«…Μ’ απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη...»
Στο προσωπικό μου σύμπαν, η ποίηση του Καββαδία κατέχει, χρόνια τώρα, θέση περίοπτη. Ανήκει στους πολύ αγαπημένους μου ο ποιητής αυτός «των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων», που μπαρκάρισε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή στις 10 Φλεβάρη του 1975…
Αλλά και ο δίσκος των «Ξέμπαρκων» «γράφει» εντός μου ανεξίτηλα… φίλε μου Αλέξη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου