30 Ιουν 2008

22ο Φεστιβάλ Υμηττού

ΔΕΥΤΕΡΑ
30/06
9:00μ.μ.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
1η Μέρα: Μουσική και τόποι
Αφιέρωμα στο Ροβήρο Μανθούλη
Θέατρο Άλσους Πέτρου & Παύλου, πάνω από την πλατεία Υμηττού
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥTHE BLUES OF THE SOUTH
ΟΙ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ (ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΣΤΙΓΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΣ) THE GYPSIES(THE NEW CASTILLIANS OF ANDALOUSIA)
ΣΙΚΕΛΙΑ, Η ΓΗ ΠΟΥ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙSICILY, A LAND WHICH BLEEDS
ΤΡΙΤΗ
01/07

9:00μ.μ.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
2η Μέρα: Η ποιητική της εξορίας
Θέατρο Άλσους Πέτρου & Παύλου, πάνω από την πλατεία Υμηττού
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ (ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ)
ETEL ADNAN / ΕΞΟΡΙΣΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ (ΕΛΛΑΔΑ)
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ (ΚΥΠΡΟΣ)
ΤΕΤΑΡΤΗ
02/07
9:00μ.μ.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
3η Μέρα: Πολιτική και κοινωνία
Θέατρο Άλσους Πέτρου & Παύλου, πάνω από την πλατεία Υμηττού
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣINTERVISTA (ΑΛΒΑΝΙΑ)
ΤΙ ΔΙΔΑΞΕ Ο ΦΑΡΟΚIWHAT FAROCKI TAUGHT (ΑΙΓΥΠΤΟΣ)
ΤΟ ΚΟΥΤITHE BOX (ΕΛΛΑΔΑ)
ΣΕΡΓΚΕΙ ΠΑΡΑΤΖΑΝΩΦΟ ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ(ΕΛΛΑΔΑ)
ΠΕΜΠΤΗ
03/07
9:00μ.μ.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
4η Μέρα: Η μύηση της τέχνης & η τέχνη της μύησης
Θέατρο Άλσους Πέτρου & Παύλου, πάνω από την πλατεία Υμηττού
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΑ ΑΓΓΕΛΟ (ΤΟΥΡΚΙΑ)
ALMA DOBLE(ΙΤΑΛΙΑ)
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ (ΕΛΛΑΔΑ)

Σε πρώτο πρόσωπο...

Η Λίνα Νικολακοπούλου… σε πρώτο πρόσωπο:
«Αισθάνομαι ότι ανήκω στις πόλεις που περπατάω, στα καφέ και στα πάρκα τους. Κι όμως, τα πρώτα χρόνια της ζωής μου σε επαρχία τα πέρασα. Στα Μέθανα -από εκεί ήταν η μητέρα μου κι εκεί δίδασκε- ήταν τα πρώτα μου βιώματα, η πολυτέλεια να μυρίζω τις αλλαγές των εποχών. Στην Αθήνα ήρθα μικρή και πήγα σε ιδιωτικό σχολείο. Αυτή ήταν μια μεγάλη κόντρα…

Μα ακριβώς επειδή το συντακτικό για τα πρώτα μου ποιητικού αισθήματος ξυπνήματα μού το έδωσε η φύση, χώρεσαν κι όταν ήρθα στην Αθήνα. Δεν έχασα ποτέ τη δυνατότητα να αναζητώ μέσα στην πόλη την αρμονία αλλά και τη συντριβή που μπορεί να αισθανθεί κανείς κοντά στη φύση. Αργότερα, τη μαγεία που είχα δωρεάν ως παιδί, άρχισα να την αναζητώ στον κινηματογράφο…

Έμενα στην Αχαρνών. Τα σινεμά γύρω, η “Αλκυονίδα”, το “Στούντιο”, έφερναν “παράδοξες” ταινίες. Εκεί πρωτοείδα Παζολίνι, κι από εκεί και πέρα δεν με χώραγε ο άλλος κινηματογράφος: αυτά τα έργα μού έδειχναν κάτι οικείο, χωρίς, όμως, να έχω προλάβει να έχω τέτοια βιώματα. Η φύση, αργότερα η πόλη και μετά ο κινηματογράφος ήταν οι τρεις πρώτες “γλώσσες”. Έβγαιναν στα πρώτα μου γραπτά, από πολύ νωρίς: από 13 ετών καταλάβαινα ότι μπορώ να γράψω χωρίς να ξέρω ότι αυτό θα ακολουθούσα σε όλη μου τη ζωή…

Αν δεν είχα συναντηθεί τόσο νωρίς με τον Κραουνάκη, δεν θα είχα προλάβει να ξεδιπλώσω αυτό το λόγο. Και πραγματικά, τα πρώτα γραπτά μου δεν τα καταλάβαινε κανείς, με εξαίρεση την Γαλάνη που μου έδωσε τη μουσική από τα “Κίτρινα Φώτα” κι έγραψα το πρωτόλειό μου πάνω στη μουσική του Κοέν. Αυτή με πήγε στον Σπανό και την ίδια ώρα ο Κραουνάκης έκανε τις πρώτες του δισκογραφικές εξόδους… Δεν πήρα λοιπόν κανένα ρίσκο. Το περίεργο είναι πώς αποδέχθηκε το κοινό τη γλώσσα μου. Μάλλον ήταν η ώρα. Γιατί τα βιώματα που είχα εγώ, τα είχαν πια και πολλοί άλλοι. Άλλωστε, δεν ήμουν σε ηλικία που να έχω βάλει σκοπό της ζωής μου τη δημοκρατία -αυτή είχε κατακτηθεί ήδη όταν πήγα στο πανεπιστήμιο. Κατέβαινα στις διαδηλώσεις αλλά… απομονωνόμουν και μέσα στην πλατεία Συντάγματος…

Όταν κάποιος που το βασικό του αντικείμενο είναι η γλώσσα, έχει τόσα πολλά παιχνίδια μπροστά του, μπορεί να κάνει και κατάχρηση, αλλά ο ρόλος του είναι κυρίως να φέρει στο φως καινούριους συνδυασμούς. Κάθε γενιά θα πάρει ό,τι θέλει από το παρελθόν κι από το παρόν και θα το συνδυάσει με απολύτως προσωπικό τρόπο. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο έπαθα κι εγώ με τη γλώσσα. Ο τρόπος που μέσα μου αντικρίζονταν οι πιο απρόσμενοι συνδυασμοί εννοιών και λέξεων ενώ ήταν ομόηχοι, με έκαναν να πιστεύω ότι είχαν από μόνοι τους μια συγγένεια. Το ζητούμενο είναι βέβαια αυτό το παιχνίδι να το κάνεις και με ουσία. Να μην είναι μόνο ένα ελιτίστικο, διακοσμητικό σχήμα…

Βεβαίως και το ’χω παρακάνει. Αλλά το πρώτο δείγμα ήμουν εγώ. Αφού δεν σκοτώθηκα εγώ, μ’ αυτό το σάλτο που έκανα... Βέβαια δεν είναι πάντα το ζητούμενο αυτές οι πιρουέτες που κάνεις με θάρρος ή θράσος, αλλά η ουσία…».

(«Ελευθεροτυπία», 15/01/2006)




Σαν σήμερα...

Σαν σήμερα, 30 Ιουνίου, γεννήθηκε η Λίνα Νικολακοπούλου…
Στο τραγούδι χάρισε τις ρίμες της ψυχής της και του Λόγου της τα διαπιστευτήρια… Το πήρε η ίδια το ρίσκο για να χαρίζει σε μας, με τους στίχους της, σανίδα σωτηρίας ασφαλή… Όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί…

Χρόνια δημιουργικά Λίνα...

26 Ιουν 2008

Εις μνήμην...

Η στιχουργός Ιφιγένεια Γιαννοπούλου έφυγε από τη ζωή στις 25 Ιουνίου του 2004...
Στα σαράντα της χρόνια...
"Η ζωή μου
μια στιγμή μου
στον καθρέφτη νύχτα κρυφά
χρόνια θηλυκά,
χρόνια αρσενικά ραγίζουν..."

Η Λίνα Νικολακοπούλου

Η Λίνα Νικολακοπούλου γεννήθηκε στα Μέθανα, στις 30 Ιουνίου του 1958…
Η ίδια δηλώνει, πως «Συνεχίζει η σωτηρία της ψυχής μου να ’ναι η πιο ουσιαστική επένδυσή μου»…
Εμείς ξέρουμε καλά, πως «Της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα»… Λόγια, με την υπογραφή του Λόγου της…

22ο Φεστιβάλ Υμηττού

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
27/06
9:00μ.μ.
ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Raining Pleasure
Who's gonna tell Juliet?
Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου μπροστά από το Δημαρχείο Υμηττού

Να...

Πάντα θα επιστρέφουμε στο παρελθόν… Θέλοντας και μη, κάποιες φορές… Από ανάγκη ψυχής, κάποιες άλλες… Πάντα θα επιστρέφω στο 10ο Δημοτικό των Αμπελοκήπων, τέτοιες μέρες που η σχολική χρονιά τελειώνει… Αλλά και στο 3ο Γυμνάσιο της Βηλαρά… Και στο Λύκειο της Ζωσιμαίας… Όχι με νοσταλγία, δε μ’ αρέσει… Όχι με redwing διάθεση, δε με καλύπτει… Αφορμές μνήμης ψάχνω για να κρατηθώ… Να βρω θέλω τι απέμεινε άκαυτο απ’ τη φωτιά του χρόνου του «αλήτη»… Να ονοματίσω τους ζωντανούς και να μνημονεύσω τους απόντες… Να αναγνωρίσω τα πρόσωπα, μέσα από τα βλέμματα… Να ξαναβγώ στο διάλειμμα, για να ρωτήσω τι θα «πέσει» στο διαγώνισμα της επόμενης ώρας… Να κλέψω μια στιγμή το απουσιολόγιο για να μετρήσω τα όνειρα που δεν…
Να ξαναπιάσω θέλω το χαμένο μίτο και να βγω… σε ποια έξοδο άραγε;

Κ. Π. Καβάφη, "Μέρες του 1908"

Τον χρόνο εκείνον βρέθηκε χωρίς δουλειά
και συνεπώς ζούσεν απ’ τα χαρτιά,
από το τάβλι, και τα δανεικά.

Μια θέσις, τριώ λιρών τον μήνα, σε μικρό
χαρτοπωλείον του είχε προσφερθεί.
Μα την αρνήθηκε, χωρίς κανένα δισταγμό.
Δεν έκανε. Δεν ήτανε μισθός γι’ αυτόν,
νέον με γράμματ’ αρκετά, και είκοσι πέντ’ ετών.

Δυο, τρία σελίνια την ημέρα κέρδιζε, δεν κέρδιζε.
Από χαρτιά και τάβλι τι να βγάλει το παιδί,
στα καφενεία της σειράς του, τα λαϊκά,
όσο κι αν έπαιζ’ έξυπνα, όσο κι αν διάλεγε κουτούς.
Τα δανεικά, αυτά δα ήσαν κ’ ήσαν.
Σπάνια το τάλληρο εύρισκε, το πιο συχνά μισό,
κάποτε ξέπεφτε και στο σελίνι.

Καμιά εβδομάδα, ενίοτε πιο πολύ,
σαν γλύτωνεν απ’ το φρικτό ξενύχτι,
δροσίζονταν στα μπάνια, στο κολύμβι το πρωί.

Τα ρούχα του είχαν ένα χάλι τρομερό.
Μια φορεσιά την ίδια πάντοτ’ έβαζε, μια φορεσιά
πολύ ξεθωριασμένη κανελιά.

Α μέρες του καλοκαιριού του εννιακόσια οκτώ,
απ’ το είδωμά σας, καλαισθητικά,
έλειψ’ η κανελιά ξεθωριασμένη φορεσιά.

Το είδωμά σας τον εφύλαξε
όταν που τα ’βγαζε, που τα ’ριχνε από πάνω του,
τ’ ανάξια ρούχα, και τα μπαλωμένα εσώρουχα.
Κ’ έμενε ολόγυμνος. Άψογα ωραίος. Ένα θαύμα.
Aχτένιστα, ανασηκωμένα τα μαλλιά του
τα μέλη του ηλιοκαμένα λίγο
από την γύμνια του πρωιού στα μπάνια, και στην παραλία.

Το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Μέρες του 1908» πρωτογράφηκε, πιθανώς, τον Ιούλιο του 1921, με τίτλο «Το Καλοκαίρι του 1895».
Δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 1932.

Κικής Δημουλά: "Εξοπλισμός θερινών αναγκών"

Κάτι ορθάνοιχτα παράθυρα
ανεβάζουν καλοκαίρι με το γερανό της μύγας.

Μετρώ και λείπουνε μιά δυό συλλαβές του
και το πόδι του λάμδα σπασμένο
Κουνιότανε από πέρυσι.

Τώρα που θα καθίσει τόση ελάττωση
κι όλη η συνοδεία των ευνούχων της.
Πάντως είναι στέρεο το ελαττούμενο
σηκώνει τόνους άλγη. Κάτσε άφοβα.

Καλού κακού θα προσθέσω στον κατάλογο
μια ξαπλώστρα εις αντικατάστασιν
του σπασμένου λάμδα.

Χρειάζομαι επίσης
Τρανζιστοράκι κολλητό στ’ αυτάκια των κυμάτων
ν’ ακούνε μουσική από σταθμούς πειρατικούς της άμμου.
Ένα τραγούδι ευσυγκίνητο κομίζει συλλαβές
ίδιες σχεδόν μ’ αυτές που βρέθηκαν να λείπουν από
το καλοκαίρι και παραπανίσιες μάλιστα. Μην τύχει
να θυμηθείς και άλλους. Να έχουν να καθίσουν.

Γυαλιά απορροφητικά, μη θυμηθώ περισσότερους.
Αν και φορώ πότε πότε καπνούς επαφής.

Καπέλο για τον ήλιο
παρόλο που δεν καίει όπως τότε
που ήσουν μέρα νύχτα εφευρέτης του.
Να δοκιμάσω από περιέργεια ένα έγκαυμα παλιό
να δω αν ξεφλούδισε ο τρελός
έρωτας της πλάτης μου για δαύτο.

Μαγιό καινούργιο –πάχυνε πολύ η κάθοδός μου.
Να πω την αλήθεια λιγουρεύομαι
κι ένα καινούργιο σώμα να κάθομαι στα μίλια του
και να χαϊδεύω τις αέρινες ρυτίδες της θαλάσσης.
Αλλά θα επικρατήσει τελικά η λογική
του σώματος ετούτου που διαθέτω.

Άπαντα τα λάμδα της θαλάσσης
προσεκτικά να τ’ ανεβάζει ένα ένα
μέσα σε διάφανα μπλε σταγονίδια μη σπάσουν
ο γερανός του γλάρου.

Ποια θάλασσα;
Σκέτο νερό πειρατής οφθαλμαπάτης.
Πρόσφυγας εκ της μακρινής κοσμογονίας.
Εκμαυλιστικά απέραντο χάρη στις βαραθρώσεις
σχιζοειδής οξυθυμίες αρχικά του σύμπαντος.
Οφθαλμοπόρνος της ιερόδουλης φυγής.

Ποια θάλασσα;
Καιρός να επικρατήσει η λογική
του σώματος ετούτου που διαθέτεις.

Ντύσου και κολύμπα.
(Απαγορεύεται η ρίψις δακρύων.
Είναι που είναι από μόνη της αλμυρή
λύσσα η ωριμότης).



Από την ποιητική συλλογή «Ενός λεπτού μαζί»

23 Ιουν 2008

"να το κόβουμε το λουλουδάκι..."


"Η ζωή δεν μας ρωτάει για να αποφασίσει. Προχωρά. Όσο είμαστε όρθιοι και περπατάμε, καλό είναι να το κόβουμε το λουλουδάκι να το βάζουμε στο βάζο και να το χαιρόμαστε..."

(Μια φράση από τη συνέντευξη της Χαρούλας Αλεξίου στα σημερινά "Νέα")

20 Ιουν 2008

Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι "αχ"

Αθήνα, 1999. Μια σπάνια ολική έκλειψη ηλίου, ένας Σεπτέμβρης ιδιαίτερα ζεστός. Ένα ποικιλόμορφο όσο κι ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων που θα δεθεί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Μια φαινομενικά νέα ακόμα γυναίκα, κυριαρχημένη από πλήθος νευρώσεων, που ξέχασε να ερωτευτεί. Μια κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια στη δύση της καριέρας της, βουλιαγμένη στη μοναξιά και τα χάπια. Ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι που έρχεται στην πρωτεύουσα, για να ακολουθήσει τα όνειρά του. Μια γάτα, με ταλέντο να πέφτει από ψηλά μπαλκόνια. Ένας εικοσιτριάχρονος που τον θέλουν όλες. Δύο πρωταγωνίστριες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, που ξεπήδησαν από άλλο βιβλίο, γιατί έχουν πολλά να πουν ακόμα. Μια πόρνη πολυτελείας, που σταμάτησε το επάγγελμα, αλλά βαρέθηκε πια να κάθεται. Μια καφετζού που δεν θα πιστέψει ποτέ στις υπερφυσικές δυνάμεις της, αλλά υπάρχουν στο μέγιστο βαθμό. Ένα πλήθος ιδανικοί ανύπαντροι άντρες και μια χούφτα αθεράπευτες κουτσομπόλες. Τι δεν είπαμε; Α, ναι. Έναν μεγάλο σεισμό και τις ασταμάτητες μετασεισμικές του ακολουθίες.
Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα γεμάτο χιούμορ και συναίσθημα, κομμάτι από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Να μην ξεχάσω τον δραπέτη, μια αινιγματική μέλισσα κι ένα αχ, που θα κρίνετε εσείς πόσο μικρούλι είναι, κάθε φορά.
ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΜΕΣΑ ΙΟΥΛΙΟΥ.
ΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ…

18 Ιουν 2008

Στην "Οδό Ονείρων"...

Όλα άρχισαν για το Γιώργο Μαρίνο, πριν από σαράντα έξη χρόνια… Στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι… Ήταν καλοκαίρι του 1962 -14 Ιουνίου- στο θέατρο «Μετροπόλιταν»… «Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά… για να ξαναρχίσω το τραγούδι απ’ την αρχή».
Για το Γιώργο Μαρίνο… Τον αρτίστα… Τον σόουμαν… Που γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1939. Στην Αθήνα. Στο Βοτανικό
Είναι μοναδικό φαινόμενο ο Γιώργος Μαρίνος στο εγχώριο θέαμα. Μπορεί να πέρασε και από το θέατρο (με σπουδαίες παραστάσεις εσχάτως) και από το σινεμά (των αρχών του εβδομήντα) και από τη δισκογραφία («Αυτός ο Γιώργος», «Μόνο για άντρες» -τα καλύτερα και τα πιο ολοκληρωμένα του) και από την τηλεόραση («Λυσσάξτε τσαούσες»), αλλά το βασίλειό του ήταν η πίστα.
Εκεί, κυριολεκτικά, ο Μαρίνος έλαμψε. Εκεί, ο Γιώργος Μαρίνος «αλώνισε», προσφέροντας ένα είδος σόου, που κανείς από τους μεταγενέστερους δε μπόρεσε να προχωρήσει ή, έστω, να διατηρήσει…

17 Ιουν 2008

"...& τα ξαναλέμε"

"Μάθε ν' αγαπάς & τα ξαναλέμε"...
Κυκλοφόρησε!
Και αξίζει...
Για τη φωνή της Αλέκας Κανελλίδου, πρώτιστα...
Για τους στίχους του Γιώργου Κρητικού... Καιρό είχαμε να τον ακούσουμε, πάντα μου άρεσε η σκέψη, η ευρηματικότητα, το πως με τους στίχους του προσεγγίζει την καθημερινότητα του έρωτα...
Για τις ωραίες μουσικές του Στέφανου Κόκκαλη...
Και για τον τίτλο του, εννοείται...

16 Ιουν 2008

Χ 3


Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΛΙΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Χ 3 = ΤΡΙΦΩΝΟ: ΕΡΩΦΙΛΗ, ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ. ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΡΙΦΩΝΟ. ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΑΚΟΜΑ. ΑΠΟ ΤΟ 1 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 17 ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ TO CD. ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ. ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ, ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ, Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, ΧΑΡΑ, ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΖΩΗ, ΕΡΩΤΑΣ, ΑΓΑΠΗ, ΠΟΝΟΣ, ΠΑΤΩΜΑ, ΣΥΝΝΕΦΑ, ΖΩΗ, ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ. ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΡΙΦΩΝΟ. ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ. 3 ΝΕΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. ΤΟ ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗ. «ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΣΤΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ». ΤΟ ΑΛΛΟ TOY CARLOS LIBEDINSKY ΤΩΝ TADEMUS, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ. GENTE QUE SI ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ «ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ». ΤΟ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΜΕΝΙΑ. ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ. ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΚΥΡΑ ΦΡΟΣΥΝΗ». ΚΑΙ 2 ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ. TO "HERE IT IS" TOY LEONARD COHEN ΚΑΙ TO "BECAUSE" ΤΩΝ BEATLES. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΤΟΥΣ ΡΟΥΧΑ. ΣΤΙΧΟΙ ΤΗΣ ΛΙΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΩΝ ΣΤΑΜΑΤΗ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗ, ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΥΠΑ, GORAN BREGOVIC, ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΓΑΛΑΝΗ, ΚΙΚΙ LESENDRIC, ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΘΑ.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΡΙΦΩΝΟ.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΡΙΦΩΝΟ


ΠΡΟΣΟΧΗ! ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!!

15 Ιουν 2008

Τη νύχτα της Πεντηκοστής...


Τη νύχτα της Πεντηκοστής
στου κόσμου τα πηγάδια
γριές με ξέπλεκα μαλλιά
με όρκους και σημάδια
νεκρές ψυχές και σώματα
με τα μικρά ονόματα
καλούνε από τον Άδη.
Μέσα απ’ το βάθος του καιρού
να δουν στην πλάτη του νερού
που κατατάσσονται οι ψυχές
στο φως ή στο σκοτάδι.

Όποιος αγάπησε πολύ
χάνεται στην Ανατολή
κι όποιος ξεχνά στη Δύση.
Κι όποιος προδώσει το φιλί
γίνεται πέτρινο πουλί
χωρίς καημό, χωρίς φιλί
στων στεναγμών τη βρύση.

Τη νύχτα της Πεντηκοστής
σκιές μες το λυκόφως
γριές με πέπλα νυφικά
με πάθη και με πόθους
κόκκινα μονογράμματα
με της καρδιάς τα γράμματα
κεντούν από τον Άδη.
Θυμούνται πλάτες κι αγκαλιές
του έρωτα της μυρωδιές
κλάψε ζωή τους ζωντανούς
που ζήσαν το σκοτάδι.

Το τραγούδι για «τη νύχτα της Πεντηκοστής» («Οι γριές στα πηγάδια», όπως είναι ο… επίσημος τίτλος του) έγραψε η Λένα Πλάτωνος σε στίχους του Θεόδωρου Ποάλα. Το ηχογράφησε η Μαρία Φαραντούρη στο δίσκο της «Η τρίτη πόρτα», με δώδεκα «λαϊκά» τραγούδια της Πλάτωνος, που κυκλοφόρησε το 2000. Τους στίχους έγραψε εξ’ ολοκλήρου ο Θεόδωρος Ποάλας και σε ένα από τα τραγούδια («Ηχοχρώματα») συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας, που τραγουδά μόνος του τον «Πρίγκιπα».
«Άνοιξη του 2000 μ.Χ. Η τρίτη πόρτα άνοιξε. Όσα είδα και όσα άκουσα, εύχομαι να τα δείτε και να τ’ ακούσετε κι εσείς. Το 1991 γνώρισα τον Θοδωρή Ποάλα. Οι στίχοι του με οδήγησαν να ανοίξω την τρίτη πόρτα σε δρόμους ελληνικούς, λαϊκούς, μελωδικούς. Έτσι αποφάσισα να εμπιστευθώ τα τραγούδια μου στη Μαρία Φαραντούρη, μια φωνή που από πάντα με γοήτευε, κοντράλτο φωνή, αισθαντική και δραματική ταυτόχρονα. Επίσης ήταν για μένα μια πρόκληση να αποκαλύψω το άλλο της πρόσωπο, εκείνο που κρύβεται πίσω από τη δωρική φωνή της, το τρυφερό και το ερωτικό…» (Λένα Πλάτωνος).

