το "Μάρτη"

Άπλωσε το χέρι του… Για να του περάσει το «Μάρτη» στον καρπό… Τον έδεσε, όπως «δένει» ο ερωτευμένος το ταίρι του με όρκους αγάπης… Παντοτινής, υποτίθεται…
Καλό μήνα, ευχήθηκε…

καινούργιο cd...

Χτες, μετά τα μεσάνυχτα, άκουσα από την εκπομπή της Στέλλας Βλαχογιάννη στο "Δεύτερο" δύο τραγούδια από το καινούργιο cd της Νατάσσας Μποφίλιου, που θα κυκλοφορήσει από τη "Μικρή Άρκτο" τις πρώτες μέρες του Μαρτίου. Τη μουσική των τραγουδιών έγραψε ο Θέμης Καραμουρατίδης και τους στίχους ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Νέα παιδιά, με πραγματικό Λόγο ύπαρξης στα μουσικά μας πράγματα.

Τη Νατάσσα Μποφίλιου και το Γεράσιμο τους είχαμε γνωρίσει στο άλμουμ "Εκατό μικρές ανάσες". Καραμουρατίδης και Ευαγγελάτος έγραψαν και το τραγούδι "Εν λευκώ"...

Θα 'χουμε να πούμε περισσότερα, όταν κυκλοφορήσει o δίσκος...

Καλυτερεύει...

Καλυτερεύει, μέρα με τη μέρα, η υγεία της αγαπημένης μας Αρλέτας... Τα νέα είναι ολοένα και πιο ενθαρρυντικά... Καλή δύναμη από μας... Είμαστε σίγουροι πως θα τα καταφέρει...

"μια απόφαση ηρωική..."

Ένα χειμωνιάτικο πρωί
έφυγα απ’ το σπίτι σαν τρελή.
Ο αέρας μου τρυπούσε το κορμί
και μου ζητούσε μια απόφαση ηρωική.

Πήρα εφημερίδα και στυλό,
βρήκα διαμέρισμα φτηνό.
Τρία νοίκια να το κλείσω
έπιπλα για να το ντύσω
και δε θέλω να σε ξαναδώ.

Ήρθε η νύχτα η σκληρή
κι εγώ νιώθω σαν απόκληρη εδώ.
Θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω,
αλλά ντρέπομαι να σου το πω.

Πως χωρίς εσένα είμαι μισή
δεν πετιέται έτσι μια ζωή.
Θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω,
μα με κυνηγάει μια φυγή.

Δια χειρός, φωνής και αισθήματος Ελένης Βιτάλη...

"τις Κυριακές τα βράδια..."

Να ’ναι καλά τα τραγούδια… Που μας κρατάνε ζωντανούς…. Που μας πιάνουν το χέρι στα ζόρικα… Που κάνουν τις μοναξιές μας πιο ανθεκτικές και τις παρέες μας περισσότερο φωτεινές… Και μας ψιθυρίζουν λέξεις, όπως αυτές στους στίχους από "Το γράμμα" του Σωκράτη Μάλαμα… «Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια, χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια»…

"Ο χορός των άστρων"

Ευανθία Ρεμπούτσικα, Ελένη Ζιώγα και Έλλη Πασπαλά μαζί στο cd «O χορός των άστρων». Η ισχύς των γυναικών εν τη ενώσει; Όχι απαραίτητα και όχι πάντα. Εν προκειμένω, η ισχύς ταλαντούχων γυναικών εν τη ενώσει. Με αποτέλεσμα δέκα ωραία τραγούδια, βασισμένα στις εξαιρετικές μελωδίες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, που απλώνονται σε διάφορες μουσικές περιοχές και στους στίχους της Ελένης Ζιώγα. Στίχοι ερωτικοί, με ευαισθησία και συναίσθημα και με τη γυναικεία ματιά να κυριαρχεί.
Είναι πολύ τυχερές οι δυο τους, που τα τραγούδια τους ερμηνεύει η Έλλη Πασπαλά, στην πιο ώριμη ερμηνευτική της στιγμή. Φωνή από τις άριστες του τραγουδιού μας, μπήκε στο χώρο στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα με τις «ευλογίες» του Μάνου Χατζιδάκι και μέχρι τώρα έδρασε με κριτήρια αυστηρά καλλιτεχνικά και μόνο.
Στο «Χορό των άστρων», βρίσκουμε αυτό που απουσιάζει σήμερα από την ελληνική δισκογραφία: Την «αγία τριάδα» του τραγουδιού παρούσα. Συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής μαζί σε ένα ενιαίο κύκλο τραγουδιών. Σε μια εποχή που οι περισσότεροι τραγουδιστές καταφεύγουν στη λύση των πολυσυλλεκτικών δίσκων, μήπως κι έτσι καταφέρουν να… τσιμπήσουν το σουξέ.

