Να με πάρει κανείς απ' το χέρι
που σαν ήσυχος ξέρει
να βαδίζει στο χρόνο.
Να με πάει σε μέρη
που γυρνάς μεσημέρι
με το αίσθημα μόνο.
Να με πάρει κανείς απ’ τον ώμο
να θυμάμαι ένα δρόμο
να τον δω
μ’ άλλα μάτια.
Τ’ ανεξήγητα όλα να συνδέσω
κομμάτια
να μ’ αρέσουνε όλα
να μ’ αρέσουνε…
Λίνα Νικολακοπούλου,
«Mεσημέρι»
(Δανείζομαι τη φωτογραφία από το εξαιρετικό blog του Γιάννη Φιλιππίδη, που θα βρείτε αναρτημένο στους "Προορισμούς" μου...)
που σαν ήσυχος ξέρει
να βαδίζει στο χρόνο.
Να με πάει σε μέρη
που γυρνάς μεσημέρι
με το αίσθημα μόνο.
Να με πάρει κανείς απ’ τον ώμο
να θυμάμαι ένα δρόμο
να τον δω
μ’ άλλα μάτια.
Τ’ ανεξήγητα όλα να συνδέσω
κομμάτια
να μ’ αρέσουνε όλα
να μ’ αρέσουνε…
Λίνα Νικολακοπούλου,
«Mεσημέρι»
(Δανείζομαι τη φωτογραφία από το εξαιρετικό blog του Γιάννη Φιλιππίδη, που θα βρείτε αναρτημένο στους "Προορισμούς" μου...)
2 σχόλια:
αλέξη,
δανείσου όσες φωτογραφίες θέλεις από μένα….
Αλλά δε θα ‘ρθεις ποτέ από το μπλοκ να πούμε και καμιά κουβέντα;
την αργοπορημένη καλησπέρα μου
Να κινδυνεύω να σωθώ από μια πλάνη
Την πιο κρυφή και ηττημένη ηδονή
Κάθε πρωί ξυπνώ αγκαλιά με μια αράχνη
Που την ταΐζω απ’ την παλιά μου την πληγή
Υπνοβατώ στο άγριο της νύχτας το μελάνι
Για ν’ αφορίσω της ημέρας τους λυγμούς
Και τραγουδώ για να ξορκίσω την πλεκτάνη
Γεννιέμαι ανάμεσα σε χίλιους πανικούς
Φτιάχνω ένα γέλιο δυνατό και θυμωμένο
Αθωωμένο απ’ το φως των αστεριών
Σε μια ολονύκτια πομπή θα περιμένω.
«περάστε θαύματα διά μέσου των σφυγμών!»
Μόνο φαντάσματα περνούν, λάφυρα, αιώνες,
Νίκες και ήττες, απ’ τους γρήγορους παλμούς
Κινούνται αργά, σαν χαλασμένα, σε κανόνες
Κι εγώ παράλυτη απ’ του φόβου τους τριγμούς.
δικό μου και χαρισμένο...
Δημοσίευση σχολίου