Μαρία Κατσουνάκη, "Εις μνήμην..."

Η ειδησεογραφική αφορμή υπάρχει: σήμερα συμπληρώνονται 14 χρόνια από τον θάνατό του. Αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. Για την ακρίβεια, καμία. Γιατί ανά πάσα στιγμή μπορούμε να απευθυνθούμε στον Μάνο Χατζιδάκι, να συγκινηθούμε, να αφαιρεθούμε, να αναπολήσουμε, να σιγομουρμουρίσουμε, να χαμογελάσουμε, να ανατρέξουμε σε κείμενα και μουσικές. Τι συνθέτει την απουσία του Μάνου Χατζιδάκι; Το ερώτημα δανείζομαι από μια σκέψη δική του: «Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθιά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία». Το προηγούμενο Σάββατο η Γιώτα Συκκά έγραψε για τα σχέδια του «Σείριου» που εμπλουτίζουν το αρχείο της ελληνικής μουσικής και σχολίασε πυκνά και εμπεριστατωμένα «γιατί μας λείπει».
Επανέρχομαι. Με την απόσταση του ανθρώπου που δεν γνώρισε ποτέ από κοντά τον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά νιώθει να σκοντάφτει πάνω σε έναν απενεργοποιημένο λυγμό κάθε φορά που ακούει ήχους ή διαβάζει φράσεις και κείμενα που τον αφορούν. «Ηταν εκείνος που τολμούσε, αμφισβητούσε, προκαλούσε, παρενέβαινε», είναι η συνήθης απάντηση στο κενό της απουσίας. Οχι «κενό» περιγραφικό, καλολογικό στοιχείο. Κενό πραγματικό, που το ψηλαφούμε με μάτια κλειστά, εμφανίζεται κάθε φορά που κάποιος αναλαμβάνει δημόσια να ψέξει, να νουθετήσει, να αντιδράσει, να διαμαρτυρηθεί (κατά κανόνα προς ίδιον όφελος).
Γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις είχε τον τρόπο του να λέει ότι «η Τέχνη της πολιτικής είναι Τέχνη του δεκανέα και του επιλοχία», να υπερασπίζεται «τα ζωντανά κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως με αφέλεια, σ' αυτήν την οργανωμένη κρατική ασκήμια», αυτούς τους «ολίγους, διακόσιους, χίλιους, εκατό, που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι, έτσι όπως τ' ορίζει η φύση τους και όχι η κερδισμένη διά παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία». Γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις θυμόταν και εννοούσε να θυμίζει. Να ενοχλεί τους συμβιβασμένους, να επιτίθεται στους «πλαστογράφους», να καγχάζει με τον «ασαφή και ερμαφρόδιτο ελληνικό σοσιαλισμό», να ξεβολεύει «τα τρωκτικά του τόπου μας», να αντιλαμβάνεται τη «ρύπανση ψυχής» πολύ πριν το φαινόμενο πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο Μάνος Χατζιδάκις αηδίαζε δημόσια. Οχι κατ' ιδίαν, ανάμεσα σε οικείους, φίλους και συνοδοιπόρους. Ούτε καταδίκαζε την εξουσία ελπίζοντας να εισπράξει τα οφειλόμενα. Ζούσε ολόψυχα μύθους και επαναστάσεις. Ηταν αληθινός, στιβαρός και παιγνιώδης.
Πώς θα ηχούσε σήμερα η φωνή του από το Γ΄ Πρόγραμμα; Ποιος θα ήταν ο ρόλος του σε αυτόν τον διαρκή βόμβο, τη σαρωτική ταχύτητα, το έλλειμμα σοβαρότητας και υπευθυνότητας, την έκρηξη τερατολογίας και ανευθυνότητας; Αντέχουμε να είμαστε επιβάτες στο «μεθυσμένο καράβι»; Πόσο μας ακολουθεί η «μυθολογία» ή είμαστε διατεθειμένοι να «πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι»;
Δεν μπορώ να απαντήσω νηφάλια χωρίς τον κίνδυνο να συναισθηματολογήσω ανέξοδα ή να συνθηματολογήσω με ευκολία. Μπορούμε να εντοπίσουμε την απουσία μέσα μας, αλλά δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε την παρουσία στον σημερινό δημόσιο βίο. Θα καταφεύγαμε σε κοινοτοπίες, αγνοώντας ότι όλοι οι κίνδυνοι είναι ανοικτοί και όλες οι υποθέσεις μπορούν να βρουν πολέμιους και υποστηρικτές. Ο μετά θάνατον «διάλογος» είναι ανέφικτος.
Ναι, ο Μάνος Χατζιδάκις μας λείπει. Στον καθένα προσωπικά, για τους ίδιους ή άλλους λόγους, από τις ίδιες ή άλλες αιτίες. «Αν ήταν τώρα εδώ, ανάμεσά μας», μονολογούμε και δίνουμε τη διάσταση που θέλουμε σε αυτήν τη φανταστική «συνύπαρξη». Χωρίς να υπολογίζουμε τον χρόνο, τη φθορά, την κόπωση, την επανάληψη.
Σημασία όμως έχει ότι τον επικαλούμαστε. Οτι τον αναζητούμε με το βλέμμα, τη σκέψη, την ακοή. Οτι θα θέλαμε κάποιον που να του μοιάζει, να έχει το σθένος, την ακεραιότητα, την έγνοια και την ευαισθησία του. Να μην ηθικολογεί εμπύρετος, αλλά να απευθύνεται με οργανωμένο θυμό, θάρρος και γνώση. Ολα μαζί στο ίδιο σώμα, στον ίδιο άνθρωπο.
Σήμερα, 14 χρόνια μετά, ας κάνουμε ένα άσκοπο πείραμα. Ας μπούμε στο μεθυσμένο καράβι. Να δούμε «ποια σπίθα σώθηκε κι ανάβει». Εις μνήμην.


(Το παραπάνω κείμενο της Μαρίας Κατσουνάκη δημοσιεύεται σήμερα στην "Καθημερινή της Κυριακής")

14 Ιουν 2008

15 Ιουνίου 1994...


Μάνος Χατζιδάκις
15 Ιουνίου 1994 - 15 Ιουνίου 2008... Δεκατέσσερα χρόνια μετά...
«Πρέπει να πω ότι δεν μ’ αρέσει η αναμνησιολογία, την απεχθάνομαι. Τους ανθρώπους που έχουν φύγει, αλλά παραμένουν ζωντανοί, τους έχουμε καθημερινά τοποθετημένους μέσα μας και τους κουβαλάμε σ’ ολόκληρη την ζωή μας» (Μ. Χ.)

