Αύγουστος...

Αύγουστος εν όψει...

Τον περιμένω και φέτος...

Για την κατ' έτος «συνωμοσία» των εναπομεινάντων στην άδεια πόλη...

Ταξίδευα...;

«Με τα καράβια

που με πήγαινες να δω

Ταξίδευα»

Από το «Ευχαριστήριο» του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη για τα «Τρία μυστικά» της Νατάσσας Μποφίλιου...

Φιλί

Το... αλίευσα και το αντιγράφω από το blog του Γεράσιμου Ευαγγελάτου... Ξέρετε πόσο χαίρομαι, όταν άνθρωποι του Λόγου που αγαπώ και εκτιμώ και θαυμάζω εκτίθενται -θέλω να πιστεύω- για λογαριασμό μου, δίνουν λέξεις στο αίσθημά μου, λένε αυτά που θα 'θελα κι εγώ να πω κι εγώ, αλλά...

Απολαύστε ενα εξαιρετικό κείμενο του Γεράσιμου. Ένα αληθινό κείμενο:

Βρέθηκα σήμερα μπροστά σε ένα ζευγάρι. Ήταν αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί και φιλιόντουσαν στα φανάρια, κοντά ξημερώματα. Τόσο απόλυτα εκεί κι οι δυο. Τόσο άνετοι με την αδυναμία τους ο ένας προς τον άλλον. Δεν είχαν χαρακτήρα να κρατήσουν. Δεν είχαν εγωισμό. Δεν υπολόγιζαν το μετά και την έκθεση. Δεν τους ενδιέφερε να κρατήσουν τα προσχήματα ούτε να επιδείξουν εγκράτεια. Ήταν εκεί. Και τόσο. Για όσο.
Και σκέφτηκα όλα τα ηλίθια παιχνίδια στρατηγικής που παίζουμε. Όλες τις πνευματώδεις υπεκφυγές. Όλες τις ανόητες παρτίδες λεκτικού πινγκ πονγκ. Τις απελπιστικές απόπειρες συντήρησης μιας αφηρημένης αξιοπρέπειας. Όλα τα σκορ που κρατάμε σε αόρατα τεφτέρια.
Και αναζήτησα το νόημα. Κι είδα πως δεν υπάρχει. Κι είδα πως σχέση τελικά είναι αυτή η μικρή χρονική σύμπτωση που τα δύο μέρη αποφασίζουν να αποδυθούν κάθε ψεύτικη υπερηφάνεια και να γιορτάσουν την ευαλωτότητά τους. Και κατάλαβα πως το χαμόγελο του ανθρώπου που δίνεται δεν είναι απαραίτητα αμήχανο, ούτε αποκλειστικά ανόητο.
Και ξαφνικά το φιλί έχασε κάθε ενοχή και απέκτησε το πραγματικό του νόημα. Σαν κάτι που επισφραγίζει μια απόφαση να χαρίσεις ένα λάθος σου και την εμπιστοσύνη σου στον πιθανό μελλοντικό σου αντίπαλο.
Και κατάλαβα πως δεν είσαι τελικά τόσο έξυπνος να δείχνεις αυτάρκης και δυνατός. Γιατί μπορεί να κερδίζεις λίγο χρόνο. Αλλά τον χάνεις αναμφίβολα σε στιγμές.
Και μάλλον έχω μεγαλώσει αρκετά για να μη φοβάμαι τον άδειο χρόνο. Και να σκορπάω τις στιγμές...

Ρένα Βλαχοπούλου

Ρένα Βλαχοπούλου…
Πέντε χρόνια μετά...
Ήταν 29 Ιουλίου του 2004…

Για το Μίκη Θεοδωράκη...

Στις 29 Ιουλίου του 1925 είδε το πρώτο φως της ζωής του ο Μίκης Θεοδωράκης. Γεννήθηκε στη Χίο…
Παραθέτω εδώ λίγες γραμμές του Οδυσσέα Ελύτη, από την προ ετών ευχετήρια δήλωσή του, για το Μίκη Θεοδωράκη:

«Κάποτε η ευαισθησία που κοιμάται μέσα μας δεν ξυπνάει απλώς από τους ήχους, αλλάζει όνειρα σαν του Ελληνισμού, που η συνέχειά του διαρκεί και αντέχει όσο μια βελανιδιά… Να τι εύχομαι στον αγαπητό Μίκη: να ζήσει και να είναι η βελανιδιά των ονείρων του Ελληνισμού».

Στη Λευκάδα...

Λιμάνι στη Λευκάδα πιάνει η περίφημη Συλλογή Κωστάκη του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Και μέσα από 43 έργα της Συλλογής όχι απλώς συμμετέχει σε ένα από τα παλαιότερα πολιτιστικά φεστιβάλ στην Ελλάδα -τις «Γιορτές Λόγου και Τέχνης», που γιορτάζουν τα 54 χρόνια τους- αλλά παρουσιάζει και σημαντικά έργα σε ακόμη μία περιοχή της περιφέρειας, καθώς ήδη έχει «συστήσει» στους φιλότεχνους των Χανίων, του Ρεθύμνου, της Ξάνθης, της Καβάλας, της Λάρισας, της Νάουσας και της Δράμας «θησαυρούς» των συλλογών .
Ένα δίπολο περιμένει όσους φτάσουν στο νησί του Ιονίου για να πάρουν μια γεύση της πολύτιμης συλλογής -μία από τις σημαντικότερες ανά τον κόσμο συλλογές ρωσικής πρωτοπορίας- που αριθμεί περισσότερα από 1.270 έργα: το δίπολο «Αντικειμενικό - Μη Αντικειμενικό», μέσα από έργα που αποτυπώνουν τα σπουδαιότερα κινήματα όπως ο συμβολισμός, κυβοφουτουρισμός, σουπρεματισμός, κονστρουκτιβισμός κ. ά.
Ο πρώτος άξονας της έκθεσης αφορά έργα παραστατικά, στα οποία κυριαρχεί η απεικόνιση του αντικειμένου. Η δεύτερη θεματική ενότητα αναφέρεται στη μη παραστατική τέχνη, όπου κυριαρχούν οι πειραματισμοί στη φόρμα, τη γραμμή και τον όγκο, επιδιώκοντας να αναδειχθεί ο πειραματικός και δυναμικός χαρακτήρας της τέχνης που αναπτύχθηκε στη Ρωσία τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, μιας τέχνης που κατέχει ιδιαίτερη θέση στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού μοντερνισμού.

