«Σταγόνα στα γόνατα»

Στις 7 Γενάρη του 1944, ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης (φωτογραφία) επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του…
Μ’ αυτή την αφορμή… Πίσω στο χρόνο… Στο έργο της Λίνας Νικολακοπούλου «Σταγόνα στα γόνατα», που είχε παρουσιαστεί στο θέατρο «Χυτήριο»… Η παράσταση ήταν ο μονόλογος μιας γυναίκας, μέσα από το λόγο -πεζό και ποιητικό- της Λίνας Νικολακοπούλου και την ποίηση του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Τη Ρουμπίνη Βασιλακόπουλου «συντρόφευε» στη σκηνή ο μουσικός Φίλιππος Τσαλαχούρης, που έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε.
Η Λίνα Νικολακοπούλου γράφει στο πρόγραμμα του έργου: «Η Ρουμπίνη έκανε πρόβες με τον Φίλιππο τον καινούργιο. Που δεν το ήξερα ως τώρα κι όμως αυτά που κουβαλούν οι μουσικές του μου είχαν λείψει αφάνταστα. Σε ποίηση του Λαπαθιώτη. Τι χαρά! Εφτά τραγούδια είχαν γεννηθεί. Λιτά, ακριβά, ολόκληρα. Βάλαμε τα κείμενα ανάμεσα. Τ’ αφήσαμε να μιλάνε μεταξύ τους. Να κάνουνε φιλίες, να κάθονται σαν ξένα, να μαλώσουν, να μονιάσουνε. Αυτό μ’ αυτό ή αυτό με το άλλο. Να βγάλουν νόημα. Στο Χυτήριο. Χωρίς καλούπι. Μάζεψα κι άλλα γραπτά γραμμένα μ’ άλλες αφορμές στα πίσω χρόνια. Και τα παράτησα εκεί και πήρα δρόμο. Τι πάω να κάνω! Έλεγα. Πήγα ταξίδι. Τα παιδιά δουλεύανε. Όταν γύρισα κάτι είχε ζωντανέψει. Παράδοξο, αδόκιμο κι όμως ζεστό σαν νέα λέξη…
Η οροφή θα στάζει είπαμε. Κάποια ρωγμή συμβολική σ’ όλο το είναι. Σταγόνα στα γόνατα. Μ’ αυτά τα γόνατα πρωτοπερπατήσαμε όλοι. Στην αρχή στα τέσσερα πεσμένοι. Μετά σηκωθήκαμε. Περπατήσαμε. Τρέξαμε. Μετά καθίσαμε. Κουραστήκαμε. Μετά για προσευχή με συντριβή. Τι μας γονάτισε. Η ουσία. Όταν τη χάνουμε. Τι ξέρω, τι δεν έμαθα, τι ξέχασα, ποιο ήταν τ’ όνειρό μου.
"Το νερό υπάρχει κι είναι πολύ" λέει στο τέλος. "Μόνο που λιμνάζει. Πρέπει να το κινητοποιήσω, να το συν – κινήσω". Γι’ αυτό το λόγο γράφτηκε η Σταγόνα. Μια ώρα και δέκα λεπτά σ’ ένα κουβά μαζεμένη ολόκληρη προς ώρας μια ζωή».