Μάνος Χατζιδάκις (προς Δημήτρη Βερνίκο)

Μέρος πρώτο

...Το Hollywood έχει μία δυστυχισμένη και άρρωστη ευτυχία. Το μόνο που μ' ενδιαφέρει είναι η καθιέρωση, η απόλυτη και ισχυρή καθιέρωση του επαγγελματικού, μουσικού μου εαυτού. Η ζωή μου θα συνεχίσει να είναι όπως διαμορφώθηκε τελευταία. Αυστηρή και απόλυτη, κλειστή... (10/1/68).

Η αληθινή μου επανάσταση που έχει αρχίσει εδώ και δύο χρόνια... Η δίψα μου για μια καινούρια οργάνωση του κόσμου, η απέχθειά μου για τα ουμανιστικά συνθήματα, που έχουν γίνει ξετσίπωτα, φαρισαϊκά και δεν εννοούν τίποτα. Η σωτηρία του ανθρώπου μέσα από την τέλεια υποταγή του. Όχι σ' ανθρώπους και σε οργανώσεις και σε πολιτικά συστήματα. Μα στην υψηλή μοίρα που τη διευθύνουν μαθηματικά και ανώτερες αλγεβρικές σχέσεις σε κατευθείαν σχέση με τους αστερισμούς και με το σύστημα των πλανητών. Να μια υπέροχη όψη ενός κόσμου που ονειρεύομαι. Όπου η αγάπη θα πάρει την αληθινή της όψη... (11/1/68).

Ο κύκλος μας χαράζεται από νόμους που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ελέγξουμε.
Τα γηρατειά σχηματίζονται όχι από το χρόνο μα από τις πληγές που συσσωρεύονται πάνω σου και δεν μπορούν να επουλωθούν. Κι από τα διάφορα βλέμματα των ανθρώπων που σε προσπερνούν χωρίς να σε κοιτάξουν και να αισθανθείς ότι υπάρχεις. Η νεότητα είναι προϊόν εγωιστικής ευαισθησίας και μιας βαθύτερης αναισθησίας. Γιατί το να αισθάνεσαι σημαίνει ή μάλλον προϋποθέτει γνώση. Και οι νέοι δεν γνωρίζουν. Σαν αρχίζουν ν' αποκτούν τη γνώση αρχίζει ο θάνατος της ευαισθησίας τους. Κι έτσι έχουμε αυτές τις απέραντες μάζες που μας επιβάλλουν ολοένα και περισσότερο τη νεκρή τους οργάνωση. Και το πένθος ανήκει σ' αυτούς που ξεφεύγουν από αυτό το θλιβερό κανόνα. Σ' αυτούς που αποκτάν γνώση και ευαισθησία παράλληλα. Σ' αυτή την παντοτινή μειοψηφία του ενός... (7/3/1968).



Πηγή: «Ελευθεροτυπία».