Δεν την ξέχασα... Απλά, χάθηκε μέσα στα δικά μου ασήμαντα... Ο λόγος για τη γενέθλια ημέρα του Οδυσσέα Ελύτη... Του ποιητή του φωτός... Κι αν στεκόμαστε συχνά κι από δω σε τέτοιες επετείους, το κάνουμε για να κρατηθούμε από κάτι γερό και ασφαλές... Γιατί, αυτά τα πρόσωπα αποτελούν τους δασκάλους μας αενάως... Θα τους χρωστάμε... Ο νομπελίστας μας ποιητής είδε το πρώτο φως της ζωής του στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης, στη συνοικία Εφτά Μπαλτάδες, γωνία Αριάδνης και Πασιφάης…Γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις για τον Οδυσσέα Ελύτη:
«Ό,τι χάραζε σε στίχους
τα ’παιρνε η θάλασσα που ’χε στα χέρια του.
Ό,τι ζωγράφιζαν τα χείλια του
τα ’σβηνε ο ουρανός που ’χε στα μάτια του...».
Κι ο ίδιος ο ποιητής αυτοεξομολογείται:
«Όντας στον ελάχιστο βαθμό “ποιητικός”, αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ποίηση, με τον ίδιο τρόπο που, όντας στον ελάχιστο βαθμό “πατριώτης”, αγάπησα στον μέγιστο βαθμό τη Ελλάδα».
1 σχόλιο:
Μπλε...του ουρανού....της θάλασσας...των ματιών μας...το απόλυτο μπλε της Ελεύθερης ψυχής!! !Αυτό νιώθω όταν ακούω για τον Οδυσσέα Ελύτη.
"Να γιατί γράφω. Γιατί η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος." γιατί να μην κάνουμε κι εμείς αυτή την υπέρβαση...τουλάχιστον ας καταφέρουμε να είμαστε αυτοί που ο ίδιος θα ήθελε να ήμαστε "Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά"
Γίνε λοιπόν κι εσύ εαυτέ μου αυτός ο πεισματάρης…κι όλο και κάτι θ' αλλάξει στη μίζερη ζωή σου
Δημοσίευση σχολίου