17 Οκτ 2010

Γιάννης Δαλιανίδης

«Οι εγγράμματοι μιλούσαν με θαυμασμό για τις ταινίες μου, και τις διαχωρίζανε από τις φτηνές παραγωγές και τα λαϊκά μελό. Ουδέποτε έπεσε στην αντίληψή μου ότι ένα μέρος της κοινωνίας ήταν επιφυλακτικό απέναντί μου. Οι ίδιοι άνθρωποι που έτρεχαν στις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, έμπαιναν μετά στις αίθουσες για να ξεδώσουν. Ό,τι δηλαδή συνέβαινε και με το θέατρο επί Κατοχής. Σας θυμίζω ότι ακόμα και για τον κινηματογράφο των δημιουργών ακούγονταν απαξιωτικά σχόλια από τον κόσμο της κουλτούρας. Αλλά δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Δεν μπορούν να μας αγαπάνε όλοι. Εγώ ήθελα πάντα ν' απευθύνομαι στους πολλούς. Κι οι ιστορίες μου δεν ήταν τυχαίες, ήταν όλες αντλημένες από τα βιώματά μου. Το έναυσμα, φέρ’ ειπείν, για τον "Νόμο 4000", που θεωρώ μια από τις καλύτερές μου, ήταν η δημόσια διαπόμπευση ενός νέου που με είχε συνταράξει...».

Δεν υπάρχουν σχόλια: