Μια τόσο ωφέλιμη «Νεροποντή»…

Ήταν, χωρίς δεύτερη σκέψη, ένας από τους καλύτερους -για να μην πω ο καλύτερος- δίσκους της χρονιάς που φεύγει. Ο λόγος για τη «Νεροποντή» του Αλκίνοου Ιωαννίδη, που… ξέσπασε την περασμένη άνοιξη. Ένας δίσκος με λόγο ύπαρξης από έναν τραγουδοποιό που κάθε φορά, δίσκο με το δίσκο, προχωρά τη γραφή του, εξελίσσει τα εκφραστικά του μέσα, ανανεώνει τη στιχουργία του, ψάχνεται, παιδεύεται, ποιεί μουσική όχι για καταναλωτική χρήση, αλλά από μια εσωτερική ανάγκη επικοινωνίας. Είναι καλλιτέχνης ο Αλκίνοος με το «Κ» κεφαλαίο σε μια εποχή που στο ελληνικό τραγούδι το είδος τελεί εν ανεπαρκεία. Μπορεί να έχουμε ενδιαφέρουσες φωνές, συμπαθητικούς δημιουργούς, στιχουργούς που άλλοι λένε κάτι κι άλλοι προσπαθούν να πούνε κάτι, αλλά οι αληθινοί καλλιτέχνες μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Αλκίνοος κατατάσσεται δίκαια σ’ αυτή την κατηγορία. Διάφανος, μελωδικός, ποιητικός, οργισμένος κάποιες φορές, σκωπτικός κάποιες άλλες, διεισδυτικός πάντα και καίριος στις παρατηρήσεις του, γήινος και απόκοσμος μαζί, «συνθέτει» με τα τραγούδια μιας τόσο ωφέλιμης «Νεροποντής» ένα ζωγραφικό πίνακα με έντονα χρώματα και λεπτές αποχρώσεις.
Να έρθουμε τώρα και σε μερικά στατιστικά. Από τις «Περιπέτειες ενός προσκυνητή» του 2003 μέχρι τη «Νεροποντή» του 2009 πέρασαν έξη ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα αυτό ο Ιωαννίδης μπορεί να μην έμεινε άπραγος δισκογραφικά, δεν παρουσίασε, όμως, καινούργιο υλικό. Το 2006, με τη σύμπραξη του Μιλτιάδη Παπαστάμου, ηχογράφησε δεκατρία παραδοσιακά τραγούδια της Κύπρου στην έκδοση «Που Δύσην ως Ανατολήν». Η προσωπική του δισκογραφία συμπληρώνεται από τη «Συνάντηση», ένα διπλό cd με συγκεντρωμένες τις δισκογραφικές συμμετοχές του από το 1994 ως το 2006.
Το 2007 τον βρίσκουμε στο άλμπουμ «Οι τροβαδούροι της καρδιάς μου» να τραγουδά τα «Εναέρια τρένα» σε μουσική δική του και στίχους του Άλκη Αλκαίου, έχοντας προηγηθεί το 2006 οι «4 θεατρικοί μύθοι» του Μάνου Χατζιδάκι («Ματωμένος γάμος» του Λόρκα σε στίχους Νίκου Γκάτσου, «Κύκλος με την κιμωλία» του Μπρεχτ σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη, «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και «Καπετάν Μιχάλης» του Νίκου Καζαντζάκη), ερμηνευμένοι από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και το Μανώλη Λιδάκη.
Να μη ξεχάσουμε και το διπλό live cd από τη συναυλία στο Λυκαβηττό, το Σεπτέμβριο του 2006, με τη Χαρούλα Αλεξίου και το Σωκράτη Μάλαμα.
Και πάλι πίσω στη «Νεροποντή», όπου ο Αλκίνοος συνεργάστηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας, την παιδική χορωδία του ωδείου «Ηχογέννηση» και το φωνητικό σύνολο «Εν φωναίς». Υπάρχει, ακόμα, ένα ντουέτο - έκπληξη με τη Σόνια Θεοδωρίδου, ενώ το εξώφυλλο είναι έργο του πατέρα του Άντη Ιωαννίδη.
Ακούστε το εισαγωγικό τραγούδι «Ο δρόμος σου είσαι εσύ», την «Πατρίδα», το «Απόψε», το «Ήταν ανάγκη;», το «Πέρασμα», το «Έλα κοντά», ακούστε τα όλα, το ένα μετά το άλλο και θα διαπιστώσετε πως μέσα από την πολυμορφία των ήχων του, την ενορχηστρωτική του μαεστρία, τον ποιητικό του λόγο, που είναι τόσο ώριμος και τόσο «φρέσκος» συνάμα και σαφέστατα μέσα από τις καλοδουλεμένες ερμηνείες του ο Αλκίνοος Ιωαννίδης καταθέτει, με τη «Νεροποντή», ένα δισκογραφικό έργο τέχνης!
Και μας καλεί με τα τραγούδια του σ’ ένα λυτρωτικό ταξίδι ψυχής, καθόλου εύκολο και καθόλου προβλέψιμο, που αν δεν το ακολουθήσουμε, εμείς θα είμαστε οι χαμένοι…