούμενη ανάρτηση), που συνεχίζεται αυτή την Πέμπτη το βράδυ, στις δέκα, στην ΕΤ-1. Μιλώ για το «Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες» της Μαρίας Πολυδούρη με την Μάγδα Πένσου, όπως το μελοποίησε ο συνθέτης Βασίλης Δημητρίου (κεντρική φωτό).
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που το εν λόγω ποίημα της Πολυδούρη μελοποιείται. Να σας θυμίσω τη μελοποίηση του Δημήτρη Παπαδημητρίου στα δισκογραφικά «Τραγούδια για τους μήνες» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, το ’96;

Είδωλο στον καθρέφτη

Μάνος Χατζιδάκις, «Είδωλο στον καθρέφτη»: Το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Βερνίκου, που βραβεύτηκε στο 10o Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και κέρδισε το 2ο βραβείο ποιότητας ταινίας ντοκιμαντέρ του υπουργείου Πολιτισμού 2008, τώρα επί της μεγάλης οθόνης... Ο μέγας μύστης Χατζιδάκις και πάλι παρών στη ζωή μας, με αφορμή -αυτή τη φορά- το φιλμ του Δημήτρη Βερνίκου...

Κ. Βήτα, LIVE

Από τις 26 Ιανουαρίου και για τέσσερα διήμερα, ο Κωνσταντίνος Βήτα LIVE στο «Σταυρό του Νότου»…

18 Ιαν 2009

Αυλαία για τη Δανάη



Πλήρης έργου και ημερών απεβίωσε, σε ηλικία 96 ετών, η Δανάη Στρατηγοπούλου. Τραγουδίστρια, μουσικός, συγγραφέας, συνεργάτις του Αττίκ (χαρακτηρίστηκε ως το «αηδόνι» του), καθηγήτρια της ελληνικής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Σαντιάγο της Χιλής και φωνητικής μουσικής σε πολλά ωδεία.
Γεννήθηκε το 1913 (κατ’ άλλους το 1911) στην Αθήνα...
Η ίδια έγραψε περισσότερα από 300 τραγούδια, πολλά σε στίχους δικούς της και πολλά βιβλία, ενώ ασχολήθηκε και με μεταφράσεις. Μετέφρασε, μεταξύ άλλων, ελληνικά δημοτικά τραγούδια στα ισπανικά και ποιήματα του Πάμπλο Νερούδα (μαζί του στη μεσαία φωτογραφία) στα ελληνικά.
Η Δανάη Στρατηγοπούλου παντρεύτηκε τον Γιώργο Χαλκιαδάκη και έκανε μια κόρη, τη Λήδα.

Καρυωτάκης στην ΕΤ-1


Η νέα σειρά εποχής «Καρυωτάκης», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τάσου Ψαρρά και μουσική του Βασίλη Δημητρίου, αποτελούμενη από 20 επεισόδια και με γυρίσματα στην Καλαμάτα, τη Σύρο, το Γαλαξίδι, την Πρέβεζα, την Αθήνα, το Παρίσι και το Βουκουρέστι, άρχισε να προβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη 15 Ιανουαρίου στην ΕΤ-1 (22.00).
Τον ρόλο του Κώστα Καρυωτάκη υποδύεται ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, ενώ τη Μαρία Πολυδούρη ενσαρκώνει η Μαρία Κίτσου.
Η σχέση του Κώστα Καρυωτάκη με τη Μαρία Πολυδούρη, ένα από τα γνωστότερα ειδύλλια που έχει καταγραφεί ως μια ερωτική ιστορία γεμάτη πάθος και πόνο. Εκείνος, ένας εύθυμος, δραστήριος και κοινωνικά ενεργός διανοητής. Εκείνη μια θυελλώδης προσωπικότητα, ευαίσθητη, τρυφερή και υπέρμαχη της γυναικείας χειραφέτησης. Θα συναντηθούν στη Νομαρχία Αττικοβοιωτίας τον Απρίλιο του 1922, στην ακμή της νιότης τους, χωρίς να υποπτεύονται την τραγωδία που έγραψε γι’ αυτούς η μοίρα. Παρότι η εικόνα που διαμορφώθηκε στο παρελθόν για τη σχέση τους, ήταν η αδιέξοδη συμπόρευση δύο αντιφατικών προσωπικοτήτων, σήμερα διαπιστώνουμε πως κοινωνικοί και πολιτικοί λόγοι διαμόρφωσαν αυτή τη σχέση, που εκτυλίσσεται παράλληλα με μεγάλα ιστορικά γεγονότα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εποχή, που άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα αποτυπώνεται και στην ιστορία μας.