(Η παραπάνω κριτική πρωτοδημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό μουσικό περιοδικό "music corner").

"κάτι μέρες που περάσανε..."

Τα καράβια πάντα με πονάγανε. Όταν με πηγαίνανε κι όταν με γυρίζανε.
Κράταγες ένα κουτί γλυκά. Όταν μπήκες στο τζιπ, τ’ άφησες στα πόδια μου.
Χαράματα στις τέσσερις. Η μια κουβέρτα βρέθηκε στο πάτωμα.
Το βραδάκι στην Πειραϊκή, μ’ ακριβά αρώματα και δυο άντρες με φίνα ρούχα...

Περπατάω σέρνοντας απ’ το πόδι κάτι μέρες που περάσανε.
Κάνω φασαρία ακόμα κι όταν δεν κουνιέμαι.
Τα γράμματά μου μπάζουν αέρα από παντού...

Λίνα Νικολακοπούλου

Καλύτερα

Χτες το βράδυ πληροφορήθηκα απο το ραδιοφωνικό "Ιατρείον ασμάτων" της Στέλλας Βλαχογιάννη (στο "Δεύτερο Πρόγραμμα", κάθε βδομάδα μεσάνυχτα Τετάρτης) ότι η υγεία της αγαπημένης μου Αρλέτας εξελίσσεται καλύτερα, ύστερα από την περιπέτεια της προηγούμενης εβδομάδας. Τα πρώτα μηνύματα από τις πρώτες αντιδράσεις του οργανισμού της είναι ενθαρρυντικά και μακάρι η πλήρης αποκατάσταση να έρθει σύντομα.

Τις ευχές μου, τη σκέψη μου και την αγάπη μου...

(Και μιας που αναφέρθηκα, έμμεσα έστω, στο "Δεύτερο Πρόγραμμα" είναι δυνατόν να ακούμε τόσες φορές μέσα στη μέρα το άθλιο τραγούδι "Πάμε στη Χαβάη" από το τελευταίο cd της κυρίας Πρωτοψάλτη; Έλεος!)

"κι ας μην εφάνηκες..."

Ψέματα λένε οι λεπτοδείκτες
στο ανυπόμονό μου σώμα
αφού από μέσα μου δε βγήκες
κι ας μην εφάνηκες ακόμα.

Αν μ’ αγαπάς μία σταλίτσα
έλα χωρίς να στο ζητήσω
σου ’χω ζεστάνει μια γωνίτσα
και που ήσουνα δε θα ρωτήσω.

Κακός καιρός, βαρύς χειμώνας
και τρέμω μήπως και μουσκέψεις
γίνεται ο άνεμος τυφώνας
ξάφνου και δε θα το πιστέψεις...

"μύριζε αγάπη..."

χιονίζει Αλέξιε στη Νέα Υόρκη
περπάτησα στο κέντρο
μύριζε αγάπη για μια στιγμή
οι άνθρωποι αμήχανοι
η Κυριακή τους είχε ήλιο για προδιαγραφή
οι δρόμοι γυάλιζαν στο χλωμό μεσημεριανό φως
χιονίζει – σταματάει - χιονίζει πάλι
κάθομαι σε ένα υπόστεγο
και καπνίζω ένα τσιγάρο...