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, δεν είναι -επ’ ουδενί- επετειακή η αναφορά μας στον μέγιστο παρόντα των "ακριβών" αισθημάτων… Είναι ελάχιστη εξόφληση χρέους στο όνειρο που μας κληροδότησε… Και μας κρατάει ακόμα ζωντανούς… Και αενάως νέους… Και διαρκώς ερωτευμένους... Και μονίμως ανυπάκουους…


13 Ιουν 2008

«προβάραμε τα τραγούδια του Χατζιδάκι…»


(Γράφει
ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος)

Γενικά τις βαριέμαι τις επετείους… ειδικά αυτές που προσπαθούν να αποδείξουν το αυταπόδεικτο: την ειλικρινή κι απόλυτη ευγνωμοσύνη.
Όσο περισσότερο απομακρύνομαι όμως από τα σχολικά μου χρόνια τόσο περισσότερο έχω, σε ανάλογες περιπτώσεις, την αίσθηση της σχολικής γιορτής…
Όπως τότε που μαζευόμασταν παιδιά στα προαύλια και γιορτάζαμε, σαν καλοί Έλληνες πολίτες, τα μεγάλα γεγονότα, που κανέναν μας δεν συγκινούσαν απόλυτα στην ιστορική ή εθνική ουσία τους. Ούτε αποφασίζαμε και να απέχουμε όμως, μην τυχόν και μείνουμε έξω από τη μαγεία της γιορτής.
Μοιράζαμε τα γαλάζια αποσπάσματα του Σεφέρη και του Ελύτη, κρεμούσαμε χρωματιστά σημαιάκια στους γκρίζους τοίχους του σχολείου, προβάραμε τα τραγούδια του Χατζιδάκι και στεκόμασταν προσοχή στους ήχους του Εθνικού Ύμνου. Αν αυτό σήμαινε Έλληνας - να γίνεσαι ένα με τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα, τότε το νιώθαμε βαθιά χωρίς να μας νοιάζει ποια πατρίδα μας περικλείει και ποια ιστορία μας χαράζει.
Αρκούσε που για μια μικρή στιγμή ενσαρκώναμε το παρελθόν και το μέλλον σε ενάμιση μέτρο υπόσταση.
Μετά που τέλειωσε το σχολείο, οι γιορτές ελαττώθηκαν και δεν υπήρχε χώρος για Εθνικές Επαναστάσεις. Γίναμε πολίτες του Κόσμου. Δεν υψώνονταν σημαίες για τη γενιά μας, ούτε σήμαιναν καμπάνες. Κι όμως κάτι χτυπούσε βαθιά μέσα στον καθένα μας. Εκείνο τον πόλεμο ήρθε να εξοπλίσει ο Χατζιδάκις… «Μεγάλος Ερωτικός»: αυτό σε δένει με το μέλλον σου εσένα που δε σου λέει κάτι το παρελθόν σου: Ο Έρωτας. Ως αφετηρία και γιορτή. Κανείς δεν κατάφερε ποτέ να μείνει έξω από τη μαγεία αυτής της γιορτής…
Μοιράσαμε αυτή τη φορά τα… κόκκινα αποσπάσματα του Σεφέρη και του Ελύτη, κρεμάσαμε τα χρωματιστά σημαιάκια στους γκρίζους τοίχους της καθημερινότητάς μας, προβάραμε ακόμα μία φορά τα τραγούδια του Χατζιδάκι και τα φορέσαμε στις πιο πολύτιμες στιγμές μας. Και μια απλή βόλτα σε ένα χάρτινο φεγγαράκι με μια ψεύτικη ακρογιαλιά ήταν αρκετά για να διώξουμε τη θλίψη της αυτόματης ζωής μας και να γίνουμε ένα με τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα.
Αρκούσαν σε μια μικρή στιγμή δυο άνθρωποι και μια χιλιοπαιγμένη μουσική υπόκρουση για να ενσαρκωθούν τα πιο αυθεντικά συναισθήματα του κόσμου σε ενάμιση μέτρο απόσταση…
Γι’ αυτό ευχαριστώ τη γιορτή Μάνο Χατζιδάκι: για τα χρωματιστά σημαιάκια που κρεμάει στο σχολείο της ζωής μας ακόμα και τόσα χρόνια μετά την αποφοίτηση του.

Το κείμενο του Γεράσιμου, μετά από δική μου παράκληση να γράψει "κάτι για το Μάνο Χατζιδάκι", πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Γιάννινα", τέτοιες μέρες πριν απο δύο χρόνια...
Ευχαριστώ και από δω το Γεράσιμο Ευαγγελάτο...
Καλή θητεία...

Τέσσερις εκπομπές...


Τέσσερις εκπομπές, από την Τρίτη 17 ως την Παρασκευή 20 Ιουνίου, θα αφιερώσει η εκπομπή «Μουσική Κιβωτός» του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ιωαννίνων (98, 7 FM) στο Μάνο Χατζιδάκι, που έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου του 1994.
Συγκεκριμένα:
Τρίτη 17 Ιουνίου: Τα «κινηματογραφικά» του Μάνου Χατζιδάκι…
Τετάρτη 18 Ιουνίου: Τα «θεατρικά» του Μάνου Χατζιδάκι…
Πέμπτη 19 Ιουνίου: Τα «λαϊκά» του Μάνου Χατζιδάκι…
Παρασκευή 20 Ιουνίου: Οι «άλλοι» για το Μάνο Χατζιδάκι…
Η «Μουσική Κιβωτός» μεταδίδεται καθημερινά, 8 - 9 το βράδυ.
Συντονιστείτε…

Προς το επέκεινα...


Ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου του 1994, ημέρα Τετάρτη…
Από το προσωπικό μου ημερολόγιο της μνήμης…
Εξεταστική Ιουνίου, στο κτίριο της οδού Δομπόλη… Εκείνο το ζεστό απόγευμα, θυμάμαι, γράφαμε εξετάσεις σ’ ένα μάθημα της νεότερης ιστορίας, που δίδασκε η αείμνηστη καθηγήτρια Ελευθερία Νικολαΐδου… Η οποία, θα μπορούσε να είναι –αν δεν υπήρξε– μια άριστη συνομιλήτρια του Μάνου Χατζιδάκι…
Βγαίνοντας από την αίθουσα και φτάνοντας στο ραδιόφωνο, πληροφορήθηκα το νέο… Λίγες ώρες πριν, ο Μάνος Χατζιδάκις, «σαν έτοιμος από καιρό», αποχωρούσε από τα γήινα… Η ψυχή του πετούσε προς το επέκεινα… Προς το αστρικό του σπίτι… Εκεί που κατοικούν οι ποιητές… Εκεί που τον περίμεναν οι φίλοι του, ο Γκάτσος και η Μελίνα… Σε μας, άφηνε την αύρα του. Αύρα έρωτα και ποίησης…

Έλεγε: «Θέλω να απαλλαγώ απ’ όλες τις εφήμερες και κάπως μάταιες απολαύσεις που μ’ έδεσαν τόσο καιρό με το χώμα, τη γη και να πετάξω προς το θάνατό μου. Και πού ξέρεις; Ίσως πετώντας προς Αυτόν, θυμηθώ τον ξεχασμένο μου προορισμό».



12 Ιουν 2008

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2008

Η Δήμητρα Γαλάνη και η Ελευθερία Αρβανιτάκη ταξιδεύουν μαζί αυτό το καλοκαίρι!!! Μια από τις πιο πετυχημένες μουσικές παραστάσεις του φετινού χειμώνα που συγκέντρωσε περισσότερους από 80.000 θεατές βάζει ρούχα καλοκαιρινά, αποκτά διάθεση εκδρομική και δίνει ραντεβού με το κοινό σε συναυλιακούς χώρους σε όλη την Ελλάδα.
Δήμητρα και Ελευθερία μαζί. Δύο αγαπημένες παρουσίες που συμπληρώνει η μία την άλλη πάνω στη σκηνή. Δύο ερμηνεύτριες με αμέτρητες επιτυχίες στο ενεργητικό τους. Σε μια ατμόσφαιρα μαγευτική η Δήμητρα Γαλάνη και η Ελευθερία Αρβανιτάκη γεμίζουν τις καλοκαιρινές νύχτες μας με αγαπημένους ήχους και εικόνες. Τραγούδια της Δήμητρας και της Ελευθερίας, εναλλάσσονται δυναμικά σ’ ένα πρόγραμμα με τραγούδια - ιστορίες για τον έρωτα, την αγάπη, το χωρισμό, τη ζωή. Ρυθμός, Ένταση, Συγκίνηση, Συμμετοχή τα συστατικά του προγράμματος. Ένα μουσικό «παιχνίδι» με δυο φωνές γεμάτες χρώμα και φως από τη Δύση και την Ανατολή. Μια παράσταση γεμάτη ηλεκτρισμό με μοναδικές ερμηνείες και υψηλή αισθητική.

