φωνή νεαρού αγγέλου...

Tην πρωτάκουσα στα πρώτα χρόνια που φοιτούσα στη δραματική σχολή. Σκόρπια ακροάσεις, αποσπασματικές, από δίσκους φίλων. Δεν αναζήτησα τους δίσκους της, τα περνούσα δύσκολα στη μεγάλη πόλη, αυτοσυντηρούμενος σχεδόν.
Αλλά τίποτα δε γίνεται τυχαίο, κι αν δε γίνει στην ώρα του, έρχεται και σε βρίσκει ανύποπτα, την πιο κατάλληλη στιγμή…
Και μια μέρα ξεκινήσαμε ένα ολοήμερο μακρύ ταξίδι, καλοκαίρι γλυκό, ανάμεσα στα θεϊκά Πελοποννήσια βουνά.
Κάνω μια κάτω από τα πόδια μου -του συνοδηγού- να δω κάποια δισκάκια που ’χαμε πάρει μαζί μας συντροφιά [χωρίς εγώ ωστόσο να γνωρίζω την ταυτότητά τους…] και πέφτω πάλι πάνω της.
Καταλήξαμε να κάνουμε αυτό το υπέροχο μικρό ταξίδι με θέα πρωτόγνωρη και φωνή απίστευτη…
Και γύρισα στην Αθήνα, με λάφυρό μου τα cd αυτά, να τ’ ακούω, να ψάχνω στα δισκάδικα, να αντιγράφω όσα δεν κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή…
Κι η Φλέρυ απέκτησε τη δίκαια θέση της μέσα μου, έγινε κομμάτι από το υποσυνείδητό μου…
Κι από τότε, λάτρευα κάθε νέα ανατύπωση / επανέκδοση / συλλογή με την ανεπανάληπτη φωνή της. Και μου ’μεινε η παράξενη πετριά, να την ακούω πάντα στα διήμερά μου εκτός πόλης, σκοτάδια τα χαμηλά βουνά, ένα πρόχειρο αλκοόλ στο χέρι -ό,τι βρίσκεται- και τη φωνή της δυνατά στο μίνι στερεοφωνικό ν’ αντηχεί στη σκοτεινή ερημιά, χωρίς περιττές λέξεις παρέας, μόνο οι μουσικές κι η φωνή της να χαρίζουν το δικό τους φως σε μια ολόμαυρη νύχτα…
Η Φλέρυ Νταντωνάκη, η δική μου, και όλων Φλέρυ. Με την απόλυτα δοτική φωνή στις ερμηνείες, φωνή νεαρού αγγέλου πάντα, που δε σ’ αφήνει να καταλάβεις πόση λαχτάρα για χαρά ή πόσο πόνο κρύβει η χροιά της. Η απόλυτη. Μπροστά από την εποχή της, μπροστά κι απ’ τη δική μας.
Η φωνή που νίκησε για πάντα το χρόνο. Κι ας μην καταγράφηκε σε άπειρους δίσκους, θα μπορούσε να σε μαγέψει, σ’ ένα μόνο άκουσμα, ενός μονάχα τραγουδιού…
Υπερβολή; Γιατί όχι; Πόση ανώφελη έτσι κι αλλιώς υπερβολή κρύβει η κάθε μέρα μας για πράγματα στ’ αλήθεια ασήμαντα…
Ακριβή και μοναδική.
Και το λευκόχρυσο αστέρι της εκεί ψηλά, θα εξακολουθεί να μας φωτίζει με το ίδιο εκείνο φως, που έφερε ακόμα κι όταν περπατούσε ανάμεσά μας…

(Από το αγαπημένο blog του Γιάννη Φιλιππίδη filippidisyannis.blogspot.com)