Η έκθεση «Αντικειμενικό - Μη Αντικειμενικό» έως και τις 31 Αυγούστου στην αίθουσα εκθέσεων του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας.

«Στον ουρανό, στο σύννεφο και στο φεγγάρι...»

Τζένη Καρέζη...

27 Ιουλίου 1992...

Αυλαία...

Σαν σήμερα...

Αλίκη, σαν σήμερα ήταν… Που από την ανοιχτή τηλεόραση του σπιτιού έμαθα ότι έφυγες… Θα 'ταν δέκα παρά το πρωί… Πήρα αμέσως μια αγκαλιά βινίλια και πήγα στο σταθμό… Τραγούδια στη μνήμη σου… Τραγούδια με τη φωνή σου…

Τραγούδησες πολύ, Αλίκη. Και τραγούδησες σωστά. Χωρίς ψεγάδι. Όπως έπρεπε. Δεν είναι τυχαίο ότι για τις ανάγκες ελληνικών ταινιών, αλλά και θεατρικών παραστάσεων έγραψαν τραγούδια για τη φωνή σου οι σπουδαιότεροι έλληνες συνθέτες. Να θυμίσω ονόματα; Κώστας Καπνίσης, Τάκης Μωράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Σταύρος Ξαρχάκος, Μίμης Πλέσσας, Γεράσιμος Λαβράνος, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Μαρκόπουλος, Γιώργος Ζαμπέτας, Μάνος Λοΐζος, Δήμος Μούτσης, Γιώργος Χατζηνάσιος, Μίκης Θεοδωράκης, Γιώργος Κατσαρός, Θάνος Μικρούτσικος, Βασίλης Δημητρίου, Σταμάτης Κραουνάκης…
«Ξέρω να μοιράζω καλά πάνω στη μουσική», είχες πει η ίδια στο Σταμάτη Κραουνάκη, θυμάσαι;…

«Τι να παίξει τώρα», Σταμάτη… «Αφού μια μόνο Αλίκη γνωρίσαμε εμείς»...

Αλίκη Βουγιουκλάκη

Σαν σήμερα...

23 Ιουλίου του 1996...

Η αυλαία έκλεισε για πάντα...

«Tι νέοι που φτάσαμεν εδώ…

…H ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Kι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ’ ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να ’χουμε, τι να ’χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ’ έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!»


Στις 21 Ιουλίου του 1928, ο ποιητής Κώστας Γ. Καρυωτάκης επέλεξε να φύγει από τη ζωή… Στην Πρέβεζα…

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη Μικρή Επίδαυρο

Κατάμεστο το «λαλούν» θεατράκι της αρχαίας Επιδαύρου και στις δύο συναυλίες που έδωσε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Φιγούρα ευαίσθητη, ξεκολλημένη λες από ασπρόμαυρη φωτογραφία, μπήκε στην ορχήστρα αθόρυβα, για ένα τρίωρο «μακρύ πρόγραμμα», όπως είπε στην εισαγωγή. «Τέλεια» ψιθύρισαν κάποιοι νεαροί δίπλα μου.
Αυτό είναι και το κοινό του. Απροσποίητο, λιγάκι συνεσταλμένο.
Κι άρχισε η «Νεροποντή». Τραγούδια από την πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του. Μελωδίες με ήχους που πατάνε στις παραδοσιακές κλίμακες, στα σύγχρονα μουσικά είδη, ακόμα και ραπαρίσματα, αλλά με το δικό του προσωπικό ύφος.
Ο Αλκίνοος δεν μοιάζει με κανέναν. Είναι ο εαυτός του. Καλλιτέχνης ανήσυχος, μουσικά ώριμος, εκφραστικός (τον πρωτοείδα και τον ξεχώρισα ως καλό ηθοποιό πριν από 16 χρόνια να παίζει τον νεανία στη «Σαμία» στην Επίδαυρο), κοινωνικά συνειδητοποιημένος, γι΄ αυτό και εκτός συρμού. Η πορεία του μοιάζει απαλλαγμένη από κάθε ματαιοδοξία. Ειλικρινής, λιτός και λυρικός, αγαπάει την παράδοση, το βυζαντινό μέλος, αλλά βγαίνει και σε ανοιχτούς ορίζοντες.
Την έγνοια του για τον στίχο που δίνει νόημα στις φράσεις, κι αυτές στις στιγμές που αποκτούν φωνή και μιλάνε γι΄ αυτό που υπάρχει μέσα μας, μπορεί και την επικοινωνεί με τα τραγούδια του. Μελωδικά, με ήθος μουσικό, δημοφιλή, χωρίς το βερνίκι του σουξέ, αναδύουν μια συγκατάβαση ζωής που όλοι μοιραζόμαστε. Όπως προχθές, βράδυ Σαββάτου στην αρχαία Επίδαυρο -ιδανικός τόπος για μια συναυλία με τη δική του ποιότητα.
Στην οποία έβαλε και χιούμορ, αλλά και αγωνία για τον χρόνο που περνάει.
Μεγαλώνει κι ο Αλκίνοος. Σαραντάρισε! «Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι. Μεγαλώνω. Το χάνω κάθε χρόνο, το παιχνίδι με τον χρόνο».

Στο δεύτερο μέρος είπε και παλιά του τραγούδια, υποστηριγμένος από εξαιρετικούς μουσικούς: τον Σταύρο Λάντσια, τον Γιώργο Καλούδη, τον Μιχάλη Καπλίδη και το φωνητικό σύνολο «Εν φωναίς», υπό τον Αλέξανδρο Στουπάκη.