ΙΟΥΝΙΟΣ
19 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΠΕΜΠΤΗ ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ ΑΘΗΝΑ 23 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΔΕΥΤΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΙΟΥΛΙΟΣ
03 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΠΕΜΠΤΗ ΕΘΝΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΒΕΡΟΙΑΣ ΒΕΡΟΙΑ 04 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΚΑΒΑΛΑ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΙΝΙΑΔΩΝ ΟΙΝΙΑΔΕΣ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΤΡΙΤΗ ΠΑΓΚΡΗΤΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΗΡΑΚΛΕIΟ, ΚΡΗΤΗ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΤΕΤΑΡΤΗ ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΑΦΡΟΥ ΧΑΝΙΑ, ΚΡΗΤΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΑΔΙΟ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΚΡΗΤΗ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
05 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΤΡΙΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΧΙΟΥ ΧΙΟΣ 06 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΥΤΙΛΗΝΗ 07 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΠΕΜΠΤΗ ΑΥΛΕΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΣΑΜΟΣ 09 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΣΑΒΒΑΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΙΒΗΡΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ 12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΤΡΙΤΗ CHATEAU WINE ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΛΥΚΕΙΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ ΛΟΥΤΡΑΚΙ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ

9 Ιουν 2008

Για πρώτη φορά...

Πίσω στο χρόνο… Αρχές της δεκαετίας του ’90… Καλοκαίρι, μήνας Αύγουστος… Στην Κόνιτσα…
Συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι… Με ερμηνευτές τη Νάνα Μούσχουρη και τον συμπατριώτη μας Ηλία Λιούγκο… Μαγεία…
Ο μύστης Χατζιδάκις απόλυτα και αυστηρά προσηλωμένος στο όνειρο… Γεννήτορας και κοινωνός του… Με πάθος και ακρίβεια… Με σεβασμό και αρχοντιά… Με δύναμη και ευαισθησία…
Τον έβλεπα για πρώτη φορά…

Άγνωστα σάουντρακ του Μάνου Χατζιδάκι


Το παρακάτω κείμενο υπογράφει η ΓΙΩΤΑ ΣΥΚΚΑ και δημοσιεύτηκε στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" του περασμένου Σαββάτου:

Ο Μάνος Χατζιδάκις θα χαμογελούσε ικανοποιημένος. Δεκατέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του (συμπληρώνονται στις 15 του μηνός), ο «Σείριος», η εταιρεία που είχε ιδρύσει ταράζοντας τα νερά της δισκογραφίας με τις ανεξάρτητες, απρόβλεπτες επιλογές της, παραμένει ενεργή με τους πιο διαφορετικούς τρόπους: από τη μια κυκλοφορώντας δίσκους νέων καλλιτεχνών με προσωπική ματιά κι από την άλλη πλουτίζοντας το αρχείο της ελληνικής μουσικής με ανέκδοτες έως τώρα ηχογραφήσεις.
Ας αρχίσουμε από τις τελευταίες, μια και αποκαλύπτουν τις περισσότερες εκπλήξεις, όπως, ας πούμε, ότι ο Χατζιδάκις είχε συνθέσει τη μουσική μιας ταινίας που κατήγγειλε την εγκληματική ανάμιξη της CIA σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής!
Γυρισμένο το 1975 από τον Ιταλό σκηνοθέτη Τζουζέπε Φεράρα, το «Faccia di spia» είχε τη φιλοδοξία να αποτελέσει μια καταγγελία των μεθόδων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών συνδυάζοντας το φιξιόν με το ντοκιμαντέρ. Αν και είχε σημαντικούς πρωταγωνιστές, τη Μαριάντζελα Μελάτο, τον Λου Καστέλ κ.ά., αντιμετωπίστηκε συγκρατημένα από την κριτική εξαιτίας των πολύ βίαιων σκηνών βασανισμού που περιείχε. Τελειώνει μάλιστα με μια προφητική σκηνή: με αίμα να στάζει από τους Δίδυμους Πύργους… Μερικές χώρες απαγόρευσαν την προβολή της ταινίας κι αυτό καθιστά ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την είδηση της κυκλοφορίας του σάουντρακ του Χατζιδάκι από τον «Σείριο».
Πολύ λιγότερο… αιματηρό, αλλά πάντως δραματικό ήταν το «The Martlet's tale» που γύρισε ο Τζον Κρόουθερ το 1970 με μια παλιά φίλη του συνθέτη, την Κατίνα Παξινού, να υποδύεται τη δεσποτική μητέρα μιας εύπορης ελληνικής οικογένειας, η περιουσία της οποίας είναι στο επίκεντρο μιας έριδας. Εδώ, ακούστηκε για πρώτη φορά, με αγγλικούς στίχους, η μελωδία που αγαπήσαμε αργότερα ως «Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων». Την τραγουδούσε ο Σον Φίλιπς, ένας τροβαδούρος με πολύ ιδιαίτερη, εκφραστική, «χατζιδακική» φωνή.
Το τρίτο άγνωστο σάουντρακ του μεγάλου συνθέτη που σχεδιάζεται να κυκλοφορήσει, ήταν για την ταινία «The Ηeroes» του Ρουμάνου Γιαν Νεγκουλέσκο, που είχε κάνει παγκόσμια επιτυχία με «Το παιδί και το δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν και τον Αλαν Λαντ.


Η πρόταση του Πανεπιστημίου Γέιλ
Η υπόθεση του αρχείου του Μάνου Χατζιδάκι παραμένει σε εκκρεμότητα. Δεκατέσσερα χρόνια από την αποχώρησή του συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες και τόσο το ΥΠΠΟ όσο και άλλοι φορείς δείχνουν ίχνη συγκίνησης για τη διάσωσή του μόνο στα λόγια.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με το εξωτερικό. Το Πανεπιστήμιο του Γέιλ έκανε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις στον Γιώργο Χατζιδάκι, που πρέπει να αποφασίσει για τη διάσωση και αξιοποίηση του πολύτιμου υλικού. Ανέκδοτα έργα, χειρόγραφες παρτιτούρες, αλληλογραφία, κείμενα, τα περίφημα σχόλια στα δημοσιεύματα -μονόστηλα- των εφημερίδων, προσωπικά αντικείμενα, τα πιάνα του κ.ά. Η ψηφιοποίηση έχει αρχίσει, όμως δεν αρκεί. Ειδικά οι παρτιτούρες χρειάζονται ειδική επεξεργασία. Και οι ηχογραφήσεις. Από ταινίες του Φίνου που κρύβουν διαμάντια όπως μια πιανιστική σονάτα, αλλά και ανέκδοτα όπως συμφωνικές καντάτες, μουσική για μπαλέτο από τις συνεργασίες του με το Ελληνικό Χορόδραμα, τραγούδια πολλά από την εποχή 1958-1963 που ηχογραφούσε στην Κολούμπια και σε ορισμένα διασώζεται η δική του φωνή. Αλλά και αποσπάσματα από την Οπερα για πέντε που έγραψε στην Αμερική για την Γκρέις Σλικ των Τζέφερσον Εϊρπλέιν, οι ημιτελείς «Μεταμορφώσεις» κ.ά.


Γιατί μας λείπει
Σε μια εποχή ρυθμικής διαχυτικότητας μας λείπει η μελωδική αυστηρότητα του Μάνου Χατζιδάκι. Η ακρίβεια στη συνάντηση μουσικής και στίχου. Μας λείπει όμως και ως μέντορας συνθετών και τραγουδιστών.
Δεν ήταν ο μόνος που αναζητούσε και ανακάλυπτε ενδιαφέροντες νέους καλλιτέχνες αλλά είναι ο μόνος που ανακάλυπτε τόσους πολλούς και μάλιστα με τρόπους θεσμικούς. Με τους Αγώνες της Κέρκυρας και της Καλαμάτας, με τον Μουσικό Αύγουστο, το Γ΄ Πρόγραμμα, το δισκογραφικό «Σείριο».
Λείπει και ο πολιτικός του λόγος. Αν και τοποθετημένος στη Δεξιά ήταν ένας αληθινός αμφισβητίας, ακριβής στις πολιτικές κρίσεις, τολμηρός κατήγορος του λαϊκισμού την εποχή της βασιλείας του.Μέσα από τα καθημερινά του σχόλια στο Γ΄ Πρόγραμμα, την αρθρογραφία στο «Τέταρτο» και ώς το τέλος τις παρεμβάσεις του στον καθημερινό Τύπο, ήταν μια δυνατή φωνή υπέρ των αδυνάτων όπου κι αν τους εντόπιζε. Από τους φυλακισμένους αναρχικούς ώς τον άρρωστο Παπανδρέου του Ωνασείου. Είναι εύκολο να στηρίζεις τους αδύναμους αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο να κατηγορείς τους δυνατούς. Εκείνος το έκανε κι αυτό.

"Δίχως..."


Σκέφτομαι το στίχο του Νίκου Γκάτσου για το "Χάρτινο το φεγγαράκι" του Μάνου Χατζιδάκι... Το στίχο που λέει πως "δίχως τη δική σου αγάπη γρήγορα περνά ο καιρός..." Κι αναρωτιέμαι... Και ψάχνω να βρω... Είναι "καλό" ή κακό" αυτό...;

Καλή εβδομάδα!!

7 Ιουν 2008

Στην κόψη...


Νίκος Σεργιανόπουλος.
Στην κόψη των ρόλων...
"Του έρωτα μέγα κακό..."

6 Ιουν 2008

Η Μαλβίνα


Την είδηση για το θάνατο της Μαλβίνας, την πληροφορήθηκα από το τηλέφωνο… Ήταν απόγευμα Παρασκευής, 7 Ιουνίου, του 2002…
Έκτοτε, τη βρίσκω ανάμεσα στους αγίους του προσωπικού μου συναξαριού… Μ’ ένα κρυμμένο τραύμα…

Γαλάνη - Αρβανιτάκη


Η Δήμητρα Γαλάνη και η Ελευθερία Αρβανιτάκη ταξιδεύουν στην Ελλάδα! Ένα μουσικό «παιχνίδι» με δυο φωνές γεμάτες χρώμα και φως από τη Δύση και την Ανατολή. Μια παράσταση γεμάτη ηλεκτρισμό, με μοναδικές ερμηνείες και υψηλή αισθητική.
Δύο από τους πρώτους τους σταθμούς η Αθήνα (19/6 - Θέατρο Βράχων) και η Θεσσαλονίκη (23/6 - Θέατρο Δάσους).
Και έπεται συνέχεια...

"Χ ΣΚΗΝΗΣ - Αυτά που κάψαν το σανίδι". Το σημείωμα του Σταμάτη


Για την παράσταση "X ΣΚΗΝΗΣ - Αυτά που κάψαν το σανίδι", που ετοιμάζει ο Σταμάτης Κραουνάκης με τη Λίνα Νικολακοπούλου, θα βρείτε πληροφορίες σε προηγούμενη -πρόσφατη- ανάρτηση. Σήμερα, το σημείωμα του Σταμάτη γι' αυτή τη μεγαλειώδη παράσταση, που θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο στις 27+28 και Ιουνίου:

"Την ώρα που συμφωνήσαμε με το Γιώργο Λούκο, στο γραφείο του κάτω από την Ακρόπολη, ήταν τέλη Οκτώβρη κι όλα μοιάζαν μακρινά. Έφυγα με την ατάκα του στ' αυτιά μου "μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις". Το πιο παράξενο είναι ότι το ήξερα από την πρώτη στιγμή που έπαιξατο "Χάρτινο το φεγγαράκι", δέκα ετών, μαζί με το "Black is black"! Ο Xατζιδάκις με περιήγησε στα υπόγεια του Κουν. Στο υπόγειο των εκατό πενήντα θεατών που άλλαξε το ελληνικό θέατρο. Πρώτη συνάντηση με το δάσκαλο Γιώργο Παπαστεφάνου,για να φωτίσει με αυστηρότητα τις εποχές που αγνοούσα! Μαζί κι ο Κώστας Αυγέρης, σκηνοθέτης και φίλος και των δύο.Αρχές Γενάρη. Πήγα με τις σημειώσεις μου! Ποιους σκεφτόμουνα για ερμηνευτές, πώς να μπλεχτούν οι εποχές, να 'ναι μόνο ηθοποιοί!". Μίλησα και με τη Λίνα, ήταν κι αυτή μέσα! Το οριστικό της Λίνας έχει μια αληθινή δικαιοσύνη, ησυχάζω πάρα πολύ την ώρα που συμφωνούμε σε μια επιλογή.Μίλησα με το Μετζικώφ. Είχε χιόνια τη μέρα που πήγαμε στο Ηρώδειο να το δούμε και να το φανταστούμε καλοκαίρι.Αμέσως ραντεβού με την Ελευθερία Ντεκώ, η σιγουριά του οδοιπόρου. Budget καταραμένα και αναπόφευκτα! Τηλέφωνo στο Γιώργο Μαρίνο, "είμαι μέσα". Βρίσκω την Άννα Παναγιωτοπούλου, είπε το "ναι" κι η Άννα! Στην Κατιάνα το 'πα στο καμαρίνι, "ό,τι θες" είπε. Τη Μάρθα Φριτζήλα την περίμενα στο Χίλτον. Είπαμε πολλά για τις συγγένειες κυρίως, αυτά που δεν χρειάζονται εξήγηση.Κυριακή μεσημέρι ήρθε η Μάρω Κοντού, κούκλα, άβαφη! "Αγαπημένη, είμαι ο Κραουνάκης, μπορώ να σας δω για κάτι καλό;"Όταν της είπα τι και πώς άνοιξε τις ματάρες της, το μυαλό και την καρδιά. "Δεν πρέπει να λείπει ο Χορν!" Εκεί έφυγαν και δάκρυα. Καθυστερούσα να πάρω την Άννα Καλουτά, δεν ήξερα πώς να της πω τι! Θέματα, νούμερα, τραγούδια, "φύγαν όλοι οι δικοί μου κύριε Κραουνάκη μου". "Ναι αλλά θα 'ναι όλοι εκεί". "Δεν μπορώ δυστυχώς! "Ωραία! Θα 'ρθω να τα πούμε, μήπως σας κάνουμε βίντεο!" Δεν πρόλαβα. Το Σάββατο ήταν η Άννα στην Αθηναΐδα με τους φίλους της, η ίδια η επιθεώρηση μπροστά μας! Θα 'ναι εκεί η κυρία Άννα για το φινάλε της βραδιάς! Το Λάκη τον είδα στο Κολωνάκι μεσημέρι. "Είμαι μέσα, δεν το συζητώ." Με το Λάκη δε θέλει πολύ, μπαμ! μας ένωσε η ζωή για πάντα! Τη Ζωζώ δεν τη ρώτησα, απλά της το ανακοίνωσα! "Και τι θα πω;" "Θα τα βρούμε!" Τη Ζωζώ τη λατρεύω, είναι καλό παιδί, το ξέρει το θέμα, δασκάλα! Μεσημέρι Κυριακής, απόκριες, πήγα στο σπίτι του Βαλτινού και της Εύας, "Θέλω να πεις το Θεοδωράκη, φίλε μου." Με το Γρηγόρη είμαστε φίλοι 30 χρόνια, μαζί σκαλί σκαλί κάναμε καριέρα. Ξέρω την τρέλα του να τραγουδάει. Μιλάω με τη Μάρθα Βούρτση. "Θα 'ρθω, βρε, αλλά αν δεν τα πάω καλά στην πρόβα, θα μου το πεις! "Προχωράμε! Ραντεβού με μαέστρο Γιώργο Ζαχαρίου, με την Ντεκώ,με το Μετζικώφ, με τους δυο φίλους μου πιανίστες για την προετοιμασία! Ραντεβού με τον Καζάκο, στη Φωκίωνος,"δεν μπορεί να λείπει το Τσίρκο σας. "Να βάλετε αυτό για το Σύνταγμα", είπε, κι ό,τι θέλετε από μένα! "Ψηφίδα ψηφίδα στο μυαλό μου γινόταν η βραδιά. Δυο σφιχτά ραντεβού με την Νικολακοπούλου, επιλογή τραγουδιών από εκατοντάδες όμορφα αισθήματα, εποχές, ηθοποιούς, φωνές. Το Μελινάκι, η Τανάγρη, να πει το Σαββόπουλο! "Πάντα μπρος ταξιδιώτες". "Μα και βέβαια, θα είμαι! "Κυρία Φυτούση σας θέλω για κάτι καλό!". "Μετά χαράς."Ο Στέργιογλου ανήκει στους λατρεμένους μου ήρωες! Οικογένειά μου.Οι τραγουδιστές Μπάσης και Χαρούλης ήταν οι σίγουροι τραγωδοίγια το "Τσίρκο" και τον "Καπετάν Μιχάλη". Τέλος η Σόνια Θεοδωρίδου, η απογειωτική εκπρόσωποςτου λυρικού θεάτρου για το μοναδικό "Νανούρισμα" του Ματωμένου Γάμου. Τελευταίο ραντεβού ο Γιώργος Χατζιδάκις! Δώσαμε τα χέρια να 'ναι όλα όπως πρέπει άλλα "πειραγμένα", "και με σουραύλι ο Χάτζι- ας βοηθάει." Από κει ψηλά! Έχω μεγάλη συγκίνηση. Θέλω να χαρίσουμε στην πόλη δυο αξέχαστα βράδια. Γεμάτα αναμνήσεις και ζωή αληθινή. Της Ελλάδας των παντοτινών καλοκαιριών. Η εξαίρετη Ελένη Ουζουνίδου θα 'ναι η παρτενέρ μου στην παρουσίασητης βραδιάς. Θα 'χουμε πολύ δυνατή ορχήστρα.Χτες φάγαμε στη Σπεράντζα. Θεά. "Θέλω να πεις το Τραμ. "Ξέρεις βρε πως γράφτηκε το Τραμ;" Είχανε ραντεβού ο Σακελλάριος με το Γιαννακόπουλο να γράψουν το δεύτερο μέρος της επιθεώρησης, αλλά ο Σακελλάριος άργησε να ξυπνήσει και πήρε τον Γιαννακόπουλο για να μην πάει. "'Ελα να τελειώσουμε", γκρίνιαξε! "Ωραία, τι ώρα είναι, έντεκα, προλαβαίνω το τραμ το τελευταίο!" "Τί είπες; Αυτό είναι, βρε! "Το 'πα στη Νικολακοπούλου χτες αργά τη νύχτα στο τηλέφωνο. Γελάσαμε. "Παντοτινά και υπέροχα των ανθρώπων" μου είπε. Το θέμα Επί σκηνής. Ή αυτά που κάψαν το σανίδι. Αυτά που αγαπήθηκαν κι απ' το σανίδι πέρασαν στη ζωή.
Είμαστε απλοί εκπρόσωποι του συνολικού μόχθου που έχει κατατεθείμέχρι σήμερα για να υπάρχει ελληνικό Θέατρο".
Σταμάτης Κραουνάκης