αλέξανδρος

"10"

Η «ECM» και η «Μικρή Άρκτος» παρουσιάζουν τη μουσική που έγραψε η Ελένη Καραΐνδρου για το «10», την εξαιρετική τηλεοπτική σειρά του «Alpha», που βασίζεται στο έργο του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου.
Η ειδική για την Ελλάδα έκδοση, πολυτελής και ιδιαίτερα φροντισμένη, κυκλοφορεί στην Ελληνική γλώσσα, «τιμής ένεκεν», λόγω του έτους Καραγάτση, κι έρχεται να καλύψει την επιθυμία των ανθρώπων που αγάπησαν το «10» και συγχρόνως όλων εκείνων που περισσότερο από 30 χρόνια παρακολουθούν κι αγκαλιάζουν τη δουλειά της Ελένης Καραΐνδρου.
Για περισσότερο από 18 χρόνια η διακεκριμένη συνθέτις, απείχε από οποιαδήποτε τηλεοπτική συνεργασία. Έχοντας στο ενεργητικό της επιτυχίες τηλεοπτικές όπως η «Γαλήνη» και η «Λωξάντρα», περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να αποφασίσει κάτι ανάλογο, κι όπως η ίδια αναφέρει «η πρόταση να γράψω μουσική για το "10" μου πρόσφερε όλα τα εχέγγυα μιας αληθινής δημιουργίας: το έργο του Καραγάτση, η σκηνοθετική ματιά της ταλαντούχας Πηγής Δημητρακοπούλου, η συμμετοχή πλειάδας κορυφαίων ηθοποιών, ο υπέροχος σκηνικός χώρος… Όλα αυτά, όχι μόνο με έπεισαν αλλά μου έδωσαν κέφι και φτερά για να γράψω τα 10 μουσικά μου θέματα και τις παραλλαγές τους.
Μέσα από τη μουσική μου θέλησα να ζωντανέψω τα προσωπικά μου βιώματα από εποχές μιας χαμένης Ελλάδας όπως αναδύεται μέσα από την πένα του συγγραφέα και τη ματιά της σκηνοθέτριας. Ακούμπησα με αγάπη τις ψυχές των ηρώων κι έζησα μαζί τους τις χαρές και τις απογοητεύσεις τους, τα πάθη τους και τις αντιπαλότητές τους…».

από τα κρατούμενα...

«Έαρ έλα», παραγγέλλει ο Οδυσσέας Ελύτης.

Κι όταν έρθει το έαρ κι όταν η άνοιξη κάνει αισθητή την παρουσία της εντός μας κυρίως, τότε πρέπει να μας βρει έτοιμους. Να ’χουμε ξεμπερδέψει από τα κρατούμενα του χειμώνα…

μας περιμένει...

Ακόμα κι αν έχουν λυγίσει οι αντοχές μας… Ακόμα κι αν έχει κουραστεί η υπομονή μας… Ακόμα κι αν έχουν «κοντύνει» οι ανάσες μας… Ένα είναι σίγουρο… Ότι μια νεαρή άνοιξη, ολόφωτη, μας περιμένει… Και ότι η ευτυχία θα υπακούσει, αυτή τη φορά, στα δικά μας κελεύσματα. Σαν το πιστό σκυλί στα πόδια του αφέντη του…

"ο ήχος της φωνής σου..."

Προσωπικά
δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά
μονάχα βήματα θιγμένα ερωτικά
που μ’ αναγκάζουνε να φεύγω βιαστικά.

Προσωπικά
δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά
μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά
και δεν αλλάζω το κορμί σου με την άψογη ζωή σου
τελικά.

Προσωπικά
εγώ τρελλαίνομαι
το παραμύθι σου και να ’μαι
και να φαίνομαι.

Προσωπικά
δεν έχω αίσθηση
αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια
ή παραίσθηση.
Προσωπικά…

Προσωπικά
τυχαίνει βράδια με τραγούδια λαϊκά
ντυμένη κι άδεια κι αφημένη γενικά
να μεταφράζω τη σκηνή δραματικά.

Προσωπικά
εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά
κι αλλάζει ο τόνος μου στο τέλος ειδικά
γι’ αυτό να ξέρεις κι επιμένω
κι ας μου το ’χεις ξεγραμμένο
οριστικά.

Τους στίχους έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου...

Αφιερωμένο...

(Η φωτογραφία είναι από το "2" του Δημήτρη Παπαϊωάννου)

"που δυο ψυχές..."

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα
πότε άκρη της αβύσσου.
Κάτι κυνηγώ
σαν το ναυαγό
τα χρόνια μου
σεντόνια μου
τσιγάρα να τα σβήσω.

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές
δε βρήκαν καταφύγιο.
Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι
και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα
μες στη λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός
και μαύρο φίδι.
Μου ’γνεφε η καρδιά
πάρε μυρουδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται
και ζήσε το ταξίδι.

Έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης...

(Η φωτογραφία είναι από την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου "Αυτή η νύχτα μένει")

"Για τους αληθινά νέους"

«Ο Μεγάλος Ερωτικός» παραμένει ένα από τα αριστουργήματα του Μάνου Χατζιδάκι και ένα από τα κλασικά έργα της ελληνικής μουσικής. Γράφτηκε στη Νέα Υόρκη -από τον Ιούνιο του 1972- και τελείωσε στην Αθήνα τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, όπου και ηχογραφήθηκε. Στο «Μεγάλο Ερωτικό» συνυπάρχουν διαφορετικές εποχές ποίησης και διαφορετικές αντιλήψεις για το θέμα του έρωτα, που ξεπερνά το φτηνό και το αγοραίο και αναδεικνύεται σε ουσιαστική μυσταγωγία ζωής: Κατά που ν’ απλώσουμε τα χέρια μας, τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός… Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο απλό, πιο βαθύ, πιο μεγάλο… Τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο, τα χείλη εκείνα δεν τα ηύρα πια… Μια κι εμείς σ’ όποια στέγη αράξουμε… Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο ποτέ να μην ξυπνήσω… Έτσι κι η όμορφη Μπελίσα μ’ ένα φιλί θα δροσιστεί… Κάθε φίλημα ψυχή μου, όπου μου ’δινες γλυκά… Κέλομαί σε Γογγύλα πέφανθι λάβοισα μά… Έρωτα εσύ, με περισσή όταν λαβώνεις δύναμη… Ποια πάθη από τον έρωτα ποιες πίκρες δεν επήρα;… Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπη και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν…
Πρόκειται για μια κορυφαία και ανεπανάληπτη στιγμή του νεοελληνικού πολιτισμού, για ένα δίσκο αξεπέραστο, μαγικό και μαγευτικό, για μια μοναδική μελωδική πρόταση ιερότητας και λαϊκότητας, για τη δημιουργία μιας θαυμαστής ενότητας λόγου και μέλους ελληνικού.
Ο λόγος των ποιητών, η εμπνευσμένη σύνθεση και η άψογη ενορχήστρωση, οι ακριβές ερμηνείες των τραγουδιστών, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα σπάνιας ομορφιάς και κατάνυξης, ένα αίσθημα εσωτερικής πληρότητας, παραμυθίας και κάθαρσης. «Έπρεπε να δημιουργήσω -αναφέρει ο Μάνος Χατζιδάκις- μια ενότητα ύφους και ήχου κι ακόμη να μη θυμίζει απλά ερωτικά τραγουδάκια, αλλά μια μουσική πραγματεία - ας μου επιτραπεί η λέξη - περί Έρωτος. Πιστεύω πως η πρόθεσή μου πραγματοποιήθηκε. Το έργο με χαρακτηρίζει. Μα οι καιροί και τότε και τώρα περισσότερο, προβληματικοί και η κατανόηση ενός απλού μα δύσκολου μουσικού εγχειρήματος σχεδόν αδύνατη. Συνεπώς, το έργο παραμένει ένα εξαίσιο μάθημα περί Έρωτος γι’ αυτούς που έχουν από τη φύση τους την απαραίτητη ευαισθησία και προετοιμασία. Για τους αληθινά νέους» .

