"Αν είμαστε..."

Αν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτή την αγάπη
που πότε σωπαίνει και πότε μιλά
μπορούμε να μπούμε σε πλοία και τρένα
να δούμε πολλά η κανένα.

Αν είμαστε έτσι γεροί και νιώθουμε ωραία
που είπαμε όχι σε τόσα μπορεί
υπάρχει ένας χρόνος, στ’ αλήθεια, μεγάλος
να ζει για τον ένα ο άλλος.

Αν είμαστε έτσι ζεστά και κάνουμε αστεία
στη μέση του δρόμου, στον κόσμο μπροστά
δεν ξέρω τι άλλο μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω.

Post Love. Έτσι αποφάσισα να το πω. «Μετά την αγάπη», ας πούμε. Γιατί η εποχή που γνωρίζει κανείς την αγάπη ορίζει πια τον χρόνο σε «πριν» και «μετά».
Φανερώθηκε με μολυβιές σε ένα μεγάλο μπλοκ ζωγραφικής, το 1992. Τότε το έγραψα. Πολύ κοντά, χρονικά, με «τα πέδιλά μου τ’ άσπρα». Προοριζόταν για την ενότητα των τραγουδιών του δίσκου «Δι’ ευχών», μα δεν χρειάστηκε. Χρειάστηκε πέντε χρόνια μετά. Στο «Ηφαίστειο».
Ο ήχος των λέξεων είναι μαλακός. Είναι σαν να το λες από μέσα σου. Σαν να το λέει η καρδιά κι όχι το στόμα.
«Να δούμε πολλά ή κανένα»: Αυτό το «ή», το διαζευκτικό, που σου λέει πως είσαι ελεύθερος να διαλέξεις. Εξάλλου, είναι το ίδιο. Πολλά ή κανένα.
«Αν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτή την αγάπη»: Αυτή η πρόταση χωρίζει το κλάσμα: σε υπέρ και υπό. Όλα τ’ άλλα μετριούνται, ισούνται, διαιρούνται βάσει αυτής της αγάπης.
«Αν είμαστε έτσι γεροί»: Το «αν». Τρομερή υπόθεση αυτό το «αν». Μοιραία καμιά φορά.

Λίνα Νικολακοπούλου