Πρώτη του Δεκέμβρη

«Σου γράφω πρώτη του Δεκέμβρη
είναι μεσάνυχτα βαθιά…

Μια κάρτα στέλνω στην παρέα
η λίμνη του Αλή Πασά
εδώ σαν πιάνει να φυσά
θυμίζει Μάρτη στον Περαία».

Μάνος Ελευθερίου


Μουσική: Γιάννης Σπανός
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Δίσκος: «Οι Μάηδες οι ήλιοι μου».

Δεκέμβρης

Δεκέμβρης αύριο...

Καλό μήνα!

Κατά...

1η Δεκεμβρίου - Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS

Ενημερώνομαι - Προστατεύομαι

Ημερολόγιο

«Τόσα χρόνια
μες στους χάρτες μου
σε ψάχνω...»


Συνήθεις Ύποπτοι - «Ημερολόγιο».
Δίσκος: «Μέρες αδέσποτες» (1995).

Όλα…

«Φίλα με κι αγάπα με
όλα τ’ άλλα τα ’παμε…»

(Λίνα Νικολακοπούλου)

Όλα… Αλήθεια λέει…



«Πως περνούν οι άνθρωποι»:
Μουσική - Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Δίσκος: «Ανάσα, η τέχνη της καρδιάς».

Η Λίνα Νικολακοπούλου για το Νίκο Κούνδουρο

Το καινούργιο τραγούδι, σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική του Ηλία Λιούγκου, για τη ζωή και το έργο του Νίκου Κούνδουρου:

Ένα βουνό
μια θάλασσακαι κάποιο πανηγύρι
όμορφος σαν τον άγγελο
με μάτια θαλασσί
με μαύρο το πουκάμισο
και μιας ρακής ποτήρι
σαν μέθυσε απ' τον έρωτα
μια λύρα αρπάει χρυσή

κι είπε: κόσμε, δεν σου ανήκω
μα αν με θες, με λένε Νίκο

Με το φεγγάρι
τράβαγε
και τ' άστρα λιτανεία
κι απ' τ΄άσπρα - μαύρα του Θεού
χιλιόμετρα ταινία
πιάνει φως κι ασβέστη, γράφει
κι όταν δύσει ο ήλιος, βάφει
με το αλάτι των κυμάτων
πλάθει Οδύσσειες σωμάτων

κι είπε: κόσμε, δεν σου ανήκω
μα αν με θες, με λένε Νίκο.

Μουσική: Ηλίας Λιούγκος
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Ερμηνεία: Παντελής Θεοχαρίδης
Από το ντοκιμαντέρ: Οδύσσειες Σωμάτων - Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο.

(ΠΗΓΗ: Blog ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ).

«Κι εγώ που νόμιζα...»

Αυστραλία
(Γιάννη Σπανού - Μάνου Ελευθερίου)

Επειδή το έπαιξε ο Γεράσιμος σήμερα το απόγευμα στην εκπομπή του στον Μελωδία…
Επειδή το παράξενο φως έχει άλλη λάμψη...
Επειδή αρέσει στο Μάνο…
Επειδή αρέσει και σε μένα…
Επειδή Χαρούλα είν’ αυτή…
Επειδή σε βρήκα δίπλα στη δική μου φυλακή…

Μετρονόμος

Κυκλοφορεί...

Μετά τον Παράδεισο...

Ένα από τα καινούργια τραγούδια στην «Προσωπογραφία» της Τάνιας Τσανακλίδου...

Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή

Οι αδερφές Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή στις 17 Δεκεμβρίου θα τραγουδήσουν στην πόλη μας, στην αίθουσα της Ζ.Π.Α. Ιωαννίνων. Την εκδήλωση διοργανώνει το ίδρυμα Κ. Κατσάρη.

Θα επανέλθουμε...

Κρυμμένη αγάπη

Ηδονή

Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.

Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Και ντρέπεσαι...

Οι ευγενείς άνθρωποι είναι σαν ωραία σπίτια. Θες να μπεις και ντρέπεσαι. Θες να πεις και ντρέπεσαι…

Λίνα Νικολακοπούλου

Μου λείπει κάποιος...

«Μου λείπει πια κάποιος να με πάρει απ' το χέρι και να με οδηγήσει κάπου ή απλώς να μου κάνει παρέα, χωρίς αυτό να πρέπει να γίνει ένα συναισθηματικό έπος...»:
Η Χαρούλα Αλεξίου σε μια αποκαλυπτική συνέντευξή της χτες στην κυριακάτικη «Ελευθεροτυπία»: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=99402

Αύριο, κυκλοφορούν τα καινούργια της τραγούδια... «Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι», λέει... Λέτε; Δεν ξέρω... Μπορεί... Μακάρι...

