Δεκαπενταύγουστος…

Δεκαπενταύγουστος…
Επιστρέφω… Στο χωριό… Σε βράδια αυγουστιάτικα… Με τις «Παρακλήσεις» στην Παναγία… Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βούρμπιανης… Ο παπα - Δημήτρης να δέεται αενάως «υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας»… Κι εγώ, να θυμάμαι πρόσωπα που έχω να δω χρόνια… Που μπορεί να ξέχασα το χρώμα των ματιών τους, αλλά το βλέμμα τους με περιμένει πάντα εκεί, όταν επιστρέφω… Παιδιά, αγόρια και κοπέλες, που έζησα μαζί τους τα παλιά καλοκαίρια της ζωής μου… Που μοιράστηκα μαζί τους βόλτες, παιχνίδια, λόγια, σιωπές… Τότε που όλα φαινότανε αλλιώς… Τότε που είμασταν σίγουροι ότι τα όνειρά μας θα γινότανε πραγματικότητα… Κι ότι η ευτυχία θα καθότανε στα ποδιά μας σαν το πιστό σκυλί…