«Για λύπη, για χαρά, για φαντασία…»

Ρίχνοντας μια ματιά στη δισκογραφική παραγωγή της δεκαετίας που αφήσαμε πίσω μας, θα σταθούμε σήμερα σ’ ένα δίσκο που μπορεί να μην έκανε την αναμενόμενη αίσθηση, έγινε, όμως, αφορμή να ξαναβρεθούν δισκογραφικά ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου. Ο λόγος για τα «Ισόβια», το δίσκο του Μανώλη Μητσιά, που κυκλοφόρησε το 2005. Δώδεκα λαϊκά -με τον «τρόπο» του Κραουνάκη- άσματα το περιεχόμενό του, όλα σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Οι δυο τους είχαν να βρεθούν μαζί σε ολοκληρωμένο δίσκο δώδεκα χρόνια, από των «Ανθρώπων έργα» του ’93 με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.
Μπορεί στα «Ισόβια» οι δύο δημιουργοί να μην έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, μπορεί τα τραγούδια τους να μην ήταν αντάξια του ένδοξου παρελθόντος τους, μπορεί το σήμα του λόγου της Νικολακοπούλου και της γραφής του Κραουνάκη να είχε ατονήσει, μπορεί πολλά να είχαν αλλάξει και το γλυκό αυτή τη φορά να μην «έδεσε» τόσο, αλλά… Αλλά το ότι Κραουνάκης και Νικολακοπούλου συναντήθηκαν ξανά σ’ ένα δίσκο είναι από μόνο του κάτι, έτσι κι αλλιώς, σημαντικό και αξιομνημόνευτο. Κάτι που δεν αφήνει τα «Ισόβια» να περάσουν απαρατήρητα… Δεν μπορούμε, βέβαια, από το υλικό του δίσκου να αγνοήσουμε τραγούδια, όπως, «Η βαλίτσα», η «Λάμπα θυέλλης», «Η γλάστρα» ή το «Είχα μια βάρκα» ούτε -για λόγους στατιστικούς, έστω- να παραβλέψουμε την ερμηνευτική σύμπραξη Σταμάτη και Λίνας (και Μητσιά) στο τραγούδι «Το αναπτηράκι». Μετρημένα στα δάχτυλα, έτσι κι αλλιώς, τα ντουέτα τους, αρχής γενομένης από το «Αγάπη μου λατρεία μου» (δίσκος: «Δεν έχω ιδέα» - 1989) και συνεχίζοντας με «Τα καντήλια» (δίσκος: «Όταν έρχονται οι φίλοι μου» - 1995), «Το βατραχάκι κ. α. ιστορίες» -με σφήνα το Σάκη Ρουβά- και τον «Τιτανικό» (δίσκος: «Σπεράντζα» - 1998).
Είχα συναντήσει το Σταμάτη Κραουνάκη το καλοκαίρι του 2004 κι ήταν χαρούμενος, θυμάμαι, γιατί επέστρεφε στη δισκογραφία «με ησυχία», όπως μου είπε και με όχημα τους στίχους της Λίνας. Μαζί είχαν γράψει για τον Μανώλη Μητσιά τα μισά τραγούδια στη δεύτερη πλευρά του δίσκου «Εξ’ αδιαιρέτου», εν έτει 1984, με κορυφαίες στιγμές το «Ποτέ» και την «Επέτειο». Σ’ εκείνο το δίσκο βρίσκουμε και το «Καληνύχτα κοιμήσου», που το «ξανάπε» ο Γιώργης Χριστοδούλου το 2001 στο άλμπουμ του «Η αγάπη είναι ένα πορτοκάλι», το «Θρίλερ του Σαββάτου», τα «Προσεχώς», το «Απόψε θέλω κάτι να συμβεί», «Τα ψέματα τελειώσανε»…
«Ιστορία κάνουν οι παρέες -αν και τώρα πια αυτό μοιάζει σπάνιο νόμισμα», έλεγε η Λίνα Νικολακοπούλου στην παρουσίαση του δίσκου το Μάη του 2005. Και συνέχιζε: «Μετά από τόσα χρόνια που είχαμε να συναντηθούμε δεν ξέρω με ποιο ακριβώς ρόλο είμαι εδώ: δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτά τα τραγούδια τα ’χω γράψει εγώ. Κι είμαι συγκινημένη που έχουμε ακόμα την ελευθερία να γράφουμε τραγούδια πέραν αυτού του επικοινωνιακού... τσουνάμι που μας κατακλύζει. Είμαι συγκινημένη και με τη φωνή και τη μαεστρία του Μανώλη Μητσιά. Όσο για τον Κραουνάκη, αν δεν υπήρχε θα ’χα ξενιτευτεί».
Και σε μια συνέντευξή της στην εφημερίδα «Το Βήμα», λίγες μέρες αργότερα, η αγαπημένη μας στιχουργός συμπλήρωνε: «Είχα πολλή χαρά που γινόταν αυτός ο δίσκος και, αν εξαιρέσει κανείς τη βροντερή αναμονή, τα τραγούδια ήταν ωραία. Είχαν τη θέρμη του εναγκαλισμού, σαν να πήρα τον Σταμάτη αγκαλιά. Δεν έχουν τον ερωτικό χορό των δύο δημιουργών... Δεν έχουν τη μεγάλη στιγμή μας, αλλά η μεγάλη στιγμή, αν είναι να έρθει, είναι πιο εύκολο να έρθει τώρα, μετά απ' αυτό το πρώτο ραντεβού».
Η «μεγάλη στιγμή» τους δεν ήρθε ακόμα… Κι ούτε βλέπω να ’ρχεται… Μακάρι να διαψευστώ, μακάρι οι δυο δημιουργοί που άλλαξαν τον «ρουν» του τραγουδιού μας στη δεκαετία του ογδόντα να μας επιφυλάσσουν εκπλήξεις, αλλά… Τι μέλλει γενέσθαι; Ποιος το ξέρει! Και ειδικά σήμερα, που η δισκογραφία περνάει τη χειρότερή της περίοδο, για να μην πω ότι πεθαίνει και ουδείς γνωρίζει και μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τι θα προκύψει.
Πάντως, το 2008 με τις υπογραφές του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου ηχογραφήθηκε ένα καινούργιο τραγούδι τους, η «Φουρτούνα στο πλυντήριο». Στο cd «Προσοχή Τρίφωνο», με το Νίκο Κουρουπάκη, την Ερωφίλη και το Δημήτρη Υφαντή.