(Ε.Δ.Χ. - Από τα σημερινά «Νέα»)

Να τη θυμόμαστε…

Στις 18 Ιουλίου του 1998 η Φλέρυ Νταντωνάκη, η «τρελή του φεγγαριού», κατευθύνθηκε προς τον ουράνιο προορισμό της…

Η «φεγγαρική αηδόνα»… Η αιθέρια φωνή του «Μεγάλου Ερωτικού»… Η απόκοσμη ιέρεια του Μάνου Χατζιδάκι… Μια ακόμα καταραμένη «αγία» στο προσωπικό μου συναξάρι…
Να τη θυμόμαστε…

Κική Δημουλά, «Στο πλοίο»

Μικρόσωμο νεαρό ζευγάρι.
Εκπατρισμένη των ματιών η καταγωγή.
Κάπου στην επιβίωση θα δουλεύουν
-φημίζεται για την αξιοσύνη της
η υποταγή.

Με άδεια καλοκαιρινή.
Ελεύθερα τώρα τα χέρια νοικοκυρεύουν
τα παραμελημένα χάδια τους.

Θαυμάζω τι επιδέξια ξαπλώνουν τα δάχτυλα
στου παιχνιδιού τους το κρεβάτι
σφιχτά δεμένα
σα να πλέκουν γελαστά καλαθάκια
με πόθου συστροφή τα γεμίζουν
τα ξηλώνουν κι απ' την αρχή τα πλέκουν

σα να κουράστηκε τώρα ο νέος
ίσως απ' την πολλή ελευθερία της πλοκής
λίκνιζε χαρούμενα και το πλοίο
γέρνει κι αποκοιμιέται
πάνω στο αριστερό του σκουλαρίκι

ξύπνια εκείνη ακόμα
κοιτάζει για λίγο το κοιμισμένο χέρι του
κι αργά προσεκτικά μην το ξυπνήσει
στον ώμο της το φέρνει
κι επάνω του γέρνοντας
γλυκά κι αυτή αποκοιμιέται.

Τι εύχρηστο μαξιλάρι η αγάπη
Κατάλληλο
για κάθε ταξίδι του πόνου στο σώμα
για κάθε ηλικίας όνειρα
για κάθε είδους νύστα
απαραίτητο
για το σπίτι
για το στοχασμό
για το λεωφορείο
για το πλοίο και για ό,τι
μας πνίγει.

Από την ποιητική συλλογή «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» (2007).

«Σε παραλία ερημική»

Θα περιμένω
Σε παραλία ερημική
Τ’ άγριο το κύμα να μου φέρει
Τη ματιά σου

Κι ό,τι μου φέρει θ’ αγαπώ
Γιατί θα ‘ναι δικό σου
Είτε πετράδι είτε φιλί
Ή τ’ όνειρό σου

Θα περιμένω
Από το βράδυ ως το πρωί
Ως να γενώ
Εγώ
Μια παραλία ερημική
Να σε καλωσορίσει

Το πέμπτο απόσπασμα από τον «Κύκλο του C. N. S.», σε μουσική και στίχους του Μάνου Χατζιδάκι. Ένας κύκλος έξη τραγουδιών για πιάνο και φωνή, που γράφτηκαν στο διάστημα 1952 - ’53, με αφορμή το θάνατο ενός νεαρού φίλου του συνθέτη (C. N. S. είναι τα αρχικά του ονόματός του):
«Με πνίγει ετούτη η θάλασσα»
«Ο αφέντης έφυγε πρωί»
«Μια θλιμμένη αρχόντισσα»
«Στην αποβάθρα»
«Σε παραλία ερημική»
«Εγώ είμ’ ένα σύννεφο».
Πρώτος, τα τραγούδησε ο Γιώργος Μούτσιος (στη photo με το Χατζιδάκι στο πιάνο) το 1958 στο δίσκο «Ο Χατζιδάκις παίζει Χατζιδάκι», μαζί με τρία ακόμη χατζιδακικά έργα: το «Καταραμένο φίδι» (για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου), τον «Κύκλο με τη κιμωλία» (για το έργο του Μπρεχτ σε μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη στο Θεάτρου Τέχνης) και την «Ερημιά» (μπαλέτο για το Ελληνικό Χορόδραμα).
Ο «Κύκλος του C.N.S.» ηχογραφήθηκε επίσης: α) από τη φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη στο δίσκο μαζί με τη «Ρυθμολογία», ένα ορχηστρικό έργο του Μάνου Χατζιδάκι, εν έτει 1971
β) από το Σπύρο Σακκά το 1975 σ’ ένα δίσκο με τα «Δύο ναυτικά τραγούδια» σε ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη και τον «Καπετάν Μιχάλη» και
γ) από τη Σόνια Θεοδωρίδου στο cd της «Η Σόνια Θεοδωρίδου συναντά τον Μάνο Χατζιδάκι» (1997).
Ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει για τον «Κύκλο του C. N .S.»: «Οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν με τη μουσική τους. Κλίμα τους είναι η υγρασία ενός λιμανιού και θέμα ο χωρισμός. Είναι τραγούδια κι έτσι μονάχα ολοκληρώνουν αυτό που θέλησα να πουν».

Τα έξι ποιήματα από τον «Κύκλο του C. N. S. », με σχέδια του Μίνου Αργυράκη, δημοσιεύονται στην ποιητική συλλογή του Μάνου Χατζιδάκι «Μυθολογία», εκδόσεις «Ύψιλον».

Ο Νίκος Ξυδάκης σήμερα στα «Νέα»

Τη μουσική προσωπογραφία του Κ. Π. Καβάφη φτιάχνει ο Νίκος Ξυδάκης στο «Σχολείον». Οι μνήμες του ποιητή από το Κάιρο του ΄50 ξυπνούν μουσικές με ούτι και κουαρτέτα εγχόρδων...
Ένα αστικό σπίτι της Αλεξάνδρειας του '50 όφειλε να έχει σχέση και με τα δυτικά μουσικά ρεύματα της εποχής. Μπορεί η νωχέλεια και ο αισθησιασμός της αραβικής μουσικής παράδοσης να έβγαιναν... ποτάμι (από τα σύγχρονα αιγυπτιακά τραγούδια) μέσω των ραδιοφώνων, τα απογεύματα όμως συναντούσε τα κομψά κουαρτέτα εγχόρδων που έπαιζαν κλασική μουσική σε ευάερα σαλόνια, αλλά και τα μοδάτα τάνγκο και βαλς -ξεκάθαρα σύμβολα των κοσμοπολίτικων συνηθειών των Αιγυπτιωτών που ήθελαν να θεωρούν εαυτούς ισότιμα μέλη των εκλεκτών της Δύσης.
Μέχρι τα 11 του έμεινε ο Νίκος Ξυδάκης στο Κάιρο (όχι στην Αλεξάνδρεια) και θυμάται καθαρά τις μουσικές στα ραδιόφωνα, τη γλώσσα που μιλούσαν οι Έλληνες, τα γαλλικά τραγούδια, τον Καβάφη. «Ήδη ήταν ένας θρύλος», λέει. «Μυστηριώδης μορφή βέβαια για ένα παιδί 10 ετών».
Η μνήμη έχει τα τερτίπια της. Κουβαλάει την «υγρασία» μιας ζωής, τη μεταπλάθει σε κάτι άλλο. Στις μουσικές του Νίκου Ξυδάκη την αισθανόμαστε την «υγρασία» εκείνης της ζωής -χωρίς όμως να μπορούμε να της δώσουμε ένα ακριβές όνομα. Μνήμες από τον Καβάφη άραγε; Έναυσμα για να γράψει μουσικές;