"μια λειτουργία για το Μεγάλο Ερωτικό..."

«Ο Μεγάλος Ερωτικός είναι ένας λαϊκός Θεός που ζει στη φαντασία μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε ίσαμε να πεθάνουμε, όμορφος, εφηβικός και αδιάκοπα ζωντανός.
Ο Μεγάλος Ερωτικός δεν φοράει γραφικά τοπικά ρούχα, φοράει δικά του, που συνθέτουν δύσκολους συνδυασμούς ήχων, ανάλαφρων χρωμάτων και ποιητικών ονείρων. Δεν περιέχει μηνύματα που εύκολα τα σβήνουν οι βροχές. Δεν αντιστέκεται.
Η σειρά που ακολουθούν τα ποιήματα αυτά των ελλήνων ποιητών σχηματίζει έναν αδιάσπαστο κύκλο τραγουδιών, μια λειτουργία για το Μεγάλο Ερωτικό, κάτι σαν τους εσπερινούς Αγίων σ’ ερημοκλήσια μακρινά με τη συμμετοχή φανταστικών αγγέλων, εραστών, παρθένων και εφήβων. Είναι μια λιτανεία περίεργη, όμως και τόσο φυσική, στην εσωτερική κι απόκρυφη ζωή μας.
Προσπάθησα να δημιουργήσω απλά τραγούδια αλλά όχι και εύκολα. Γι’ αυτό διάλεξα με προσοχή τους τραγουδιστές που θα τα ερμήνευαν. Και πρώτα η Φλέρυ Νταντωνάκη, με πάθος, σπάνια φωνή κι εσωτερική ένταση και ο Δημήτρης Ψαριανός, απέριττος, νεανικός και γνήσια λαϊκός.
Και οι δύο τους τραγουδώντας στο Μεγάλο Ερωτικό, νομίζω δίνουν μαθήματα ήθους, αλήθειας και μαγείας στο λαϊκό τραγούδι.
Με τα τραγούδια αυτά αποτείνομαι στην κρυφή ευαισθησία των νέων ανθρώπων κάθε ηλικίας κι όχι στους εφήμερους κι ανεξέλεγκτους ερεθισμούς τους. Τα τραγούδια αυτά δεν είναι αισθησιακά. Λειτουργούν πέρα από την πράξη, στο βαθύ αίσθημα που χαρακτηρίζει οποιαδήποτε σχέση, κάθε μορφής, αρκεί να περιέχει τις προϋποθέσεις για ανθρώπινη επικοινωνία.
Ο Μεγάλος Ερωτικός είναι μια σειρά από λαϊκά τραγούδια που γράφηκαν πρώτα απ’ όλα για να επικοινωνήσω εγώ ο ίδιος με όλα τα ελληνικά πρόσωπα που αγαπώ βαθιά, αυτά που γνώρισα, αυτά που θα γνωρίσω κι αυτά που δεν θα μπορέσω ποτέ μου να γνωρίσω. Κι ακόμη, μέσα από αυτά, να ενωθώ με την ψυχή του τόπου μου σε μια λειτουργία αθάνατη, ερωτική κι ελληνική».

Μάνος Χατζιδάκις

Περαστικά...

Τα "περαστικά" μας στην Αρλέτα για την περιπέτεια υγείας που περνάει...

Τη σκέψη μας και την αγάπη μας και σ' αυτές τις δύσκολες ώρες...

"λόγια του χιονιού..."

Μάνα τον έρωτα
τον επήρα για άνθρωπο καλό
μάγο, ταχυδακτυλουργό
που μ’ ένα κάμωμά του αργό
στο λαιμό μου βύθισε
έν’ ατσάλινο σπαθί
κι έτσι ακίνητος
κι ασυγκίνητος μαζί…

Μου 'δειχνε με τόση αρχοντιά
μες στα μάτια τ’ άπειρο
κι ύστερα με βιάση καμιά
μ’ έπιασε λιγοθυμιά
άρχισαν του γάμου οι σκοποί
και ύψωσε τη λάμα του
έσμιξε ο ουρανός κι η αστραπή
νιότη όμορφη…

