Νατάσσα Μποφίλιου

Από συνέντευξη στο περιοδικό «Κ»...

Πολλοί την αποκαλούν «φωνή της δεκαετίας». Τραγουδάει με μαγκιά αλλά και τρυφερότητα, δίνεται με πάθος σ' αυτό που κάνει και δεν μασάει τα λόγια της -πολλές φορές μέχρι παρεξηγήσεως, όπως ομολογεί. «Όλες οι κριτικές που έχουν γραφτεί για μένα -κυρίως οι χειρότερες- έχουν πιάσει τόπο. Αλλά τα έχω καλά με τον εαυτό μου και πιστεύω στις δυνατότητές μου. Είναι κακό αυτό; Πρέπει να θεωρηθεί αλαζονεία; Πατάω στη σκηνή με τα πόδια τα δικά μου -όχι με δεκανίκια. Ξέρω τις αδυναμίες μου και μένω γειωμένη. Η ζωή μου είναι ένα δώρο και θέλω να το χαρώ...».
Το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά μιας αθηναϊκής μεσοαστικής οικογένειας, η Νατάσσα Μποφίλιου έζησε σε ένα περιβάλλον στοργικό, προστατευμένο αλλά και... ψαγμένο. «Μεγαλώσαμε με Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, πολιτικό τραγούδι και λαϊκή μουσική. Οι γονείς μου είναι παιδιά της Μεταπολίτευσης· ανήσυχοι -πώς να σ' το πω;- και μέσα σε όλα!» Στα χνάρια τους και η κόρη τους: μέσα σε όλα. Από τη μια στη σκηνή και στο στούντιο κι από την άλλη στις διαδηλώσεις και στα αμφιθέατρα, για το πτυχίο του τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Νομικής. Από το 2003 που τη γνωρίσαμε, μέσα από τη Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, μέχρι σήμερα η 26χρονη Νατάσα έχει καταφέρει να αντισταθεί στις ευκολίες και να μείνει πιστή σε μια παρέα, φιλική και καλλιτεχνική, μέσα από την οποία μπορεί να εκφράζεται: στους δύο συνοδοιπόρους της, τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Τους δημιουργούς των τραγουδιών της, τους δικούς της ανθρώπους...

Οι σπουδές σου έμειναν για λίγο πίσω λόγω της μουσικής; Τι αισθάνεσαι όταν μπαίνεις στο αμφιθέατρο και βλέπεις τους τωρινούς σου συμφοιτητές;
Πως μας χωρίζει ένα χάσμα. Πως όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα -η τεχνολογία, οι μόδες, η αισθητική- που δύσκολα μπορείς να τα παρακολουθήσεις.

Τι μένει να μας ενώνει λοιπόν;
Οι αξίες μας στη ζωή και όσα μας συγκινούν, όπως τα σπουδαία τραγούδια. Νομίζω ότι όσα χρόνια και να περάσουν, για παράδειγμα, κάθε νεανικό πάρτι θα τελειώνει με παλιά ροκ, Σιδηρόπουλο και λαϊκά του '60. Ό,τι κι αν έχει προηγηθεί...

Μια και μίλησες για χάσμα γενεών, στη μητέρα σου θέλεις να μοιάσεις μεγαλώνοντας;
Στα πάντα! Είναι άνθρωπος που δρα μαζί μας και όχι μια συμβατική μαμά. Έρχεται στα πάρτι μας, μπαίνει «στη φάση». Θαυμάζω την εργατικότητα και το πείσμα της. Θέλω να μπορώ κι εγώ κάποτε να βάζω στόχους και να τους κυνηγώ με συνέπεια.

Λένε πως είναι δύσκολο σήμερα για τους νέους ανθρώπους να ξεχωρίσουν. Πώς τα καταφέρατε εσύ, ο Θέμης και ο Γεράσιμος;
Γιατί βάλαμε σε δεύτερο πλάνο τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και δουλέψαμε σκληρά. Κάτσαμε κάτω σαν ομάδα και είπαμε: Είμαστε 19 ετών και δεν θα βρεθούμε ποτέ ξανά σ' αυτή την ηλικία. Θέλουμε μέσα από τα τραγούδια μας να αποτυπώσουμε τη στιγμή, αυτό που ζούμε και αισθανόμαστε τώρα. Κι αυτό κάναμε.