«Ποτέ δεν θέλησα να μελοποιήσω Καβάφη» ξεκαθαρίζει. «Μάλλον το αυτονόητο του πράγματος -ο Αιγυπτιώτης μουσικός να μελοποιήσει τον Αιγυπτιώτη ποιητή- με απομάκρυνε. Ενώ έχω μελοποιήσει Βιζυηνό, Σολωμό, Σαπφώ- ίσως γιατί ο στίχος τους έχει από μόνος του μια μουσική. Στον Καβάφη δεν μπορούσα να τη βρω τη μουσική. Και δεν υπάρχει καν το ντοκουμέντο τι άκουγε εκείνος. Σκεφτόμουν, αν έγραφα, πώς θα ήταν; Ελαφριά; Δραματική;».
Η παράσταση βασίζεται στις μουσικές που έγραψε ο Νίκος Ξυδάκης σε ποίηση του Διονύση Καψάλη («Στον τάφο του Καβάφη», Εκδ. Άγρα) κι έχει ως επίκεντρο τον ίδιο τον Καβάφη και όχι το έργο του. «Ένα πορτρέτο που θα αναπαραγάγει και το κλίμα εκείνης της εποχής», λέει. Μουσικά θέματα, τραγούδια (το μεγαλύτερο μέρος αναλαμβάνει ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος), ποιήματα (που θα διαβάζουν οι Δημήτρης Μαρωνίτης και Διονύσης Καψάλης) και πάλι μουσικές και πάλι ποίηση.

Πώς ζωντανεύει μουσικά ένα καβαφικό πορτρέτο;
Λόγω της σοβαροφάνειας που υπάρχει συνήθως με τον Καβάφη, αντιμετωπίζεται με πιο βαριά, δυτική μουσική. Εγώ όμως ήθελα να φτιάξω το κλίμα που ζούσε εκείνος. Να υπάρχει και το ανατολίτικο στοιχείο. Το αραβικό. Θα έχουμε λοιπόν και έναν τραγουδιστή που κατάγεται από τον Λίβανο, ο οποίος θα πει και ορισμένα αποσπάσματα στα αραβικά, ανάμεσα στα τραγούδια τα οποία αναλαμβάνει η Ορχήστρα Κλασικής Αραβικής Μουσικής Αl Μahaba που είναι φτιαγμένη από Έλληνες μουσικούς, ενώ τα δυτικά κομμάτια τα έχουν επωμιστεί τα επτά βιολοντσέλα της Όπερας του Καΐρουέρχονται από το Κάιρο ειδικά γι΄ αυτήν τη συναυλία.

Την εποχή του Google, των SΜS και των Γκρίνγκλις έχει αλλάξει η γλωσσική συνεννόηση της νεώτερης γενιάς.
Είναι ολοφάνερο. Υπάρχει μια τάση αποδόμησης του νοήματος. Σαν να απορρίπτεται η πρόθεση νοηματοδότησης -η νεώτερη γενιά το αντιλαμβάνεται σαν διδακτισμό.

Υπάρχει δυσκολία για έναν συνθέτη να βγάλει τους δίσκους που θέλει;
Βέβαια υπάρχει. Έχει απαξιωθεί εντελώς πλέον το είδος. Και η δισκογραφία (με τη μορφή που την ξέραμε) πνέει τα λοίσθια. Γι΄ αυτό βλέπεις κι όλα αυτά τα αφιερώματα από τις εφημερίδες, κασετίνες, η μία μετά την άλλη. Μοιάζει λίγο με επιμνημόσυνη δέηση. Αφιέρωμα στον τάδε. Αφιέρωμα στον δείνα.

Το ψάξιμο νέων μουσικών έχει μεταφερθεί στο Ίντερνετ σήμερα...
Εντελώς άλλη φιλοσοφία. Ο καθένας φτιάχνει την προσωπική του ανθολογίαμε μεμονωμένα κομμάτια. Αυτό σημαίνει ότι αν εγώ έχω μία ή δύο επιτυχίες, με «φιξάρει» ο ακροατής σ΄ αυτές. Σαν να συρρικνώνεται η πορεία ενός ανθρώπου μέσα στον χρόνο σε δυο στιγμές. Και στην κλασική μουσική γίνεται αυτό. Λίγο από Μπετόβεν, λίγο από Μότσαρτ, λίγο από Μπαχ. Είναι σαν να ακυρώνεται το σώμα μιας δουλειάς. Δεν κρίνεται κανείς σαν ιστορία, σαν σύνολο.

«Πεθαίνει», αλήθεια, η έννοια δίσκος;
Η ιδέα του δίσκου δεν θα σταματήσει να υπάρχει -όσο παράγονται δουλειές που έχει νόημα να τις αναζητήσει κανείς σε ένα δισκοπωλείο. Το είδα αυτό με τη Σαπφώ. «Πάλι ποίηση θα κάνεις» μου έλεγαν. Κι όμως, εκείνος ο δίσκος συσπείρωσε ένα κομμάτι του κοινού. Ήθελαν να έχουν τον δίσκο. Και πήγαν και τον αγόρασαν. Είναι ένας κόσμος που είναι εκεί, υπάρχει και θα υπάρχει.

