Σε λίγο

«ο χρόνος που μετράει

σε λίγο δε θα ’ναι εδώ…»

Διονύσης Σαββόπουλος, «Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου»

Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους
Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ, μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως.

Λίγο μετά, στα δεκαεφτά
με τους γονείς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία.

Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ’ ένα δωμάτιο καπνού
το Θαύμα πάλι ήταν αλλού
στις παιδικές Πρωτοχρονιές σου
στον χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου.

Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του.

Πρωτοχρονιές, γιορτές του χρόνου
Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
πως θα τις γιόρταζες εσύ
τώρα που έχεις το κλειδί;

Μικρό κλειδί και σ’ οδηγάει
σ’ ένα παράσπιτο στο πλάι
σ’ ένα μικρό – μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι.

Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν τη γιορτή σας
και είσαι συ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα.

Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
Χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.

«Rena Fan», Μια ευχή…

Το βράδυ της Παραμονής η Τζέην κι ο Μάικλ μαθαίνουν από την Ωραία Κοιμωμένη για τη Χαραμάδα:
«Ο παλιός χρόνος σβήνει με το πρώτο χτύπημα του ρολογιού κι ο καινούριος αρχίζει με το τελευταίο. Κι ανάμεσα, ενώ ακούγονται οι υπόλοιποι δέκα χτύποι, εκεί βρίσκεται η μυστική Χαραμάδα. Μέσα στη Χαραμάδα βασιλεύει ομόνοια ανάμεσα σ’ όλα τα πλάσματα. Οι αιώνιοι αντίπαλοι συναντιώνται και φιλιούνται. Ο λύκος και το πρόβατο ξαπλώνουν δίπλα δίπλα, το περιστέρι και το φίδι μοιράζονται την ίδια φωλιά. Τα αστέρια χαμηλώνουν κι αγγίζουν τη γη κι οι νέοι και οι γέροι συγχωρούν ο ένας τον άλλο. Εδώ συναντιώνται η νύχτα και η μέρα, το ίδιο και οι πόλοι. Η Ανατολή απλώνεται πέρα ως τη Δύση κι ο κύκλος συμπληρώνεται. Αυτή είναι η στιγμή και το σημείο—η μόνη στιγμή και το μόνο σημείο—όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι για πάντα...»
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς ο Μάικλ ρωτάει:
«Είναι σήμερα η καινούρια χρονιά, Μαίρη Πόππινς;»
«Ναι», είπε εκείνη ήρεμα καθώς ακουμπούσε το πιάτο στο τραπέζι. Ο Μάικλ την κοίταξε με σοβαρότητα. Σκεφτόταν τη Χαραμάδα.
«Θα είμαστε κι εμείς, Μαίρη Πόππινς;» είπε ξεστομίζοντας βιαστικά την ερώτηση.
«Θα είσαστε κι εσείς, τι πράγμα;» ρώτησε εκείνη μ’ ένα ρουθούνισμα.
«Θα είμαστε κι εμείς ευτυχισμένοι για πάντα;» ρώτησε όλο προσμονή.
Ένα χαμόγελο, μισό λυπημένο, μισό τρυφερό, παιχνίδισε απαλά γύρω από το στόμα της.
«Ίσως», είπε σκεφτικά. «Εξαρτάται».
«Από τι πράγμα, Μαίρη Πόππινς;»
«Από σας», απάντησε εκείνη σιγανά καθώς μετέφερε τις τηγανίτες στη φωτιά...

Δυο αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» του βιβλίου της P. L. Travers Η Μαίρη Πόππινς ανοίγει την πόρτα (1943). Μετάφραση: Τίνα Πλυτά, εκδόσεις Ποταμός, 1997.

Καλή χρονιά σε όλες και όλους. Εύχομαι να ανακαλύψουμε τη χαραμάδα και να γίνουμε ευτυχισμένοι, για πάντα. Στο χέρι μας είναι, κάτι ξέρει η Μαίρη Πόππινς...

(http://vlahopoulou.blogspot.com)

Καλή Πρωτοχρονιά

Πάει ο παλιός ο χρόνος… Ας τον ξεπροβοδίσουμε χωρίς μιζέριες, γκρίνιες και παράπονα για όσα δεν μπορέσαμε, για όσα δεν προλάβαμε, για όσα δε θελήσαμε, για όσα δεν είμασταν έτοιμοι να πράξουμε… Να τον ξεπροβοδίσουμε μ’ ένα χαμόγελο, ως το δικό μας αντίδωρο στο πέρασμά του απ’ τη ζωή μας…
Κι ας υποδεχτούμε τη νέα χρονιά με πίστη και αισιοδοξία… Για τα καλύτερα που έρχονται…

Καλή Πρωτοχρονιά!

Με υγεία το 2009!!

Μια ευχή…

Για τη νέα Χρονιά εύχομαι να πάνε όλα καλά σε παγκόσμιο επίπεδο, να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση που μαστίζει τον πλανήτη και η παγκοσμιοποίηση να πάρει τη μορφή ανθρωπιστικού και οικολογικού χαρακτήρα, έτσι ώστε σε ένα όμορφο και πράσινο πλανήτη να ζουν όμορφα ΟΛΟΙ οι άνθρωποι και όλα τα όντα της χωρίς τις τεράστιες αποκλίσεις που υπάρχουν σήμερα.
Υγεία και ευτυχία σε όλους!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (http://triala.blogspot.com)

«Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ»

«Όλοι εσείς που αγαπήσατε τον ελληνικό κινηματογράφο και τους ανθρώπους του, όταν διαβάζετε κάτι σχετικό (και ιδιαίτερα τις αυτοβιογραφίες τους), να κρατάτε "μικρό καλάθι", γιατί το ίδιο γεγονός ο καθένας το αφηγείται όπως τον συμφέρει, έτσι ώστε να ικανοποιεί το δόλιο το "εγώ" του.
Αυτό ισχύει και για το δικό μου το βιβλίο. Όσο κι αν θέλω να είμαι αντικειμενικός -το θέλω άραγε;- την άποψη που με συμφέρει θα προβάλω. Μικρό καλάθι, λοιπόν. Εμείς οι άνθρωποι του θεάματος είμαστε εγωκεντρικά πλάσματα. Το σύμπαν κινείται πέριξ του εαυτού μας. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, δεν θα καταφεύγαμε σε αυτοβιογραφίες. Εδώ κυρίες προχωρημένης πια ηλικίας, αφού γράψουν για τις δάφνες που έδρεψαν πάνω στη σκηνή, εννοούν να μας ενημερώσουν και για τις δάφνες που έδρεψαν πάνω στις κλίνες. Decadence, όπως θα έλεγαν μερικές απ' αυτές. Όπως και να ’χουν τα πράγματα, διαβάστε μας. Έχουμε γούστο. Άλλωστε μας αγαπάτε. Δεν το ’παμε;»

Λόγια του Γιάννη Δαλιανίδη για την αυτοβιογραφία του «Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Καστανιώτη».

στη Θεσσαλονίκη…

Στις 31 Δεκεμβρίου του 1923 γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Γιάννης Δαλιανίδης… Ξεκίνησε ως χορευτής, χορογράφος και ηθοποιός στο μουσικό θέατρο, όμως γρήγορα εκδήλωσε την αγάπη του για τον κινηματογράφο. Το 1949 εμφανίστηκε ως ηθοποιός στην ταινία «Δυο κόσμοι». Στα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα, λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του ’50, γράφει το σενάριο για «Το τρελοκόριτσο» και σκηνοθετεί τη «Μουσίτσα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το 1961, ο Γιάννης Δαλιανίδης πέρασε την πόρτα της «Φίνος Φιλμ», όπου έμεινε ως το 1977. Πρώτη του ταινία στην εταιρεία του Φιλοποίμενα Φίνου ήταν «Ο κατήφορος» και τελευταία του «Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται».
Δούλεψε ακαταπόνητα και επιδέξια, με τέχνη και τεχνική, στα κινηματογραφικά πλατό, γυρίζοντας ασταμάτητα κωμωδίες, κοινωνικά δράματα, αισθηματικές κομεντί και, βέβαια, τις μουσικές κωμωδίες του, αρχής γενομένης από το «Μερικοί το προτιμούν κρύο», εν έτει 1962. Σκηνοθέτησε όλους τους πρωταγωνιστές και τις πρωταγωνίστριες του ελληνικού θεάματος, ανέδειξε νέα πρόσωπα και συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους έλληνες συνθέτες: Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Πλέσσας, Καπνίσης…
Είπε, πριν χρόνια, ο Γιάννης Δαλιανίδης σε μια συνέντευξή του στο Μάνο Τσιλιμίδη και στο περιοδικό «Σινεμά»: «Ζούσα με την επιθυμία να γράψω, να δημιουργήσω, να φτάσω… Να βρίσκομαι στο πλατό. Να γυρίζω ταινίες… Κυνηγούσα τη χαρά της δημιουργίας –όποια ποιότητα κι αν είχε αυτή η δημιουργία… Δεν ένιωσα ποτέ τη δύναμη που ίσως να είχα και πόσοι μπορεί να σκέφτονταν ότι πρέπει να με πλησιάσουν για να πάρουν μια θέση μέσα σε ό, τι έφτιαχνα… Ποτέ δε σκέφτηκα πόσο μισητός μπορεί να ήμουνα από κάποιους… Δικαιολογούσα απόλυτα αυτούς που με αντιπαθούσαν, ιδιαίτερα στο χώρο τον επαγγελματικό. Το χώρο των ανταγωνιστών… Εκείνο που προσπάθησα πολύ –με τις όποιες δυνάμεις είχα, στο κάτω - κάτω της γραφής, ήταν να κρατάω μια ποιότητα. Και αυτή η ποιότητα, κάθε μέρα που περνάει, επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να ξαναγίνουν τέτοιες ταινίες. Η δε αντοχή τους στην τηλεόραση, ύστερα από τόσα χρόνια; Μια αντοχή τρομακτική…».
Ο Γιάννης Δαλιανίδης άφησε ισχυρό το στίγμα του και στη μικρή οθόνη. Τόσο με το μυθικό, πια, «Λούνα Πάρκ» όσο και με μια πλειάδα εύθυμων τηλεοπτικών σειρών, που αγαπήθηκαν από το τηλεοπτικό κοινό. Αλλά και με μεταφορές δύο βιβλίων: το «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή και «Το χρώμα του φεγγαριού» της Αλκυόνης Παπαδάκη, με τη μουσική επένδυση του Σταμάτη Κραουνάκη.

