Κικής Δημουλά, "Της Διακαινησίμου"

Με καταπιέζει η αφοσίωση
που θα μας δείξει η νύχτα.

Προτιμώ να θυμάμαι.
Όχι πως μου στερέψανε οι ζωντανές εικόνες.
Αλλά οσάκις τις τοποθετώ
στη θέση που εκφράζουν
την επόμενη βλέπω να έχουν μετακινηθεί.
Το καταλαβαίνω απ’ τα γδαρσίματα
που δημιουργεί το σύρσιμο
από την πρώην θέση στη μετά
πάνω στης σταθερότητας το λούστρο.

Γι’ αυτό επιμένω να θυμάμαι.
Για να μη γίνονται ζημιές στο λούστρο.
Όχι γιατί με κάνει να αισθάνομαι διαρκέστερη
του τελειωμένου χρόνου το απεριόριστο.

Αν επιμένω να θυμάμαι
δεν είναι για να διευκολύνω τον Θεό -
διεγείροντας τις αδρανείς φιγούρες
παρέχω και σ’ εκείνον κάποια κινητικότητα.

Επιμένω να θυμάμαι
όχι γιατί μου την προσφέρει δωρεάν
η ευκολία αυτή την εκλογή.
Με κοπιώδες αίσθημα και θυσίες ξετρύπωσα
φέρνοντας άνω κάτω την απόγνωση
τον τρόπο να κουάξ τελεύ κουάξ ηλί -
μιλάω κορακίστικα να μην καταλαβαίνει
η απειλή τι καταφύγιο βρήκα.

Αν επιμένω να θυμάμαι
δεν είναι για να βρω δικαιολογίες
που μιλώ όλο με ίδιες λέξεις παλιωμένες.
Και τι θαρρείς πως είναι οι καινούργιες.
Μια πρόσκαιρη παιδιάστικη απείθεια στις παλιές.

Αν επιμένω να θυμάμαι
δεν είναι σώνει και καλά φυγομαχία
ούτε κι αποτραβήχτηκα να ζήσω σε τίποτα ερημιές.
Περνάει κόσμος και κοσμάκης από κει.
Ό, τι θυμάμαι θεωρείται
από τις πλέον κεντρικές περιφέρειες.

Για λίγη ελπίδα για λίγη ανανέωση
θυμάμαι. Τα μπούχτισα όλ’ αυτά που θα
κουάξ τελεύ κουάξ ηλί ανυπερθέτως.

Από την ποιητική συλλογή «Η εφηβεία της λήθης» (1994).