Μια γεύση απ' τα καινούργια της στο ανανεωμένο της site: http://www.alexiou.gr/

Θέλω να στο πω πόσο σ’ αγαπάω

Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο

(Lifo)

Η Χαρούλα έφυγε λίγο πριν από το γραφείο. Τα έλεγξε όλα. Τα έστησε όλα - πόντο πόντο. Νύχτα αργά. Φάγαμε όλοι μαζί στην κουζίνα σουβλάκια ντελίβερι και κόκα κόλες λάιτ. Πήγα να της δώσω ένα ποτήρι και ήταν όλα άπλυτα στο νεροχύτη. Η μεγαλύτερη Ελληνίδα τραγουδίστρια έφαγε δυο σουβλάκια γύρο με απ' όλα. Ήπιε το αναψυκτικό απ' το κουτάκι. Το ίδιο κάναμε κι εμείς.
Αλλά δεν είμαστε το ίδιο.
Καθόταν στο γραφείο μου - κι έτσι γύρναγα ρεμπέτης στους διαδρόμους. Γράφω μόνος, τελευταία στιγμή. Μου είχε δώσει θέμα με τίτλο «...», αλλά θέλω να βγω εκτός θέματος. Διότι είναι καλή αφορμή να της εκφράσω το θαυμασμό μου.
Δεν είναι μόνο το βαθύ, ζεστό, υπόγειο ρεύμα της φωνής της που χτυπάει κατευθείαν στα σπλάχνα, είναι και η καλή τύχη των τραγουδιών της. Είπε λόγια που έχουν περάσει στη γλώσσα των Ελλήνων σαν σήματα και παροιμίες, σαν τροχιοδεικτικά των αισθημάτων τους. Με την απλότητα του χαρακτήρα της και την ηθελημένη μεταστροφή της εξυπνάδας της σε καλοσύνη, έγινε το πιο αγαπητό, ίσως, δημόσιο πρόσωπο - μόνο ένας τρελός θα την έβλεπε με μισό μάτι. Έγινε αυτό που όλοι οι καλλιτέχνες επιθυμούν: ερωμένη και μάνα (ταυτοχρόνως!) ενός ολόκληρου λαού. Η πιο αγαπημένη...
Όλες τις μέρες που ερχόταν στο γραφείο φορούσε καθημερινά ρούχα. Στο τραπέζι υπήρχαν φωτογραφίες συναυλιών: στη σκηνή άστραφτε σαν θεότητα - στη Βοστόνη, στην Ιαπωνία, στο Ισραήλ... Ήμουνα λίγο μπερδεμένος, γιατί ένιωθα περιττός στο σπίτι μου, αλλά και γιατί αισθανόμουν ότι η κλίση μου προς την περίπτωσή της δεν ήταν μόνο θαυμασμός στο μέτρο του τραγουδιού της: τον τρόπο που η φωνή της είναι μαζί ωκεανός και ψίθυρος σε δωμάτιο.
Kαι κάποια στιγμή την αγκάλιασα και της είπα αυτό ακριβώς που έπρεπε να της πω από την αρχή. Πόσο την αγαπάω! Κι αυτό θέλω να της ξαναπώ τώρα. Γιατί δεν ξέρω άλλη γιορτή μεγαλύτερη από την αγάπη - ούτε τη νιότη ούτε τη δημιουργία, ούτε καν την υγεία.
Την αγαπάω όπως όλοι οι Έλληνες. Γιατί είναι η τραγουδίστρια που μας είπε ότι δεν πειράζει που τρώμε σουβλάκια ντελίβερι και κόκα κόλα λάιτ στην κουζίνα. Δεν πειράζει που έχει τρύπα η μπλούζα μας. Έτσι είναι η ζωή. Θρίαμβοι, αυταπάτες, καταστροφές και πάλι απ' την αρχή.
Σημασία έχει ν' αγαπάς.
Χαρούλα, σ' αγαπάμε.

Χάθηκα...

«Γιατί δεν είχα...»

Δάκρυα...

Χρωστούσε... Δάκρυα...

Ένα από τα καινούργια τραγούδια της Χαρούλας...

«Η αγάπη θα σε βρει όπου και να ’σαι»

Έρχεται...

Δεβλέτογλου Αλίκη

«Φθινόπωρο

στο Ζαγόρι»