Ο Γιάννης Δαλιανίδης

Ο Γιάννης Δαλιανίδης: Μάστορας μέγας. Έγραψε ιστορία και δημιούργησε μύθο… Εποίησε σινεμά σε χρόνια δύσκολα και στείρα…
Δηλώνω θαυμαστής του ταλέντου του και, τώρα πια, δε ντρέπομαι καθόλου. Σ’ αυτό που έκανε, για το σκοπό που το έκανε και με τον τρόπο που το έκανε, ήταν πρώτος, μακράν των υπολοίπων…

Λίγο πριν

Λίγο πριν ανοίξει η αυλαία... Λίγο πριν φωτιστεί η σκηνή... Λίγο πριν αρχίσει το έργο... Το έργο του καινούργιου χρόνου… Μακάρι να μπορούσαμε να δούμε, έστω και με μια κλεφτή ματιά, όλα όσα κρύβονται πίσω από την κλειστή κουρτίνα… Όλα όσα θα ζήσουμε, άλλοτε ως πρωταγωνιστές κι άλλοτε ως κομπάρσοι, τους δώδεκα μήνες της νέας χρονιάς… Μακάρι…

Ή, μήπως, όχι;

«Η σύντομη ιστορία της κυρίας Ειρήνης»

Μου γράφει ο Γιάννης Φιλιππίδης:
η ιστορία μου, για την πρωτοχρονιά. Βλέπεις, μου είναι δύσκολο να εκφράσω μια στεγνή ευχή, χωρίς να στήσω μια ιστορία, εδώ αποκλειστικά για σένα,
μιλώντας για τη μοναξιά, που δεν έχει φύλο, οικογενειακή κατάσταση, ή ηλικία. αλλά περιγράφοντας ένα τέτοιο πρόσωπο, ίσως λάμπει λίγο παραπάνω μέσα από τη σπαρακτικότητά της...
καλές γιορτές φίλε μου...

Σ' ευχαριστώ από καρδιάς... Καλή Πρωτοχρονιά Γιάννη...

Γιάννης Φιλιππίδης, «Η σύντομη ιστορία της κυρίας Ειρήνης»

Η κυρία Ειρήνη, γεννημένη στα δύσκολα χρόνια του ’30 σ’ ένα φτωχό σπίτι, συμπλήρωνε φέτος τα 75 της χρόνια. Στις 27 του Δεκέμβρη. Είχε περάσει χρόνια δύσκολα, βίωσε την Κατοχή, τους δύσκολους καιρούς μετά, σε μια πολυπληθή οικογένεια, με αδέρφια, που σκόρπισαν μετά τον πόλεμο στις πέντε ηπείρους, κάποια απ’ αυτά γύρισαν να ζήσουν τα τελευταία τους στην πατρίδα, κι η ίδια, παντρεμένη από έρωτα [έτσι όπως ένιωθαν τον έρωτα τότε], ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειάς της.
Ευτύχησε να ζήσει πλάι σ’ έναν καλό σύντροφο, έκανε τέσσερα όμορφα παιδιά, αγόρια τα δύο, το πρώτο την έκανε ευτυχισμένη βαφτίζοντας την πρωτότοκη εγγόνα της με το δικό της όνομα.
Ορφανή σχεδόν από πάντα, χήρα πολύ πρόωρα, έζησε και τους θανάτους των αδερφών, των κουνιάδων της, των συννυφάδων έναν έναν, τους ξεπροβόδισε τους τίμησε όπως έπρεπε. Τα παιδιά της, έκαναν τις δικές τους οικογένειες, έστησαν τα δικά τους σπίτια, άλλα στην ίδια πόλη, άλλα λίγο πιο μακριά.
Εκείνη, συνέχισε να μένει στο σπίτι που γεννήθηκε, ένα φτωχό οίκημα με μια τόση δα αυλίτσα, κατάφορτη από γεράνια, κάθε λογής λουλούδια κι ότι λαχανικά υπαγόρευε ο καιρός. Η σύνταξη του συχωρεμένου μικρή, όσο την κράταγαν τα πόδια της, έκανε και μεροκάματα, «η δουλειά δεν είναι ντροπή» έλεγε, και πήγαινε όπου τη φωνάζανε. Άλλοτε μεροκάματα στα χωράφια, άλλοτε σε εποχιακά εργοστάσια, άλλοτε στα σπίτια, ώσπου τα χρόνια πέρασαν κι η αδύναμη καρδιά της την καθήλωσε στο καλύβι της.
Κι όταν ερχόταν ο καιρός να δει τα μαγαζιά της περιοχής της στολισμένα χριστουγεννιάτικα, ένα παραπάνω σφίξιμο την έπιανε. Κλεινόταν στο σπίτι της, κι έπλεκε, μ’ όλη τη μείωση της όρασής της. Συντροφιά είχε τις βελόνες της, την αναμμένη ξυλόσομπα, και την ανοιχτή πάντα τηλεόραση, έτσι για ν’ ακούει κάποιον να μιλάει, από φόβο μη ξεχάσει να μιλάει κι η ίδια.
Δεν είχε παράπονο που, κανένας δε τη θυμόταν σε γιορτή ή γενέθλια, εκτός από την πρωτότοκή της εγγονή, που είχε ένα άλλο «δέσιμο» μαζί της, την επισκεπτόταν μια στις τόσες, φορτωμένη με σακούλες από σούπερ μάρκετ.
«Μη ξοδεύεσαι για μένα» Ρηνιώ μου, της έλεγε, κι ας μη γνώριζε κανένας πώς τρεφόταν την κάθε μέρα που πέρναγε…
Κι όταν πάταγε ο Δεκέμβρης τη μέση του:
«Γιορτιάρες μέρες» έλεγε, κι είχε για όλους μια δικαιολογία που απέπνεε καλή πρόθεση και ψυχή.
Αλλά τα μάτια της τρέχανε σιωπηλά άηχα δάκρυα, που δε χτύπαγε το τηλέφωνό της τις νύχτες που άλλαζε ο χρόνος, ούτε της επόμενες, παρά μονάχα έτσι, μια φορά στις τόσες, που κάποιο παιδί της, την καλούσε να δει αν ζει, ή αν έπαθε κάτι.
Τα τελευταία της χρόνια, πριν εμφανιστεί ο καταρράκτης στα μάτια της, ανέβαινε σιγά σιγά τη δημοσιά, έφτανε ασθμαίνοντας, να πει λίγες κουβέντες με άλλες συνομήλικες, και μετά έπαιρνε ένα ένα τα μνημόσυνα, να μαζέψει κουλουράκια και κόλλυβα, αυτά ήταν τα μοναδικά γλυκίσματα, που συχνά πυκνά αποτελούσαν και τα βραδινά της γεύματα, ελλείψει άλλων πόρων…
Κι όταν τη ρώταγε η μεγάλη εγγόνα της, πώς συνέχιζε να πλέκει, για όποια γειτόνισσα της το ζήταγε, με τη χαμηλή της όραση; «Με την αφή», έλεγε, και κανένας δε την πίστευε. Αλλά συνέχιζε να το κάνει, γιατί όλο και κάποιο πεσκέσι θα της έφερναν, πότε λίγο λάδι, πότε κανένα κιλό φέτα, χωριάτικο τραχανά, όσπρια βραστερά κι άλλα τέτοια.
Ωστόσο, τις νύχτες των γιορτών, λύγιζε.
«Περίσσεψα εγώ παιδιά μου» συνήθιζε να λέει, «περίσσεψα στα χρόνια» κι απέμεινα μοναχή. Αυτά τις μέρες.
Γιατί τις μέρες δε μιλούσε με λόγια. Μονάχα με αναστεναγμούς και δάκρυα που κατέβαιναν από τα μάτια της απροειδοποίητα.