Μάνα τον έρωτα
τον επήρες για άνθρωπο κι εσύ
κι έμεινε η θέση του χρυσή
σε μαξιλάρι θαλασσί
Κυριακή απόγευμα
τον περίμενες να ’ρθει
κι ας με χτένιζες
κάποιο ατένιζες σπαθί…

Κοίταζες με τόση αρχοντιά
μες στα μάτια τ’ άπειρο
κι έπειτα με βιάση καμιά
έσπαγες την ερημιά
σαν το δέντρο που ’χε κοπεί
άκουγα το κλάμα σου
λόγια του χιονιού σου ’χε πει
γεια σου όμορφη.

"Μάγος έρωτας" στους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου για το τραγούδι του Γιάννη Σπάθα με το Βασίλη Λέκκα (cd "Σπινθήρας").

Μάγος έρωτας... Σας έχει τύχει;

στις 10 Φλεβάρη...

«…Μ’ απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη...»

Στο προσωπικό μου σύμπαν, η ποίηση του Καββαδία κατέχει, χρόνια τώρα, θέση περίοπτη. Ανήκει στους πολύ αγαπημένους μου ο ποιητής αυτός «των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων», που μπαρκάρισε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή στις 10 Φλεβάρη του 1975…
Αλλά και ο δίσκος των «Ξέμπαρκων» «γράφει» εντός μου ανεξίτηλα… φίλε μου Αλέξη...

Άννας Δερέκα, "Ο βοηθός του κηροπλάστη"

Δούλευε στο κηροπλαστείο
της κεντρικής αγοράς

Τον πρωτόδα
ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι

να λιάζεται
στην είσοδο του μαγαζιού.

Ακουμπούσε τις πλάτες του,
τη ραχοκοκαλιά του,

με νεανική
νικητήρια έπαρση,

πάνω στα σακατεμένα μαυρισμένα
μάρμαρα,

αυτής της πανάρχαιας
πομπώδους αψίδας.

Δοσμένος σε κάτι εξαίσιο,
σάμπως ανάρμοστο,
προκλητικά αυτάρκης.

Στη σιωπηλή αγκαλιά του μεσημεριού
ο δρόμος ευωδίαζε
αγνό μελισσοκέρι.

Και η αψίδα,
μεγαλόπρεπο κάδρο

σ’ αγαπημένη ζωγραφιά
σπουδαίου αγιογράφου.

("Ανεμοδείκτης, 1999)

Άννας Δερέκα, "Ο βοηθός του κηροπλάστη"

Δούλευε στο κηροπλαστείο
της κεντρικής αγοράς

Τον πρωτόδα
ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι

να λιάζεται
στην είσοδο του μαγαζιού.

Ακουμπούσε τις πλάτες του,
τη ραχοκοκαλιά του,

με νεανική
νικητήρια έπαρση,

πάνω στα σακατεμένα μαυρισμένα
μάρμαρα,

αυτής της πανάρχαιας
πομπώδους αψίδας.

Δοσμένος σε κάτι εξαίσιο,
σάμπως ανάρμοστο,
προκλητικά αυτάρκης.

Στη σιωπηλή αγκαλιά του μεσημεριού
ο δρόμος ευωδίαζε
αγνό μελισσοκέρι.

Και η αψίδα,
μεγαλόπρεπο κάδρο

σ’ αγαπημένη ζωγραφιά
σπουδαίου αγιογράφου.

(«Ανεμοδείκτης», 1999)

"απ' του Φλεβάρη..."

Σ’ ένα χαρτάκι από τσιγάρα
έγραψες "φεύγω" πριν σε δω.
Ένα χαρτάκι σαν και τ' άλλα
αυτά που ’γράφαν "σ' αγαπώ".

Δυο λέξεις που άντεχαν οι ώμοι
μα δεν τις άντεξε η φωνή
κάτι που θύμιζε συγνώμη
τι θα μπορούσε να μου πει;

Σε πήρε η νύχτα το ίδιο βράδυ
αυτή που σ’ έφερνε παλιά
κι εγώ κοιτούσα το σημάδι
απ' του Φλεβάρη τα φιλιά.

