Φθινόπωρο

Φθινόπωρο... Στα ξαφνικά, όπως όλες οι αλλαγές... Με κρύο πρώιμο... Φθινόπωρο με φόρα... Πριν καλά καλά προλάβουμε να τακτοποιήσουμε τα καλοκαιρινά μας αισθήματα, προτού κρατήσουμε φυλαγμένα στη μνήμη με μπόλικη ναφθαλίνη τις καλές στιγμές του καλοκαιριού και πριν ρίξουμε στο σκόρο της λήθης όλα τα περιττά...

Λιγοστεύει το φως της μέρας... Κάποτε με μελαγχολούσε αυτό, τώρα δεν το σκέφτομαι... Εξ' άλλου, τα καλοκαίρια ποτέ δεν τα αγάπησα... Ούτε εκείνα εμένα... Φθίνουν οι οπώρες, σκέφτηκα... Άστες να φθίνουν, μου απαντάει μια φωνή μέσα μου. Η αγάπη να μη φθίνει... Η λαχτάρα μου γι' αυτά που αγαπώ... Η σκέψη μου κι η φροντίδα μου για τους ανθρώπους που θέλω να είναι δίπλα μου... Να μου πιάνουν το χέρι και να μου ψιθυρίζουν "εδώ είμαι"... Κι εγώ...