Μέρες φθινοπώρου… Μέρες του Οκτώβρη… Περίεργες… Με πρώιμες ιώσεις… Με λιγότερο φως το βράδυ… Μέρες χρυσανθέμων… Αλήθεια, έχουν άρωμα τα χρυσάνθεμα… ή μόνο χρώμα; Πάντως, εγώ, χρόνια τώρα, τα έχω συνδέσει με τους μελαγχολικούς στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου σ’ ένα παλιό τραγούδι –«Τα χέρια»- του Γιάννη Σπανού… Με τη Βίκυ Μοσχολιού (το τραγούδησαν κι άλλες, αλλά όπως η Μοσχολιού καμία!):«Καινούργιο φθινόπωρο
κι ακόμα να βγεις
σαν άσπρο χρυσάνθεμο
στη φλούδα της γης
να βγεις να μου πεις
αν καρτερείς να ξανάρθω
στα χέρια σου αγάπη μου
για να ζεσταθώ…».
Μέρες του Οκτώβρη… Βουβές… Που νιώθεις ότι κάτι θέλουν να σου ψιθυρίσουν, αλλά… Που περιμένεις κάτι να σου τάξουν, αλλά… Και μένεις στη σκηνή, έχοντας ξεχάσει τα λόγια σου… Χωρίς υποβολέα…
Μέρες βουβές… Έχω την αίσθηση πως, αυτή τη φορά, ούτε το ηρωικό τους «όχι» θέλουν να ψελλίσουν… Μόνο «ναι» θα πουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου