11 Μαΐ 2009

Νατάσσα Μποφίλιου

Από συνέντευξη στο περιοδικό «Κ»...

Πολλοί την αποκαλούν «φωνή της δεκαετίας». Τραγουδάει με μαγκιά αλλά και τρυφερότητα, δίνεται με πάθος σ' αυτό που κάνει και δεν μασάει τα λόγια της -πολλές φορές μέχρι παρεξηγήσεως, όπως ομολογεί. «Όλες οι κριτικές που έχουν γραφτεί για μένα -κυρίως οι χειρότερες- έχουν πιάσει τόπο. Αλλά τα έχω καλά με τον εαυτό μου και πιστεύω στις δυνατότητές μου. Είναι κακό αυτό; Πρέπει να θεωρηθεί αλαζονεία; Πατάω στη σκηνή με τα πόδια τα δικά μου -όχι με δεκανίκια. Ξέρω τις αδυναμίες μου και μένω γειωμένη. Η ζωή μου είναι ένα δώρο και θέλω να το χαρώ...».
Το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά μιας αθηναϊκής μεσοαστικής οικογένειας, η Νατάσσα Μποφίλιου έζησε σε ένα περιβάλλον στοργικό, προστατευμένο αλλά και... ψαγμένο. «Μεγαλώσαμε με Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, πολιτικό τραγούδι και λαϊκή μουσική. Οι γονείς μου είναι παιδιά της Μεταπολίτευσης· ανήσυχοι -πώς να σ' το πω;- και μέσα σε όλα!» Στα χνάρια τους και η κόρη τους: μέσα σε όλα. Από τη μια στη σκηνή και στο στούντιο κι από την άλλη στις διαδηλώσεις και στα αμφιθέατρα, για το πτυχίο του τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Νομικής. Από το 2003 που τη γνωρίσαμε, μέσα από τη Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, μέχρι σήμερα η 26χρονη Νατάσα έχει καταφέρει να αντισταθεί στις ευκολίες και να μείνει πιστή σε μια παρέα, φιλική και καλλιτεχνική, μέσα από την οποία μπορεί να εκφράζεται: στους δύο συνοδοιπόρους της, τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Τους δημιουργούς των τραγουδιών της, τους δικούς της ανθρώπους...


Οι σπουδές σου έμειναν για λίγο πίσω λόγω της μουσικής; Τι αισθάνεσαι όταν μπαίνεις στο αμφιθέατρο και βλέπεις τους τωρινούς σου συμφοιτητές;
Πως μας χωρίζει ένα χάσμα. Πως όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα -η τεχνολογία, οι μόδες, η αισθητική- που δύσκολα μπορείς να τα παρακολουθήσεις.


Τι μένει να μας ενώνει λοιπόν;
Οι αξίες μας στη ζωή και όσα μας συγκινούν, όπως τα σπουδαία τραγούδια. Νομίζω ότι όσα χρόνια και να περάσουν, για παράδειγμα, κάθε νεανικό πάρτι θα τελειώνει με παλιά ροκ, Σιδηρόπουλο και λαϊκά του '60. Ό,τι κι αν έχει προηγηθεί...


Μια και μίλησες για χάσμα γενεών, στη μητέρα σου θέλεις να μοιάσεις μεγαλώνοντας;
Στα πάντα! Είναι άνθρωπος που δρα μαζί μας και όχι μια συμβατική μαμά. Έρχεται στα πάρτι μας, μπαίνει «στη φάση». Θαυμάζω την εργατικότητα και το πείσμα της. Θέλω να μπορώ κι εγώ κάποτε να βάζω στόχους και να τους κυνηγώ με συνέπεια.


Λένε πως είναι δύσκολο σήμερα για τους νέους ανθρώπους να ξεχωρίσουν. Πώς τα καταφέρατε εσύ, ο Θέμης και ο Γεράσιμος;
Γιατί βάλαμε σε δεύτερο πλάνο τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και δουλέψαμε σκληρά. Κάτσαμε κάτω σαν ομάδα και είπαμε: Είμαστε 19 ετών και δεν θα βρεθούμε ποτέ ξανά σ' αυτή την ηλικία. Θέλουμε μέσα από τα τραγούδια μας να αποτυπώσουμε τη στιγμή, αυτό που ζούμε και αισθανόμαστε τώρα. Κι αυτό κάναμε.


Προτίμησες να εμφανίζεσαι μόνη σου σε μικρές σκηνές. Πρέπει να είπες όχι σε πολλές «σειρήνες»...
Είναι αλήθεια. Δεν θέλω να είμαι το «δεύτερο όνομα» κανενός. Επέλεξα να ξεκινήσω μόνη μου και να φτιάξω τη «μαγιά» του δικού μου κοινού. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να σηκώσω στους ώμους μου πολλές ευθύνες -σχεδόν τζάμπα δούλευα. Αλλά έτσι ωρίμασα ως τραγουδίστρια. Ξέρω πια τι σημαίνει ένα πρόγραμμα να «κάνει κοιλιά», ο κόσμος κάτω να βαριέται κι εσύ να πρέπει να βρεις τη λύση. Μπορεί δουλεύοντας δίπλα σε κάποιο μεγάλο όνομα να εξασφαλίζεις αρκετά χρήματα -γιατί εγώ ζορίζομαι πολύ, δεν το κρύβω-, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον αυτοί οι νέοι τραγουδιστές κερδίζουν τελικά. Εχω δει πολλές σπουδαίες φωνές να «θάβονται» έτσι.


Στα μπουζούκια έχεις πάει ποτέ;
Σ' αυτό που λένε «μεγάλες πίστες»; Ποτέ! Ούτε από περιέργεια. Πιο εύκολα μπορεί να πάω σε ένα σκυλάδικο της εθνικής οδού. Δεν θα το θεωρήσω κοροϊδία. Ξέρω ότι εκεί θα πιω μπόμπα ποτό, θα ακούσω μια τραγουδίστρια που έχει περάσει δύσκολα, που κουβαλάει έναν αληθινό πόνο και δεν τον έχει εξαργυρώσει με χρήματα. Εδώ, στην Αθήνα, γιατί να γίνω συνένοχος στο να υπάρχει ένα αχανές κακόγουστο μαγαζί, στο οποίο θα με στριμώξουν, θα πάρουν τα λεφτά μου και θα δω έναν σταρ που το μόνο που πουλάει είναι life style; Ούτε ένα λεπτό από το χρόνο μου δεν θα του χαραμίσω.


Τι βλέπεις στον εαυτό σου που δεν σου αρέσει και τόσο;
Ένα σωρό πράγματα! Πολλές φορές δεν είμαι συγκεντρωμένη σε όσα πρέπει να κάνω. Οφείλω να βελτιώσω την τεχνική μου και να είμαι λιγότερο οξύθυμη, γιατί συχνά εκνευρίζομαι και... χύνω την καρδάρα με το γάλα...


Αν σου ζητούσε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης να τραγουδήσεις ένα δικό του τραγούδι, τι θα απαντούσες;
Να γράψει τραγούδι για μένα ο Χατζηγιάννης; Γιατί; Με ξέρει; Είναι ταλαντούχος μουσικός και εξαιρετικός τραγουδιστής, αλλά βαδίζουμε σε άλλους δρόμους. Αν δεν γνωρίζω έναν άνθρωπο, αν δεν τον έχω συναναστραφεί, αν δεν έχουμε κάτσει μαζί να φτιάξουμε μια καλλιτεχνική πρόταση, πώς θα πω ένα τραγούδι του; Δεν θα μπορέσω να το υποστηρίξω.


Τι ονειρεύεσαι; Να ακούνε σε τριάντα χρόνια τα τραγούδια σου όπως σήμερα της Αλεξίου, της Γαλάνη ή της Τσανακλίδου;

Μόνο που το ακούω, ανατριχιάζω. Όμως, στην Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα είσαι καλλιτέχνης και του χρόνου. Σήμερα είμαι τραγουδίστρια, αύριο μπορεί να είμαι... μπαργούμαν. Γι' αυτό, το μόνο που ονειρεύομαι είναι να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς κάνοντας αυτό που αγαπώ. Και μη νομίσεις ότι μεμψιμοιρώ. Αν έρθει η επιτυχία, θα την καλοδεχτώ...

4 σχόλια:

γιάννης φιλιππίδης είπε...

.
αλέξη μου και νατάσσα μου,

χάρηκα πολύ τη συνέντευξη αυτή, στο βάθος, ίσως και να ζήλεψα και λιγάκι, αλλά απόλαυσα ερωτήσεις και απαντήσεις καίριες και τολμηρές…

συχνά κάνω μικρά ή μεγαλύτερα αφιερώματα στη Νατάσσα και την άρρηκτα δεμένη παρέα της, τον Θέμη, τον Γεράσιμο,

να, που κι ο Αλέξης, με δικαιώνει σαν θέση, άποψη, συνολική θεώρηση απέναντι στην ιδιαίτερη παρουσία τους στα μουσικά μας δρώμενα…

πολλές φορές ευχαριστώ,
γλυκό φιλι φιλί από τον γιάννη

αλέξης λ. είπε...

δικό μου το ευχαριστώ γιάννη μου για το πέρασμά σου, για το σχόλιο, για τις κοινές αγάπες που μας δένουν...
τα παιδιά (η νάτάσσα, ο γεράσιμος και ο θέμης) τόλμησαν να μοιραστούν την αλήθεια τους μαζί μας... κι αυτό -ειδικά σήμερα- δεν είναι καθόλου αυτονήτο... τους αγαπώ και τους εκτιμώ απεριόριστα... χαίρομαι που τους ανακάλυψα απ' το ξεκίνημά τους και ανυπομονώ να προλάβω το live της νατάσσας στην αθήνα...

ανταποδίδω το φιλί...
καλό μεσημέρι από τα ηλιολόυστα σήμερα ιωάννινα...

