Για το Μάνο Χατζιδάκι

Από συνέντευξη του Γιώργου Χατζιδάκι, σήμερα στα «Νέα»:

Τι μας λείπει από τον Μάνο πέρα από τη φυσική παρουσία του;

Τίποτε. Μόνον η φυσική παρουσία του. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις δεν είναι τίποτε άλλο παρά το έργο του. Είναι μια διαρκής απώλεια αυτή για τους ανθρώπους που τον γνώρισαν. Όσο ζούσε όμως, ελάχιστοι τον γνώρισαν. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μέσα από το έργο του. Από την ώρα λοιπόν που υπάρχει το έργο του, υπάρχει και ο ίδιος.

Κι ακόμα:

Ο Γιώργος Χατζιδάκις ετοιμάζει και νέες εκδόσεις μουσικού- και όχι μόνον- υλικού του Μάνου.

Πρώτα θα κυκλοφορήσουν ανέκδοτες κινηματογραφικές του μουσικές, για το «Faccia di spia» του 1975, ένα δραματοποιημένο ιταλικό ντοκιμαντέρ για τη δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών, ιδιαιτέρως της CΙΑ («έκανα τη μουσική γι΄ αυτό το ντοκιμαντέρ για τον Τσε, τον οποίο θεωρώ απολύτως ποιητικό πρόσωπο», έλεγε- εξ ου και η «Μπαλάντα του Τσε» στο soundtrack, ένα τραγούδι δίχως λόγια) και για το αμερικανικό «Μartlet΄s Τale», του 1970, γυρισμένο στην Ιταλία και το Μαρόκο, με την Κατίνα Παξινού («από εκεί προέρχεται η “Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων”»). Θα ακολουθήσουν κείμενα από τα ανέκδοτα ημερολόγιά του (από το 1945) και η έκδοση των κολάζ που έφτιαχνε εδώ και στην Αμερική «με πράγματα που του προκαλούσαν εντύπωση από εφημερίδες και περιοδικά».

«Σχεδόν τελείωσαν οι επανεκδόσεις, με remastering, των έργων του από την ΕΜΙ και τη Lyra, ενώ φέτος θα λήξει οριστικά και η υπόθεση του αρχείου του, το οποίο είναι ίσως το μεγαλύτερο άγχος μου σε σχέση με το έργο του», λέει ο Γιώργος Χατζιδάκις. Πρόκειται για χειρόγραφες παρτιτούρες, φωτογραφίες, σημειώσεις, ηχητικά αρχεία, τα πιάνα του, «όλη του τη ζωή».

«Πρέπει να τα ολοκληρώσω όλα αυτά και μετά για λίγο να εξαφανιστώ πια», προσθέτει.