…………………………………………………………….

Ας μην αφήνουμε τους υπερήλικους μόνους, όπως και κάθε μονάχο άνθρωπο τέτοιες μέρες σημαδιακές.
Γιατί, η μοναξιά, αυτές τις μέρες, είναι κάτι που δεν αντέχεται…

γιάννης φιλιππίδης
http://filippidisyannis.blogspot.com/

«Ποτέ ο ίδιος»

Σε λίγες μέρες, ένας ακόμη χρόνος, «αλήτης» κι αυτός, «που ανθρώπους κι αγάπες σκορπά», ετοιμάζεται να αποχωρήσει. Φεύγει για πάντα… Χωρίς την παραμικρή δυνατότητα επιστροφής… Ας πάει στο καλό…
«… Μας αφήνει το τηλέφωνό του. Απαντάει πάντα η στενογράφος του: η μνήμη. Ποτέ ο ίδιος» (Κική Δημουλά).

70 χρόνια

Το 2008 συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ημέρα που εξέπεμψε για πρώτη φορά σήμα το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Εβδομήντα χρόνια μετά, η ΕΡΑ επιστρέφει στο Ζάππειο και στο χώρο από όπου μεταδόθηκε η πρώτη εκπομπή με μια μεγάλη Έκθεση που αφηγείται την ιστορία του ραδιοφώνου στην Ελλάδα, από τις 8 Δεκεμβρίου ως τις 30 Ιανουαρίου.
Η έκθεση ξεκινάει μέσα από έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο που αναπαριστά το πρώτο στούντιο της Ραδιοφωνίας, όμοιο με αυτό που εξέπεμψε σήμα το ΕΙΡ στις 31 Μαΐου 1938. Μέσα από την περιήγηση στις αίθουσες της έκθεσης ο επισκέπτης βλέπει παλιά μηχανήματα ήχου, κονσόλες, μικρόφωνα, τεύχη του Ραδιοπρογράμματος, μοναδικές παρτιτούρες, σημαντικές υπηρεσιακές επιστολές και φυσικά πολλά παλιά ραδιόφωνα.
Στο τέλος της περιήγησης του Ζαππείου μια μεγάλη έκπληξη περιμένει τους επισκέπτες της έκθεσης. 5 studio θα διατίθενται για την ηχογράφηση εκπομπών. Με προκαθορισμένα ραντεβού, σχολεία και ιδιώτες θα ζουν την εμπειρία μιας εκπομπής, θα ηχογραφούν με τη βοήθεια των ειδικών και θα φεύγουν με το cd τους. Οι καλύτερες εκπομπές θα βραβευθούν και θα μεταδοθούν στο ραδιόφωνο.
Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν από κοντά και ζωντανά, σε μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα χωρητικότητας 200 ατόμων, 6 συναυλίες και 5 ραδιοφωνικές μεταδόσεις θεατρικών έργων με τη μορφή αναλογίου.

Μια ευχή…

Εύχομαι τα φετινά Χριστούγεννα να κατανοήσουν λίγο καλύτερα οι άνθρωποι- κυρίως αυτοί που έχουν θέσει τον εαυτό του (οικειοθελώς) στη συνέχιση του έργου του Χριστού -τι ακριβώς μήνυμα μας έφερε στη γη .
Ώστε να πάψει η πίστη μας να λιθοβολείται από τύπους Εφρέμ και συσσώρευση περιουσιών της εκκλησίας την ώρα που πάρα πολλοί άνθρωποι δυστυχούν.
Καλά Χριστούγεννα με υγεία και ευτυχία σε όλους.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (http://triala.blogspot.com)

Ευχές

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

π. Φιλόθεος Δέδες: «δεν ανταποκριθήκαμε στη συνάντηση…»

«Η εορτή της μεγάλης και ταπεινής επιφανείας του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού είναι η απαρχή της νέας δημιουργίας.
Ο Θεός διελογίσθη και ο διαλογισμός Του είναι ο άναρχος Υιός. Ο Θεός ώμοσε εις εαυτόν και η όσμωσις με την ανθρώπινη φθαρτή φύση διήνοιξε τας οδούς της σωτηρίας. Ο Θεός επεσκέψατο ημάς και η φανέρωσις της Παναγίας Τριάδος καθορίζει τον τρόπο υπάρξεως των ανθρώπινων.
Ο Θεός προσλαμβάνει την ημετέραν πεπτωκυίαν φύσιν και ο άνθρωπος είναι το πρόσλημμα της Τριαδικής ζωής. Ο Θεός μεθύγνηται των φθαρτών και ο άνθρωπος δυνατοποεί την σύγκραση με την αφθαρσία. Ο Θεός σμικρύνει εαυτόν και ο άνθρωπος μεγιστοποιείται. Ο Θεός ταπεινούται και ο άνθρωπος υψούται. Ο Θεός μετανοεί δι’ ημάς και ο άνθρωπος ανίσταται εις την προτεραίαν κατάστασιν…
Ο Θεός ποιεί καινά τα πάντα, αποκαλύπτεται, προσφέρεται, λαμβάνεται, κομίζεται, φανερώνεται, ψηλαφείται και ο άνθρωπος θεοκοινωνεί. Λαμβάνει παν δώρημα τέλειον, μετέχει των ακτίστων θείων ενεργειών, καθίσταται πλέον μέλος του θεανδρικού Σώματος του Χριστού, κατά χάριν και εις χάριν και εν χάριτι. Χρίζεται πολίτης της Βασιλείας των ουρανών, κληρονόμος αιωνίου ζωής, μέτοχος παραδείσιας ζωής. Τελειούται και τελευτά εν Αυτώ.
Η ιστορία των ανθρώπινων πραγμάτων τελεύτησε. Ουδέν καινότερον της ενανθρωπίσεως του Θεού. Τίποτε πλέον δεν είναι νέο. Τα πάντα από τούδε καθίστανται καινά, καλούμεθα δε, κεχρισμένοι εις Χριστόν, να περιπατήσωμεν εν καινότητι ζωής.