Πέρασαν χρόνια, μα θυμάμαι
τη νύχτα εκείνη της σιωπής
νύχτα που φταίει όταν πονάμε
μα εσύ ποτέ δε θα το πεις.

Τώρα τραγούδια λυπημένα
έχω μονάχα να σου πω
σώματα ξένα όλα για σένα
μα πουθενά δε θα σε βρω.

Σε παίρνει η νύχτα κάθε βράδυ
αυτή που σ' έφερνε παλιά
κι εγώ έχω ακόμα το σημάδι
απ' του Φλεβάρη τα φιλιά.

"Σ' ένα χαρτάκι από τσιγάρα" οι στίχοι της Τάνιας Τσανακλίδου για το τραγούδι του Γιάννη Σπανού... Με τη φωνή της Τάνιας ταξιδεύει μέσα στο χρόνο ξύνοντας πληγές...

"Του φιδιού το γάλα"

Θέμα του βιβλίου είναι η μνήμη η μνήμη που χάνεται, που αμβλύνεται -κι όχι απαραίτητα με το μοδάτο "εύσημο" της νόσου Αλτσχάιμερ. Και δεν μιλώ για το βασικό άλλοθι της "επιλεκτικής μνήμης, αλλά για δραστικά κομμάτια ζωής που συχνά τα βλέπουμε να ξεθωριάζουν μαζί με όλη την "ηχητική μπάντα" και, κυρίως, την αισθηματική βαρύτητα. Κομμάτια που, από μόνα τους, μπορεί και να ’ναι ό,τι πιο σπουδαίο μάς συνέβη.
"Του φιδιού το γάλα" θα το χαρακτήριζα μυθιστόρημα θρίλερ, με βασικό "σίριαλ - κίλερ" τα πληγωμένα μας αισθήματα, τα τραύματα της απόρριψης, αλλά και τη γοητεία της αυτοκαταστροφής, που ελλοχεύει μέσα μας, περιμένοντας την ανάλογη "καλή" στιγμή για να εκδηλωθεί. Οι ήρωές μου είναι μεθυσμένοι από την απαξία για την "ευτυχία του κοινότοπου", κάτι που τους καθιστά ξεχωριστούς αλλά και ευάλωτους.

Γιάννης Ξανθούλης

"Οκτώ Φλεβάρη..."

Πήρα απ' τα μάτια σου το πράσινό σου βλέμμα

να βάψω τα παράθυρα μιας άχρωμης ζωής

πήρα μια λέξη σου την κέντησα στο δέρμα

για να μου κάνει συντροφιά τα βράδυα της σιωπής.

Ποιος άνεμος καλός αλήθεια σ' έχει φέρει

οκτώ Φλεβάρη και μοιάζει καλοκαίρι

ποιος άνεμος καλός σε φέρνει στη ζωή μου

ίσως μου χρώσταγε ο Θεός μια άνοιξη δική μου.

Πήρα την κίνηση που πιάνεις τα μαλλιά σου

για να την κρύψω τρυφερά στο δώμα της ψυχής

πήρα το κόκκινο που στάζει η αγκαλιά σου

για να θυμάμαι τις στιγμές της πρώτης μου εκδρομής.

Ένα τραγούδι για τη σημερινή μέρα... Χαρισμένο σ' όσους ζούνε τους στίχους του... Σ' όσους νιώθουν τον καλό άνεμο του έρωτα... Αν το ψάχνετε, υπάρχει στο cd της Αλέκας Κανελλίδου "Άργησες"...

*Η φωτογραφία απο το blog του Γιάννη Φιλιππίδη filippidisyannis.blogspot.com . Τον ευχαριστώ θερμά για το "ελεύθερο" που μου έδωσε να δανείζομαι τις εικόνες του...