Και υποθέτω πως αυτός ο κόσμος είναι που σας κάνει να συνεχίζετε...
Σίγουρα. Κι εμείς που έχουμε μια πορεία πλέον, ούτε μπορούμε ούτε και θέλουμε να εκβιάζουμε αλλαγές στον εαυτό μας. Δεν έχουμε και τον χρόνο να το κάνουμε αυτό. Να μάθουμε νέες γλώσσες, νέους ήχους... Την αλήθεια που έχει ο καθένας πρέπει να την πιστέψει και να την υποστηρίξει με τον δικό του τρόπο. Αλίμονο, μη γίνουμε όλοι ποπ για να αρέσουμε.

Μια θάλασσα...

Και για να κλείσω την, ας την πούμε, ενότητα της «Θάλασσας» του Σαββόπουλου, δυο γραμμές από την Όλγα Μπακομάρου στην «Ε» του περασμένου Σαββάτου:

«Μια θάλασσα μικρή...», το αξέχαστο, διαχρονικό τραγούδι του Σαββόπουλου μου έρχεται συνεχώς στο μυαλό σαν κινούμενη εικόνα, γαλάζια, καλοκαιρινή, γήινη και ταυτόχρονα ονειρική αυτές τις μέρες...

«Μια θάλασσα μικρή»

Μια θάλασσα μικρή
μια θάλασσα μικρή
είναι το καλοκαίρι μου
ο έρωτάς μου, ο πόνος μου…

Οι πρώτοι στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου από το τραγούδι του για «Μια θάλασσα μικρή»... Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε δίσκο 45 στροφών λίγο πριν από το «Φορτηγό», τον πρώτο μεγάλο δίσκο του τραγουδοποιού, εν έτει 1966.
Λίγα χρόνια αργότερα, με ελαφρώς αλλαγμένους στίχους, ο Σαββόπουλος ξανατραγούδησε τη «Θάλασσα» στο δίσκο του «Δέκα χρόνια κομμάτια» (1975), ενώ το 1978 η Τάνια Τσανακλίδου συμπεριέλαβε το τραγούδι στον πρώτο της προσωπικό δίσκο: Με τίτλο το όνομά της και με δέκα τραγούδια διαφόρων συνθετών και στιχουργών, ανάμεσά τους και ο Σταμάτης Κραουνάκης με το πρώτο - πρώτο του τραγούδι, το «Επεισόδιο». Εκεί και ο γιουροβιζιονικός «Τσάρλι Τσάπλιν» σε μουσική του Σάκη Τσιλίκη και στίχους του Γιάννη Ξανθούλη.

Μια θάλασσα μικρή
στα δυο σου μάτια φέγγει
κάθε πρωί.

Μια θάλασσα μικρή
στο δάκρυ, στο τραγούδι,
στο κάθε σου φιλί.
Μια θάλασσα μικρή.

Μια στάμνα στη γωνιά
μια στάμνα στη γωνιά
ήσουν εσύ κι η στάμνα μου
για ένα καλοκαίρι.
Μια δίψα, μια φωτιά.

Με το Διονύση Σαββόπουλο και το Μάνο Χατζιδάκι στο πιάνο, βρίσκουμε τη σαββοπουλική «Θάλασσα μικρή», ηχογραφημένη live, στο δίσκο «Ο κύριος Σαββόπουλος ευχαριστεί τον κύριο Χατζιδάκι και θα ’ρθει οπωσδήποτε». Κυκλοφόρησε από το «Σείριο» το 1988 και περιέχει αποσπάσματα από μια σειρά εμφανίσεων του Διονύση Σαββόπουλου στο αστρικό σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι.
Δέκα χρόνια αργότερα, το 1998, σ’ ένα δισκογραφικό tribute στο Διονύση Σαββόπουλο, με τον τίτλο «Τραγούδια έγραψα για φίλους», το τραγούδι «Μια θάλασσα μικρή» ηχογραφήθηκε από τον Γιάννη Κότσιρα σε ενορχήστρωση του Νίκου Αντύπα.
Στην εν λόγω έκδοση γνωστοί ερμηνευτές, τραγουδοποιοί και συγκροτήματα –Αλεξίου, Πρωτοψάλτη, Κότσιρας, Πάριος, Τσαλιγοπούλου, Πορτοκάλογλου, Μαχαιρίτσας, Δεληβοριάς, Υπόγεια Ρεύματα, Active Member– ηχογράφησαν εκ νέου μερικές από τις μεγάλες επιτυχίες του Σαββόπουλου σε καινούργιες διασκευές.

Σε τραγουδούσα εγώ
σαν τις χορδές του ανέμου
στα μαύρα σου μαλλιά.

Σ’ ακολουθούσα εγώ
σαν το μικρό χορτάρι
τον κρύο άνεμο.
Σ’ ακολουθούσα εγώ.

Μια θάλασσα μικρή
σε καλωσόρισε
σε πικραποχαιρέτησε
σε περιμένει.
Μια θάλασσα μικρή.

Να ’ναι καλοκαίρι...

Να ’ναι καλοκαίρι, την ώρα που πάει να δύσει ο ήλιος κι αδειάζει από τον κόσμο η παραλία... Και μένει μια παρέα παιδιών, «βαφτισμένων» με θαλασσινό νερό κι αλάτι, που με τη κιθάρα της αρχίζει το τραγούδι... Τραγούδι αγέραστο, με την αύρα του καλοκαιριού, για μια θάλασσα μικρή, για έναν έρωτα, για έναν αποχαιρετισμό, για ένα «σε περιμένει»…

Να ’ναι καλοκαίρι… «Και κάπου απέναντι είναι το νησί, που ’χει κοράλλια κι αμμουδιά χρυσή»… Κι εσύ μέσα στη θάλασσα για μια τελευταία βουτιά, με τον ήλιο να σου χαρίζει τη στερνή του αχτίδα... Λες και δύει για το χατίρι σου... Λες και θ’ ανατείλει μόνο για σένα…

«τσουβάλια Ιουλίων»

«Κουράστηκα να τα λέω. Θα ’θελα να μην είχα πια τίποτα να πω, αλλά πως. Που νιώθω να ’μαι ακόμη γεμάτος, φορτωμένος με τόνους ανέμων, τσουβάλια Ιουλίων, καλαθούνες ανθέων…»

Οδυσσέας Ελύτης,

«Τα δημόσια και τα ιδιωτικά».

Αν έγραφα για το καλοκαίρι…

Αν έγραφα για το καλοκαίρι, θα έγραφα για τα άδεια βράδια του, τα ατελείωτα… Για τα σαββατόβραδα της αναγκαστικής επιλογής: με το θόρυβο των πολλών ή με την «ασφάλεια» της -εύγλωττης ενίοτε- σιωπής σου…
Αν έγραφα για το καλοκαίρι, θα έγραφα για τις έρημες Κυριακές του, με τα βασανιστικά μεσημέρια και τα απογεύματα της αναμονής (;) στην πόλη. Για τις κουρασμένες αντοχές… Για τις αμήχανες παρουσίες… Και για τις αναπληρωμένες, όπως - όπως, απουσίες…
Αν έγραφα για το καλοκαίρι…

«Ω σώμα του καλοκαιριού...»

«Ω σώμα του καλοκαιριού, γυμνό καμένο
Φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς
Μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγαριάς
Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο
Γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες
Σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας!».

Οδυσσέας Ελύτης, «Σώμα του καλοκαιριού».
Από την ποιητική του συλλογή «Ήλιος ο Πρώτος».

Το καλοκαίρι έφτασε

Γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος:

«Το ουσιώδες είναι ότι το καλοκαίρι έφτασε: μια ομορφιά τόσο απλή, που καταντάει αδιανόητη -περνάει απαρατήρητη! Σκέψου καλά: το φως του ήλιου, το κρύο θαλασσινό νερό, την ντομάτα κομμένη στα τέσσερα. Τι άλλο ξέρεις που είναι ανώτερο;
Ένα καμπάρι με σόδα, ένα σορτσάκι, ξυπόλητος, μια γριά να σου πλένει το σεντόνι, ένα δωμάτιο με ασβέστη, η δροσιά που κατεβάζει η νύχτα, με το σκούτερ, τα τζιτζίκια, ενώ διαβάζεις κάτω από την καρυδιά Ηρόδοτο…
Τα έχει πει αποφασιστικά ο Σαββόπουλος στο δικό του «Καλοκαίρι» (ένα αριστούργημα)… Εγώ απλώς λέω την είδηση: Το καλοκαίρι έφτασε. Δεν είναι λίγο».

Ο Σταμάτης Κραουνάκης σήμερα στα «Νέα»

«Δεν πάμε καλά γιατί είμαστε ντεμοντέ» λέει στα «ΝΕΑ» ο Σταμάτης Κραουνάκης που παρατηρεί γύρω προτού γιορτάσει τα 10χρονα της ομάδας του Σπείρα Σπείρα. «O πιτσιρικάς- ο Γιωργάκης Ιωαννίδης τα είπε όλα στην Παράβαση. "Κάποτε έκαιγαν βιβλία, τώρα καίνε μυαλά". Τα έντυπα πρέπει να προστατέψουν τον πολίτη όπως επί χούντας»...
Καυστικός, θυμωμένος αλλά πάντα με χιούμορ, ο Σταμάτης Κραουνάκης στήνει μια σκυταλοδρομία μόνος του, περνώντας από το ένα θέμα στο άλλο. Μια θύελλα τακτοποιημένη μέσα του. Πάω να τον ρωτήσω για τα δέκα χρόνια που συμπληρώνει φέτος η Σπείρα Σπείρα και που θα τα γιορτάσουν αρχικά στου Παπάγου την άλλη Τετάρτη, υπό τον τίτλο «Φεστιβάλιουμ, σας λείπει τίποτα». Μια ανασκόπηση, σταχυολόγηση των καλύτερων και προσθήκη νέων στοιχείων (όλα μαζί από το site http://www. kraounakis. gr που λειτουργεί και ως e-shop για τη μουσική του), όπως το τραγούδι «Ανυπακοή». «Εκεί, αγάπη μου, θα κρατάω ένα τσιγάρο αναμμένο και θα τους προτρέπω λέγοντάς τους "καπνίστε όσο αντέχει ένα τσιγάρο αναμμένο". Τι άλλο μας απέμεινε;»

Με αφορμή την επέτειο της ομάδας Σπείρα Σπείρα πήγα να του θυμίσω και μια άλλη, τα 20 χρόνια από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο Σταμάτης όμως τα θυμάται όλα.
«Ένα βάλιουμ την ημέρα την κυβέρνηση την κάνει πέρα. Αυτός ο λαός παίρνει βάλιουμ και θυμάται μόνο τα τελευταία σκατά», λέει. «Πού να θυμάμαι τώρα ότι ο Μητσοτάκης αποστάτησε από γέρο Παπανδρέου και από τότε Ανδρέας μισούσε Μητσοτάκη: Και μετά είχαμε χούντα; Είχαμε χούντα και τρία - τρία τα χαπάκια τα βάλιουμ η γιαγιά. Πού να θυμάμαι τώρα ότι ο Σημίτης έλεγε βάλτε τα όλα στο Χρηματιστήριο...».

Συγγνώμη, αλλά φταίνε μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση και οι πολιτικοί;
Η μέσα μας κυβέρνηση χάλασε κι έγιναν όλα κουρνιαχτός...

Τα βλέπει μαύρα;

«Είναι μαύρα».

Και γιατί δεν υπάρχουν φωνές από τη διανόηση;

«Το '90 που έβγαλα την "Εφημερία" την είχα δει τη δουλειά. Κατ΄ αρχάς στο τραγούδι. Δεν υπάρχει κοινωνικό αίτημα, είναι όλα μικροκύματα. Δεν κυκλοφορεί τίποτα στην πιάτσα. Πού και πού καμιά μετριότητα που μας φαίνεται το κάτι άλλο. Νομίζω, έχουν φοβηθεί όλοι. Ότι αν κάποιος σκέφτεται παραπάνω από ό,τι οι άλλοι, δεν θα ενδιαφέρει».

Γιατί έπαψε να υπάρχει πολιτικός στίχος;
Μα το «Αll that Βuzz» της Σπείρας Σπείρας ήταν πέρσι το πιο προχωρημένο πρόγραμμα (θα συνεχιστεί και φέτος). Έχει ξεκάθαρη πολιτική θέση. Όλα άρχισαν από νευρική κρίση που εξελίχθηκε σε οικονομική κρίση. Εντέλει η κρίση που περνάμε σήμερα είναι νευρική. Όλοι χάνουν λεφτά, άρα νευριάζουν.

Στο παρελθόν όμως είχαμε περισσότερα κοινωνικά τραγούδια -να θυμίσω την «Άπονη ζωή»;
Σύμφωνοι, αλλά η «Άπονη ζωή» βγήκε από μια γενιά που βίωσε την κατοχή. Μα και τώρα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Αποκλείεται να μην έχουμε ισχυρές αντιδράσεις μέσα από την τέχνη. Απλώς συσσωρεύονται και κάποια στιγμή, σύντομα, θα ξεσπάσουν.

Ρουφάει την αύρα από το τρίμηνο ταξίδι με τις «Νεφέλες» του ΘΟΚ από Κύπρο σε Επίδαυρο, παρά την τρικυμία από την αιφνίδια αποχώρηση του σκηνοθέτη Νίκου Μαστοράκη, και χαίρεται διότι του δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψει πως «είναι φουλ από ταλαντούχα παιδιά ο ΘΟΚ».
Ακούγοντας τις υποχρεώσεις που έχει, τρομάζεις. Ο Κραουνάκης όμως τα έχει όλα τακτοποιημένα. Δουλεύει τη μουσική για το μιούζικαλ -εκείνος προτιμά το «μουσική κωμωδία»- «Η εκατομμυριούχος» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο με την Νόνικα Γαληνέα και τους Γιάννη Μπέζο, Αλέξανδρο Μυλωνά, που θα παρουσιαστεί τον Οκτώβριο για τέσσερις βραδιές στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, διασκευή Κοσμά Βίδου- Νόνικας Γαληνέα.

ΙΝFΟ
«Φεστιβάλιουμ, σας λείπει τίποτα» στις 15 Ιουλίου στου Παπάγου (και στη συνέχεια σε Καισαριανή, Θέατρο Δόρας Στράτου, Πάτρα) για τα 10 χρόνια της ομάδας Σπείρα Σπείρα και από 28 Οκτωβρίου στην «Αθηναΐδα» (Βοτανικός). «Η εκατομμυριούχος», 10 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. «Βίκτωρ ή τα παιδιά στην εξουσία» από τον Μάιο στην «Αθηναΐδα» και στη συνέχεια στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Τα δέκα χρόνια είναι λίγα για τη Σπείρα Σπείρα;
Είναι μικρή ακόμη η Σπείρα Σπείρα, αρκετά για να είναι αναιδής και μεγάλη για να είναι κατάσταση. Ως ομάδα έπρεπε να διαλυθεί, διότι οι ομάδες δεν αντέχουν περισσότερο.

Και η 17 Νοέμβρη ομάδα ήταν αλλά...
Ναι, αλλά η 17 Νοέμβρη δεν έκανε σόου, εκτός κι αν είναι μυστικό το σόου της. Δεν ξέρουμε πότε θα σκάσει, πού θα κάνει περφόρμινγκ. Πάντως, είναι δύσκολο πράγμα μια καλλιτεχνική ομάδα υπό έναν διάσημο, γιατί ο διάσημος τραβάει όλα τα φώτα πάνω του. Τα έχουμε όμως καταφέρει, με μικρά οικονομικά πλήγματα, και συνεχίζουμε. Και είναι σημαντικό διότι αν δεν εξελίσσεται ένα πράγμα καλλιτεχνικά, δεν έχει νόημα.

Πώς σας φαίνεται η Βίσση στο Ηρώδειο;
Δεν είναι χειρότερο από το «Βάτρα-Χ». Επειδή όλα τα τραγούδια της δεν ήταν σημαντικά δεν δικαιούται; Δεν κατάλαβα; Λεφτά θα πάρει το μαγαζάκι του τρόμου. Βαριέμαι αυτή τη σοβαρότητα. Θα έπρεπε να το είχαν περιφρουρήσει από πριν. Σε όλο τον κόσμο, αυτού του τύπου τα θέατρα χρησιμοποιούνται για όλους τους λόγους. Στη Βερόνα για παράδειγμα είδα όπερα και την επομένη επίδειξη μόδας του Βαλεντίνο. Είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ΄ αλεύρι.
Εσείς θα γράφατε για τη Βίσση;
Δεν με χρειάζεται γιατί δεν θα ήξερε τι να με κάνει.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης ετοιμάζει παράλληλα «ένα αντιεξουσιαστικό έργο και για την εποχή του πολύ αναρχικό», όπως λέει αναφερόμενος στο μιούζικαλ «Βίκτωρ ή τα παιδιά στην εξουσία», από την ομότιτλη σουρεαλιστική κωμωδία του Ροζέ Βιτράκ για το Μάιο. Μα έργο των αρχών του περασμένου αιώνα; «Είναι 100% επίκαιρο. Δύο πιτσιρίκια τα κάνουν λίμπα σ΄ ένα σαλόνι. Αλλά και η "Εκατομμυριούχος" δεν υστερεί. Έχει πλάκα διότι η κριτική γίνεται από τη μεριά των πλουσίων».
Ανάμεσα σε αυτά, ετοιμάζει τη μουσική για την ταινία «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου από το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου.

Τα παλιά καλοκαίρια

Που να «κατοικούνε», άραγε, τα παλιά καλοκαίρια της ζωής μας;

Τα καλοκαίρια των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων;

Στο φως της μνήμης ή στης λήθης την άβυσσο;

Ταξίδια

Από το «Ιατρείον Ασμάτων» της Στέλλας Βλαχογιάννη:

Έτσι όπως το θέτεις, όντως, δεν ήμουν εγώ για ταξίδια. Κι έκατσα στην άκρη μου. Γιατί εσύ ταξίδι λες τις διαδρομές, το γύρισμα του κόσμου, ενώ εγώ ταξίδι λέω εκείνα τα φτερά που βγάζει η πλάτη μου κάθε φορά που ένας άνθρωπος έρχεται να μου εμπιστευτεί τα δάκρυά του. Άλλη γλώσσα άλλη γενιά δεν γεφυρώνονται οι αποστάσεις και με το μεγαλύτερο κόπο ακόμα. Και ναι θα πεθάνω με το παράπονο ότι δεν γύρισα τον κόσμο αλλά είμαι σίγουρη πως εκεί που είχα την καρέκλα μου και καθόμουν ολόκληρη ζωή ακίνητη θα φυτρώσει κάποτε στοργή για όλα τα αδέσποτα. Ζώα και παιδιά.

