το πρωί εκείνης της Δευτέρας

Από το «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή:

Όταν το πρωί εκείνης της Δευτέρας ακούσαμε τις σειρήνες, δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας… Πετάγομαι απ’ το κρεβάτι, τρέχω στο παράθυρο του σαλονιού και βλέπω τη γειτονιά στο ποδάρι. Από μακριά έφτανε ο βόμβος αεροπλάνων. Μας κήρυξ’ η Ιταλία τον πόλεμο! Ο Θεός να βάλει το χέρι του!…
Κανείς μας δεν ήξερε τι να κάνει και που να πάει. Πανικοβληθήκαμε. Νομίζαμε πως έφτασ’ η Δευτέρα Παρουσία...

Ο Αντώνης… έφυγε και σε μια ώρα γύρισε μ’ ένα πελώριο ραδιόφωνο οχτώ λυχνιών. Το ’βαλε στην πρίζα κι άρχισε να παίζει με τα κουμπιά όπως τα παιδιά με το καινούργιο τους παιχνίδι. Ο σταθμός Αθηνών μετέδιδε ακόμα θούρια. Ύστερα διέκοψε για να μεταδώσει το πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Επιτελείου…
Έμεινα μόνη μου, με την κόμισσα. Έκλεισα το ραδιόφωνο… Το φθινοπωρινό αεράκι κουνούσε ελαφρά τις σημαίες των σπιτιών, η συννεφιά είχε αρχίσει να διαλύεται, έσκασε λίγος ήλιος, σα να πήγαινε κι ο καιρός σύμφωνα με τις καρδιές των ανθρώπων…

(Στη φωτογραφία:

Η 8η Μεραρχία στο Καλπάκι, από το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων Παύλου Βρέλλη στα Ιωάννινα).