Με αφορμή τη σημερινή γενέθλια ημέρα της... Είδε το πρώτο φως της ζωής της στις 21 Οκτωβρίου στο Ηράκλειο...Όλα άρχισαν δισκογραφικά για τη Λένα Πλάτωνος με το «Σαμποτάζ» στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Για να συνεχιστούν με τον «Καρυωτάκη» (ήταν ήδη έτοιμος, αλλά ο Αλέκος Πατσιφάς της «Lyra» ήθελε κάτι άλλο για πρώτο της δίσκο), τις «Μάσκες ηλίου», το «Γκάλοπ», τα «Λεπιδόπτερα», «Το σπάσιμο των πάγων», το «Μη μου τους κύκλους τάρατε», τις «Αναπνοές», τα «Ημερολόγια»…
Το καθένα μόνο του κι όλα μαζί να φτιάχνουν έναν «ηλεκτρονικό» μύθο, που παρόμοιό του δε γνώρισε η ελληνική μουσική έκφραση μετέπειτα. Μέσα από τα φίλτρα του μυαλού της και της ψυχής της, η Λένα Πλάτωνος κάθε φορά γεννούσε κάτι τόσο προσωπικό, τόσο αυθεντικό, τόσο καινοτόμο, τόσο μυστηριώδες, τόσο αληθινό, τόσο σιωπηλά εκκωφαντικό, τόσο εξομολογητικό… Κι αυτό φάνηκε -για άλλη μια φορά- την περσινή άνοιξη, όταν μετά από μακρά περίοδο σιωπής κυκλοφόρησαν από την «Οδό Πανός» τα «Ημερολόγια», με την εξομολογητική γραφή και τη «ραγισμένη» ερμηνεία της Λένας Πλάτωνος...
Τον κόσμο της η Λένα Πλάτωνος τον δημιούργησε μόνη της. Όχι γιατί δε «χωρούσαν» οι «άλλοι» εντός του, αλλά επειδή ήταν -και παραμένει- συγκλονιστικά αυτόφωτη, που τους «άλλους» δεν τους χρειαζόταν. Δίπλα της όλ’ αυτά τα χρόνια στάθηκαν μόνο η Μαριανίνα Κριεζή στο ξεκίνημα («Εδώ Λιλιπούπολη», «Σαμποτάζ»), η Σαβίνα Γιαννάτου (μέχρι τις «Αναπνοές» του ’97) και ο Γιάννης Παλαμίδας, που την ακολουθεί πιστά και αφοσιωμένα από το ’81 μέχρι πέρυσι στο Ηρώδειο και την περασμένη άνοιξη στο «Κύτταρο»…
Θα κλείσω με μερικά αποσπάσματα από μια συλλεκτική, πια, συνέντευξη της Λένας Πλάτωνος στο Χρήστο Καρυώτη και στο περιοδικό «Δίφωνο» (τεύχος 23) τον Αύγουστο του 1997:
«Μ’ αρέσει να προκαλώ το μέλλον, να διεισδύω σ’ αυτό παρακολουθώντας τη δυναμική των πραγμάτων… Το γεγονός της ζωής είναι το παν. Βεβαίως μερικές καταστάσεις σε βοηθούν να γλιστρήσεις πιο εύκολα στη σύλληψη μιας ιδέας, όπως το νερό στη νεροτσουλήθρα. Μια καλή προσωπική σχέση με βοηθά περισσότερο από τον πόνο, που είναι όμως και αυτός ώθηση για δημιουργία… Μ’ αρέσει να ταξιδεύω. Μέσα στα πλαίσια του ταξιδιού μ’ αρέσει να φεύγω στην -και όχι από την- πραγματικότητα… Η μεγάλη δικαίωση είναι τα γράμματα που παίρνω από παιδιά 16 - 17 χρόνων με τα καλύτερα λόγια. Δεν τον φοβάμαι τον κόσμο».