Ο Κώστας Γ. Καρυωτάκης γεννήθηκε στην Τρίπολη τον Οκτώβριο του 1896 και επέλεξε να φύγει από τη ζωή στις 21 Ιουλίου του 1928… Στην Πρέβεζα…

Κώστας Γιαννίδης

«Όταν γεννήθηκα, η γιαγιά μου έβαλε πλάι στην κούνια μου τρία πιατάκια με γλυκό του κουταλιού, βύσσινο, νεράντζι, καρυδάκι. Για να φάνε οι μοίρες και να γλυκαθούνε και να είναι καλές μαζί μου. Το άλλο πρωί τα πιατάκια ήταν άδεια. Εγώ πιστεύω πως ο χρόνος ήρθε κι έφαγε και από τα τρία. Είναι καλός μαζί μου ο χρόνος…».

Λίγες γραμμές από την αυτοβιογραφία του σπουδαίου λόγιου συνθέτη μας Κώστα Γιαννίδη, ψευδώνυμο του Γιάννη Κωνσταντινίδη. Που έφυγε από τη ζωή στις 17 Γενάρη του 1984…

Αθανασία




«Τι ζητάς Αθανασία
στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία
κι η καρδιά μου πως βαστά...
Είσαι σκληρή
σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ’ρθαν καιροί
που σε πιστέψαμε βαθιά.
Κάθε γενιά
δική της θέλει να γενείς
ομορφονιά
που δε σε κέρδισε κανείς.
Τι ζητάς Αθανασία
στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία
η ζωή να σου χρωστά...»

Νίκος Γκάτσος, «Αθανασία».

Από τον ομότιλο κύκλο τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι. Η «Αθανασία» κυκλοφόρησε το 1976. Στο δίσκο τραγουδούν ο Μανώλης Μητσιάς και η Δήμητρα Γαλάνη. Το εξώφυλλο είναι έργο του Γιώργου Σταθόπουλου.

17 Ιαν 2009

ο Τσιτσάνης


Γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις:
«Έξι μήνες τυραννιόμουν να βρω αυτό το Κυ - ρια - κή, πριν το Χριστέ και Παναγιά μου… μου φανέρωνε σ’ ανύποπτους καιρούς ο Τσιτσάνης. Κι εγώ έμενα έκπληκτος, γιατί δεν είχα φανταστεί τόση αγωνία για ένα τραγούδι απλό. Είχα την απορία του ημισπουδαγμένου κι αφελούς. Μα όσο μεγάλωνα, τόσο ένιωθα καταλυτική αυτή την εμμονή στις λέξεις συν - νε - φιά ή Κυ - ρια - κή. Σαν ένα βλέμμα διαπεραστικό, που σκίζει εκεί ψηλά τον Ουρανό. Κι ακόμα πιο πολύ, που διαπερνά τον ίδιο το Θεό. Χριστέ και Παναγιά μου».
Ο Βασίλης Τσιτσάνης έφυγε από τη ζωή στις 18 Ιανουαρίου του 1984, την ίδια μέρα της γέννησής του (1917).

Θανάση...



«Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά;
για ένα γράμμα χάνεις την αθανασία...»

Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Απόκοσμος».
Από «Τα τραγούδια της αμαρτίας» του Μάνου Χατζιδάκι.

