μα εμένα...

Με τα πέδιλά μου τ’ άσπρα
περπατούσα μια φορά
δίπλα στα δίχτυα ενός ψαρά.
Ο πατέρας μου είχε άστρα
και σιρίτια αστραφτερά
μα εμένα μου ’λειπε η χαρά.
Κι είχα μια θάλασσα στο νου
τ’ όνειρο χάλασα ποιανού.

Με τα πέδιλά μου τ’ άσπρα
που τους κόπηκε η κλωστή
βρήκα μιαν άσφαλτο ζεστή.
Μ’ ένα ανθό, μωρό στη γλάστρα
που απ’ τη γη είχε χωριστεί
γέλια και δάκρυα χιαστί.
Κι είχα μια θάλασσα για φως
μπας κι είναι ο έρωτας κρυφός.

Με τ’ άσπρα πέδιλα
πατάω τα βέβηλα
τ’ άγρια τ’ αγκάθια των καιρών.
Σε δρόμους άφατους
κι απ’ την αγκράφα τους
σκύβω και λύνω το παρόν.
Κι έχω μια θάλασσα για ευχή
λες κι είναι βότσαλο η ψυχή.

Ο Νίκος Αντύπας έγραψε τη μουσική, η Λίνα Νικολακοπούλου έπαιξε γοητευτικά με τις ρίμες («πέδιλα» - βέβηλα», «άφατους - αγκράφα τους»), εκθέτοντας ταυτόχρονα προσωπικά της βιώματα («ο πατέρας μου είχε άστρα και σιρίτια αστραφτερά, μα εμένα μου ’λειπε η χαρά») και η Χάρις Αλεξίου τραγούδησε έξοχα «Τα πέδιλα» στο «Δι’ ευχών» (1992).