Προτίμησες να εμφανίζεσαι μόνη σου σε μικρές σκηνές. Πρέπει να είπες όχι σε πολλές «σειρήνες»...
Είναι αλήθεια. Δεν θέλω να είμαι το «δεύτερο όνομα» κανενός. Επέλεξα να ξεκινήσω μόνη μου και να φτιάξω τη «μαγιά» του δικού μου κοινού. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να σηκώσω στους ώμους μου πολλές ευθύνες -σχεδόν τζάμπα δούλευα. Αλλά έτσι ωρίμασα ως τραγουδίστρια. Ξέρω πια τι σημαίνει ένα πρόγραμμα να «κάνει κοιλιά», ο κόσμος κάτω να βαριέται κι εσύ να πρέπει να βρεις τη λύση. Μπορεί δουλεύοντας δίπλα σε κάποιο μεγάλο όνομα να εξασφαλίζεις αρκετά χρήματα -γιατί εγώ ζορίζομαι πολύ, δεν το κρύβω-, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον αυτοί οι νέοι τραγουδιστές κερδίζουν τελικά. Εχω δει πολλές σπουδαίες φωνές να «θάβονται» έτσι.

Στα μπουζούκια έχεις πάει ποτέ;
Σ' αυτό που λένε «μεγάλες πίστες»; Ποτέ! Ούτε από περιέργεια. Πιο εύκολα μπορεί να πάω σε ένα σκυλάδικο της εθνικής οδού. Δεν θα το θεωρήσω κοροϊδία. Ξέρω ότι εκεί θα πιω μπόμπα ποτό, θα ακούσω μια τραγουδίστρια που έχει περάσει δύσκολα, που κουβαλάει έναν αληθινό πόνο και δεν τον έχει εξαργυρώσει με χρήματα. Εδώ, στην Αθήνα, γιατί να γίνω συνένοχος στο να υπάρχει ένα αχανές κακόγουστο μαγαζί, στο οποίο θα με στριμώξουν, θα πάρουν τα λεφτά μου και θα δω έναν σταρ που το μόνο που πουλάει είναι life style; Ούτε ένα λεπτό από το χρόνο μου δεν θα του χαραμίσω.

Τι βλέπεις στον εαυτό σου που δεν σου αρέσει και τόσο;
Ένα σωρό πράγματα! Πολλές φορές δεν είμαι συγκεντρωμένη σε όσα πρέπει να κάνω. Οφείλω να βελτιώσω την τεχνική μου και να είμαι λιγότερο οξύθυμη, γιατί συχνά εκνευρίζομαι και... χύνω την καρδάρα με το γάλα...

Αν σου ζητούσε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης να τραγουδήσεις ένα δικό του τραγούδι, τι θα απαντούσες;
Να γράψει τραγούδι για μένα ο Χατζηγιάννης; Γιατί; Με ξέρει; Είναι ταλαντούχος μουσικός και εξαιρετικός τραγουδιστής, αλλά βαδίζουμε σε άλλους δρόμους. Αν δεν γνωρίζω έναν άνθρωπο, αν δεν τον έχω συναναστραφεί, αν δεν έχουμε κάτσει μαζί να φτιάξουμε μια καλλιτεχνική πρόταση, πώς θα πω ένα τραγούδι του; Δεν θα μπορέσω να το υποστηρίξω.

Τι ονειρεύεσαι; Να ακούνε σε τριάντα χρόνια τα τραγούδια σου όπως σήμερα της Αλεξίου, της Γαλάνη ή της Τσανακλίδου;
Μόνο που το ακούω, ανατριχιάζω. Όμως, στην Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα είσαι καλλιτέχνης και του χρόνου. Σήμερα είμαι τραγουδίστρια, αύριο μπορεί να είμαι... μπαργούμαν. Γι' αυτό, το μόνο που ονειρεύομαι είναι να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς κάνοντας αυτό που αγαπώ. Και μη νομίσεις ότι μεμψιμοιρώ. Αν έρθει η επιτυχία, θα την καλοδεχτώ...