Ο άναρχος Θεός άρχεται και εμείς εισερχόμεθα στον αιώνιο, θείο και σωτήριο σαββατισμό, στους χρόνους και τους καιρούς του Θεού…
Ο αγέννητος γεννάται εν Πνεύματι και η Αειπάρθενος χορηγεί σάρκα παρθένον αγνήν στον αγαπητό του Θεού και Πατρός και η Εκκλησία είναι το μυστήριο του εν Τριάδι αποκαλυπτομένου Θεού στους αιώνας…
Ο αχώρητος Θεός χωρείται στην προσλαμβανομένη ανθρώπινη φύση, την οποία επανάγει στην προτέρα και πέραν αυτής, στην παραδείσια κατάσταση της ατελεύτητης κοινωνίας μαζί Του.
Δύο χιλιετίες ο Χριστιανισμός είναι ο άρτος, το ύδωρ, το άλας, η ζύμη, το φως. Προσλαμβάνει στην Ευχαριστία το φθαρτό της ανθρωπίνης και μοιραίας φύσεως και το καθαγιάζει εν Πνεύματι Αγίω. Πνευματοποιεί τη σάρκα με τη βιολογική σημασιολόγησή της και μεταμορφώνει την εκπεσούσα κτίση εις ακτισίαν κατά χάριν, σε δημιούργημα το οποίον εγένετο εν ημέρα ογδόη…
Είκοσι αιώνες, συνεχώς, ο Χριστιανισμός κολαφίζει την αβουλία της ελευθεριότητος, την δειλία της απραξίας, την ατολμία της αυτάρκειας, την προσκόλληση στην νοσηρή επιφάνεια του ναρκισσισμού, την ειδωλοποίηση της φθαρτότητος, την παρωδία της θλάσης, την κύψη στην ευφάνταστη αθλιότητα της ανημπόριας.
Όλους τους αιώνες θα διώκεται ο Ιησούς ως απ’ αρχής, από Ηρωδιανούς, γιατί ως Μεσσίας Θεός είναι ο μόνος επικίνδυνος στις δυνάμεις του σκότους και του μηδενός.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι μηχανιστικός συναισθηματισμός, φυσικός θρησκευτισμός, ιδεολογικός ηθικισμός, φοβισμένος μεταφυσικός αφορισμός, θεϊστικός κοινωνισμός. Είναι το ήθος του όλου ανθρώπου, του τελείου ανθρώπου, τον οποίο πνευματοφόρησε ο Θεός. Είναι μαρτυρία, κατάθεση στην πρόθεση της ευχαριστίας της ζωής, συνακόλουθης κατ’ όνομα, στην οδό του Θεού προς τον Άδη της κοσμικής περιπέτειας. Είναι εναπόθεση καταλόγου κλητών ονομάτων στην Τράπεζα του Ουρανού, στην οποία ο γεγενημένος και, γι’ αυτό, αναστημένος Θεός συντρώγει τον άρτο της οδύνης με το πλάσμα του…
Ο Θεός γεννάται στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας και βεβαιώνει αείποτε τον καιρικό άνθρωπο πως είναι εδώ, αλλά η παρουσία Του είναι, ταυτόχρονα, αναστάσιμα διακριτική στη ζωή μας. Είναι εδώ, στην Εκκλησία Του, αλλά και έρχεται. Είναι ο ην και ο ερχόμενος και ο αναμενόμενος, ο αεί ων και ωσαύτως ων.
Ο χρόνος της Εκκλησίας γέμει φανερώσεων. Είναι δια Χριστόν χρόνος του Πνεύματος, χρόνος στον οποίο εκφαίνεται η αγάπη του Θεού και Πατρός. Η Γέννησις του Θεού Ιησού Χριστού σημαίνει την σπαργάνωση του κόσμου με την θέρμη της ζωογόνου πνοής του Πνεύματος…
Η πίστη στην ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού κατέστη, δυστυχώς, φυσική υπόθεσις, δουλικός αναχρονιστικός εθιμισμός. Εθιστήκαμε στην συνήθεια, παγιωθήκαμε στην αναζήτηση, αρνηθήκαμε την θυσιαστική σχέση, δεν ανταποκριθήκαμε στη συνάντηση, λυγίσαμε στην περιδίνηση της κοσμικής αφομοίωσης.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν παραδοθήκαμε, προσπαθούμε και ο Θεός ετάζει ενός εκάστου την καρδιακή εναγώνια πρόταξη…
Τα Χριστούγεννα σημαίνουν ένα ιστορικό γεγονός. Το γεγονός αυτό είναι η εσχατολογική πορεία μας στην αιωνιότητα της Τριαδικής ζωής. Η σχέση ενός εκάστου με τον γεννηθέντα Θεό Ιησού Χριστό καθορίζει την ύπαρξη στη διάσταση της προσωπικής αναγεννήσεώς μας, στην φάτνη της θεϊκής παρουσίας, στον φωτισμό του αστερισμού του παναγίου Πνεύματος, στη βεβαίωση, εν τέλει, ότι ο Θεός Πατήρ αγαπά τόσο όμορφα τον κόσμο μας για τον οποίο νοιάζεται και τον οποίο διακυβερνά με τόση θυσιαστική αγάπη, με αυτή ταύτη την κένωση του ίδιου του Υιού Του.
Η προσκύνησις του θείου γεγονότος της Γεννήσεως προϋποθέτει μετανοούσα πίστη, αναζήτηση ελέους, ταύτιση με το εκκλησιαστικό αξίωμα γευόμεθα τόσες δωρεές για τις οποίες ποτέ δεν θα γίνουμε άξιοι. Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;»

Ο π. Φιλόθεος Δέδες είναι Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων και Ηγούμενος των Ιερών Μονών Ελεούσης και Σωτήρος Νήσου.
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί το προλογικό σημείωμα του π. Φιλοθέου στο διήγημα του Χρήστου Χρηστοβασίλη «Τα Χριστούγεννα της γριάς», που κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις «Μνημοσύνη» της Ιεράς Μονής Ελεούσης Νήσου Ιωαννίνων.

Μάνος Χατζιδάκις, «τα Χριστούγεννα…»

«Ο κόσμος πια δεν είναι μαγικός. Και τα Χριστούγεννα, μια οργανωμένη μηχανή… Έτσι ο Χριστός γεννιέται σιωπηρώς. Κανείς δεν τον αναζητά, κανείς δεν τον εσκέφτεται κι έρχεται μόνος σιωπηλός για να πεθάνει μόνος… κι αυτό τ’ αστέρι της βηθλεέμ, τι θέλει πάλι κι ήρθε ετούτη τη χρονιά… Α! τα Χριστούγεννα, δεν είναι φέτος ούτε για τα παιδιά. Άλλωστε απέκτησαν και αυτά, χάρις στην βιομηχανικήν ανάπτυξη, μιαν εντελώς προσωπική μυθολογία που απέχει χιλιάδες μέτρα από τη μυθολογία της γέννησης του Χριστού…
Η σιωπηλή αυτή γέννηση, μέσα στον άσχετο και θορυβούντα κόσμο μας, φαντάζει ακόμα πιο ιερή και πιο σημαδιακή, από την γραφική των τυπικών χριστιανών, που εννοούν να βλέπουν τον Χριστό, Θεό απ’ τη γέννησή του, εξ αρχής, κι όχι μετά, στον θάνατο, στο τέλος, στην κατάληξή του».

Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 23 Δεκεμβρου 1979. Από «Τα Σχόλια του Τρίτου», εκδόσεις «Εξάντας».

(Η γέννηση, έργο Αγήνωρος Αστεριάδη είναι δανεισμένη από το blog της Ιδιωτικής Οδού... Καλά Χριστούγεννα, Παναγιώτη...)

«Τα Χριστούγεννα του Νικόλα»

Πρώτο δώρο, πρώτη "ευχή", η ιστορία του Νικόλα, που μας έστειλε ο Γιάννης Φιλιππίδης, συγγραφέας των βιβλίων «Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι αχ» και «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου», αμφότερα από τις εκδόσεις «Άγκυρα».
Το Γιάννη Φιλιππίδη τον βρίσκετε ακόμα στο εξαιρετικό blog του «Το φως που μας ενώνει» (filippidisyannis.blogspot.com).
«Πάντα οι φίλοι στη ζωή μας καλεσμένοι», Γιάννη μου... Ένα ευχαριστώ είναι λίγο... Καλά Χριστούγεννα κι από δω...

Γιάννης Φιλιππίδης, «Τα Χριστούγεννα του Νικόλα»

Χριστούγεννα σε μια πόλη βόρεια. Κάθε τόσο ήλιος και παγωνιά. Κάθε τόσο πάχνη, παγετός τα πρωινά παντού. Ιδιαίτερα πάνω στα τζάμια των αυτοκινήτων… Και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, τρέχοντας να προλάβουν το κουδούνι της προσευχής, ζωγράφιζαν βιαστικά πάνω τους, αστεράκια, λέξεις και άλλα διάφορα, κι έπειτα, χουχούλιαζαν τα παγωμένα δαχτυλάκια τους στις χούφτες, μουδιασμένα από το κρύο, λες και τα ‘χαν βουτήξει για ώρα μέσα με φρέσκο πάγο…

Κι απέμεναν τ’ αυτοκίνητα, σειρές ολόκληρες, γεμάτες ζωγραφιές στα τζάμια τους. Και τα διαβολάκια, άκουγαν ζουζουνίζοντας το “πάτερ ημών” και χώνονταν στις παγωμένες αίθουσες, στις στολισμένες παγωμένες αίθουσες, κι ώσπου να ‘ρθει η κυρα Κούλα η ες αεί δασκάλα τους, κουλουριάζονταν γύρω από τη μεγάλη σόμπα του πετρελαίου, που σοφά είχε φροντίσει ν’ ανάψει ο κυρ Γιώργης, ο υπερήλικας επιστάτης…
Και τα τζάμια, ήταν όλα στολισμένα με κολλημένα λαμπερά χαρτιά, εκατοντάδες πανομοιότυπα αστεράκια, φάτνες κι αγγελάκια χωρίς πρόσωπα. Και τα μαθήματα, περιστρέφονταν πάντα γύρω από τη μεγάλη γιορτή των χριστιανών, και τα παιδιά ήταν όλα τόσο χαρούμενα, μαζί τους κι ο Νικόλας εκεί, που ένιωθε να υπάρχει σ’ αυτό το κλίμα φυσικά, όμορφα, κι αποζημιωνόταν για τον παγωμένο καιρό, και τον αγέρα που μοσχοβολούσε βοριά, μυρωδιά από πετρέλαιο, αλλά πιο πολύ, οσμές από φρεσκοκαμένο ξύλο, που καιγόταν ακατάπαυστα στις παλιές ξυλόσομπες των φτωχών.

Η επιστροφή στο εύπορο σπίτι του, ήταν εντελώς διαφορετική. Πόσες και πόσες δεν είχε δει τη μάνα με μάτια πρησμένα από το κλάμα, τον πατέρα βιαστικό να φάει, να ξεκουραστεί, να ξαναβγεί, να υπάρχει στο φόντο, αμίλητος, ανέκφραστος, απρόσιτος για το Νικόλα, όσες προσπάθειες κι αν είχε κάνει για το αντίθετο…

Αλλά το μεγάλο σπίτι, παρέμενε παγωμένο, μολονότι θερμαινόταν ακατάπαυστα από τους αποτελεσματικούς συσσωρευτές της εποχής που καίγανε νύχτα μέρα. Κι όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο πιο πολύ πάγωνε το σπίτι, τόσο, που δεν ήθελε να βρίσκεται εκεί, κι ας τον είχε μάθει από μικρό εκείνη –στερνοπούλι– να μένει μαζί της, να τον αγκαλιάζει συχνά, να του διηγείται παλιές ιστορίες, για να τον κρατάει πλάι της…

Κι ο μικρός ήξερε αναπόφευκτα για όλα –για την ξένη γυναίκα που ‘χε μπει απρόοπτα στη ζωή του μπαμπά, κι οι δυο γονείς δε θα ‘τανε ποτέ ξανά οι ίδιοι– του μίλαγε κι εκείνος καταλάβαινε, είτε γιατί του περίσσευε η εξυπνάδα, είτε γιατί η μάνα ήθελε να τον προετοιμάσει για πράγματα που θα ‘ρχονταν γρήγορα, αλλά εκείνος, ούτε γνώριζε, ούτε καν μπορούσε και να φανταστεί. Και κάθε μέρα στο σχολείο, τα τζάμια της τάξης του, γέμιζαν νέα αστεράκια κι αγγελάκια και καμπανούλες, όλα γεμάτα χρυσόσκονη.

Κι όταν στο σχολείο έκαναν την καθιερωμένη γιορτή, κι έδιωξαν τα παιδιά μια ώρα αρχύτερα για τα σπίτια τους, ο Νικόλας, έτρεξε με μάγουλα κόκκινα από χαρά για το σπίτι, η μάνα πουθενά, αλλά πίσω από την κλειστή πόρτα της κρεβατοκάμαρας, άκουσε διακριτικούς θορύβους, κατέβασε το χερούλι και μπήκε απρόοπτα μέσα.
Στο υπέρδιπλο κρεβάτι, εκείνη είχε αραδιάσει μια στοίβα ρούχα, όχι τ’ ακριβά μα σίγουρα τ’ αγαπημένα της, και τα μάτια της έτρεχαν μεγάλους κόμπους από αλμυρά δάκρυα, που ταξίδευαν μέχρι τον όμορφο λαιμό της.

Η πρώτη του ερώτηση ήταν “γιατί το κάνεις αυτό μαμά;” κι επικράτησε σιωπή, βαθιά σιωπή για ώρα, πριν βρει το κουράγιο εκείνη να του δώσει μια πειστική απάντηση. Τότε εκείνη τον κάθισε στους μηρούς της, εύκολη κίνηση, γιατί μολονότι ψηλός για την ηλικία του, ήταν αδύναμος κι ελαφρύς σα πούπουλο. Και το παιδί παρατήρησε το κομοδίνο, με το βαρύ τεράστιο τασάκι, που ’χε γεμίσει με γόπες τσιγάρων, κι ήταν πρωτόγνωρο αυτό, ποτέ η μάνα του δε κάπνιζε παραπάνω από μερικά Καρέλια την ημέρα, κι εκείνα στον καφέ, πάντα με παρέα. Κι αφού τη βοήθησε να κλείσει το φερμουάρ της μικρής βαλίτσας, την παρακολούθησε να βάφεται, φορώντας ένα σύνολο ρούχων, που συνήθιζε να φοράει μόνο στις γιορτές των αγαπημένων της…

“Θα φύγουμε Νικόλα” είπε κοιτάζοντάς τον μέσα απ’ τον καθρέφτη αποφασιστικά…
Το παιδί έμεινε εκκωφαντικά σιωπηλό. Στο τέλος ρώτησε:
“Και σαν που θα πάμε, δηλαδή…;”
“Στη θείας Θάλειας, στην Κατερίνη. Έχει λεωφορείο σε μια ώρα…”
Πάλι σιωπή σε χρόνο χωρίς δείκτες.
“Μα ο μπαμπάς…”
“Δε θα τον πάρουμε μαζί μας το μπαμπά…”
“Είναι Χριστούγεννα…”
“Ο πατέρας σου μπορεί να περάσει τις γιορτές του, με όποια διάλεξε” είπε κείνη με ατσάλινη φωνή, πρώτη φορά την άκουγε έτσι. Δεν ξαναμίλησαν.

Μισή ώρα μετά, μάνα και παιδί περίμεναν στωικά να ’ρθει το λεωφορείο για Αθήνα. Εκείνη κάπνιζε ακατάπαυστα. Ο Νικόλας της έριχνε κλεφτές ματιές ασταμάτητα.
Ξαφνικά, πριν το πούλμαν, φάνηκε από τη γωνία το γκρενά Audi του πατέρα. Φρέναρε τόσο απότομα μπροστά τους, που όλα τα κεφάλια γύρισαν αστραπιαία, σχεδόν από ένστικτο…
Τότε εκείνη είπε:
“Νικόλα, πέρνα εκεί απέναντι στα παιχνίδια. Μπες μέσα, περιεργάσου, διάλεξε δυο μεγάλα που σ’ αρέσουν πολύ, κι όταν τελειώσεις, θα ’ρθω να αγοράσουμε αυτά που θέλεις…”
Το παιδί υπάκουσε πειθήνια…

Μείναν μόνοι τους. Ένας άντρας και μια γυναίκα, σχεδόν συνομήλικοι, λίγο πάνω απ’ τα σαράντα κι οι δύο.
“Μη φύγετε.”
“Γιατί να μείνουμε…”
“Ξέρω, το φταίξιμο είναι όλο δικό μου…”
“Αυτό δεν έχει καμιά σημασία για κανέναν μας...”
“Εγώ…”
“Ο καθένας μας διαλέγει ό,τι θέλει σ’ αυτή την ζωή…”
“Εσείς είστε η οικογένειά μου.”
“Μήπως θέλεις να πεις, κ α ι εμείς…;”
“Όχι, μόνον εσείς... Σε παρακαλώ.”
Τον κοίταξε με μάτια παράξενα.
“Γίνανε πολλά. Μην εξευτελίζεσαι κιόλας στα μάτια μου!”
“Είκοσι χρόνια είμαστε μαζί, μη τα διαγράφεις έτσι…”
“Δε διαγράφω τίποτα, αλλά ράγισα.”
“Θα κολλήσουμε τα ραγισμένα, όλα στο χέρι μας είναι..”
“Κλόνισες την εμπιστοσύνη μου!” είπε κείνη και βούρκωσε…
“Έλα πίσω… κι εγώ θα…”
“Όχι άλλες κουβέντες, όχι άλλα λόγια σε παρακαλώ…!”
“Κι αυτό το ράγισμα, το ‘χω μέσα μου, το νιώθω γύρω μου.”
“Σου ορκίζομαι”
“Μη… μη… προπαντός μην ορκίζεσαι…” είπε και το ρίμελ στα μάτια, μουντζούρωσε το φωτεινό της πάντα πρόσωπο, “δε πιστεύω σε όρκους, ειδικά απ’ όσους έχουν το ταλέντο να τους τσαλαπατάνε έτσι…”
Εκείνη τη στιγμή, βγήκε το παιδί απροειδοποίητα από το παιχνιδάδικο. Στάθηκε μια στιγμή, δυο στιγμές.
Και διαπίστωσε πως η μάνα του, ήταν εξίσου όμορφη, ακόμα και μουντζουρωμένη από χρώματα και μακιγιάζ.

Του αγόρασαν τρία τεράστια κουτιά με διαφορετικά παιχνίδια…
Ήταν απ’ αυτά που έπαιξε ποτέ λιγότερο, όχι γιατί τα σνόμπαρε. Τα αγνόησε γιατί του θύμιζαν εκείνη την επικείμενη αναχώρηση, που ματαιώθηκε, τα εισιτήρια που κράταγε στην τσέπη του σαν ενήλικας, και δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ…

Κι οι μέρες των γιορτών, συνέχισαν να ’ναι σιωπηλές… κι αυτό συνέχισε να φέρνει θλίψη στο Νικόλα…
Ήτανε τα Χριστούγεννα του 1979…

(http://filippidisyannis.blogspot.com)

γεννιέται

Ο Χριστός γεννιέται και σήμερα, στον παρόντα χρόνο, στο τώρα μας. Δεν ξέρω αν υπάρχει εντός μας, στις καρδιές μας, «τόπος εν τω καταλύματι» Αυτού… Ξέρω, όμως, ότι γεννιέται… Κι αυτό, μου φτάνει… Κι αυτό, μου δίνει ελπίδα…

Καλά Χριστούγεννα!