16 Ιαν 2009

Ιανουαρίου 17, 1838…


Στις 17 Ιανουαρίου τα Ιωάννινα γιορτάζουν τη μνήμη του πολιούχου τους Αγίου Γεωργίου του νεομάρτυρα...
Αντιγράφω από το συναξάρι:
Λοιπόν δι’ αγχόνης ετελείωσεν εις ηλικίαν τριάκοντα ετών, ημέρα Δευτέρα, ώρα πέμπτη της ημέρας, Ιανουαρίου 17, 1838…

Ευχαριστήριο…


Καινούργιο τραγούδι από το συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και το στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο για τη Νατάσσα Μποφίλιου.
«Ευχαριστήριο»… Το περιμένουμε και δισκογραφικά… Μέχρι τότε, με χαρά το μοιραζόμαστε μαζί σας μόνο στιχουργικά... Εξ' άλλου, έχουμε κατ' επανάληψιν δηλώσει την αγάπη μας και την υποστήριξή μας στο ταλέντο των παιδιών... Έχουν ΛΌΓΟ...

Ευχαριστήριο
Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τι σε φορτώνω;
εσύ, την ησυχία σου…
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό.
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ.

Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι…
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί.
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό.

Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο,
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου.
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα…

Κι ας είδε τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασε τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα…

Δημήτρης Χορν



Σαν σήμερα, στις 16 Ιανουαρίου του 1998 άφησε την τελευταία του πνοή ο Δημήτρης Χορν. Ο ηθοποιός… Του σανιδιού… Των ερώτων… Της «Οδού Ονείρων»… Του Μάνου Χατζιδάκι… Της Έλλης Λαμπέτη…
Λίγο πριν κλείσει η αυλαία, ο Δημήτρης Χορν συμμετείχε στον «Παίκτη» του Γιώργου Μαρίνου. Με τη φράση «Κι έγινε ο κόσμος σκηνικό, μια νύχτα στο Βοτανικό»
Μια νύχτα…

13 Ιαν 2009

Γιάννης Τσαρούχης (1910 – 1989)


«Ένας ακόμη φίλος ζωγράφος. Ιερατική φυσιογνωμία, διάσημος για την επανάστασή του μέσα στον τόπο, εναντίον πάσης βαλκανικής κληρονομιάς και συνηθείας. Μας έμαθε να τρέφουμε σεβασμό στην Κασσιανή, στον Καραγκιόζη και στους Γάλλους εμπρεσσιονιστές. Χορεύει με δικό του τρόπο λαϊκούς χορούς, κι έτσι μας εξωθεί στο να τους αποφεύγουμε...».

Ο Μάνος Χατζιδάκις για το Γιάννη Τσαρούχη.
Από το βιβλίο «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι», εκδόσεις «Ίκαρος».

12 Ιαν 2009

κερδίζει...

Δεν ξέρω αν το προσέξατε… «Κερδίζει» σε φως η μέρα τα απογεύματα… Τα πρώτα, εμβρυακά έστω, σκιρτήματα της άνοιξης; Ή, μήπως, η ανυπόμονη δικιά μας προσμονή της;

10 Ιαν 2009

Αρλέτα, «τα παραμύθια μου»


Μου διώξανε τα παραμύθια μου.
Ήτανε λέει αναρχικά.
Ήτανε λεει αντικοινωνικά.
Ήτανε λεει ουτοπικά.
Μου διώξανε τα παραμύθια μου.
Κι αντί γι’ αυτά μου δώσανε
ένα πουγγί με γνώση
και με λίρες, να το χειριστώ,
να γίνω μέλος χρήσιμο κι εγώ.
Άνοιξα το πουγγί. Και ευθύς
πετάχτηκε ένας ανέραστος,
ένας αλαζών, ένας γλοιώδης,
ένας απατεών,
ένας πορνοβοσκός,
ένας φονιάς ψυχών.
Και άρχισαν τα μαθήματα.
Στα πόσα να πυροβολώ,
στα πόσα να υποχωρώ,
πόσα να κλέβω, πόσο να πουλώ.
Έγινα λίγο λίγο χρήσιμη κι εγώ.
Μα κάπου ακόμα μέσα από
το βύθισμά μου, μέσα από
τη χρησιμότητά μου, μέσα από
τη ζάλη μου, με κοροϊδεύουνε
τα προδομένα παραμύθια μου.
Γεμάτα σκόνη κάπου
ξεχασμένα, ζούνε αληθινά –
χωρίς εμένα.

