Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη Μικρή Επίδαυρο

Κατάμεστο το «λαλούν» θεατράκι της αρχαίας Επιδαύρου και στις δύο συναυλίες που έδωσε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Φιγούρα ευαίσθητη, ξεκολλημένη λες από ασπρόμαυρη φωτογραφία, μπήκε στην ορχήστρα αθόρυβα, για ένα τρίωρο «μακρύ πρόγραμμα», όπως είπε στην εισαγωγή. «Τέλεια» ψιθύρισαν κάποιοι νεαροί δίπλα μου.
Αυτό είναι και το κοινό του. Απροσποίητο, λιγάκι συνεσταλμένο.
Κι άρχισε η «Νεροποντή». Τραγούδια από την πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του. Μελωδίες με ήχους που πατάνε στις παραδοσιακές κλίμακες, στα σύγχρονα μουσικά είδη, ακόμα και ραπαρίσματα, αλλά με το δικό του προσωπικό ύφος.
Ο Αλκίνοος δεν μοιάζει με κανέναν. Είναι ο εαυτός του. Καλλιτέχνης ανήσυχος, μουσικά ώριμος, εκφραστικός (τον πρωτοείδα και τον ξεχώρισα ως καλό ηθοποιό πριν από 16 χρόνια να παίζει τον νεανία στη «Σαμία» στην Επίδαυρο), κοινωνικά συνειδητοποιημένος, γι΄ αυτό και εκτός συρμού. Η πορεία του μοιάζει απαλλαγμένη από κάθε ματαιοδοξία. Ειλικρινής, λιτός και λυρικός, αγαπάει την παράδοση, το βυζαντινό μέλος, αλλά βγαίνει και σε ανοιχτούς ορίζοντες.
Την έγνοια του για τον στίχο που δίνει νόημα στις φράσεις, κι αυτές στις στιγμές που αποκτούν φωνή και μιλάνε γι΄ αυτό που υπάρχει μέσα μας, μπορεί και την επικοινωνεί με τα τραγούδια του. Μελωδικά, με ήθος μουσικό, δημοφιλή, χωρίς το βερνίκι του σουξέ, αναδύουν μια συγκατάβαση ζωής που όλοι μοιραζόμαστε. Όπως προχθές, βράδυ Σαββάτου στην αρχαία Επίδαυρο -ιδανικός τόπος για μια συναυλία με τη δική του ποιότητα.
Στην οποία έβαλε και χιούμορ, αλλά και αγωνία για τον χρόνο που περνάει.
Μεγαλώνει κι ο Αλκίνοος. Σαραντάρισε! «Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι. Μεγαλώνω. Το χάνω κάθε χρόνο, το παιχνίδι με τον χρόνο».

Στο δεύτερο μέρος είπε και παλιά του τραγούδια, υποστηριγμένος από εξαιρετικούς μουσικούς: τον Σταύρο Λάντσια, τον Γιώργο Καλούδη, τον Μιχάλη Καπλίδη και το φωνητικό σύνολο «Εν φωναίς», υπό τον Αλέξανδρο Στουπάκη.

(Ε.Δ.Χ. - Από τα σημερινά «Νέα»)