«ως παιδίον»

«Μόνο όταν εισχωρήσουμε στο παιδί που ζει κρυμμένο μέσα μας, μπορούμε να κάνουμε δικό μας το χαρμόσυνο μυστήριο του Θεού που έρχεται προς εμάς ως παιδίον…Το παιδί σ’ αυτή τη μακρινή σπηλιά της Βηθλεέμ δεν έχει επιθυμία ώστε να το φοβόμαστε. Εισέρχεται στις καρδιές μας χωρίς να μας εκφοβίζει, χωρίς να επιδεικνύει το κύρος και τη δύναμή του, αλλά μόνο με την αγάπη…».

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Χριστούγεννα

Έρχονται Χριστούγεννα… Κάποιοι θα μιλήσουν και πάλι για μελαγχολίες και για μοναξιές, θα ανάψουν όσο γίνεται περισσότερα φωτάκια, θα νοσταλγήσουν ξοφλημένες παιδικότητες και μίζερες αθωότητες… Κάποιοι θα εξαργυρώσουν το χρέος τους στο συνάνθρωπο με τις εθιμικές, κατ’ έτος φιλανθρωπίες τους, θα περιβληθούν το πολυτελές ένδυμα και το στημένο χαμόγελο της γιορτής και θα πορευθούν αυτάρεσκα, πασπαλισμένοι με μπόλικη χρυσόσκονη και σύμφωνοι πάντα με τις life style οδηγίες για όσο γίνεται πιο «must» Χριστούγεννα…
Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά… Υπάρχει η επανάσταση της ελπίδας… Υπάρχει το καταλυτικό μήνυμα ότι «ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ»… Εκεί να σταθούμε. Στο μυστήριο της Θείας Ενσάρκωσης. Στο θαύμα της Γέννησης. Κι αν μπορέσουμε να το προσεγγίσουμε. Όχι γνωστικά, αλλά βιωματικά. Όχι κοσμικά. Υπερκόσμια. Όχι ερευνητικά, αλλά με την καρδιά μας. Όχι με αποδείξεις, αλλά με πίστη.
Αν μπορέσουμε…

Νατάσσα Μποφίλιου

Χρόνια πολλά Νατάσσα!!!

Μια ευχή…

Τα πρώτα "δώρα" άρχισαν να φτάνουν… Λίγη υπομονή… Μαζί θα τ’ "ανοίξουμε"…

Αναστασία…

«Στ’ όνομά σου Αναστασία
κρεμασμένα λες χίλια τάματα…»

Χρόνια πολλά…

28 ποιητές γράφουν…

Το ηλεκτρονικό περιοδικό για την ποίηση «e-poema» παίρνει την πρωτοβουλία να συσπειρώσει εγνωσμένους Ελληνες ποιητές της παλαιότερης και της νεότερης γενιάς, με στόχο μια διαφορετική αντιμετώπιση και τοποθέτηση έναντι της περιρρέουσας πραγματικότητας των τελευταίων ημερών. Με μόνο όπλο τους στίχους.
Συμμετέχουν με ποιήματα γραμμένα εν θερμώ ή -σε περιπτώσεις- με ήδη υπάρχοντα, τα οποία προφητικά ταιριάζουν στην περίσταση, οι:
Μαριγώ Αλεξοπούλου, Νάνος Βαλαωρίτης, Γιώργος Βέης, Φοίβη Γιαννίση, Mιχάλης Γκανάς, Βερονίκη Δαλακούρα, Γιώργος Δουατζής, Γιάννης Ευθυμιάδης, Σταύρος Ζαφειρίου, Δημήτρης Καλοκύρης, Γιάννης Κοντός, Γιάννης Λειβαδάς, Χριστόφορος Λιοντάκης, Γιώργος Μαρκόπουλος, Μιχαήλ Μήτρας, Γιώργος Μπλάνας, Δάφνη Νικήτα, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Παυλίνα Παμπούδη, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, Γιάννης Η. Παππάς, Στρατής Πασχάλης, Σταμάτης Πολενάκης, Βασίλης Ρούβαλης, Ντίνος Σιώτης, Γιάννης Στίγκας, Νατάσα Χατζιδάκι, Γιώργος Χουλιάρας.
Τα 28 ποιήματα είναι μια ελάχιστη αντίδραση στα τρέχοντα γεγονότα, ένα αντίδοτο στην κατάθλιψη, την απαξίωση και την αίσθηση υποχώρησης των πάντων σε πολιτιστικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Το ανθολόγιο που προκύπτει από αυτή την αυθόρμητη κίνηση, δημοσιεύεται άμεσα στο περιοδικό (www.e-poema.eu).

Live

Ο Δώρος Δημοσθένους live στον ΙΑΝΟ

Δώρος Δημοσθένους, «One for the Road»

Η Μικρή Άρκτος παρουσιάζει την πρώτη δισκογραφική πρόταση του Δώρου Δημοσθένους, με τίτλο One for the Road, ενός από τους πιο σημαντικούς νέους έλληνες ερμηνευτές.
Αφορμή για το δίσκο αυτό στάθηκαν οι εμφανίσεις του πριν δυο χρόνια στο Θέατρο Ροές. Ο τίτλος του δίσκου άλλωστε παραπέμπει στον τίτλο εκείνων των παραστάσεων: One for the Road. Τα τραγούδια και η ατμόσφαιρα των συναυλιών στο θέατρο Ροές είχαν θεματικό άξονα το «τελευταίο στιγμιότυπο» (ένα ποτό, ένα τσιγάρο, ένα τραγούδι ή μια συνομιλία) πριν ξεκινήσει το μοναχικό της ταξίδι μια νυχτερινή περιπλάνηση. («Δεν υπάρχει ποτέ τελευταίο ποτό, πάντα προτελευταίο», σημειώνει ο ερμηνευτής στο σημείωμά του στο δίσκο)…
Ο κορμός εκείνων των τραγουδιών, ενισχυμένος και με καινούργια, αποτελεί τη δισκογραφική αποτύπωση της ιδέας της παράστασης.

...για τα Χριστούγεννα

«Μια ευχή για τα Χριστούγεννα» είναι σαν ένα σπίρτο αναμμένο, που ξέρεις πως ούτε να φωτίσει μπορεί ούτε να ζεστάνει… Αλλά το ανάβεις… Όχι για την κλισαρισμένη «χαρά της γιορτής», όχι… Για την ανάγκη σου να ανοίξεις την πόρτα του δικού σου χώρου, έστω κι αν αυτό είναι ένα απλό ιστολόγιο, επειδή δεν μπορείς ν’ ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου…
Ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους δήλωσαν ότι θα δώσουν το παρόν σ’ αυτό μου το κάλεσμα καρδιάς… Δεν το κάνω από περίσσευμα γιορτινής διάθεσης… Απλά, επειδή θέλω να βρεθούμε έστω κι έτσι, έστω και μ’ αυτό τον τρόπο…

Ευχαριστώ κι αυτούς που θα ’ρθουν ακάλεστοι… Καλοδεχούμενοι είστε, το γνωρίζετε…

Αλέξης

«Απ’ τη στεριά, το νερό και τον αέρα»

Κυκλοφορεί από τη «LYRA» ο νέος δίσκος του Μιχάλη Ανδρονίκου με τραγούδια για μικρούς και μεγάλους, με ήρωες ζώα. Τραγουδούν η Σίσσυ Κασσάνδρα & ο Γιάννης Λεκόπουλος. Συμμετέχει η Μαρία Φωτίου. Τους στίχους έγραψαν ο Νίκος Αϊβαλής (που είχε τη θεατρική και την εικαστική επιμέλεια του άλμπουμ), ο Βασίλης Γκίκας, η Νατάσα Κακογιαννάκη και η Αλέκα Εληώτη.
Μια όμορφη παρέα σκαρφίζεται χαρούμενα και συγκινητικά τραγούδια, τα οποία αφιερώνει στα «αδέσποτα του κόσμου» και σας καλεί να τα ακούσετε, να τα τραγουδήσετε και να τα χαρείτε μαζί της.