υ.γ. διευκρίνιση: η συνέντευξη δόθηκε στην Τ. Επτακοίλη και την αναδημοσίευσα από το "Κ" της "Καθημερινής"...

γιάννης φιλιππίδης είπε...

.
αλέξη μου,

χαίρομαι που τα ξαναλέμε σήμερα για δεύτερη φορά, και με ωραία αφορμή,

συμβαίνει συχνά σε μένα, στις μοναχικές ώρες της γραφής, να μην μπορώ να πλεύσω στο διαδίκτυο, ούτε να ενημερωθώ, για μια τόσο επικεντρωμένη ενημέρωση που να αφορά στους έλληνες δημιουργούς και τη διαρκή πορεία τους στο χρόνο.

η μουσική, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι η μόνη ασφαλής μου διαφυγή, ως το μυαλό να ξεκουραστεί, και να επιστρέψει με ασφάλεια, σ’ αυτό που κάνει…

γνωρίζοντας την κατάρτισή σου πάνω στο αντικείμενο, τις μεγάλες κοινές μας αγάπες, που μας έμαθαν να ονειρευόμαστε, και μαζί τους ελπίζουμε να πορευθούμε και στο μέλλον –αλλά και άλλες εναλλακτικές νέες φωνές και δημιουργούς– η σελίδα σου, αποτελεί ένα γρήγορο καταφύγιο, να μάθω, να δω, να θυμηθώ, να χαμογελάσω με τρόπο παιδικό, ή να νιώσω αγωνία για όσα και όσους φεύγουν από τα χρόνια μας χωρίς να αντικαθίστανται.

έτσι, μπορώ, χαλαρότερος, απ’ ότι πριν σ’ επισκεφτώ, να επιστρέψω στα δικά μου, που δεν έχουν ούτε σταθερές ώρες, ούτε μέρες, όταν ένα κείμενο, με τραβάει μόνο του από το χέρι, να δούμε μαζί τι έχουμε να δούμε παρακάτω…

για μένα, δεν έχει τη μέγιστη σημασία πού δόθηκε η συγκεκριμένη συνέντευξη, αλλά ότι είχα την ευκαιρία και την διάβασα, γνωρίζοντας, τη νατάσσα, το θέμη, το γεράσιμο, και την έντιμη συμπεριφορά τους απέναντι σε κοινό και το μέλλον τους, και σένα, που αγκαλιάζοντας ξανά μια τέτοια μαγική στιχομυθία, την έφερες μπρος στα μάτια μου, σε στιγμή, που δεν το περίμενα πως θα γίνει…

κι αν προτρέπω συχνά κόσμο, να σε επισκέπτεται, με αφορμές συγκεκριμένες συνήθως, δεν είναι για να αυξήσω την επισκεψιμότητα της σελίδας σου, κάτι που δεν ενδιαφέρει ούτε σένα, ούτε μένα, στη φάση ζωής που διανύουμε…

είναι για να καταδείξω τα όμορφα, που χάνονται από την καθημερινότητά μας, στο μπλα μπλα των μμε ή του διαδικτύου, που έχει λόγους, να ξεχνάει μύθους, ή να προβάλλει υπέρμετρα τις ασημαντότητες με προφανείς οικονομικούς σκοπούς…

χάρηκα που τα ‘παμε ξανά,
μπράβο και στην Τασούλα Επτακοίλη για τη συνέντευξή της,

μπράβο και σε σένα, που ξεχωρίζεις, αυτά που αξίζει να μένουν στο χρόνο, καταγραμμένα σε ηλεκτρονικές ή έντυπες σελίδες, με το κριτήριο της αγάπης σου και της ώριμης κρίσης σου…

την όμορφη καληνύχτα μου,
στα ανοιξιάτικα Γιάννενα
που θα ‘ναι όλο και πιο όμορφα
-φαντάζομαι- όσο γλυκαίνει ο καιρός…

αλέξης λ. είπε...

μετά απ' όλα όσα μου έγραψες, εγώ τι να πω και τι να προσθέσω...
ένα ευχαριστώ μου, γιάννη, φαντάζει ελάχιστο μπρος στη γενναιοδωρία της ψυχής σου... χαίρομαι που τα ξαναλέμε μέσα στη μέρα... αυτά που αγαπάμε είναι αυτά που μας ενώνουν, μας λυτρώνουν, μας σώζουν, μας κάνουν να κοινωνήσουμε -αχόρταγα πολλές φορές- την αλήθεια τους...
κι εγώ -αν μου επιτρέπεις να μιλήσω σε α΄ ενικό- μέσα σε μια καθημερινότητα ψυχοφθόρα βρίσκω την ευκαιρία να καρφιτσώνω, θαρρείς, στην κάθε μέρα μας ονόματα, λέξεις, λόγια, στίχους, μνήμες, εξομολογήσεις...

καληνύχτα κι από μένα...
τα γιάννενα, τώρα που ο καιρός γίνεται ολοένα και πιο ανοιξιάτικος γίνονται όλο και πιο ελκυστικά.. εύχομαι να υποκύψεις στις "σειρήνες" τους και να το διαπιστώσεις σύντομα...