4 Ιουν 2008

Νομίζαμε...


Να υποδεχτούμε το φετινό καλοκαίρι με τη χαρά που νιώθαμε όταν ήμαστε παιδιά. Τότε που βγαίναμε από την πόρτα του σχολείου, πρωτάκια ας πούμε στο 10ο Δημοτικό, με το ενδεικτικό στο χέρι, το θυμόσαστε;
Και νομίζαμε ότι το καλοκαίρι θα κρατήσει για πάντα. Και νομίζαμε ότι τον έχουμε στο χέρι μας το χρόνο τον "αλήτη", τον κάνουμε ότι θέλουμε, τον πάμε μια βόλτα με το ποδήλατο ή φωτίζουμε τις σκιές του, όπως φωτίζαμε το μπερντέ του Καραγκιόζη. Νομίζαμε…

(Τούτες οι γραμμές είναι αφιερωμένες σ’ εκείνα τα χρόνια, σ’ εκείνους τους συμμαθητές, σ’ εκείνες τις μνήμες…)

Εκείνο το καλοκαίρι...


Ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου του 1994… Ήταν ένα ζεστό απόγευμα Τετάρτης… Άνοιξε την πόρτα της «Οδού Ονείρων» και εισήλθε στο χώρο των ποιητών… Σε μας, άφηνε την αύρα του. Αύρα έρωτα και ελευθερίας… Σε μας, κληροδοτούσε την Α- λήθεια του… Παρακαταθήκη αέναη…

Εκείνο το καλοκαίρι ήταν αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα… Ή, μήπως, όλα τα καλοκαίρια της ζωής μας, έκτοτε, τα αισθανόμαστε διαφορετικά;
Θα μας λείπει ο Χατζιδάκις… Κι ας υπάρχει το έργο του, ολοζώντανο και ερεθιστικά προκλητικό. Έργο πολλαπλών αναγνώσεων και ποικίλων συναισθηματικών κραδασμών…
Αυτό που θα μας λείπει αναντικατάστατα είναι η ανδρεία του λόγου του και η ελευθερία της σκέψης του…

3 Ιουν 2008

Γιατί...

Γιατί αγαπώ το Χατζιδάκι; Γιατί δε δίστασε να εκφράσει, ανοιχτά και θαρραλέα, την πίστη του σε καθετί γνήσια ελληνικό, ερωτικό και νεανικό…
Γιατί έμεινε «ολόκληρος στον Έρωτα δοσμένος»… Γιατί έκανε τον έρωτα τέχνη και την τέχνη έρωτα…

Μ. Χ.


Ο Ιούνιος μνημονεύει Μάνο Χατζιδάκι…
Δεκατέσσερα χρόνια, φέτος, μετά τη φυγή του προς τ’ άστρα…

Πολλές από τις αναρτήσεις, μέσα στο μήνα, θα είναι αφιερωμένες στο μέγιστο Παρόντα. Όχι εις μνήμην... Εις έρωταν...

Δέκα χρόνια "Γιαπωνέζικοι κήποι"...


Δώδεκα τραγούδια με διαφορετικό άρωμα το καθένα είναι οι "Γιαπωνέζικοι κήποι". Όλα μαζί φτιάχνουν μια "τραγουδιστή" ιστορία ενός έρωτα από την αρχή ως το τέλος του και λίγο πιο πέρα απ' αυτό...
Γράφτηκαν το καλοκαίρι του 1997 από τον Σταύρο Παπασταύρoυ ειδικά για τη φωνή του Γιώργη Χριστοδούλου, στον οποίο ανήκουν και οι περισσότεροι από τους στίχους.
Μετά την "απόρριψή" τους από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, κυκλοφόρησαν με τη μορφή demo cd σε κάποιους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η υποδοχή από τους παραγωγούς, αλλά και από το κοινό στις live παρουσιάσεις ήταν θερμή κι έτσι τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν ξανά -με φυσικά πλέον όργανα- για λογαριασμό της εταιρείας "Ankh". Σε δύο από αυτά, συμμετέχουν η Νένα Βενετσάνου και η Πέγκυ Σταθακοπούλου.
Είχαν την τύχη να συμμετάσχουν σε φεστιβάλ του εξωτερικού και να ταξιδέψουν ως την Αγγλία, τη Γαλλία και ... την Ιαπωνία! Οι "Γιαπωνέζικοι κήποι" δεν περιορίζονται σε ένα μουσικό είδος ή ύφος. Ανθίζουν μέσα στην Αθήνα, στην Πλατεία Αμερικής, τη Σμύρνη, αλλά και πάνω στο ταβάνι μας, τα βράδια που ξενυχτάμε. Έτσι κι αλλιώς, αν κοιτάξουμε από τη σωστή μεριά όλος ο κόσμος είναι ένας κήπος...

Track list 1. Γιαπωνέζικοι κήποι 2. Πρώτο ραντεβού στο Θησείο 3. Δες με 4. Χίλιες φωτιές 5. Πες μου τι θέλεις 6. Πέρ' απ' τα σύννεφα 7. Και χωρίς να είσ' εδώ 8. Μάτια γαλανά 9. Ζάχαρη κι αλάτι 10. Το βαλς του Ρωμαίου 11. Πέμπτη εποχή 12. Στα 19