«Festi-valium»

Mία γενέθλια μουσική παράσταση έχουν ετοιμάσει για το φετινό καλοκαίρι ο Σταμάτης Kραουνάκης και η «Σπείρα Σπείρα», με τα καλύτερα νούμερα και τραγούδια από την περιπετειώδη τους θητεία στα δρώμενα του μουσικοχορευτικού θεάματος, αφού ήδη συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την ίδρυση αυτής της Oμάδας Eλληνικού Mουσικού Θεάτρου.
Eτσι, στις 15 Iουλίου η «Σπείρα Σπείρα» εγκαινιάζει την καινούργια της υπερπαραγωγή και κάνει την αθηναϊκή της πρεμιέρα στο όμορφο θεατράκι του Παπάγου. O λόγος για την παράσταση «Festi valium 09 - Σας λείπει τίποτα?» που θα περιοδεύσει επίσης στην Πάτρα, στην Kαλαμάτα, στο θέατρο της Δώρας Στράτου, στην Kύπρο και στη Θεσσαλονίκη.
Πρόκειται για ένα μουσικό θέαμα που αντλεί τις πρώτες ύλες από την επιθεώρηση, το ροκ, το λαϊκό και τις μπαλάντες, και δημιουργεί την ατμόσφαιρα στην οποία ο μοναχικός μουσικός λόγος έρχεται να φωτίσει το συναίσθημα και την τρυφερότητα, τον αυθορμητισμό και τη νοσταλγία, το χιούμορ και το κέφι για να καταλήξει σε μια υπαίθρια διονυσιακή γιορτή.
Δύο ώρες γεμάτες με γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του Σταμάτη Kραουνάκη από το μεγαλύτερο μέρος του μουσικού του έργου -τραγούδια που γράφτηκαν για το θέατρο και το σανίδι, τα οποία στη διάρκεια του χρόνου έγιναν μεγάλες επιτυχίες μαζί με ολοκαίνουργια κομμάτια, πρώτες εκτελέσεις και νούμερα πρόζας από σχεδόν όλες τις παραστάσεις, που σημείωσαν ιδιαίτερη επιτυχία.
Tο «Festivalium 09 - Σας λείπει τίποτα...» θα αποτελέσει και το εναρκτήριο έργο στην Aθηναΐδα τον Oκτώβριο του 2009 και θα εμπλουτίζεται συνέχεια, όσο συνεχίζεται, με εμπνεύσεις τρέχουσες, ενώ το «All that μπαζ» θα συνεχίσει για τους... μυημένους κάθε Δευτέρα στον ίδιο χώρο.
H ιδέα και διδασκαλία είναι του Σταμάτη Kραουνάκη, τα κοστούμια επιμελείται η Δέσποινα Xειμώνα, τους φωτισμούς ο Γιάννης Σιδηρόπουλος, η μουσική προετοιμασία και οι ενορχηστρώσεις είναι των Σταμάτη Kραουνάκη - Aρη Bλάχου, ενώ παίζουν και τραγουδούν οι: Jerome Kaluta, Aργυρώ Kαπαρού, Eλεάννα Kαραντίνου, Mαρία Kοσκινά, Σταμάτης Kραουνάκης, Δάφνη Λέμπερου, Bασίλης Mοσχονάς, Xρήστος Mουστάκας, Kώστας Mπουγιώτης, Γιώργος Στιβανάκης, Παρθένα Xοροζίδου.

Πηγή: Εφημ. «Ημερησία».

Η Νατάσσα Μποφίλιου στο Αττικό Άλσος

Την Πέμπτη 9 Ιουλίου η Νατάσσα Μποφίλιου εμφανίζεται στο Αττικό Άλσος, στα πλαίσια του 3ου Φεστιβάλ Αττικού Άλσους, που πραγματοποιεί ο Δήμος Αθηναίων σε συνεργασία με την Υπερνομαρχία Αθηνών - Πειραιώς.

Θέατρο Αττικού Άλσους:
Είσοδος από την οδό Καρπενησιώτη επί του περιφερειακού Γαλατσίου.
Ώρα έναρξης: 21:00.
Τιμή εισιτηρίου: 10€.

«Κοσμά και Δαμιανού»

Κοσμά και Δαμιανού
μου κάθισε στο νου
το πώς θα σε ξεχάσω
γιατί κι αν φοβηθώ
της νύχτας το βυθό
θα τον ξαναγκαλιάσω
και στο δοξαπατρί
της νύχτας οι γιατροί
αυτοί θα με κοιτάξουν
γιατί κι αν κουραστώ
με ποιους να μοιραστώ
τα μάτια που θα στάξουν.

Ποιος αντέχει
να σκορπάει αστραπές
ποιος έχει καιρό
για δες και πες
ποιος ξέρει
να μ’ ανάψει το κερί
κι αν ξέρει ποιος μπορεί.
Ποιος αντέχει
να μου κάψει τα παλιά
ποιος έχει καιρό
για μια αγκαλιά
ποιος ξέρει να φιλάει
με το φιλί
ποιος ξέρει πιο πολύ.

Κοσμά και Δαμιανού
του χρόνου τ’ αλλουνού
θα σ΄ αγαπάω ακόμα
μαζί σου θα ’μαι εκεί
και κάθε Κυριακή
θα λιώνουμε στο στρώμα
κρυφά και μυστικά
αγάπης δανεικά
σαν ημερομηνίες
που κρύβουν συνταγές
για τις παλιές πληγές
και τις θεομηνίες.

Τη μουσική + τους στίχους στο τραγούδι «Κοσμά και Δαμιανού» έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης για τον Κώστα Μακεδόνα και για το δίσκο τους «Μόνο μια φορά».
Κυκλοφόρησε το 1991 και περιέχει εννιά λαϊκά τραγούδια του Κραουνάκη για τη φωνή του Μακεδόνα, στην πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική συνεργασία...