«Μια ευχή για τα Χριστούγεννα»

«Μια ευχή για τα Χριστούγεννα»

Από την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου στις «apoxroseis.blogspot.com»

Ευγενία Φακίνου, «Για να δει τη θάλασσα»

Δε θυμάται ποια είναι ούτε πώς τη λένε. Θυμάται όμως να μαγειρεύει. Στην κουζίνα ενός ταβερνείου του Κολωνού, ανάμεσα σε μυρωδιές μπαχαρικών και συνταγές ξεχασμένων φαγητών, θα προσπαθήσει να πυροδοτήσει τις αναμνήσεις της και να ξαναβρεί τη βιωματική της μνήμη. Η γεύση της μνήμης ή η μνήμη της γεύσης; Μάστορες και τσιράκια, η θεία Αχτίτσα και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, ο ζωγράφος Θεόφιλος, ο αγωνιστής του Πολυτεχνείου και ο «Χριστός ξανασταυρώνεται», ο μυστηριώδης Μιχαήλ και ο φύλακας άγγελος Ρούλα, όλοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, θα της «χαρίσουν» αναμνήσεις και θα τη βοηθήσουν να ξαναβρεί ή να εφεύρει εκ νέου τη μνήμη της.
Αυτοβιογραφική μυθοπλασία, όπου το πραγματικό συγχέεται με το φανταστικό, το «εγώ» γίνεται «αυτή», ενώ οι μικρές καθημερινές χαρές οδηγούν στην ελπίδα και τη λύτρωση…

«Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί»

Άλκηστις Πρωτοψάλτη
«Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί»
(30 χρόνια δισκογραφίας)

Κυκλοφορεί…

«και τα μάτια κι η καρδιά»

Ελευθερία Αρβανιτάκη
«και τα μάτια κι η καρδιά»

Κυκλοφορεί…

τραύμα

«Ο θάνατός του υπήρξε τραύμα στη λειτουργία του κράτους - δικαίου. Εύχομαι να είναι το τελευταίο…»

Κάρολος Παπούλιας

τα παιδιά

«έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…»

Και ΟΡΓΗ...

Φωτιά… Και μολότοφ… Και δακρυγόνα… Και ΦΟΒΟΣ… Και ΝΤΡΟΠΗ… Και ΟΡΓΗ…
Ελλάδα στα πρόθυρα του 2009…

Άννα

«Άννα γιατί να σου κρυφτώ
είμαι μονάχος σαν κι εσένα…»

Χρόνια πολλά…

Σπείρα Σπείρα

Η Σπείρα - Σπείρα ξεκινώντας τη δεύτερη δεκαετία της, κρατάει το δικαίωμα της πρώτης συμμορίας και με καινούργιους καλλιτέχνες στη φετινή της εξόρμηση, τον Τζερόμ Καλουτά από το Ζαίρ περφόμερ-ράπερ, την ηθοποιό Μαρία Κοσκινά μετάκληση από το «Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος» και το νέο τραγουδιστή Κώστα Μπουγιώτη, ανακοινώνει το φετινό της θέμα: «ALL THAT ΜΠΑΖ», H τελευταία νύχτα του κόσμου.

Μουσική Θεατρική Σκηνή ΑΘΗΝΑΪΣ 2008-2009.
Καστοριάς 34-36 Βοτανικός.
Τηλ. 210 3480000.

Έρχονται...

Έρχονται Χριστούγεννα…
Τα φωτάκια ανάβουν και πάλι, «σπάταλα» και «αχόρταγα», στα σπίτια και στους δρόμους της πόλης… Ωραία φαίνονται… Άλλοθι γιορτής… Η αλήθεια της, άραγε, που να ’ναι κρυμμένη; Και πόσο θέλουμε, πόσο αντέχουμε να την αναζητήσουμε;

On air

Όπως φεύγεις έτσι κι έρχεσαι… Χωρίς να ξέρεις το «πώς»… και το «γιατί»… Χωρίς πολλές φορές να το έχεις, καν, προγραμματίσει… Όπως μια εκδρομή που δεν έγινε… Όπως μια κουβέντα μ’ ένα φίλο που δε συνάντησες ακόμα… Όπως μια ρίμα σ’ ένα στιχάκι που άφησες μισή…

"Σκηνές από βουβή ταινία"

Τα καινούργια τραγούδια του νέου και πολύ αξιόλογου συνθέτη Δημήτρη Μαραμή (φωτό) κυκλοφορούν στο cd "Σκηνές από βουβή ταινία" σε στίχους του Σωτήρη Τριβιζά.

Ερμηνεύει ο Κωνσταντίνος Κληρονόμος και συμμετέχουν ο Μάριος Φραγκούλης και η Βικτωρία Ταγκούλη.

Περισσότερα σε επόμενη ανάρτηση...

"Στα σύνορα της θλίψης"

Η ποιητική συλλογή του Μίλτου Γήτα "Στα σύνορα της θλίψης" θα παρουσιαστεί τη Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου στον "Ελευθερουδάκη" της Αθήνας, σύμφωνα με το πρόγραμμα της παραπάνω πρόσκλησης.

Ελύτης

Δεν την ξέχασα... Απλά, χάθηκε μέσα στα δικά μου ασήμαντα... Ο λόγος για τη γενέθλια ημέρα του Οδυσσέα Ελύτη... Του ποιητή του φωτός... Κι αν στεκόμαστε συχνά κι από δω σε τέτοιες επετείους, το κάνουμε για να κρατηθούμε από κάτι γερό και ασφαλές... Γιατί, αυτά τα πρόσωπα αποτελούν τους δασκάλους μας αενάως... Θα τους χρωστάμε... Ο νομπελίστας μας ποιητής είδε το πρώτο φως της ζωής του στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης, στη συνοικία Εφτά Μπαλτάδες, γωνία Αριάδνης και Πασιφάης…
Γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις για τον Οδυσσέα Ελύτη:
«Ό,τι χάραζε σε στίχους
τα ’παιρνε η θάλασσα που ’χε στα χέρια του.
Ό,τι ζωγράφιζαν τα χείλια του
τα ’σβηνε ο ουρανός που ’χε στα μάτια του...».
Κι ο ίδιος ο ποιητής αυτοεξομολογείται:
«Όντας στον ελάχιστο βαθμό “ποιητικός”, αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ποίηση, με τον ίδιο τρόπο που, όντας στον ελάχιστο βαθμό “πατριώτης”, αγάπησα στον μέγιστο βαθμό τη Ελλάδα».

Νοέμβρης

«Ο ίδιος αδιατάρακτος Νοέμβρης
με σημαίες παντού χτεσινής του βροχής
παραδομένα στη γύμνια τα δέντρα –
δυο τρία φύλλα μόνον εστασίασαν υπάρχοντας».
(Κική Δημουλά, «Ατροφικό ένστικτο»).


Νοέμβρης μήνας… Αμήχανος, όπως κάθε φορά… «Αδιατάρακτος»… Με το ένα πόδι στο φθινόπωρο και το άλλο στο χειμώνα… Μεγαλώνουν οι νύχτες… Μεγαλώνουν οι απουσίες… Μεγαλώνουν και οι αναμονές…

Τσιφτετέλι ξιδάτο

Τελειώνει φίλε η εκδρομή
κι αρχίζει το ταξίδι
ρίξε στον έρωτα φωτιά
και στη σαλάτα ξύδι.

Κι αν σε πληγώνει τ’ όνειρο
που τρέχει και δεν πιάνεται
ρίξε την πίκρα στο γιαλό
φέρε κι ένα κρασί καλό
και βερεσέ μην κάνετε
γιατί ο κακός δε χάνεται.

Θα σ’ αγαπήσουνε πολλοί
πολλοί θα σε μισήσουν
σου δίνω μόνο μιαν ευχή
να μην αδιαφορήσουν.

Κράτησε εσύ την πρόσθεση
και δως μου την αφαίρεση
κράτησε τον κανόνα εσύ
και δως μου την εξαίρεση.


Η Αρλέτα έγραψε και τραγούδησε το «Τσιφτετέλι ξιδάτο» στο δίσκο της «Έμπορος ονείρων» (1995). «Έγραψα αυτό το τραγούδι -αναφέρει η δημιουργός του- την 28η Οκτωβρίου επηρεασμένη από αυτή την επέτειο και από μία χιονοστιβάδα από συρτορούμπες που είχα δεχτεί την προηγούμενη σ’ ένα μπαράκι που είναι πάει»…

Μια βραδιά... στον Σταμάτη Κραουνάκη

Τραγουδάει πότε σαν την «Κραυγή» του Μουνκ ή σαν πίνακας του Μπέικον, πότε με τη χαρά και την πληθωρική ελληνικότητα μιας λαϊκής αγοράς του Τέτση, φωνάζει με τα «Α» της κινηματογραφικής Μελίνας, παίζει με τα φωνήεντα της Σαπφώς Νοταρά και τη βραχνάδα ενός Ελληνα Λούις Αρμστρονγκ, βουτάει με το κεφάλι πασιχαρής στο κιτς και την ίδια στιγμή κρατιέται απ' την κουπαστή και κοιτάει πότε απεγνωσμένα μελαγχολικός το φεγγάρι και πότε με προβοκατόρικο πείσμα το δάχτυλο που το δείχνει. Τεντώνει το διεισδυτικό του βλέμμα πίσω από τα στρογγυλά του γυαλιά και σου πετάει μια ιδέα, κι άλλη μία κι άλλη μία. Σε σκάει απ' τις ιδέες, το συναίσθημα, τη φωνή και την πληθωρικότητα. Δεν προλαβαίνεις, μένεις ενεός, αλλά όχι αδιάφορος... Καταλήγεις να τον λατρεύεις ή να σ' τη σπάει, με την ίδια ένταση σε όποιο στρατόπεδο κι αν βρεθείς. Επίσης, μπορεί να τον λατρεύεις κι ένα βράδυ να στη σπάσει ή τούμπαλιν. Και αυτό γιατί ο Σταμάτης Κραουνάκης παρ' ότι η ιδιότητά του τον συνδέει εκ των πραγμάτων με το μέτρο και το ρυθμό, είναι κατ' εξοχήν ο άνθρωπος που τσαλαπατάει το μέτρο κι αποθεώνει το «πολύ» από όλες τις πλευρές. Κι αν σώζεται πάντα, είναι γιατί ο ίδιος εκούσια ή ακούσια πληρώνει συχνά πρώτος το αντίτιμο. Η ζωντανή διάψευση του «Αν» του Κίπλινγκ αποφάσισε να βγει δύο τριήμερα στη μουσική σκηνή της «Αθηναΐδας», επιτέλους μόνος. Πρώτη φορά; Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη που ο Κραουνάκης μόνος με μια ορχήστρα κράτησε πρόγραμμα 2,5 ώρες γεμάτες. Αλλά τώρα εξοπλισμένος με έναν ολοκαίνουργιο δίσκο («Πόσο σ' αγαπώ!») με 18 όχι ακριβώς καινούργια τραγούδια, μια που τα περισσότερα εκπροσωπούν τη συμβολή του στους τίτλους γνωστών σίριαλ ή σε θεατρικά έργα, ή τη συμμετοχή του σε διάφορες εκδηλώσεις, το αποπειράται. Μαζί του μια εκλεκτή μπάντα (Γ. Ζαχαρίου, Δ. Τσάκας, Κ. Μπαλταζάνης, Σ. Χριστοδούλου, Γ. Άννινος, Ν. Κατσίκης) και μια γενναιόδωρη επιλογή από τα ωραιότερα τραγούδια του. Τζαζ είναι η εισαγωγή που φέρνει στη σκηνή τον Κραουνάκη με το «Μαρόκο». Και μετά το «Παραδώσου». Λίγο αργότερα θα 'ρθει και το «Πόσο σ' αγαπώ», το μόνο ωραίο στοιχείο ενός ανόητου σίριαλ, αλλά γι' αυτό τραγούδι καταδικασμένο να μείνει γνωστό ως αυτό της «Μαρίας της άσχημης». Το πρόγραμμα φτιάχτηκε εν μέρει από τις επιθυμίες των φίλων του Κραουνάκη. Κι απ' αυτές, ένα τραγούδι πρώτο στη λίστα βάζει τον συνθέτη στα δύσκολα, γιατί όσο κι αν πρόκειται για το δικό του «Πώς έφυγες», πρόκειται και για την ερμηνεία της Μοσχολιού, θαυμαστή στη δωρικότητα και στη λυγμική της λιτότητα. Ενας λόγος παραπάνω να αναμετρηθεί ο Κραουνάκης με τον ίδιο του τον εαυτό, βγάζοντάς τα πέρα μια χαρά. Αλλά μας έλειψε κάτι: τα ρο της Μοσχολιού σ' αυτό το «πάλι απ' την αρχή μωρό μου».«Λάμπα θυέλλης», «Αγάπη μου είμαστε ένοχοι», «Κουπαστή». «Τα δυο παλτά», με την επιτόπια σκηνοθεσία του Κραουνάκη, τα λέει ο Χρήστος Μουστάκας, ο πιο εξωστρεφής και σόουμαν της «Σπείρας» και γι' αυτό ο δοτικότερος στην κραουνακική πληθωρικότητα και κραυγή, όταν τουλάχιστον ο συνθέτης αποφασίζει να την εφαρμόσει. Την εφαρμόζει και όταν θα πουν μαζί το «Ποντίκι» της εξωστρέφειας. Της εσωστρέφειας, «Η καρέκλα» του μπαμπά και δίπλα το έπος της μαμάς, το «Μαμά γερνάω» υπεύθυνο για μια θάλασσα από δάκρυα φτιαγμένη από γυναίκες κάθε ηλικίας που 'χουν κλάψει και ξανακλάψει από τότε που αυτό το τραγούδι πρωτακούστηκε. Απόψε προκαλεί τους λυγμούς της κυρίας δίπλα (κι ας «είμαι 60 πια» όπως μου ψιθυρίζει), αλλά όχι τα δικά μου δάκρυα. Στην ίδια κατηγορία με το «Πάτωμα» (που θα το ακούσουμε στο ανκόρ) ή με το «Σίδερο» (που δεν το ακούμε καθόλου) είναι απ' τα τραγούδια της εποποιίας Κραουνάκη - Νικολακοπούλου που περικλείουν την καθημερινή ανθρώπινη μικρο-τραγωδία με τόση σαφήνεια που σχεδόν απαιτούν την απόλυτη λιτότητα στην ερμηνεία. Αν φορτωθούν με πάθος, αυτοϋπονομεύονται. Αυτό συνέβη σε ορισμένες στιγμές αυτού του προγράμματος όταν ο Κραουνάκης σχεδόν πέρασε απέναντι. Οταν πάλι (σπανιότερα) προτίμησε τη λιτότητα, το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο. Απ' το πρόγραμμα δεν έλειψαν οι επιτυχίες από το «Τρίτο στεφάνι» μέχρι το «Αυτή η νύχτα μένει» και «Τα πιο ωραία λαϊκά». Εκεί ξαναβρήκαμε την απάντηση για όλα, υπερβολικά ή υπέροχα, ακραία ή λατρεμένα του Κραουνάκη. Γιατί «με το ρυθμό της μουσικής και με μπλου-τζιν Αμερικής μια εφηβεία επιεικής γίνεται πενήντα». Αλλά παραμένει εφηβεία, αειθαλής. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/05/2007.

(Το παραπάνω κείμενο της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, με τίτλο "Επιτέλους μόνος", υπάρχει ως ένθετο μαζί με ένα ακόμα, του Μάνου Ελευθερίου, κι ένα τρίτο, μιας blogger, στο ολοκαίνουργιο -live- cd του Kραουνάκη "για έναν έρωτα").

για έναν έρωτα

Σταμάτης Κραουνάκης >live στο θέατρο Παπάγου, 26.6.2007
Για έναν έρωτα

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!!!

στη Δήμητρα Γαλάνη

Στη Δήμητρα Γαλάνη της καρδιάς μας πολλές ευχές για την ονομαστική της γιορτή...
Ευχές για χρόνια πολλά και δημιουργικά, για χρόνια πολλά μέσα στη μουσική...

Μας έμαθε, με τις ερμηνείες της και τις επιλογές της, τι σημαίνει ΗΘΟΣ στο τραγούδι... Μας ταξίδεψε, με τη φωνή της, σε μέρη φωτεινά... Μας πήρε απ' το χέρι στις μοναχικές μας διαδρομές και μας το άφησε διακριτικά όταν έπρεπε να περπατήσουμε μόνοι μας...
Με την παρουσία της στο χώρο του τραγουδιού, όλα αυτά τα χρόνια, μας κάνει περήφανους... Και μας δίνει σιγουριά για τα επόμενα...
Να 'σαι καλά Δήμητρα! Χιλιόχρονη!!

το πρωί εκείνης της Δευτέρας

Από το «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή:

Όταν το πρωί εκείνης της Δευτέρας ακούσαμε τις σειρήνες, δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας… Πετάγομαι απ’ το κρεβάτι, τρέχω στο παράθυρο του σαλονιού και βλέπω τη γειτονιά στο ποδάρι. Από μακριά έφτανε ο βόμβος αεροπλάνων. Μας κήρυξ’ η Ιταλία τον πόλεμο! Ο Θεός να βάλει το χέρι του!…
Κανείς μας δεν ήξερε τι να κάνει και που να πάει. Πανικοβληθήκαμε. Νομίζαμε πως έφτασ’ η Δευτέρα Παρουσία...

Ο Αντώνης… έφυγε και σε μια ώρα γύρισε μ’ ένα πελώριο ραδιόφωνο οχτώ λυχνιών. Το ’βαλε στην πρίζα κι άρχισε να παίζει με τα κουμπιά όπως τα παιδιά με το καινούργιο τους παιχνίδι. Ο σταθμός Αθηνών μετέδιδε ακόμα θούρια. Ύστερα διέκοψε για να μεταδώσει το πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Επιτελείου…
Έμεινα μόνη μου, με την κόμισσα. Έκλεισα το ραδιόφωνο… Το φθινοπωρινό αεράκι κουνούσε ελαφρά τις σημαίες των σπιτιών, η συννεφιά είχε αρχίσει να διαλύεται, έσκασε λίγος ήλιος, σα να πήγαινε κι ο καιρός σύμφωνα με τις καρδιές των ανθρώπων…

(Στη φωτογραφία:

Η 8η Μεραρχία στο Καλπάκι, από το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων Παύλου Βρέλλη στα Ιωάννινα).