Ο Νίκος Διακογιάννης, δάσκαλος από τη Νίσυρο, μέσα από το πολύ ενδιαφέρον λογοτεχνικό του blog "Τέρα Άμου" (tera-amou.pblogs.gr) πρότεινε σήμερα στους αναγνώστες του, με μια γενναιόδωρη παρουσίαση, το δικό μου blog. Και μ' έκανε να κοκκινίσω από ντροπή...
Σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να αναδημοσιεύσω εδώ τα γραφόμενά του για τούτη την απόπειρα επικοινωνίας μας και, τελικά, οι όποιοι δισταγμοί μου νικήθηκαν από τη μεγάλη χαρά και τη συγκίνηση που μου έδωσε. Γιατί, τελικά, φίλτατοι, δεν είμαστε μόνοι...
Ιδού λοιπόν:
Θα ήθελα σήμερα να σας συστήσω ακόμη ένα αξιόλογο ιστολόγιο που ανακάλυψα εδώ και λίγο καιρό, το οποίο ανήκει στον Αλέξη Λιόλη, φιλόλογο από τα Ιωάνννα. Με εγγραφές που αφορούν στη μουσική, το θέατρο, το βιβλίο και γενικά σε θέματα που άπτονται του πολιτισμού, έρχεται να δώσει το δικό του στίγμα στην μπλογκογειτονιά. Σχόλιο ακόμη δεν κατάφερα να του αφήσω, γιατί πρέπει να ενεργοποιήσει κι άλλους τρόπους επικοινωνίας που το blogspot προσφέρει, έτσι όσοι έχετε λογαριαμό εκεί ή απλώς ένα email στο gmail, δε θα αντιμετωπίσετε κανένα πρόβλημα. Εμείς οι του pathfinder πρέπει να περιμένουμε να ανοιχτούν όλοι οι δρόμοι επικοινωνίας. Σήμερα επέλεξα σαν εγγραφή - εισιτήριο τούτη που αναφέρεται στον ερχομό του φθινοπώρου. Κάντε κλικ εδώ και το ταξίδι στην ποιότητα και τα βαθιά συναισθήματα αρχίζει!
Νίκο, ένα ευχαριστώ δε φτάνει...
Κι όχι από ανάγκη ανταπόδοσης, αλλά από ανάγκη ψυχής, θέλω να συστήσω στους φίλους των "αποχρώσεων" το βιβλίο σου "Τέρα Άμου", μια -ας την πούμε- "μπαλάντα της θάλασσας"... Και να τους πω να ετοιμάζονται και για το επόμενο, το καινούργιο σου μυθιστόρημα, μια "μπαλάντα των ορέων", αυτή τη φορά, που θα 'ρθει το Φλεβάρη.
Ο Νίκος Διακογιάννης, φίλοι μου, όπως είχε πει ο Ελύτης για το Γκάτσο, "έχει ακούσει τη φωνή"...
Καλό μας χειμώνα!!
1 σχόλιο:
Έτσι είναι φίλτατε, όπως τα λες, ο Νίκος μας γνώριμος κι αγαπημένος. Και ξέρω πια καλά πως όταν συστήνει κάτι είναι "σφραγίδα"! Καλώς σε βρίσκω λοιπόν στον αξιόλογο δικό σου χώρο.
Δημοσίευση σχολίου