Αρλέτα.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Από πού πάνε για την άνοιξη; Ένα βιβλίο με κείμενα, σχέδια και τραγούδια της Αρλέτας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

9 Ιαν 2009

Μαρία Δημητριάδη…


Ήταν η φωνή των δημιουργών... Τραγούδησε Σταύρο Ξαρχάκο, Γιάννη Μαρκόπουλο, Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Μάνο Χατζιδάκι, Γιάννη Γλέζο, Γιώργο Σταυριανό, Μιχάλη Τρανουδάκη, Στέφανο Κορκολή, Θοδωρή Αντωνίου... Και τους τραγούδησε σωστά… Ολοκληρωμένα… Με πληρότητα… Με αίσθημα στη σωστή δόση… Με ψυχή… Ήταν η φωνή της «άλλης αριστεράς. Που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης»…
Την αγαπούσα κι ας μη την είχα δει ποτέ ζωντανά κι ας μην ήταν τα τραγούδια που ερμήνευσε τα τραγούδια της καθημερινότητάς μου…
Ήταν σπουδαία. Ήταν ανυποχώρητη. Ήταν ιδεολόγος. Ήταν μεγάλη φωνή. Ήταν αυτάρκης. Θα μπορούσε να ’χε κάνει μεγάλη καριέρα... Θα μπορούσε να ’χε βγάλει πολλά λεφτά… Θα μπορούσε να ’χε «εξαφανίσει», χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, πολλές συναδέρφους της… Αλλά, προτίμησε να παίξει το παιχνίδι της δισκογραφίας με τους δικούς της όρους... Τους όρους της αλήθειας της...
Κάτω στης μαργαρίτας τ' αλωνάκι, Για την Ελένη, Ήσουνα φεγγάρι, Καημός της φυσαρμόνικας, Ένα πρωινό, Χάρισμά σου αν το βρεις, Εφτά ζωές τα τραγούδια με τη φωνή της ες αεί στις αποσκευές του βίου μου…

«Δον Κιχώτες»


Ας λέει ο χρόνος
Πως γερνάει η ζωή
Σφυρίζει ο άνεμος
Ακόμα αυτές τις νότες
Τις τραγουδάνε
Μες στις πόλεις
Δον Κιχώτες…

Χρονολογία έκδοσης:
Νοέμβριος 2001

Τα τραγούδια του δίσκου:
Δώρο
Άνθρωπος πέρασε από εδώ
Εφτά ζωές
Ο Τσε στη Νέα Υόρκη (Δον Κιχώτες)
Σώμα βουβό
Το κυπαρίσσι
Η προσευχή της βάρκας
Ο ποταμός Ηριδανός
Όμορφη νύχτα
Αν δεις πράσινο σύννεφο.


Περιεχόμενο:
Δέκα τραγούδια σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου και μουσική του πιανίστα και ενορχηστρωτή Θοδωρή Οικονόμου, που κάνει την παρθενική του εμφάνιση ως συνθέτης. Οι «Δον Κιχώτες» κυκλοφόρησαν από τη «Μικρή Άρκτο» το 2001 και σηματοδότησαν την προσωρινή -δυστυχώς- επιστροφή της Μαρίας Δημητριάδη στη δισκογραφική επικαιρότητα.
Οι «Εφτά ζωές» ηχογραφήθηκαν αργοτερα και από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.