"Υπέροχα πλάσματα"

Κάθε Τρίτη βράδυ, μετά το Λάκη Λαζόπουλο, στον «Άλφα» παίζουν τα «Υπέροχα πλάσματα». Μια τηλεοπτική σειρά αγαπησιάρικη, με κανονικούς ανθρώπους και ωραίους διαλόγους, μακράν των υπολοίπων της φετινής αδιάφορης σεζόν. Το σενάριο γράφει η γνωστή από τις συνεργασίες της με τη Δήμητρα Γαλάνη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη στιχουργός Μυρτώ Κοντοβά και πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, η Μυρτώ Αλικάκη και η Φαίδρα Δρούγκα. Άπαιχτη στο ρόλο της «θείας Καραμέλας» η Ελένη Ανουσάκη.

"μόνο μια βόλτα..."

Μην πάμε απόψε πουθενά
μόνο μια βόλτα μακρινή στην παραλία
των βαποριών τα φώτα κοίτα
πως σκορπάνε στα νερά
του Λούνα Παρκ τη ρόδα πως γυρίζει
μες στη νύχτα - τίποτα άλλο.

Αγάπη μου που δεν μπορώ
αυτά που θέλω να σου δίνω δεν μπορώ
στους δρόμους όταν περπατώ
πρέπει το χέρι σου ν’ αφήνω
και στον κόσμο μέσα να περνώ.

Μην πάμε απόψε πουθενά
πέφτει μια ήσυχη δροσιά στα καφενεία
στη σιδερένια σκάλα γείρε
μ’ όλα τ’ άστρα στα μαλλιά
του φεγγαριού το σώμα πως γλιστράει
μες στις γρίλιες - τίποτ’ άλλο.

Λίνα Νικολακοπούλου

"αγοράκι..."

Όλοι πίστευαν πως ο Χειμώνας ήταν ώριμος.
Έτσι κι αυτός μήνες ολόκληρους κρυβόταν, όπως κρύβονται τα ζώα.
Γιατί μέσα του ένα αγοράκι ήταν…

"Αν είμαστε..."

Αν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτή την αγάπη
που πότε σωπαίνει και πότε μιλά
μπορούμε να μπούμε σε πλοία και τρένα
να δούμε πολλά η κανένα.

Αν είμαστε έτσι γεροί και νιώθουμε ωραία
που είπαμε όχι σε τόσα μπορεί
υπάρχει ένας χρόνος, στ’ αλήθεια, μεγάλος
να ζει για τον ένα ο άλλος.

Αν είμαστε έτσι ζεστά και κάνουμε αστεία
στη μέση του δρόμου, στον κόσμο μπροστά
δεν ξέρω τι άλλο μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω.

Post Love. Έτσι αποφάσισα να το πω. «Μετά την αγάπη», ας πούμε. Γιατί η εποχή που γνωρίζει κανείς την αγάπη ορίζει πια τον χρόνο σε «πριν» και «μετά».
Φανερώθηκε με μολυβιές σε ένα μεγάλο μπλοκ ζωγραφικής, το 1992. Τότε το έγραψα. Πολύ κοντά, χρονικά, με «τα πέδιλά μου τ’ άσπρα». Προοριζόταν για την ενότητα των τραγουδιών του δίσκου «Δι’ ευχών», μα δεν χρειάστηκε. Χρειάστηκε πέντε χρόνια μετά. Στο «Ηφαίστειο».
Ο ήχος των λέξεων είναι μαλακός. Είναι σαν να το λες από μέσα σου. Σαν να το λέει η καρδιά κι όχι το στόμα.
«Να δούμε πολλά ή κανένα»: Αυτό το «ή», το διαζευκτικό, που σου λέει πως είσαι ελεύθερος να διαλέξεις. Εξάλλου, είναι το ίδιο. Πολλά ή κανένα.
«Αν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτή την αγάπη»: Αυτή η πρόταση χωρίζει το κλάσμα: σε υπέρ και υπό. Όλα τ’ άλλα μετριούνται, ισούνται, διαιρούνται βάσει αυτής της αγάπης.
«Αν είμαστε έτσι γεροί»: Το «αν». Τρομερή υπόθεση αυτό το «αν». Μοιραία καμιά φορά.

Λίνα Νικολακοπούλου