Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο (Lifo)
Η Χαρούλα έφυγε λίγο πριν από το γραφείο. Τα έλεγξε όλα. Τα έστησε όλα - πόντο πόντο. Νύχτα αργά. Φάγαμε όλοι μαζί στην κουζίνα σουβλάκια ντελίβερι και κόκα κόλες λάιτ. Πήγα να της δώσω ένα ποτήρι και ήταν όλα άπλυτα στο νεροχύτη. Η μεγαλύτερη Ελληνίδα τραγουδίστρια έφαγε δυο σουβλάκια γύρο με απ' όλα. Ήπιε το αναψυκτικό απ' το κουτάκι. Το ίδιο κάναμε κι εμείς.
Αλλά δεν είμαστε το ίδιο.
Καθόταν στο γραφείο μου - κι έτσι γύρναγα ρεμπέτης στους διαδρόμους. Γράφω μόνος, τελευταία στιγμή. Μου είχε δώσει θέμα με τίτλο «...», αλλά θέλω να βγω εκτός θέματος. Διότι είναι καλή αφορμή να της εκφράσω το θαυμασμό μου.
Δεν είναι μόνο το βαθύ, ζεστό, υπόγειο ρεύμα της φωνής της που χτυπάει κατευθείαν στα σπλάχνα, είναι και η καλή τύχη των τραγουδιών της. Είπε λόγια που έχουν περάσει στη γλώσσα των Ελλήνων σαν σήματα και παροιμίες, σαν τροχιοδεικτικά των αισθημάτων τους. Με την απλότητα του χαρακτήρα της και την ηθελημένη μεταστροφή της εξυπνάδας της σε καλοσύνη, έγινε το πιο αγαπητό, ίσως, δημόσιο πρόσωπο - μόνο ένας τρελός θα την έβλεπε με μισό μάτι. Έγινε αυτό που όλοι οι καλλιτέχνες επιθυμούν: ερωμένη και μάνα (ταυτοχρόνως!) ενός ολόκληρου λαού. Η πιο αγαπημένη...
Όλες τις μέρες που ερχόταν στο γραφείο φορούσε καθημερινά ρούχα. Στο τραπέζι υπήρχαν φωτογραφίες συναυλιών: στη σκηνή άστραφτε σαν θεότητα - στη Βοστόνη, στην Ιαπωνία, στο Ισραήλ... Ήμουνα λίγο μπερδεμένος, γιατί ένιωθα περιττός στο σπίτι μου, αλλά και γιατί αισθανόμουν ότι η κλίση μου προς την περίπτωσή της δεν ήταν μόνο θαυμασμός στο μέτρο του τραγουδιού της: τον τρόπο που η φωνή της είναι μαζί ωκεανός και ψίθυρος σε δωμάτιο.
Kαι κάποια στιγμή την αγκάλιασα και της είπα αυτό ακριβώς που έπρεπε να της πω από την αρχή. Πόσο την αγαπάω! Κι αυτό θέλω να της ξαναπώ τώρα. Γιατί δεν ξέρω άλλη γιορτή μεγαλύτερη από την αγάπη - ούτε τη νιότη ούτε τη δημιουργία, ούτε καν την υγεία.
Την αγαπάω όπως όλοι οι Έλληνες. Γιατί είναι η τραγουδίστρια που μας είπε ότι δεν πειράζει που τρώμε σουβλάκια ντελίβερι και κόκα κόλα λάιτ στην κουζίνα. Δεν πειράζει που έχει τρύπα η μπλούζα μας. Έτσι είναι η ζωή. Θρίαμβοι, αυταπάτες, καταστροφές και πάλι απ' την αρχή.
Σημασία έχει ν' αγαπάς.
Χαρούλα, σ' αγαπάμε.
Αλλά δεν είμαστε το ίδιο.
Καθόταν στο γραφείο μου - κι έτσι γύρναγα ρεμπέτης στους διαδρόμους. Γράφω μόνος, τελευταία στιγμή. Μου είχε δώσει θέμα με τίτλο «...», αλλά θέλω να βγω εκτός θέματος. Διότι είναι καλή αφορμή να της εκφράσω το θαυμασμό μου.
Δεν είναι μόνο το βαθύ, ζεστό, υπόγειο ρεύμα της φωνής της που χτυπάει κατευθείαν στα σπλάχνα, είναι και η καλή τύχη των τραγουδιών της. Είπε λόγια που έχουν περάσει στη γλώσσα των Ελλήνων σαν σήματα και παροιμίες, σαν τροχιοδεικτικά των αισθημάτων τους. Με την απλότητα του χαρακτήρα της και την ηθελημένη μεταστροφή της εξυπνάδας της σε καλοσύνη, έγινε το πιο αγαπητό, ίσως, δημόσιο πρόσωπο - μόνο ένας τρελός θα την έβλεπε με μισό μάτι. Έγινε αυτό που όλοι οι καλλιτέχνες επιθυμούν: ερωμένη και μάνα (ταυτοχρόνως!) ενός ολόκληρου λαού. Η πιο αγαπημένη...
Όλες τις μέρες που ερχόταν στο γραφείο φορούσε καθημερινά ρούχα. Στο τραπέζι υπήρχαν φωτογραφίες συναυλιών: στη σκηνή άστραφτε σαν θεότητα - στη Βοστόνη, στην Ιαπωνία, στο Ισραήλ... Ήμουνα λίγο μπερδεμένος, γιατί ένιωθα περιττός στο σπίτι μου, αλλά και γιατί αισθανόμουν ότι η κλίση μου προς την περίπτωσή της δεν ήταν μόνο θαυμασμός στο μέτρο του τραγουδιού της: τον τρόπο που η φωνή της είναι μαζί ωκεανός και ψίθυρος σε δωμάτιο.
Kαι κάποια στιγμή την αγκάλιασα και της είπα αυτό ακριβώς που έπρεπε να της πω από την αρχή. Πόσο την αγαπάω! Κι αυτό θέλω να της ξαναπώ τώρα. Γιατί δεν ξέρω άλλη γιορτή μεγαλύτερη από την αγάπη - ούτε τη νιότη ούτε τη δημιουργία, ούτε καν την υγεία.
Την αγαπάω όπως όλοι οι Έλληνες. Γιατί είναι η τραγουδίστρια που μας είπε ότι δεν πειράζει που τρώμε σουβλάκια ντελίβερι και κόκα κόλα λάιτ στην κουζίνα. Δεν πειράζει που έχει τρύπα η μπλούζα μας. Έτσι είναι η ζωή. Θρίαμβοι, αυταπάτες, καταστροφές και πάλι απ' την αρχή.
Σημασία έχει ν' αγαπάς.
Χαρούλα, σ' αγαπάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου