Θυμάμαι...

Θυμάμαι ένα άσπρο μεσημέρι
κάποιο ωραίο καλοκαίρι
είχες τα μάτια που τα δένουν
άνεμοι άγριου πελάγου.
Δεν ήξερες από χαρά
είχες δεχτεί την ερημιά.
Γλάροι κι άγρια περιστέρια
αφροί σε κάποια ξέρα.

Θυμάμαι ένα άσπρο μεσημέρι
κάποιο ωραίο καλοκαίρι
είχες το σώμα κάποιας μοίρας
τη γεύση της αρμύρας.
Ήξερες μόνο να ζητάς
χωρίς να ξέρεις να πονάς.
Τζίτζικας που δεν τραγουδά
χορός χωρίς χαρά.

Θυμάμαι ένα άσπρο μεσημέρι
κάποιο ωραίο καλοκαίρι
είχες του έρωτα τα χείλη
σκληρό απαλό κοχύλι.
Η αγάπη σου της μιας στιγμής
ταξίδι άγονης γραμμής.
Ένας νερένιος θησαυρός
κομμένος χαρταετός.

Θυμάμαι ένα άσπρο μεσημέρι
κάποιο ωραίο καλοκαίρι
ζεστή η μέρα ξαπλωμένη
στα κύματα αφημένη.
Του εφήμερου η ομορφιά
κουράστηκε απ΄ την αντηλιά.
Κύλησες όνειρο της άμμου
μες απ’ τα δάχτυλά μου.

Η Αρλέτα θυμήθηκε «κάποιο ωραίο καλοκαίρι» και το ’κανε τραγούδι. Η ίδια έγραψε τη μουσική, τους στίχους και το ηχογράφησε το 1981 στο δίσκο της «Ένα καπέλο με τραγούδια».

Ο δίσκος καταγράφει την πρώτη ολοκληρωμένη παρουσία της Αρλέτας ως τραγουδοποιού. Έντεκα τραγούδια, γραμμένα στην Αθήνα του ’80, Ιούλιο – Αύγουστο: «Τσιμεντούπολη», «Ο γάτος», «Παρασκήνιο», «Το καλοκαίρι», «Πως τούτος ο καιρός», «Το καφενείο», «Το τραγούδι της δραχμής», «Η μπαλάντα του πάρκου», «Καβουρίνα», «Ο λύκος», «Ένα εκτροχιασμένο τρένο».