12 Μαρ 2011

Σταύρος Κουγιουμτζής

«Θυμάμαι, παιδί, ότι ένιωθα θαυμάσια όταν άκουγα ένα καλό τραγούδι. Άκουγα Βαμβακάρη, Τσιτσάνη και, καθώς δεν είχα μουσικές γνώσεις, τα δεχόμουν αγνά, με την καρδιά. Νομίζω ότι όταν η γνώση κυριαρχεί πάνω από τις άλλες ψυχικές καταστάσεις του ανθρώπου, επιδρά σαν δηλητήριο. Αυτή μου τη στάση την κράτησα και αργότερα και θυμάμαι τη συγκίνηση που ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά τον «Επιτάφιο» του Θεοδωράκη, με την ποίηση του Ρίτσου. Έτσι, λοιπόν, έβλεπα το τραγούδι σαν συνδετικό κρίκο με τους άλλους ανθρώπους και κάπως έτσι, μ’ αυτές τις σκέψεις, άρχισα να γράφω κι εγώ…».

Σταύρος Κουγιουμτζής


«Έφυγε» σαν σήμερα, στις 12 Μάρτη του 2005...

2 σχόλια:

llachar είπε...

Μπορεί να το 'χω ξαναπεί: αυτού του ανθρώπου η μουσική ήταν ολότελα δοσμένη στο να απαλύνει τον πόνο. Όπως μόνο το μέλος μπορεί να το κάνει, με συναίσθηση κι ευαισθησία αυθεντική.αλίμονο σε μας
να σαι καλά που τον θυμάσαι

αλέξης λ. είπε...

να 'μαστε καλά που τον θυμόμαστε...