Από την «Εποχή της Μελισσάνθης»...

«Η Μελισσάνθη, τραγική φιγούρα χαλεπών καιρών, "μια γυάλινη ηρωίδα του Μεσοπολέμου", όπως την χαρακτηρίζει ο Μάνος, ενσαρκώνει τον ρόλο της μητέρας, ερωμένης και αδερφής, ταυτόχρονα.
Όλο το έργο είναι το χρονικό ενός πικρού καιρού και αποτελεί απεικόνιση και αναπαράσταση των πρώτων ημερών της Ελλάδας μετά τη γερμανική κατοχή. Είναι τόσο "συλλογικό" στο ιστορικό του πλαίσιο, όσο και προσωπικό για τον Μάνο, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν ήθελε να δώσει ιστορικές διαστάσεις.
Μνήμες και εικόνες, όμως, που τον σημάδεψαν, ζωντανεύουν στην ποίησή του, σαν το «αίμα που γίνεται βροχή» και τους φίλους που προσπαθούν να σταματήσουν τον χρόνο μέσα σε ένα καπηλειό.
Προσωπικά του βιώματα, αυτοβιογραφικές εικόνες από την γερμανική κατοχή ζωντανεύουν και υποδηλώνουν τα τραύματα όλων των νέων που βίωσαν αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Και δεν είναι τυχαίο που όλα όσα ιστορούνται σ΄αυτό το έργο καταγράφονται από τον Μάνο, είκοσι με είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, τόσο ζωηρά σαν να βιώνονται άμεσα...»

Μαρία Φαραντούρη