Το καθένα μόνο του κι όλα μαζί να φτιάχνουν έναν «ηλεκτρονικό» μύθο, που παρόμοιό του δε γνώρισε η ελληνική μουσική έκφραση μετέπειτα. Μέσα από τα φίλτρα του μυαλού της και της ψυχής της, η Λένα Πλάτωνος κάθε φορά γεννούσε κάτι τόσο προσωπικό, τόσο αυθεντικό, τόσο καινοτόμο, τόσο μυστηριώδες, τόσο αληθινό, τόσο σιωπηλά εκκωφαντικό, τόσο εξομολογητικό… Κι αυτό φάνηκε -για άλλη μια φορά- την περσινή άνοιξη, όταν μετά από μακρά περίοδο σιωπής κυκλοφόρησαν από την «Οδό Πανός» τα «Ημερολόγια», με την εξομολογητική γραφή και τη «ραγισμένη» ερμηνεία της Λένας Πλάτωνος...
Τον κόσμο της η Λένα Πλάτωνος τον δημιούργησε μόνη της. Όχι γιατί δε «χωρούσαν» οι «άλλοι» εντός του, αλλά επειδή ήταν -και παραμένει- συγκλονιστικά αυτόφωτη, που τους «άλλους» δεν τους χρειαζόταν. Δίπλα της όλ’ αυτά τα χρόνια στάθηκαν μόνο η Μαριανίνα Κριεζή στο ξεκίνημα («Εδώ Λιλιπούπολη», «Σαμποτάζ»), η Σαβίνα Γιαννάτου (μέχρι τις «Αναπνοές» του ’97) και ο Γιάννης Παλαμίδας, που την ακολουθεί πιστά και αφοσιωμένα από το ’81 μέχρι πέρυσι στο Ηρώδειο και την περασμένη άνοιξη στο «Κύτταρο»…
Θα κλείσω με μερικά αποσπάσματα από μια συλλεκτική, πια, συνέντευξη της Λένας Πλάτωνος στο Χρήστο Καρυώτη και στο περιοδικό «Δίφωνο» (τεύχος 23) τον Αύγουστο του 1997:
«Μ’ αρέσει να προκαλώ το μέλλον, να διεισδύω σ’ αυτό παρακολουθώντας τη δυναμική των πραγμάτων… Το γεγονός της ζωής είναι το παν. Βεβαίως μερικές καταστάσεις σε βοηθούν να γλιστρήσεις πιο εύκολα στη σύλληψη μιας ιδέας, όπως το νερό στη νεροτσουλήθρα. Μια καλή προσωπική σχέση με βοηθά περισσότερο από τον πόνο, που είναι όμως και αυτός ώθηση για δημιουργία… Μ’ αρέσει να ταξιδεύω. Μέσα στα πλαίσια του ταξιδιού μ’ αρέσει να φεύγω στην -και όχι από την- πραγματικότητα… Η μεγάλη δικαίωση είναι τα γράμματα που παίρνω από παιδιά 16 - 17 χρόνων με τα καλύτερα λόγια. Δεν τον φοβάμαι τον κόσμο».
2 σχόλια:
Αγαπητέ μου αλέξη λ.
Έγραψα κι εγώ δυό λόγια για τη Λένα στην Ιδιωτική μου Οδό, παραπέμποντας φυσικά και σε σένα!
Να ΄σαι πάντα καλά με τις λεπτές και τρυφερές αποχρώσεις σου.
Ας είναι καλά, αγαπητέ μου Παναγιώτη, όσοι με την τέχνη τους μας κάνουν καλύτερους... Η Λένα Πλάτωνος, όπως και ο Μάνος Χατζιδάκις, ανήκουν στο προσωπικό μου αγιολόγιο... Τους μνημονεύω με αγάπη και συντριβή... Και ζητώ τις "πρεσβείες" της τέχνης, της ποίησης, της α-λήθειας και της αγωγής τους...
Δημοσίευση σχολίου