Όπως όπως...

Ερεθίσματα…
«Ενθύμια» που το καλοκαίρι αφήνει ακουμπισμένα όπως όπως στης καρδιάς την εταζέρα…
Ανθρώπων έργα, πες… Και πράξεις… Και επιθυμίες… Και ταξίδια… Που δεν έγιναν…
Το καθένα και μια ξεχωριστή ιστορία…
Που ζητάει να αποτυπωθεί…
Θέλει χειμώνα τούτο το αγώνισμα, μονολόγησε και βγήκε να ποτίσει το βασιλικό στο μπαλκόνι…

«Αντί φωτογραφίας»

Νησιώτισσα σε ακραία στάση.

Ακίνητη

σαν ξυλόγλυπτη γοργόνα στην πλώρη

του απογεύματος.

Μόνο τα μαλλιά της κυμάτιζαν

κάτασπρα από του χρόνου το αλάτι.

Καθόταν στην αυλή της

έκθετη στην τουρίστρια περιέργεια

με το βλέμμα καρφί

βυθισμένο στον τοίχο σπιτιού

μια σπιθαμή πιο μπρος απ' το δικό της

χαμηλό

ίσα να της κρύβει τη θάλασσα.

Τι κοιτάζει, ρώτησα φίλο που με

ξαναγούσε στο νησί του

τη θάλασσα, μου είπε, αγναντεύει

σ' όλη της τη ζωή, έτσι τη θυμάμαι

σ' αυτή τη στάση τ' απογεύματα

να βλέπει από το σπίτι

τη θάλασσα.

Σκεφτόμουν, τι περίεργο

αν μετακινούσε λίγο πιο δω

λίγο πιο κει την απογευματινή αυλή της

θα είχε δεξιά κι αριστερά τουλάχιστον

ελεύθερη τη θάλασσα να βλέπει

αλλά ίσως ασπάστηκε

εκείνη την ανένδοτη ακραία λογική

να μην καταδέχεται

πλαγίως να κοιτάζει

το ευθύ δικαίωμά της

βυθισμένο

σε απρόσμετρητο άδικο βάθος αιώνων

κι είναι ίσως για τη γυναίκα αυτή

το σπίτι μπροστά της

ένας δύτης.

(Από «Τα εύρετρα» της Κικής Δημουλά)

Σύνορο...

Ακροπατώντας στο σύνορο του Αυγούστου με το Σεπτέμβρη...

Στην πόλη…

Βγήκε βόλτα με τα πόδια στην πόλη που «αδειάζει» κάθε χρόνο τέτοιες μέρες…

Για να ξαναπιάσει το γνώριμο σε κείνον σφυγμό των ήσυχων ημερών του Αυγούστου…

Σφυγμό απουσίας…

Λιγότερα…

Αύγουστος στην «άδεια» πόλη...

Όλα του φαίνονταν «λιγότερα»…

Έστω...

Να «χωρούσε» για μια στιγμή, έστω, στην τρύπα του χρόνου...

Θεατής ξανά στο θέατρο σκιών των παιδικών του καλοκαιριών...

«Ιντερμέτζο»

Τα καλοκαίρια η πένα γίνεται ατίθαση. Επαναστατεί. Αυτοσχεδιάζει. Η πεπατημένη τη στενεύει. Οι ευθύνες της χειμερινής γραφής περνούν σε δεύτερη μοίρα. Προέχει η αναζήτηση νησίδων ανεμελιάς στις παραλίες, το σκάλισμα στην άμμο. Μια πένα σκαλίζει, άραγε; Η κόπωση παίρνει ρεπό και τα χαρτοφυλάκια λουφάζουν για λίγο στο συρτάρι. Δεν περισσεύει χρόνος για ψυχολογικές μεταπτώσεις. Τι κι αν μάτωσαν οι ψυχές τον χειμώνα, τι κι αν εξαντλήθηκαν οι αντοχές. Τι κι αν μετράμε γύρω μας χαμένους και εξουθενωμένους. Αν υποθέσουμε ότι ολόκληρος ο χρόνος είναι ένα θεατρικό έργο, το καλοκαίρι θυμίζει ιντερμέτζο. Αυτοτελές κομμάτι, performance ανεμελιάς, λίγο πριν από το πέρασμα στην επόμενη φάση. Ισχύει για όλους αυτή η σκηνή. Για μικρούς και μεγάλους, ακόμη και γι’ αυτούς που επέλεξαν «μεγαλοσχήμονες» ασκητισμούς ή επιμένουν να προσμετρούν τη ζωή τους με τη φυγή προς τα εμπρός...

Από τα «Πρόσωπα» της Pίτσας Mασούρα στη χτεσινή «Κ»

Η Κική Δημουλά για εαυτήν και... αλλήλους

Κική Δημουλά:
«Ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι / πόσο καλύτερα παράπονα να φτιάξω;»

Η πρόσφατη συνέντευξή της στο
http://www.bookpress.gr/sinenteuxeis/ellines/kiki-dimoula