Άμμος...

«Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν τα κυνηγά, πάντα πάντα θα ’ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει». (Οδυσσέας Ελύτης, από «Τα ρω του έρωτα»).
14 του μήνα Απρίλη σήμερα, ημέρα των γενεθλίων μου, μπροστά στην πύλη των τριάντα έξη…
Με αναπόφευκτες (;) σκέψεις για το χρόνο… «Ο χρόνος. Μακρύς. Αναρίθμητος και ταχυδακτυλουργός μέγας… Ο παρηγορητικός χρόνος. Όταν φεύγει μας αφήνει το τηλέφωνό του. Απαντάει πάντα η στενογράφος του: η μνήμη. Ποτέ ο ίδιος», γράφει η αγαπημένη μου Κική Δημουλά στον «Φιλοπαίγμονα μύθο» της.
Με σκέψεις για το χρόνο λοιπόν… Για το εφήμερο και το αιώνιο της διάστασής του. Γι’ αυτό που περνάει στιγμή τη στιγμή, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο. Γι’ αυτό που περνάει από πάνω μας άλλοτε γλυκά και ήσυχα, άλλοτε αδυσώπητα και σκληρά…
Και τι μένει; «Ό,τι ζούμε, ό,τι κι αν πούμε άμμος στα χέρια και κυλά. Κι ό,τι μένει είναι ό,τι αντέχει με τον αγέρα και το χρόνο να μιλά…» γράφει ο εξαίρετος Παρασκευάς Καρασούλος και ερμηνεύει η Δήμητρα Γαλάνη, από τις «ιδανικές φωνές κι αγαπημένες».
Άμμος στα χέρια… Που μπορεί να τη φυσήξει ένας άνεμος δυνατός και να τη σκορπίσει παντού. Που μπορεί, όμως, να τη φυλάξουμε καλά στο μπουκαλάκι της ανάμνησης και να την κρατήσουμε για όσο…
Ό,τι μένει είναι ό,τι αντέχει… Είναι λέξεις, ανάσες, μνήμες, βλέμματα, αισθήματα, αλήθειες, δάκρυα, υποσχέσεις, είναι «ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας» (του Αλεξανδρινού και τούτο)… κυρίως, όμως, είναι όσα θελήσαμε, όσα ονειρευτήκαμε και, εν τέλει, δεν πραγματοποιήσαμε από φόβο, από δειλία, από…
Είναι η ισχυρότατη πίστη μας πως… «είμαστε ακόμα ζωντανοί», δάνειο ζωής ανεξόφλητο στην ποιήτρια των στιγμών μας, στη Λίνα Νικολακοπούλου… ες αεί. Για να μας γιατρεύει τις πληγές, που η ίδια άνοιξε...